บทที่ 778 อย่าบอกนะว่านายจริงจัง

หลังจากที่เฉียวซื้อเจอเย่ไม่เป็น ก็บอกเรื่องที่เทเหล้าให้ชายชาว ต่างชาติจนเหมือนเสียชีวิตไปในเมื่อคืน สุดท้ายชาวต่างชาติทน ไม่ไหวเป็นลมไป เขาจึงโทรหา120เพื่อส่งเขาไปโรงพยาบาล หลังจากยืนยันว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ก็จากไป

หลังจากที่เย่ไม่เป็นฟังเรื่องนี้เสร็จ สีหน้าของเขาก็นิ่งๆ โดย ไม่มีอารมณ์ใดๆ

เฉียว อ: .….….…..

เซีย ไอคน ใบหน้าเป็นอัมพาต

เฉียว อ าเขาในใจ แต่ว่าคิดไปคิดมา เมื่อคืนตอนที่เขามา ช่วยคนก็ไม่เหมือนตอนนี้หน?

เมื่อคืนตอนที่เขาถีบชายชาวต่างชาติคนนั้น ใช้แรงย่างหนัก มาก หลังจากที่คนไปแล้วเฉียวอยังมองดูรอบๆ พบว่าตู้ไวน์ใน ห้องมีรอยแตกด้วย

กระดูกของชายชาวต่างชาติไม่หักถือว่าโชคดีมากแล้ว

เฉียวจอจับที่คาง จู่ๆก็ถามขึ้นมา “เมื่อคืน หลังจากนายไปส่ง คนแล้ว ไม่ได้ทําอะไรเธอไข่ไหม?”

เมื่อได้ยิน มือของเย่ ไม่เป็นก็หยุดชะงัก และใบหน้าที่เยือก เย็นมองไปที่เดียว อ
นายคิดว่าฉันเหมือนนาย

เฉียวซื้อ: “ไม่กล้าขึ้นเหรอ? นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม? โอกาสดีขนาดนี้ อยู่กันสองต่อสองนายก็ไม่กล้า นายไร้ความ สามารถหรือ……

ในขณะที่พูดเฉียวซื้อก็นึกถึงสิ่งที่น่ากลัว ทันใดนั้นก็กระโดด ตัวออกจากโซฟาและเดินไปที่ด้านข้างของเยโม่เซ็นและเหล่ตา

“นายอย่าบอกนะว่าไม่กล้า?”

เย่ไม่เซินยังคงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาไม่ สนใจสิ่งที่เฉียวจื้อพูด

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเห็นถือเป็นพาคนไป แถมยังแก้แค้นชาย ต่างชาติ เขียวจื้ออาจคิดว่าถือเป็นเป็นคนที่เย็นชาและไร้หัวใจ

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไปแล้ว เขาช่วยคนและสุดท้ายก็ล้าง แค้นไปด้วย หลังจากส่งคนกลับบ้านเขากลับไม่ได้ทําอะไรเลย

มีเพียงสองความเป็นไปได้ที่จะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ข้อแรก เขาไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น

แต่มันเป็นไปไม่ได้ หากเขาไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น เขาจะรีบเร่ง มาช่วยเหลือคนๆนั้นในเวลาสั้นๆ ที่หลังจากวางสายโทรศัพท์ได้ ยังไง

สรุปแล้ว เขาสนใจในผู้หญิงคนนั้น

แล้วทําไม เขาไม่ทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นล่ะ? ก็ต้องพูดถึงข้อที่สอง

เขาอยากทําแต่ไม่กล้าไป หรือจะบอกว่า…ทําไม่ลง

ยิ่งคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่เฉียวซื้อก็รู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น และ

เขาก็รู้สึกกังวลกับตัวเองเช่นกัน เขาก็ไม่รู้ว่าเดาถูกหรือไม่ แต่เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องเตือนเพื่อน

ของเขา

“ฉือเซิน นายเอาจริงใช่ไหม? “เฉียวซื้อถาม

เขาคิดว่ามีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เป็นไปได้ ผู้ชายอย่างถือเป็นอ ยากได้ผู้หญิงแบบไหนแล้วไม่มี? เมื่อผู้ช่วยคนนั้นได้ยินว่าเขาอยู่ ที่บาร์ ยังยินยอมที่จะไป ดังนั้นถ้ายถือเป็นอยากได้ โอกาสที่เธอ จะปฏิเสธมีน้อยมาก…….

