บทที่753 วิ่งตามเธอเหนื่อยมาก
บทที่753 วิ่งตามเธอเหนื่อยมาก
ส่วนอีกด้าน
หานคู่จื่อที่ใช้กระเป๋าบังหน้าไว้ครึ่งหน้า พอเห็นว่าประตูลิฟต์ เปิดออกก็วิ่งหนีไปทันที
ตอนที่วิ่งผ่านหน้าเย่ไม่เป็น เธอชนเขา โดยไม่ได้ตั้งใจ ตอน นั้นหัวใจของเธอเต้นแรงมาก เหมือนวินาทีต่อไปจะถูกเย็ไม่เป็น สั่งให้หยุด หรือว่าจับเธอไว้ แต่สิ่งที่เธอคิดกลับไม่เกิดขึ้น
เธอหนีออกมาจากลิฟต์ได้อย่างปลอดภัย
พอวิ่งจนทิ้งระยะห่างแล้ว หนามจอก็หยุดวิ่ง ก่อนจะยืนหอบ หายใจ
เมื่อตะกั่… เย่ไม่เป็นคงไม่ได้มองออกว่าเป็นเธอหรอกนะ
หวังว่าคงจะไม่รู้
“จื่อหลิว วิ่งตามหลังเธอมา ก่อนจะหยุดยืนหอบหายใจอยู่ ข้างๆเธอ “ทำไมถึงวิ่งเร็วอย่างนี้ล่ะ ฉันวิ่งตามจนเหนื่อยหมด แล้ว”
หลิวลีเหรอ
หาน อชะงักไปเล็กน้อย เมื่อตะกี้ตัวเองตกใจมาก จึงลืมเธอ
ไปเลย
พอเห็นว่าเธอไม่มีท่าทางโมโหที่โดนทิ้งไว้ข้างหลัง หาหมอ สึกตกใจอยู่ไม่น้อย “เธอจะวิ่งตามฉันมาทำไม”
เธอคิดว่า ตัวเองพูดกับหลัวสี่ชัดเจนไปแล้ว ว่าพวกเธอเป็นคู่ แข่งกัน ไม่จำเป็นต้องอยู่รวมกลุ่มกัน
หลัวยิ้มเอียงอาย “ก็เราเป็นคนจีนเหมือนกันนี่นา ฉัน… ไม่รู้ จักใครที่นี่เลย ดังนั้น… พอเจอกับเธอก็เลยรู้สึกอบอุ่นใจ อยาก จะอยู่ใกล้ๆเธอ”
หานมู่จื่อ ”
เธอนิ่งคิด รู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้มีความจริงใจมาก จึงพูดขึ้น มาว่า “เมื่อตะกี้ที่ฉันทิ้งเธอแล้ววิ่งหนีออกมาก่อน เธอไม่รู้สึก โกรธเลยเหรอ”
หลัว อุทาน อะ ออกมา เห็นได้ชัดว่าเธอคิดตามไม่ทัน
“เมื่อตะกี้… เธอทิ้งฉันไว้แล้ววิ่งหนีมาก่อนเหรอ พวกเรา…เธอ เอียงศีรษะ แล้วกระพริบตาปริบๆ “เราไม่ได้วิ่งออกมาพร้อมกัน เหรอ”
สาวน้อย เธอไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า ถึงได้คิดว่าพวกเรา
วิ่งหนีออกมาพร้อมกัน
ทั้งๆที่ฉันเป็นคนวิ่งออกมาก่อน
หาน จื่อส่ายหน้าอย่างจนใจ ก่อนจะพูด “เธอระวังตัวไว้บ้าง เดอะ
พูดจบ เธอก็เดินตรงไปข้างหน้าทันที
หลัว รีบเดินตามหลังเธอมาติดๆ เหมือนเงาตามตัว “เธอไม่ ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้คิดร้ายกับฉัน แต่ว่า…. เธอรู้จักคนคนนั้นเหรอ”
ทานมู่จื่อ “คนไหน”
ก็คุณชายยู่อไง”
คุณชายยู่จื่อ คือใคร
เธอนิ่งงันไปสักพักถึงจะนึกขึ้นได้ ตอนนี้เยโม่เป็นเปลี่ยน นามสกุลเป็นอไปแล้ว เขาไม่ใช่เย่ไม่เป็นอีกต่อไปแล้ว แต่ชื่อ ยู่จื่อเซิน
“เธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ฉันก็แค่เห็นว่าเธอกลัวเขามาก
ก็เลยรู้สึกแปลกใจ”
“อืม” หานมู่จื่อพยักหน้า
เธอกับอีกฝ่ายแค่คนรู้จักกัน จึงยังไม่มีความเชื่อใจในตัวอีก
ฝ่าย
ถ้าหากอีกฝ่ายเป็นคนดีก็ดีไป แต่ถ้า… อีกฝ่ายไม่ใช่คนดีล่ะ
หลังจากที่ผ่านเรื่องราวร้ายๆ อะไรมามากมาย ตอนนี้หานคู่จื่อ
ไม่กล้าเชื่อใจใครเลย
“จุดนัดสัมภาษณ์งานอยู่ข้างหน้าไม่ไกลจากที่นี่แล้ว พวกเรา
บไปกันเถอะ”
” โอเค
พอถึงจุดนัดสัมภาษณ์ คนที่มายืนรอสัมภาษณ์งานยืนรอกัน เป็นจํานวนมาก
