บทที่ 124 หล่อนเป็นใคร

คำถามนี้ถามจนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเก้อเขิน เขายื่นมือออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

ผู้ช่วยเสิ่นพูดอะไรนะครับ? นี่คือข้อ กำหนดของบริษัทที่มีมาตั้งนานแล้ว อีกอย่าง ผู้ ช่วยเสิ่นเป็นคนที่อยู่ข้างกายท่านประธานเย่ ถ้า หากว่าทำการยื่นเรื่องเงินก่อนล่วงหน้า ก็คงจะ ต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก แผนกการเงินของพวก เราก็คงจะไม่มีความเสียหายใดๆด้วยเช่นเดียวกัน ครับ ”

” แต่ก่อนหน้านั้น….

เสิ่นเฉียวกำลังคิดไม่ตก เสี่ยวเหยียน ก็ จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว ” ให้เธอ”

เสิ่นเฉียวยื่นมือออกไปรับ ขอบคุณค่ะ”

“อย่าคิดว่าเธอพูดขอบคุณแล้วฉันจะไม่ เกลียดเธอนะ! ” เสี่ยวเหยียน พูดเสริมขึ้นอีกครั้ง 1 ถึงแม้ว่าฉันจะใช้เส้นเข้ามาเหมือนกัน แต่วิธีการ ใช้เส้นของเธอนั้นน่าเกลียดกว่าวิธีของฉันเสียอีก

เสิ่นเฉียว: ”
แม้ว่าจะมีคนพูดเรื่องใช้เส้นสายได้อย่าง โจ่งแจ้งขนาดนี้ เห็นท่าทางตรงไปตรงมาของ หล่อนแล้ว เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร เธอ ทำแค่ยกยิ้มมุมปาก: ” วันนี้ขอบคุณพวกคุณทั้ง สองคนมากๆ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

รอจนเธอเดินจากไป เสี่ยวเหยียน ถึงค่อย หันมามองพ่อตัวเองอย่างไม่พอใจ

” พ่อ ทำไมอยู่ๆพ่อถึงให้เงินหล่อนไปตั้ง มากมายขนาดนั้นละ? ถึงเวลาท่านประธานเย่ กล่าวโทษเราจะทำยังไง? ตั้งสองหมื่นนะ สามารถให้ฉันดำรงชีวิตได้นานเลยนะนั่น”

ได้ฟังดังนั้น ชายหนุ่มก็จ้องหล่อนทันที น้ำ เสียงของเขาดูดันขึ้น: ” ครั้งหน้าอย่าวู่วามอีก นี่ เป็นหน้าที่ที่ผู้ช่วยเชียวคนข้างกายของท่าน ประธานเย่ โทรมามอบหมายให้กับฉัน ดีที่แกไม่ ได้พูดอะไรเกินไปมากกว่านี้ และโชคดีที่ผู้ช่วย เสิ่นใจกว้าง ไม่เอาเรื่องแก”

” ชิ คนอย่างหล่อนนะหรอใจกว้าง ทะเลาะ กับคนอื่นในห้องอาหาร แถมยังเอาอาหารราดใส่ คนอื่นอีก หล่อนคิดว่าเป็นคนของท่านประธานเย่ แล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง ใช้อำนาจรังแกคนอื่น ชัดๆ”
” เรื่องนั้น แกอย่าเอาไปปนกัน และไม่ต้อง ไปฟังคำพูดของคนอื่น แกดูท่าทางของเธอสิ เหมือนคนโหดร้ายไหมละ? คนในบริษัทเป็นยังไง แกก็รู้หนิ? ”

เสี่ยวเหยียน เบะปาก ” ถึงอย่างไรหนูก็ยัง คิดว่าที่หล่อนเอาอาหารราดใส่คนอื่น มันไม่ถูก ต้อง! ทั้งสามคนถูกหล่อนเล่นงานจนเละขนาดนั้น หรือว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องจริงละ?”

พูดเสร็จ เสี่ยวเหยียน ก็หมุนตัวและเดิน จากไป

หลังจากที่เสิ่นเฉียวแก้ไขปัญหาได้แล้ว ก็ กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แต่เธอกลับอด ไม่ได้ที่จะนึกถึง เสี่ยวเหยียน หล่อนบอกว่าเธอ ใช้เส้นเข้ามาทำงานที่นี่ เพราะฉะนั้น ในสายตา ของทุกคนตอนนี้ เสิ่นเฉียวก็คือคนที่พึ่งความ สัมพันธ์ของเย่โม่เซินเข้ามาทำงาน

