เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่758 เซอร์ไพรส์มากเลยใช่ไหม



บทที่758 เซอร์ไพรส์มากเลยใช่ไหม

บทที่758 เซอร์ไพรส์มากเลยใช่ไหม

ความเย็นชาและตีตัวออกห่างของหาน จื่อก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ ว่าหลัวที่จะมองไม่ออก ดังนั้นพอทานอยื่นมาทางเธอ แล้วจึง รู้สึกว่า… หาน อยอมรับเธอแล้ว

“เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นเพราะว่าเราไม่ใช่คู่แข่งกันแล้ว เธอถึงได้ ยอมทำความรู้จักกับฉันกันนะ”

พอได้ยินแบบนี้ หานมอก็คิดตามเกี่ยวกับปัญหานี้ ถ้าก่อน หน้านี้พวกเธอเป็นคู่แข่งกัน เธอเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะรู้จักกับอีก ฝ่าย แต่ว่า ความเป็นการเองของหลัว ทำให้เธอรู้สึกกลัว

หลังจากเกิดเรื่องของเส่โยวขึ้นมา เธอรู้สึกว่า..ตัวเองแทบไม่ อยากทำความรู้จักกับคนแปลกหน้า หรือการเชื่อใจคนแปลก หน้า

โดยเฉพาะช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ด้วย

เรื่องที่เธอเดินทางมาต่างประเทศ ไม่รู้ว่ามีคนอื่นรู้ไหม ถ้า หาก… เธอเป็นคนที่ถูกส่งตัวมาแอบแฝงจริงๆล่ะ

พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ หลัวก็ไม่คิดจะบังคับจิตใจ เธอพูด ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้จะเป็นเพราะสาเหตุนี้ ฉันก็ไม่โกรธหรอก เธอคงไม่รู้ ฉันทำงานอยู่ต่างประเทศมาตั้ง นานแล้ว แต่ว่า… ไม่มีใครคิดจะคุยกับฉันเลย คงจะเป็นเพราะว่าฉันไม่มีอะไรเหมือนคนอื่นเขา แต่ว่า… วันนั้นตอนที่ฉันรักเธอ เธอตอบกลับฉัน ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าเธอเป็นคนดี

หานมู่จื่อ “?”

แค่เพราะว่าเธอตอบกลับ หลัวก็คิดว่าเธอเป็นคนดีแล้วเหรอ

เด็กสาวคนนี้ จะไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า

“ยังไงซะ ขอบคุณมากนะ พวกเราไปกันเถอะ”

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่ตอนที่หานจือกับหลังเดิน เข้าไปในลิฟต์ ลิฟต์ก็มีเสียงดังขึ้นมา ทั้งสองคนชะงักไป ก่อนจะ มองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมา

พวกเธอหัวเราะไปด้วยรอลิฟต์ลงมาใหม่ได้ด้วย โดยไม่สนใจ ว่าคนอื่นๆจะมองมาที่พวกเธอด้วยสายตาเหมือนคนบ้าที่หัวเราะ ไม่หยุดก็ตามที

สักพัก ทั้งสองก็หยุดยิ้มในเวลานี้ ดูเหมือนความสัมพันธ์ของ ทั้งสอง…จะใกล้ชิดกันมากขึ้น

ในครั้งนี้ ทั้งสองไม่หาเรื่องใส่ตัวเองด้วยการไปขึ้นลิฟต์ตัวอื่น แล้ว แต่กลับยืนรออยู่ที่ลิฟต์สำหรับพนักงาน รอจนลิฟต์วิ่งลงมา อีกครั้ง ทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในลิฟต์

ครั้งนี้ไม่มีคนแล้ว หลัวลึกดชั้นที่เธอจะขึ้น ก่อนจะหันไปถาม เธอ “เดี๋ยวเธอจะขึ้นไปแล้วเริ่มทำงานเลยใช่ไหม

