บทที่163 แอบฟัง

เฉียวเฉียว ฉันเห็นพี่เยก็ดีกับเธออยู่นะ เธอ จะไม่พูดออกมาจริงๆ หรอ? หานเส่โยวพูดด้วยน้ำ เสียงที่แข็งขั้น : “เธอไม่มีความกล้าใช่ไหม? ถ้า เธอไม่กล้าพูดจริงๆ งั้นฉันไปพูดแทนเธอเอง ไหม?”

เธอกระตือรือร้นที่จะลอง ปีศาจตัวน้อยใน ใจเติบโตขึ้น แล้วก็ไม่สามารถควบคุมมันได้แล้ว

ได้ยินว่าเธอจะพูดแทนตัวเอง เสิ้นเฉียว ตกใจ ก่อนที่สมองของเธอจะตอบสนอง ปากก็ โพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว : “ไม่ต้อง

หานเส่โยวตอนแรกการมองเห็นในสายตา

ก็ว่างเปล่า

เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองคน

ใครก็ไม่พูดออกมา ล้วนมีความคิดเป็นของ

ตัวเอง

หานเส่โยวจ้องเสิ่นเฉียวที่อยู่ข้างหน้า มือที่ อยู่ใต้โต๊ะกำแน่นหลายนาที

ตอนแรกเธอคิดว่าหลังจากเอาข่าวนี้บอก

กันเสิ่นเฉียวแล้ว เธอคารจะมีความสุข จากนั้นเธอกับเย่หลิ่นหานก็เดินไปใกล้แล้วไม่ใช่หรอ? งั้นก็ อยู่กับเขาใกล้ๆ ทำไมยังต้องลำคานเย่โม่เซินล่ะ?

บางทีหานเส่โยวก็รู้สึกว่าเสิ่นเฉียวเกินไป แล้ว ยุ่งผู้ชายคนสองคนไม่ปล่อย

ลืมตัวตนของตัวเองไปทั้งหมดแล้ว และ โกหกความจริง

จากนั้นทั้งสองคนแยกกัน หานเส่โยวกลับ ไปที่บ้านตระกูลหานด้วยความหนักใจ เขาไปใน ประตูเห็นรถพี่ชายใหญ่ของตัวเองอยู่ในบ้าน เธอ ถามสาวใช้แปลกๆ ประโยคหนึ่ง : “วันนี้พี่ใหญ่ไม่ ไปบริษัทหรอ? ”

สาวใช้ตอบด้วยความเคารพ : “คุณผู้ชายน่า จะไม่ค่อยสบายนะคะอยู่ในห้องทำงาน”

หานเส่โยวตกใจ : “พี่ใหญ่ไม่สบาย? ฉันจะ

ไปดูสักหน่อย”

สาวใช้รีบตามไป : “คุณผู้หญิง นายหานสั่ง ไว้แล้ว ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนทั้งนั้น”

“เรื่องตลกน่า ฉันเป็นน้องสาวของพี่ชายฉัน นะ อะไรที่เรียกว่ารบกวน? ฉันแค่เห็นว่าพี่ชาย ของตัวเองไม่สบายจะไปเยี่ยมเฉยๆ นี่เธอกำลัง พูดอะไร? ”
หานเส่โยวหน้าตาดูดุดัน

สาวใช้ก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรอีก หานเส่โยวตรงไปที่ชั้นบน แล้วไปที่ห้อง ของหานชิง

สุดท้ายเห็นว่าห้องของหานชิงไม่ได้ล็อก ข้างในมีคน

“ประธานหาน นี่คือข้อมูลที่คุณให้ผมสืบ เกี่ยวกับคุณหนูเสิ่น”

เป็นเสียงของซูจิ๋ว หานเส่โยวรีบนอนลง ข้างประตูแล้วหยุดการเคลื่อนไหว “อืม วางไว้เถอะ” ลำเสียงต่ำหานชิงนั้น

ปะปนไปด้วยความแหบกร้าน ฟังดูแล้วเหมือนกับ

ไม่สบายจริงๆ

ซูจิ๋วพูดต่อ : “ประธานหาน ทำไมคุณถึงให้ สืบเรื่องคุณหนูเสินล่ะ? เพราะเธอเป็นเพื่อนของ คุณเส่โยว? จากที่สืบมา นี่ชื่อเสิ่นเฉียว เธอเป็น สาวเก่งในทุกๆ ด้าน แต่ว่า….ประสบการณ์ตอน เด็กของเธอน่าสงสาร ”

