บทที่ 381 เป็นภาพลวงตาหรือความจริง

“คุณจะพูดดีหรือไม่ดี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน”

ในเมื่อเธอพูดเช่นนี้แล้วหานมู่จื่อก็พูดตามสถานะของ ตนเอง

“แต่ในตอนนี้คุณคือคนของทีมงานฉัน คุณป่วยแล้ว ฉันก็ควรจะมาเยี่ยม นี่เป็นความรับผิดชอบอย่างหนึ่ง” พูด จบแล้วหานมู่จื่อหันไปมองเสี่ยวเหยียน: “ของก็ส่งมาแล้ว เราไปกันเถอะ”

“อืม” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า แล้วก็เดินตามหลังหาน มู่ อออกไปจากห้องผู้ป่วย

หวังอานเหมือนจะรู้สึกเกรงใจ เดินตามพวกเธอออก มาพร้อมกัน จากนั้นเกาหัว : “ขออภัยด้วยนะครับ โย่วโย่ว เธอก็เป็นแบบนี้แหล่ะ แต่เธอก็แค่ปากร้ายแต่ใจดี ที่จริง แล้วใจของเธอไม่ได้ร้ายครับ”

ได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อมองหน้าเขาด้วยแววตาที่เย็นชา สักครู่หนึ่ง

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้มองดูแล้วเป็นคนแบบที่ชื่อมาก ไม่เหมือนกับเลิงเยาเยาที่พูดจาดุร้ายที่มแทงคนอื่น มอง จากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว เห็นได้อย่างชัดเจนว่าสองคน นี้ไม่ใช่อยู่ในโลกเดียวกัน

ในวันนี้หวังอานถูกเลิงเยาเยาตะคอกด่าอย่างเสียงดังเช่นนี้ ยังจะพูดดีแทนเธออีก ชื่อและหลงใหลเธอมากจริงๆ เลย

เสี่ยวเหยียนกลับพูดด้วยความไม่พอใจว่า: “ใจของ เธอจะดีหรือไม่ดีเกี่ยวอะไรกับพวกเราล่ะ พวกเราไม่ใช่ คนที่ตามจีบเธอเหมือนคุณนะ”

ได้ยินแล้วหวังอานรู้สึกเขินเล็กน้อยและได้แต่ยิ้ม เงื่อนๆ

“ต้องขออภัยด้วยจริงๆครับ งั้นผมขอโทษแทนเธอ ด้วยละกันครับ”

“ไม่ต้อง พวกเรากลับก่อนนะ ให้เธอพักผ่อนดูแลตัว

เองดีๆ

“ครับ ขอบคุณครับ”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็เดินตามหา นมู่จื่ออย่างรวดเร็วและพูดไปด้วยว่า: “เลิงเยาเยาคนนี้ไม่รู้ จักสำนึกความดีของคนอื่นสักเลย แกฟังดูคำพูดที่เธอพูด เมื่อกี้ ฟังแล้วก็โมโหจริงๆเลย”

“พวกเราไม่ต้องสนใจเธอ” หานมู่จื่อส่ายหัว เหมือนจะ แสดงท่าทีว่าไม่เป็นไร

“ไม่รู้จริงๆว่าแกคิดยังไง ยังต้องมาด้วยตนเอง” เสี่ยว เหยียนบ่นไปหนึ่งคำ ทั้งสองคนเดินคู่กันไปข้างหน้า

แต่ในตอนนี้เวลานี้ เยโม่เซินกำลังถูกสังอานลากตัวลง มาจากชั้นบน สีหน้าของเขาพูดได้ว่าเยือกเย็นจนเทียบไม่ ได้ แต่เพราะคนที่ลากตัวเขาเป็นสังอาน ดังนั้นเขาก็ไม่รู้ควรทำอย่างไร ได้แต่เดินตามเธอลงมาชั้นล่าง

“ต้องไปให้ได้เหรอ?”

เสียงที่เยือกเย็นดังมาจากด้านหลัง สังอานหันกลับไป จ้องหน้าเย่โม่เซิน: “ทำไม? คุยกันไว้แล้วว่าจะไป ตอนนี้ แกจะมาเล่นตลกอะไรอีก?”