ถ้าเทียบกับตอนที่ยืนรอลิฟต์แล้ว มีเยอะกว่าหลายเท่าตัว พอเห็นภาพตรงหน้า หานซื้อก็ตะลึงจนตาค้างไปเลย “คนเยอะขนาดนี้ ล้วนแต่มาสัมภาษณ์งานอย่างนั้นเหรอ
พวกที่เจอตรงหน้าลิฟต์ เธอรู้สึกไม่แปลกใจ แต่พอมาเห็นคน ยืนออกันเต็มทางเดิน หานคู่จื่อก็ตะลึงไปทันที
แต่ดูเหมือนหลัวจะเคยชินกับสถานการณ์ตรงหน้าไปแล้ว เธอพยักหน้ารับ ” ใช่แล้วล่ะ ฉันเห็นคนพูดกันในกลุ่มเดิมที่งาน ผู้ช่วยเลขาไม่ค่อยมีคนอยากจะทำเท่าไหร่ เพราะงานผู้ช่วยของ เลขา เป็นงานที่ลำบากแต่ไม่ได้ความดีความชอบ แต่หลังจากที่ คุณท่านอยกตำแหน่งประธานบริษัทให้คุณชายฉือแล้ว มัน ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป… ในแต่ละวันมีคนมาสมัครเป็นผู้ช่วย ของเลขาเยอะมาก”
พอได้ยินถึงตรงนี้ หานมอก็เข้าใจทันที ว่าทำไมหลัวถึงไม่ คิดว่าเธอเป็นคู่แข่ง เพราะในสายตาของเธอ… ตัวเองอาจจะไม่มี สิทธิ์ที่จะเป็นคู่แข่งด้วยซ้ำ
คนที่มาสมัครงานมีเยอะขนาดนี้ อยากได้คนแบบไหนมา
ทํางานก็ได้
จะขาดคนอย่างเธอไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ไม่แน่ วันนี้เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้สัมภาษณ์งานด้วยซ้ำ หาน จื่อรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันที ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่ามันแตก ต่างจากที่เธอคิดไว้มากถึงขนาดนี้
คิดวางแผนง่าย แต่ท่าจริงๆ งั้นมามันยากมากจริงๆด้วย
แต่ว่า…. ” หลัวหยุดพูดไปกลางคัน ก่อนที่สีหน้าของเธอจะ ลำบากใจ “ถึงแม้ว่าจะมีคนมาสัมภาษณ์งานเยอะทุกวัน แต่ก็ ไม่มีใครได้รับตำแหน่งนี้ นี่มันก็นานมากแล้ว แต่ก็ยังหาคนที่ พอใจไม่ได้สักที
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ
ตำแหน่งผู้ช่วยเลขามีคนจ้องเยอะมาก อีกทั้ง… คนส่วนใหญ่ก็ พุ่งเป้าหมายไปที่เย่ ไม่เซิน จึงต้องเลือกดีๆ
พอคิดว่าตอนนี้เย่ไม่เป็นผู้หญิงจ้องจะครอบครองเยอะถึง ขนาดนี้ หานมอก็รู้สึกไม่ชอบใจมาก
ทั้งๆ ที่เขาเป็นของเธอคนเดียวแท้ๆ
แต่ตอนนี้เขากลับจำเธอไม่ได้ แล้วยังมีผู้หญิงที่คิดจะจับเขา เยอะถึงขนาดนี้…
ยิ่งคิดยิ่งโมโห หาน จื่อรู้สึกว่าไม่ว่ายังไง วันนี้เธอจะต้องผ่าน การสัมภาษณ์งานครั้งนี้ และคว้างานผู้ช่วยเลขานี้ไว้ให้ได้
ไม่อย่างนั้น จะต้องมีคนอื่นแย่งไปก่อนแน่ๆ
โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลย ว่าพวงกุญแจของเธอตกอยู่ในมือของเขไม่เขินแล้ว
คนที่มาสมัครงานมีเยอะมาก เต็มที่ท่านจื่อนึกว่าจะต้องนั่ง
รอสัมภาษณ์อีกนาน เพราะเธอมาสาย ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานเท่า
ไหร่ถึงจะงคิวหมายเลขของเธอ แต่คิดไม่ถึงว่า คนที่มารอสัมภาษณ์งานเยอะ แต่พอเข้าไปใน
ห้องสัมภาษณ์งานไม่ถึงสองนาทีก็ออกมาแล้ว
หานมู่จื่อกับหลัวนั่งรอยู่ด้านข้าง พอเห็นแบบนี้ก็ประหลาด
ใจกันมาก
“หรือว่าพวกเธอจะสัมภาษณ์งานกันเร็วมากกันนะ เธออย่า กังวลไปเลย เดี๋ยวพวกเราก็คงไม่ต่างกัน
หานมู่จื่อ “.….”