ที่จริงคำพูดพวกนี้ซูจิ๋วไม่น่าพูดออกมา ปกติเธอพูดเรื่องพวกนี้หานชิงสนใจก็ไม่สนใจ เธอ อีกอย่างเธอก็เรียนรู้ที่จะปรับปรุงภาษา
แต่ว่าซูจิ๋วเห็นหานชิงสองวันนี้สนใจเรื่อง ของเสิ่นเฉียวมาก อีกอย่างพูดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ออกมาสองประโยค

ในห้องเงียบไปสักพัก ซูจิ๋วกระแอมเล็ก น้อย คิดว่าตัวเองพูดมากตอนที่กำลังจะหยุดพูด นั้น กลับได้ยินหานชิงถามด้วยเสียงต่ำมาประโยค หนึ่ง : “สงสาร? ”

“ใช่สิ ” ซูจิ๋วพยักหน้า : “สามีที่เธอแต่งงาน ก่อนหน้านี้มีเมียน้อยแล้ว แต่เมื่อสองมีที่แล้วคุณ หนูเสินไม่รู้มาก่อน จู่ๆ วันหนึ่งสามีของเธอก็ถูก ลอตเตอรี่ ตอนแรกคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตที่ดี ใครจะรู้ ว่าเลิกกันแล้ว เมียน้อยเข้ามาในบ้านพร้อมกับ ท้องที่โต สุดท้ายคุณหนูเสิ่นก็ไม่ได้อะไรเลย”

ได้ยินแบบนี้ หานชิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว : “อะไรก็ไม่มี? ”

“ใช่ งานแต่งงานของตระกูลเสิ่นกับตระกูล เย่ ที่จริงแล้วเป็นน้องสาวของคุณหนูเสิ่นเวิ่นโย่ว แต่แม่ของคุณหนูเสินได้ยินมาว่าคนที่ต้อง แต่งงานด้วยเป็นคนพิการ พอดีคุณหนูเสินก็หย่า พอดี เลยตัดสินใจให้คุณหนูเสิ่นแต่งงานเข้าตระ กูลเย่แทนน้องสาว”

“วันนั้น….ท่าทางที่พวกเราเห็นในห้องประชุม น่าจะ..ก็คือสถานการณ์ของเสิ่นเฉียว ตอนนี้”

หลังจากฟังคำเหล่านี้แล้ว หานชิงไม่พูด อะไรสักคำ แค่เอาปลายนิ้วที่เรียวยาวปัดไปที่ หน้าจอ ทำเสียงเบื่อหน่าย รีบทำหน้าไร้อารมณ์ แต่ว่าซูจิ๋วเห็นท่าทางนี้ของเขาก็รู้แล้วว่าโกรธ

แต่ว่า…..ทำไมต้องโกรธ?

ตั้งแต่เขาเจอเสิ่นเฉียวจนถึงตอนนี้ก็ไม่นาน นะ หรือว่า…จะเป็นรักแรกพบ?

แต่นั่นก็ไม่น่าใช่นะ เสิ่นเฉียวแม้ว่าจะโชค ร้าย ทำให้คนเห็นใจ แต่ก็ไม่ได้สวยที่สุดใน ประเทศจนคนสามารถหลงรักตั้งแต่แรกพบได้ หรอกมั้ง?

ไม่ใช่ไม่ใช่ สวยที่สุดในประเทศจนคน สามารถหลงรักตั้งแต่แรกพบก็ไม่ใช่เหตุผลหลัก เพราะว่าหานชิงเป็นผู้ชายที่ไม่เหมือนคนอื่นที่ ความสวยไม่สามารถดึงดูดเขาได้

ถึงจะรักแรกพบยังไง นั่นก็คนมีสามีแล้วนะ

คิดถึงตรงนี้ ซูจิ๋วอยากจะเตือนหานชิงด้วย ความหวังดีซักประโยค แต่เห็นหน้าเขาที่คม เหมือนมีด พอจะพูดมันก็ติดอยู่ที่ริมฝีปากสุดท้ายก็กลืนมันลงไป

พอแล้ว ผู้ชายคนนี้สุขุมมากในทุกๆ เรื่อง เธอคงไม่ต้องไปยุ่งมากหรอก

แล้วหานเสโยวที่แอบฟังอยู่นอกประตู ฟัง บทสนทนาระหว่างทั้งสองอย่างชัดเจนทุกคำ เสียงบทสนทนาข้างในเงียบลงไปแล้ว หานเส่โย วสีหน้าซีดมาก เหมือนกระดาษสีข้าวที่ลากขึ้น จากน้ำ มันซีดมาก

พี่ใหญ่ให้เลขาซูไปสืบข้อมูลของเงิน เฉียว?