“… เยโม่เซินถอนหายใจแรงๆสักพัก เงยหน้าขึ้นมา ด้วยสายตาที่เยือกเย็น

ปรากฏว่าตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นนั้น เขาเห็นด้านหลัง ของคนๆหนึ่งที่คุ้นเคยหายไปต่อหน้า มองเห็นแค่ครึ่งหน้า แค่แป๊บเดียวก็ถูกผนังบังไว้ทั้งหมด

เย่โม่เซินมองเห็นแค่แว๊บเดียว ในใจเหมือนคลื่นลูก ใหญ่ที่ซัดอยู่กลางใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เดิน อย่างรวดเร็วอยากจะรีบตามไปดู

ปรากฏว่าแขนเสื้อกลับถูกดึงไว้อย่างแรง เย่โม่เซินหัน หน้ากลับมาแล้วเห็นส่งอานกำลังจ้องมองเขาด้วยความ โมโห “แกจะวิ่งไปไหน? ฉันจะบอกแกนะเย่โม่เซิน ที่ฉัน พูดกับแกในวันนี้ฉันพูดจริงๆนะ ถ้าแกกล้า….

“ปล่อยผม” เยโม่เซินขมวดคิ้วและตะคอกใส่

สังอานนึกว่าเขาไม่อยากไปนัดบอด ดังนั้นจึงอยากจะ หนี จึงดึงเขาไว้แน่นๆไม่ยอมปล่อยมือ

เยโม่เซินหมดหนทาง ได้แต่สะบัดมือของสังอานออก อย่างแรง จากนั้นได้ยินเสียงของสังอานอุทาน เขาแค่ ตกใจหยุดเดินสักพักและชะเง้อตัวไปมองด้านหน้า
หน้าคนเมื่อกี้อีกแล้ว

เธอปรากฏตัวอยู่ที่เมืองเป่ยจริงๆเหรอ?

ตอนที่ตามไปจนถึงด้านล่างของบันไดนั้น กลับมองไม่เห็นคนๆนั้นแล้ว เข้าเดินไปหาข้างหน้าและ รอบๆหลายๆที่ ก็ไม่เห็นคนๆนั้นอีก

คนที่อยู่รอบๆต่างรู้สึกแปลกใจกับท่าทางของเขาเช่น นี้ ดังนั้นต่างก็มองเขาด้วยสายตาที่แปลกประหลาด แต่เย่ โม่เซินกลับยืนอยู่กับที่และยืนคิดด้วยความสงสัย

ผ่านไปหลายปีแล้ว สองสามวันมานี้เขาเห็นหน้าด้าน ข้างของคนๆนั้นมาสองครั้งแล้ว

เธอกลับมาเมืองเป่ยแล้ว หรือว่าเขาเกิดอาการหลอน

ตา?

น้าบอกว่าเขาเกิดอาการหลอน เขาก็รู้สึกเช่นนั้น เหมือนเพราะว่าผู้หญิงคนนี้ มาปรากฏตัวในความฝันของเขา

นับครั้งไม่ถ้วนในห้าปีที่ผ่านมา ทรมานเขาทั้งวันทั้งคืน!

ในที่สุดสังอานก็ตามมาทันจากด้านหลัง เห็นเขากลาย เป็นคนบ้าวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างกะทันหัน เธอยืนนิ่งแล้วก็ รีบวิ่งตามไป พอตอนนี้ก็เห็นเขายืนอยู่กับที่เหมือนคนบ้า จึงเดินเข้าไปดึงหูและด่าเขา: “เจ้าเด็กบ้า แกอยากจะให้ น้าหกล้มตายเหรอ ผลักฉันออกไปอย่างนั้น แกก็วิ่งหนีไป สิวิ่งไปสิ! ให้น้าแกหกล้มตายไปเลย”

“..” เซินไม่พูดจา แต่ความเจ็บบนใบหูก็ทำให้เขาทนไม่ไหวจนต้องขมวดคิ้วขึ้น

เขาหันหน้ากลับมา ทั้งตัวเยือกเย็นมากผิดปกติ แวว ตามืดมนเหมือนสุนัขจิ้งจอก จ้องอยู่บนหน้าของสังอาน

สังอานเห็นเขาเหมือนจะไม่ค่อยปกติ หรี่ตาลงและ มองดูเขาดีๆ จากนั้นปล่อยมือลง: “ทำไม? เป็นแบบนี้ กะทันหัน ผีเข้าสิ่งแกเหรอ?”