ความเป็นไปได้เดียว อยู่ถือเป็นไม่ต้องการเอง

“ฉันจะบอกนายว่า ถือเป็นนายไม่สามารถจริงจังกับผู้หญิง คนนั้นได้

เฉียวจื้อเหมือนคนสอดรู้สอดเห็นที่ล้อมอยู่รอบเย็ไม่เป็น “ครอบครัวของพวกเรานายเองก็รู้ ผู้ช่วยตัวน้อยนั่นดูก็รู้ว่าภูมิ หลังครอบครัวยังไง ถ้านายจริงจังกับเธอ มันจะทําร้ายเธอใน อนาคต”

เย่ไม่เป็นไม่สนใจเขา แต่เฉียวซื้อกลับกระวนกระวาย แล้วพูด ต่อ: “ฉันบอกนายตรงๆนะ การแต่งงานของเรามีแค่ผู้ใหญ่ที่ สามารถตัดสินให้ได้ แถมยังต้องเสียสละเพื่อครอบครัว ถ้านายรู้สึกเริ่มตกหลุมรักเธอแล้ว ฉันขอเตือนให้รีบถอนตัวออกมา “นายได้ฟังที่ฉันพูดไหม? ฉันพูดมาครึ่งวันแล้วนายไม่ตอบ กลับอะไรเลย? ”

ในที่สุดเย่ ไม่เซ็นก็เลิกเปลือกตามองเฉียวซื้ออย่างเฉื่อยชา

“พูดจบยัง?”

เฉียว อพยักหน้า

“งั้นไสหัวไป”

เฉียว อ: ”

เขาพูดมาครึ่งวัน ก็ได้ค่สี่คำนี้? แล้วยังไล่เขาอีก

เฉียว อหัวเราะในใจ จงใจเดินเข้าใกล้ “นายอยากไล่ฉัน ออกไป ฉันก็ไม่ไป ฉันบอกนายไว้ก่อนว่าคุณอถูกใจลูกสาว บ้านควนมาก และนายอาจจะได้หมั้นกับเธอในอนาคต ผู้ช่วย ตัวน้อยคนนั้นดูแล้วไม่มีอะไร แต่ฉันดูออกว่าเธอผูกพันกับนาย มาก ถ้านายมีอะไรกับเธอจริงๆ เมื่อถึงเวลาถอนตัวแล้วจะ ล่ามาก อาจจะทําให้เธอได้รับความเจ็บปาดด้วย

ในที่สุดดวงตาสีเข้มของเย่ไม่เป็นก็แสดงความหงุดหงิดออก มา และเขาเอื้อมมือไปนวดขมับของเขา

รู้สึกว่าวันนี้เฉียวจื้อพูดมากซึ่งน่ารำคาญมาก เฉียวจื้อยังจะพูดต่อ แต่วินาทีต่อมาเยโมเงินก็ลุกขึ้น หยิบกุญแจรถและเสื้อนอกของตัวเองออกจากห้องทำงาน

“นี่? ฉันยังพูดอยู่เลย นายจะไปไหน?”

