บทที่ 911 ยอมให้เขาหน่อย

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่ไม่เป็นก็รู้สึกปวดหัวกะทันหัน ทันทีที่ตัวเองใจร้อน ก็ถึงกับพูดจาโดยไม่คิด

เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ในเวลานั้น เห็นว่าเธอรัก ลูก และเมื่อเทียบกับเรื่องต่างๆ ก่อนหน้านี้ เขาก็เลยขาดสติ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ ทราบข่าวการตั้งครรภ์ของเธอที่โรงพยาบาล ปฏิกิริยาแรกของเขา คือบอกตัวเองว่า ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องเชื่อ ใจเธอ

แต่ในช่วงเวลาที่สําคัญ ทำไมถึงมาตกม้าตายจนได้

มือน้อยของเสี่ยวหมี่โต้วกอดอกไว้ พึมพำสองสามคำ “ถ้า แดดดี้ขอร้องฉัน ฉันสามารถขอความเมตตาจากหม่ามีให้แดดดี้ ได้”

เย่โม่เซิน

“เมื่อกี้หนู……เรียกฉันว่าแดดดี้อีกแล้ว?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวหมี่โต้วสีหน้าเปลี่ยนทันที เพราะเขารู้มา ตลอดว่า เย่ โม่เซินเป็นแดดของตัวเอง ดังนั้นตอนที่พูดขึ้น จึง มักจะเรียก โดยความเคยชิน “เจ้าตัวเล็ก แม้ว่าหนูไม่อยากเล่าความเป็นมาของเรื่อง ก็ไม่

เป็นไร”
เขาน่าจะเดาได้หมดแล้ว

“คุณนั่นแหละที่เป็นเจ้าตัวเล็ก ไม่ คุณเป็นไอ้คนเลว เมื่อคุณ

ยังจะรังแกหม่าม ฉันกับหม่ามีและลูกในท้องของเธอ จะไม่ให้ อภัยคุณเลย!” เยโม่เซ็นมองเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า ที่หน้าตาเหมือนตัวเอง ทุกระเบียบนิ้ว กล่าวหาตัวเองต่อเนื่อง แม้กระทั่งยังจ้องเขม็งเขา

ด้วย

แต่หัวใจของเย่ โม่เซิน กลับละลายนุ่มนวลอย่างระเนระนาด ดังนั้นเมื่อเสี่ยวหมี่โต้วพูดจบ เย่ ไม่เซินก็เอื้อมมือออกไป กะทันหัน กอดร่างเล็กตรงหน้าเข้าไว้ในอกตัวเองทันที

“อ๊ะ แดดดี้แย่ พูดก็ส่วนพูด ทำไมถึงต้องลงมือด้วย?

เสี่ยวหมี่โต้วยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเย่ไม่เป็นกอดไว้แล้ว ผ่าน เสื้อขนเป็ดและเสื้อสเวตเตอร์ตัวหนา เขาก็ยังสามารถสัมผัสได้ ถึงความอบอุ่นที่ท่วมท้นของเย่ไม่เป็น

แบบ…..ความอบอุ่นที่เฉพาะของพ่อ

เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกตะลึงเล็กน้อย

ดูเหมือนว่า…..นี่เป็นครั้งแรกที่แดดดี้กอดเขาแบบนี้?

และเมื่อดูท่าทางของแดดดี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะรู้สึกซึ้งใจไม่ น้อย? ตัวเองได้ค่าเขาแบบนั้นแล้ว แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทีโกรธ เคืองเลยแม้แต่น้อย
“มๆ อย่าคิดว่าคุณกอดฉันแล้ว ฉันก็จะยกโทษให้คุณ ง่ายๆ!”

เสี่ยวหมี่โต้วยังคงทําท่างอน

ส่วนในห้อง หลังจะที่เสี่ยวเหยียนกับเซียวซูเข้าไป ก็พร้อมกับ ปิดประตูด้วย แล้วก็สบตากับหาน จื่อที่อยู่ในห้องพอดี

เพราะว่าเสี่ยวหมี่โต้วปรากฏตัวกะทันหัน ทำให้หาน จื่อตก ตะลึงยิ่งนัก ตอนนี้เห็นเสี่ยวเหยียนกับเซียวซู ก็เข้าใจทุกอย่าง ในทันใด

ที่แท้คือเสี่ยวเหยียนกับเซียวที่พาเขามาด้วยกัน

“พวกคุณ…. หาน จื่อเพิ่งจะเอ่ยปาก เสี่ยวเหยียนก็ทำท่า ทางอ้อนวอนขอความเมตตาทันที “มู่จื่อๆ มู่จื่อคนดี ไม่ใช่ว่าฉัน จะพาเสี่ยวหมี่โต้วมา แต่คือเสี่ยวหมี่โต้วที่บังคับให้ฉันพาเขามา เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้ ถ้าคุณจะโทษ ก็โทษเสี่ยวหมี่โต้วของคุณ แล้วกัน”

เสี่ยวเหยียนโยนความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวหมี่โต้ว อย่างไร ยางอายยิ่งนัก

ยังไงสักเสี่ยวหมี่โต้วก็เป็นลูกของเธอ หานมู่จื่อจะไม่โกรธ หรอก

อีกอย่าง ก่อนหน้านี้พวกเธอก็ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว

เซียวซูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่เคยคาดคิด มาก่อนว่า เสี่ยวเหยียนจะโยนความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวหมี่โต้
ตรงกันข้ามคือหานมู่จื่อ ที่ไม่รู้สึกแปลกใจสักนิดเลย แล้วยัง หรี่ตาลงมองพิจารณาเสี่ยวเหยียน

“จริงเหรอ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ลูกในไส้คุณเอง คุณรู้ดี!”