ริมฝีปากของเย่โม่เซินขยับ เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็นึกถึงคำพูดที่สังอานพูดกับเขา

ช่างเถอะ

เขาไม่เอ่ยปากพูดอะไรอีก อยู่นิ่งๆเงียบๆแล้วก็เดินต่อ

ไปข้างหน้า

สังอานเห็นแล้วรีบตามหลังไป

“แกจะไปไหนอีก? เย่โม่เซิน วันนี้แกต้องไปนัดบอดกับ ฉัน แกได้ยินไหม?”

“ฉันจะบอกแกนะ ฝ่ายหญิงเขากำลังอยู่ระหว่างทาง ไปร้านกาแฟแล้ว ถึงแม้แกจะไม่เต็มใจยังไง ก็ต้องไปกับ ฉันให้เจอหน้ากันสักครั้ง รู้ไหม?”

“คนที่แนะนำเป็นเพื่อนของน้าที่เมื่อก่อนอยู่โรง พยาบาล นี่เป็นลูกสาวของเธอ ได้ยินว่าเป็นนักเรียนที่เก่ง มาก อีกทั้งเล่นเปียโนเก่ง ไม่ว่าฐานะทางบ้านหรือหน้าตาก็ เลือกออกมาจากหนึ่งในร้อย”

เยโม่เซินหยุดชะงักไม่ก้าวเท้าเดินต่อ “ผมไปก็ได้ โอเคยไหม?”
สังอานรีบยิ้มออกมาด้วยความดีใจ: “นี่ถึงจะเป็นหลาน ชายที่ดีของฉัน”

ร้านกาแฟ

แม่ของฝ่ายหญิงได้พาเธอมารออยู่ข้างในแล้ว

“ชิงชิง ได้ยินว่าน้าสังเขาบอกว่า หลานชายของเธอ อารมณ์ร้อนหน่อยนะ แต่ก็อย่างว่า เค้าเป็นถึงประธาน บริษัท ดังนั้น…..”

คนที่ชื่อชิงชิงชื่อเต็มคือหลินชิงชิง คนที่พาเธอมาคือ แม่ของเธอคุณแม่หลิน

“คุณแม่คะ อารมณ์ร้อนไม่เป็นไร ขอแค่ไม่ใส่อารมณ์ ไปเรื่อยก็พอ ท่านก็รู้ นิสัยของลูกบางครั้งก็ไม่ดี แต่ ว่า….ลูกก็ไม่ใส่อารมณ์อย่างไม่มีเหตุผลเลยนะคะ ดังนั้น

ก็ต้องมองดูคนๆนี้ในหลายๆมุมหลายด้านว่าเป็นคนยังไง” คุณแม่หลินได้ยินดังนั้น รู้สึกดีใจและพยักหน้า: “หนูก็ เป็นแบบนี้แหละมีจิตใจดี เรื่องทุกอย่างคิดเองไว้หมด เห็น

แบบนี้แล้ว แม่ก็วางใจได้”

“มาแล้ว” คุณแม่หลินเงยหน้าขึ้นมาและหันไปมองด้าน นอก มองเห็นคนที่คุ้นเคยแล้ว สีหน้าก็ดีใจมาก: “น้าสังอา โจม นของหนูมาแล้ว”

หลินชิงชิงเงยหน้าขึ้นมาดู

เธอรู้จักน้าสังอาน แม่และเธอเป็นเพื่อนพนักงานที่ดี มาก ดังนั้นเมื่อก่อนเคยเห็นมาหลายครั้งแล้ว
ดังนั้นหลินชิงชิงมองไปก็ดูออกว่าคนไหนคือสังอาน ขณะเดียวกันก็มองเห็นเปโม่เซินที่เดินอยู่ข้างๆสังอาน

ผู้ชายมีรูปร่างสูงใหญ่ ล่ำ สีหน้าเย็นชาและเดินตาม หลังสังอาน บนหน้าตาที่หล่อๆไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด แต่ก็ เหมาะกับโครงหน้าของเขาที่ดูเยือกเย็นอยู่แล้ว ยิ่งดูเข้ม ขรึมเข้าไปอีก

หลินชิงชิงมองไปแค่ครั้งเดียว ก็รู้สึกว่าหัวใจของ ตนเองเต้นแรงขึ้นมาก

ทั้งตัวของเธอตะลึงอยู่กับอยู่ที่ ถามอย่างเฉื่อยๆว่า “คนนั้น….ก็คือหลานชายของน้าสังเหรอคะ?”

คุณแม่หลินยิ้มๆและพยักหน้า: “น่าจะใช่ เวลานี้น้าสัง ของลูกคงจะพาเขามาคนเดียวแน่นอน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