สัมภาษณ์งานไม่ถึงสองนาที จะได้อะไรล่ะ
หานคู่จื่อเข้าใจทันที ว่าทำไมถึงหาคนมาทำงานตำแหน่งผู้ ช่วยเลขาไม่ได้สักที
ไม่นาน ผู้คนที่ยืนรอตรงทางเดินก็น้อยลงไปเรื่อยๆ จนสุดท้าย ก็มีเก้าอี้ว่าง หาน จื่อที่ยืนอยู่นาน ในที่สุดก็มีที่นั่งสักที เธอกับ หลัวนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
รู้สึกว่าพอพวกผู้หญิงที่มาสัมภาษณ์งานกลับไปแล้ว อากาศ รอบตัวก็บริสุทธิ์ขึ้นมาก
ไม่ใช่ว่าเธอแพ้กลิ่นน้ำหอมหรอก แต่เป็นเพราะว่าสภาพร่างกายของเธอตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน และคนก็เยอะมาก กลิ่นจึงผสมปนเปกันไปหมด
ไม่ว่ากลิ่นน้ำหอมจะหอมมากแค่ไหน แต่ถ้าเอามารวมกันกลิ่น มันก็แปลกๆอยู่ดี
เธอนั่งได้ไม่ถึงสิบนาที หลัวที่นั่งอยู่ข้างๆก็ถูกเรียกเข้าไป
สัมภาษณ์งาน
หาหมอก้มลงมองเวลา รอจนหลัวเดินออกมา ใช้เวลาหนึ่ง นาทีพอดี
คนพวกนี้… ทำไมถึงได้สัมภาษณ์งานเร็วถึงขนาดนี้นะ
หลังจากที่หลวลีเดินออกมา สีหน้าของเธอก็ไม่มีอะไรผิดปกติ หาหมอเองก็ไม่กล้าถามออกไปตรงๆ
และในเวลานี้เอง เธอก็ถูกเรียกเข้าห้องสัมภาษณ์พอดี หาน จื่อสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรง เข้าไปในห้องสัมภาษณ์
พอเปิดประตูเข้าไป เธอก็เห็นว่ามีกรรมการสัมภาษณ์นั่งรออยู่ ข้างในห้องหลายคน หลังจากเข้าไปในห้อง หาหมอก็พูดแนะ นำตัวก่อนเป็นอันดับแรก “สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อทานจื่อค่ะ”
คณะกรรมการที่เป็นชายวัยกลางคนข้างซ้ายมือหยิบเรซูเม่ ของเธอขึ้นมาดู ก่อนที่สายตาของเขาจะดูสนใจขึ้นมา
“ได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้คุณเป็นนักออกแบบมาก่อน”
ทานมู่จื่อพยักหน้า
หญิงสาวใส่ชุดสูทที่นั่งด้านข้างยิ้มเยาะ “แปลกจริงๆ ช่วงนี้ บริษัทของเราเป็นอะไรไป ทําไมคนที่มาสมัครงานถึงมีแต่พวกผู้ หญิงที่แต่งตัวยั่วยวน แม้แต่นักออกแบบ ก็ยังกล้ามาสัมภาษณ์ งานที่นี่”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