ช่างเถอะ เธอจะไปคิดเล็กคิดน้อยทำไม? ทำงานของตัวเองให้ดีก็พอแล้วละ

* เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หานเส่โยวรู้ข่าวว่าหานชิงจะกลับประเทศวันนี้ เธอก็ดีใจขึ้นมาทันที ก่อนที่เขาจะขึ้นเครื่อง หานเส่โยวก็ได้โทรไปหาเขา

” มีอะไร? ” น้ำเสียงของหานชิงยังคงเย็น ชาเหมือนเดิม

หานเส่โยวกลับไม่สนใจ เพราะวันนี้เธอ อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอใกล้จะหาพ่อของเด็กใน ท้องแทนเสิ่นเฉียวได้แล้ว

” พี่ วันนี้พี่จะกลับประเทศหรอ?”

” อือ อีกสิบห้านาทีก็จะขึ้นเครื่องแล้ว”

” พี่แล้วเรื่องที่ฉันให้พี่ช่วยสืบหา พี่รู้ความ จริงแล้วใช่ไหม? ”

ดวงตาของหานเส่โยวหรี่ลงเล็กน้อย มอง คนในสนามบินที่กำลังเดินไปมา ริมฝีปากบางเม้ม เข้าหากันแน่น

” ใช่”

“จริงหรอ? ” หานเส่โยวยิ้มขึ้นมาทันที: ” ขอบคุณค่ะพี่ ฉันรู้ว่าพี่เก่งอยู่แล้ว! แล้วสามารถดู ก่อน….”

” กลับไปค่อยให้แกดูข้อมูล ขอวางสาย

ก่อน”
พูดเสร็จ หานชิงก็กดวางสาย ข้างกายเขามี เลขาสาวยืนอยู่คนหนึ่ง หลังจากที่เธอเห็นเขา วางสายโทรศัพท์แล้ว ก็พูดเตือนขึ้นทันที: ท่าน ประธานหานคะ เครื่องบินจะถึงเมืองเป่ยในอีกห้า ชั่วโมง ผู้ช่วยเสิ่นของทางบริษัทตระกูลเย่ ได้จอง ห้องอาหารไว้แล้ว หลังจากที่เราลงจากเครื่อง แล้ว ก็จะรีบไปทันทีค่ะ ”

หานชิงพยักหน้า เขายื่นมือออกมาดึง เนคไทบนเสื้อสูท ภายใต้ดวงตาคมเป็นดวงสี เขียวอ่อน เห็นได้ว่าช่วงนี้เขายุ่งมากเพียงใด เลขาซูจิ๋ว เห็นสภาพเขา จึงพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ ได้: ท่านประธานหานคะ ไม่อย่างนั้นคุณกลับไป พักผ่อนก่อนดีไหมคะ? ช่วงนี้คุณเหนื่อยมาก พอแล้ว”

” ไม่ต้อง”

ในเมื่อเขาปฏิเสธแล้ว ซูจิ๋ว ก็ไม่ได้พูดอะไร อีก ทำเพียงส่งข้อมูลที่อยู่ในมือไปให้เขา: ท่าน ประธานหานคะ นี่คือข้อมูลของคุณเย่โม่เซิน ประธานบริษัทตระกูลเย่ค่ะ”

หานชิงรับไปเปิดดู ” คู่แข่งหนิ”

เขาพูดประเมินคู่แข่ง
ซูจิ๋ว รับข้อมูลกลับมา: “ใช่ค่ะ ตั้งแต่เขา เข้าไปทำงานในบริษัทตระกูลเย่ บริษัทตระกูลเย่ ก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว ปัจจุบัน ทิศทางของทาง บริษัทที่อยู่ในเมืองเป่ย ก็ครอบคลุมบริษัทตระกูล หานของเราไปแล้วด้วย เขาใช้ใบหน้าเย่อหยิ่ง แสดงให้คนอื่นเห็นมาโดยตลอด เพราะฉะนั้น ทุก คนจึงไม่กล้ายุแหย่จอมมารของบริษัทตระกูลเย่ ครั้งนี้พวกเขาเป็นฝ่ายเข้ามาขอทำการร่วมมือเอง จึงทำให้รู้สึกคาดไม่ถึงนิดหน่อย ใช่แล้วค่ะท่าน ประธานหาน นี่คือผู้ช่วยคนใหม่ของบริษัทตระกูล เย่ ฉันได้ทำแบบสำรวจโดยสังเขปไว้ให้คุณแล้ว ค่ะ”

ซูจิ๋ว ส่งข้อมูลอีกหนึ่งฉบับไปให้เขา

หานชิงกวาดสายตามอง ดวงตาว่างเปล่า ปรากฏอารมณ์ผิดปกติขึ้น สายตาของเขาไปหยุด อยู่บนใบหน้าของเสิ่นเฉียว

ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้…ทำไมรู้สึกคุ้น หน้าจัง?