ทำไม? อีกอย่างเขายังถามเรื่องเสิ่นเฉียว เป็นครั้งแรก ราวกับเป็นห่วงเธอมากแบบนั้น

พอคิดถึงเรื่องแอบอ้างตัวเอง หานเส่โยว รู้สึกอ่อนแอไปทั้งตัว พี่ใหญ่ปกติเฉยเมยกับเธอ สงสัยตัวตนของเธออยู่หรือเปล่า?

หรืออาจจะ เขาไม่เคยยอมรับน้องสาวคนนี้ อย่างจริงจังตั้งแต่แรก?

อีกอย่างตอนนี้เห็นเสิ่นเฉียว เขาก็เริ่มสืบ เสิ่นเฉียวแล้ว

ไม่ ไม่ได้…
เธอไม่ได้ตัวตนนี้มาง่ายๆ พี่สาวคนใหญ่ ของบ้านตระกูลหาน คนจำนวนมากจึงนับถือเธอ ทุกวันเธออยู่ดีกินดี อยู่บ้านที่ใหญ่จนคนอิจฉา ซื้อกระเป๋าน้ำหอมเครื่องสำอางและเสื้อผ้าสุดหรู ทุกชนิด จนผู้หญิงหลายคนต่างอิจฉาตาร้อน

เธออยู่บนก้อนเมฆ ก็มีความเป็นไปได้ที่จะ หล่นลงมา

ทำยังไง? หานเส่โยวฉันกังวลมากจนตา เป็นสีแดง คนข้างในก็เริ่มพูดขึ้นอีกครั้งแล้ว

ซูจิ๋วพูด : “ประธานหาน ถ้าหากไม่มีเรื่อง อื่นแล้ว ฉันก็กลับก่อน”

“อืม”

จากนั้นก็เป็นเสียงก้าวเท้า หานเส่โยวเรียก สติกลับมา ตระหนักว่าเธอยังคงยืนอยู่ที่ประตู ห้องของพี่ใหญ่ อีกอย่างเลขาซูก็ออกมาอย่าง เร็ว

เธอจะให้เลขาซูรู้ว่าตัวเองแอบฟังพวกเขา พูดได้

หานเส่โยวรีบเร่งฝีเท้าออกไป

เธอหลบอยู่ในมุมเห็นซูจิ๋วออกมาจากห้อง พี่ใหญ่ของเธอ จากนั้นแล้วก้าวลงไปชั้นล่าง
ในตอนกลางซูจิ๋วยังหันกลับย้อนไปทิศทาง ที่เธออยู่อีกครั้ง ราวกับว่าจะรู้ตัว ทำให้หายเส่โย วตกใจจนรีบซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง หายใจแทบ ไม่ออก

ซูจิ๋วเป็นเลขคนสำคัญของพี่ใหญ่ ถ้าหาก ให้เธอจับได้…

โชคดีที่เสียงรองเท้าส้นสูงหายไปแล้ว หานเส่โยวรู้ตัวว่าตัวเองตกใจจนเหงื่อแตกทั้งตัว พิงกำแพงนั่งลงอย่างไม่มีแรง

ทำยังไง? พี่ใหญ่เริ่มจะสืบเรื่องเสิ่นเฉียว แล้ว งั้นเข้าจะสืบรู้ไหมว่าเสินเฉียวจะเป็นลูกสาว ที่แท้จริงของบ้านตระกูลหาน? ถ้าหากสืบรู้แล้วจะ ทำยังไง ถึงตอนนั้นหานเส่โยวเธอจะทำยังไง? เธอไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตที่มืดมนอีกแล้ว

ไม่ได้–เธอต้องคิดหาวิธี คิดหาวิธี..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