หาหมอพยักหน้า “น่าจะใช่นะ”
หลัวมองมาทางเธอด้วยสายตาอิจฉา “ดีจัง ตอนที่เห็นเธอ เข้าไปในห้องสัมภาษณ์สิบกว่านาที ฉันก็รู้แล้วว่าเธอจะต้องได้ งานตำแหน่งนี้”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอเข้าไปในห้องสัมภาษณ์สิบกว่านาที หลัว คงไม่คิดจะสมัครงานเป็นพนักงานทั่วไป เพราะสำหรับเธอ แล้ว ตำแหน่งผู้ช่วยเลขาดีกว่าพนักงานทั่วไปเยอะ เงินเดือนก็ มากกว่าด้วย

สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดในเวลานี้ก็คือเงิน แต่ว่า… ความสามารถของเธอสู้คนอื่นไม่ได้ จึงต้องยอมแพ้

ไป

หานคู่จื่อไม่ตอบกลับ เธอยิ้มบาง ไม่นานก็ถึงขั้นที่หลัวจะลง เธอกับหาน จื่อบอกลากัน ก่อนจะเดินออกไป หลังจากนั้นหา นมู่จื่อก็ตรงขึ้นไปรายงานตัวทันที

“สวัสดีค่ะ ดิฉันมารายงานตัว ตำแหน่งผู้ช่วยเลขาค่ะ”

อีกฝ่ายเหลือบตามองมาที่เธอ ก่อนจะชี้ทางแล้วพูด “ห้องนั้น เป็นห้องของเลขาท่านประธาน”

หานมู่จื่อมองตาม ก่อนจะเห็นป้ายห้องเลขา เธอโค้งตัวให้ พร้อมกับกล่าวขอบคุณ แล้วเดินตรงไปตามทาง

พนักงานคนนั้นมองตามเธอไปด้วยสายตาพิจารณา ก่อนจะนั่ง ลงไปอีกครั้ง

พอมาถึงหน้าห้องทำงานของเลขา ทานอยกมือขึ้นมาเคาะประตู ก่อนจะได้ยินเสียงหญิงวัยกลางคนตอบกลับมา

“เข้ามาได้”

หานมู่จื่อได้ยินแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป และคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะ ทำงานก็คือกรรมการที่สัมภาษณ์เธอในวันนั้นตามที่คาดไว้ ผู้หญิงคนนี้มีอายุมากพอประมาณ รูปร่างของเธอเริ่มอวบ

สวมใส่ชุดสุภาพเรียบร้อย สวมแว่นตา ดูก็รู้ว่าเป็นแม่คนแล้ว หานจื่อเดินเข้าไปแล้วกล่าวทักทาย “สวัสดีค่ะ ผู้หญิงคนนั้นยกยิ้ม “คุณมาแล้วเหรอ มานั่งก่อน

หานมู่จื่อเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับเธอ หลังจาก นั้นอีกฝ่ายก็ยื่นเอกสารมาให้เธอ “เอกสารสัญญานี้คุณลองอ่าน ดู หลังจากนี้คุณต้องใช้เวลาสามเดือน ในการฝึกงาน ถ้าคุณ ทำงานได้ไม่ดี เงินเดือนของคุณก็จะได้รับเหมือนพนักงานทั่วไป แต่ถ้าคุณทํางานได้ดี และได้เป็นพนักงานของบริษัทอย่างแท้จริง เงินเดือนของคุณจะคิดตามตำแหน่ง

เรื่องพวกนี้ไม่มีปัญหา หานมอพยักหน้ารับ

ผู้หญิงคนนั้นจึงยิ้มออกมา “คุณยังมีคำถามอื่นไหม

หาน จื่อส่ายหน้า พอเตรียมจะตอบว่าไม่มีแล้ว ก็นึกอะไรขึ้น มาได้… ถ้าเธอไม่ถามอะไรเลยจะดูไม่ดีเท่าไหร่

เธอมาที่นี่เพื่อทำงาน จะให้คนอื่นดูออกว่าเธอมาเพราะเย่ไม่ เขินไม่ได้ ไม่อย่างนั้น… เธอจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะฝึกงานด้วยวันที่เธอพยายามมาทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์นะ