“กินข้าว”

เย่โม่เขินตอบกลับเสียงเย็นๆ

“กินข้าว?” จู่ๆเฉียวจื้อก็คิดได้ว่าตัวเองก็ยังไม่ได้กินข้าว ก็ตามไปอย่างรวดเร็ว: “พาฉันไปด้วยสิ ฉันก็หิวแล้ว”

“ไม่ว่าง”

เฉียวซื้อ: “ไม่พาไปใช่ไหม? งั้นฉันไปหาผู้หญิงของนายที่โรง อาหารกินด้วยกันดีกว่า?”

เย่ ไม่เซินหยุดเดิน แล้วหันไปมองเฉียวซื้อด้วยสายตาเย็นชา จู่ๆเฉียวจื้อก็รู้สึกกลัว

“นาย…….นายมองฉันแบบนี้ทำไม?”

บรรยากาศรอบตัวของเย่ ไม่เป็นเริ่มดุดัน “เรื่องเมื่อคืน ถ้าให้ ฉันรู้ว่ามีอีกครั้งละก็…..

“ไม่มีทาง” เฉียวจื้อรีบยกมือขึ้นยอมจำนนทันที “จะไม่มีครั้ง ต่อไป ฉันก็จะไม่ไปหาเธอกินข้าวแล้วพอใจยัง? ฉันจะไปกับ นาย

ในที่สุดเย่ไม่เซินก็เก็บสายตาที่ดุดันของเขา แล้วเดินไปข้าง หน้าต่อ เฉียวซื้อตามไปอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

จริง
ดูจากภายนอกแล้วนิ่งมาก ราวกับไม่มีท่าทีสนใจกับคนอื่น แต่ก็ไม่ให้เขาเข้าใกล้ แบบนี้แสดงให้เห็นได้ชัดว่า…….มีความ ปรารถนาที่เร่าร้อน

เฉียวจื้อติดมาตลอดทาง ตอนที่ใกล้ออกจากลิฟต์ เขาอดที่จะ ถามไม่ได้จริงๆ

“ไม่ใช่ถือเป็น นายก็บอกฉันสิ นายกับเธออยู่ด้วยกันไม่

ไหม? ”

ติง (เสียงลิฟต์)—

พอดีประตูลิฟต์เปิดออก เย่ ไม่เช่นเดินออกไปอย่างไม่หันหัว กลับมามองเลย

หลังจากที่ท่านจื่อกินข้าวเสร็จ ก็บอกลากับหลัว จากนั้นก็

กลับมานอนพักผ่อนที่โซฟา ในห้องเลขา

เธอฝึกงานยังไม่กี่วัน ยังไม่เคยพักผ่อนที่โซฟาตัวนี้มาก่อน รู้สึกอายเล็กน้อย เพราะยังไงมันก็เป็นอยู่ข้างนอก

แต่ว่าวันนี้ไม่เหมือนกัน เธอง่วงนอนมาก

หลังจากทานมู่จื่อปิดประตูห้องเลขาอย่างลวงๆแล้ว ก็นอนลง บนโซฟาอุ้มหมอนเอาไว้แล้วหลับไป

จากนั้น เธอก็เข้าฝันยาวมาก ภายในฝัน เย่ไม่เป็นถึงเธอเข้า มาในอ้อมกอด กอดเธอเอาไว้แน่นๆ หาน จื่ออาลัยอ้อมกอดที่ อบอุ่นของเขามากและกอดเขาด้วยสองมือ
แต่เวลาค่อยๆไป หาหมอก็สังเกตเห็นคนในอ้อมกอด อุณหภูมิร่างกายค่อยๆลดลงกลายเป็นตัวเย็น สุดท้ายเหมือนน้ำ แข็งที่ทําให้รู้สึกหนาวสั่น

เธอตัวสั่นจากความหนาวเย็น พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าที่กอดอยู่ ไม่ใช่เย่ ไม่เป็น แต่เป็นน้ำแข็ง

เธอหันไปมองหาเย่ไม่เป็น แต่กลับเห็นเขาตกจากเครื่องบิน และตกลงไปในทะเลที่ไร้ขอบเขตพร้อมกับเสียงโครม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