“ ท่านประธานหานคะ มีปัญหาอะไรหรือ เปล่า? ” ซูจิ๋ว พูดถามขึ้น

หานชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ้วอวบลูบไปที่บน ดวงตาของหญิงสาว ถึงแม้ว่าผู้หญิงในรูปจะกำลังยิ้ม แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเงียบเหงา เหมือน ทะเลกว้างใหญ่ที่มองแล้วหาที่สุดไม่ได้ ไม่มี ตัณหาและอารมณ์ส่วนเกินใดๆในนั้น

เกิดความเงียบขึ้น

ดวงตาแบบนี้…เขาเคยเห็นอยู่แค่คนเดียว

” อ้อ ใช่แล้วค่ะ ตามที่ได้สำรวจมา คุณเสิ่น เฉียวคนนี้ยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณหนูเส่โยวอี กด้วยค่ะ”

หานชิง: เพื่อนร่วมชั้น?”

” ใช่ค่ะ ”

หานชิงจ้องรูปภาพอยู่สักพักใหญ่ สายตา ของเขาไม่เคลื่อนไปไหน ซูจิ๋ว ทำงานกับหานชิง มาเป็นเวลาหลายปี ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มา ก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย: ” ท่านประธาน หานชอบผู้หญิงคนนี้หรอคะ?”

หานชิง: ” ” เขากวาดสายตาไปมองเธอ อย่างเย็นชา ซูจิ๋ว รีบก้มหน้าลงไปทันที: ซูจิ๋ว พูดผิดไปแล้วค่ะ”

หานชิงเก็บข้อมูลที่มีรูปภาพ พับเป็น สี่เหลี่ยม และยัดใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทของ ตัวเอง ” วันนี้ที่ต้องไปเจอก็คือคนนี้หรอ?”” ใช่ค่ะ”

” ไปกันเถอะ”

*

ห้าชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินที่หานชิงนั่งมา ก็มาถึงเมืองเป่ยเป็นที่เรียบร้อย

เสิ่นเฉียวรู้ว่าเขาจะออกมาจากสายการบิน นี้ ดังนั้น เธอจึงมารอที่สนามบินล่วงหน้า เจรจา เรื่องงานจะต้องมีความจริงใจ เรื่องนี้เธอเข้าใจดี เมื่อก่อน เธอเคยได้รับโอกาสจากคนอื่นมาก็ไม่ น้อย และพลาดไปก็ไม่น้อยเหมือนกัน

คนในสนามบินเยอะมาก เสิ่นเฉียวจ้องสาย การบินที่แสดงอยู่บนหน้าจอ ในที่สุดเธอก็มอง เห็นเครื่องบินที่หานชิงนั่งมา ได้ลงจอดเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว เธอถามผู้ช่วยของหานชิง และรู้ว่า หานชิงจะออกมาจากทางผู้โดยสาร VIP

หลังเครื่องลงจอด ซูจิ๋ว ก็ได้นำโทรศัพท์ ของหานชิงมาเปิดเครื่อง ตอนที่เตรียมจะติดต่อ เสิ่นเฉียว โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

ซูจิ๋ว กดรับด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ ใดๆ หลังจากนั้นใบหน้าก็ปรากฏความแปลกใจ

ขึ้น: “ คุณพูดว่าอะไรนะ? คุณมา…รับเราหรอ? ”
หานชิงที่ยืนอยู่ข้างๆมองเธอเล็กน้อย ซูจิ๋ว

กระแอมไอเบาๆ และพูดขึ้น: ท่านประธานหาน คะ ผู้ช่วยเสิ่นมารับเราที่สนามบินค่ะ เธอกำลังรอ อยู่ด้านนอก ”

เดิมที ซูจิ๋ว คิดว่าหานชิงจะขมวดคิ้ว แต่นึก ไม่ถึงว่าเขาจะทำเพียงแค่หน้าเย็นชา: “ยังถือว่า มีความจริงใจ ไปกันเถอะ

ค่ะ ” ซูจิ๋ว รีบเดินตามไปทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่หานชิงจำผู้หญิงคนนึงที่อยู่ ในฝูงคนมากมายได้

แม้ว่าตอนที่จำหานเสโยวได้นั้น หานชิงก็ ไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้เลยสักนิด

แต่ครั้งนี้ ตอนที่เขาเดินมาถึงทางออก ดวงตาที่คมเหมือนเหยี่ยวกลับสามารถมองเห็น เสิ่นเฉียว ที่ยืนอยู่ในฝูงคนได้อย่างรวดเร็ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