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี แต่ว่า….พอได้ ยินว่าต้องฝึกงานสามวัน ทาน ก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

ตอนนี้เธอท้องได้สองเดือนกว่าๆแล้ว หลังจากนี้ สามเดือน….. หน้าท้องเธอจะใหญ่ขึ้นมาหรือเปล่า

ถึงเวลานั้น…

พอนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อขมวดคิ้วขึ้นมา

และหญิงวัยกลางคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็ขมวดคิ้วแล้วถามกลับ “ดูเหมือนคุณจะมีคำถามอยากจะถามอยู่นะ

พอได้ยินเสียงของอรกฝ่าย ทำให้หาน จื่อได้สติกลับมา เธอ พยักหน้ารับ “อืม ฉันอยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องเงินเดือนค่ะ ถ้า เป็นพนักงานจริงๆแล้ว เงินเดือนในแต่ละเดือนจะได้รับตามปกติ ใช่ไหมคะ” พูดจบ หานมอก็ยิ้มออกมาอย่างเอียงอาย

“ฉันเช่าห้องพักอยู่ค่ะ ก็เลย…

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะต้องถามคำถามนี้ วางใจได้ เงินเดือนเราจะโอนให้ตามปกติ ถ้าหากคุณผ่านการทดลองงาน เดือนต่อไปหลังจากนั้น ทางเราจะเพิ่มเงินเดือนที่เหลือให้กับคุณ ทั้งหมด ในเดือนต่อมา ตกใจมากใช่ไหมล่ะ

หาน จื่อแสดงสีหน้าดีใจ ก่อนจะพูด “ทางบริษัทดีกับ พนักงานมากจริงๆค่ะ มิน่าคนถึงมาสมัครงานกันเยอะขนาดนั้น
พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหญิงวัยกลางคนก็ดูประหลาดใจ มาก ก่อนจะส่ายหน้าไปมา “คุณคิดว่าพวกเธอมาสมัครงาน เพราะเงินเดือนที่อย่างนั้นเหรอ

หานมู่จื่อรู้ว่าไม่ใช่ คนพวกนั้นพุ่งเป้าหมายมาที่เย่ไม่เป็นของ เธอต่างหากล่ะ

แต่ว่า… เธอพูดแบบนี้ออกไปไม่ได้ จึงได้แค่พยักหน้ารับ

“งั้นเธอก็คิดผิดแล้วล่ะ ถึงแม้บริษัทตระกูลฉือจะดีกับ พนักงานมาก แต่ก็ไม่ถึงขั้นทำให้ทุกคนอยากเข้ามาทำงานที่นี่ ถึงขนาดนั้น ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่มีพลังที่ร้ายกาจถึงขนาดนั้น เพราะว่า…. คนที่มาสมัครงานถึงจะมีเป้าหมายที่แตกต่างกัน แต่ ก็ไม่แตกต่างกันมากนัก แต่ช่วงนี้พวกผู้หญิงที่มาสมัครงานล้วน แต่มาเพราะจุดประสงค์เดียวกัน

“มาด้วยจุดประสงค์เดียวกันอย่างนั้นเหรอคะ”

หญิงวัยกลางคนยิ้มแปลกๆ แต่ไม่ตอบคำถามของเธอไป ตรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพูด “ต่อไปคุณก็จะรู้เอง เอาล่ะ ถ้า ไม่มีปัญหาอื่น คุณก็เซ็นชื่อในสัญญาเถอะ สามเดือนหลังจากนี้ก็ ตั้งใจทำงาน จากนี้ไปเรียกฉันว่าพี่หลินก็ได้”

หานคู่จื่ออ่านเอกสารสัญญาอย่างละเอียด พอแน่ใจว่าไม่มี ปัญหา จึงเซ็นชื่อลงไปในเอกสาร แล้วยื่นออกไป

“ขอบคุณพี่หลินมากเลยนะคะ ต้องขอคำแนะนำจากพี่ด้วยนะ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