หานมู่จื่อไม่ได้มีอารมณ์อะไร เธอก็ไม่ได้โทษเสี่ยวเหยียน ความสามารถในการตอแยคนอื่นของเสี่ยวหมี่โต้ว เธอย่อมรู้ดี อยู่แล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ มันกะทันหันเกินไป

เสี่ยวหมี่โต้วมาหาเธอ มันไม่มีปัญหาอะไร เธอก็คิดถึงเขาเช่น กัน ได้เจอเขาหน่อยก็ดีไม่น้อย

แต่ว่า……..สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ เสี่ยวหมี่โต้วมาแล้ว เย่โม่เชิ

นก็อยู่ที่นี่ด้วย

สองพ่อลูกนี้ ก็ได้เจอกันอย่างกะทันหันแบบนี้

ตอนนี้ เยโมเงินได้พาคนออกไปข้างนอกแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะ ไม่ทำอะไรกับเสี่ยวหมี่โต้ว แต่ตอนนี้ความคิดในใจของเขาเป็น อย่างไร? ในสถานการณ์ที่สูญเสียความทรงจำทั้งหมด ทันใดนั้น ก็เห็นเด็กที่หน้าตาเหมือนตัวเองทุกระเบียบนิ้ว แรงต้านทานของ เขาในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

สามารถรับได้ไหม? เมื่อตอนที่เห็นเขาเกือบจะขาดสติไป หา นมู่จื่อตกใจแทบจะเสียขวัญ
จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็ปรากฏตัวอีก ซึ่งอาจกล่าวได้ว่า เป็น ความช็อคต่อเนื่องสองครั้ง

หาน จื่อก้มหน้าครุ่นคิด เดิมทีเสี่ยวเหยียนคิดว่าเธอคงจะ

ต้องโต้เถียงกับตัวเองสักพัก ใครจะไปรู้ว่า เธอเงียบตลอดเวลา เสี่ยวเหยียนรู้สึกค่อนข้างผิดปกติ เชื่อมโยงกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ในเมื่อกี้ ก็เข้าใจในทันที

เธอรีบพูดขึ้นว่า “เอ่อ……..ก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องจะกลายเป็น แบบนี้ เดิมทีฉันแค่อยากจะพาเสี่ยวหมี่โต้วมาเจอคุณ เขาคิดถึง คุณมากจริงๆ

ฉันก็รู้สึกว่าเสี่ยวหมี่โต้วน่าสงสารยิ่งนัก เขาแค่อยากจะเจอ หม่ามีของตัวเองเท่านั้น

หลังจากที่พวกเรามาถึง ก็ตามที่อยู่ก่อนหน้านี้ จนหามาถึงที่นี่ เดิมทีแค่อยากจะเจอคุณเท่านั้น ใครจะรู้ว่า ประตูของพวกคุณไม่ ได้ปิดไว้ดี หลังจากที่พวกเราสามคนมาถึง ก็ได้ยินเสียงพวก คุณทะเลาะกันพอดี ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้ววิ่งออกไป พวกเราอยาก จะขวางไว้ก็ไม่ทันการณ์แล้ว”

เธออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้รอบหนึ่ง หาน จื่อถึงได้เงย หน้าขึ้น สายตาจ้องมองหน้าเธอ พูดขึ้นเบาๆ “เรื่องนี้ไม่โทษคุณ ฉันรู้ดี ฉันแค่รู้สึกกังวล……

ในขณะที่กำลังพูด เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วก็ดังมาจากข้างนอก กะทันหัน
“แดดดี้ แดดดี้แย่ หม่า……..รีบเข้ามา

หานคู่จื่อตกใจเสียขวัญกับเสียงร้องนี้ รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวเหยียนมองหน้ากับเซียวซู แล้วก็รีบตามไป หลังจากประตูถูกเปิดออก หานมอก็พบว่าเย่ไม่เซ็นเป็นลม หมดสติไปอย่างเฉียบพลัน ตอนนี้กำลังทับอยู่บนตัวของเสี่ยวหมี่ โต้ว

เสี่ยวหมี่โต้วใส่เสื้อผ้าไว้หนามาก บวกกลับถูกเย่ไม่เป็นที่ตัว ใหญ่โตทับไว้ ยังไงก็ตื่นตัวไม่ออก

เดิมทีฉากนี้น่าจะตลกมาก แต่ตอนนี้หานคู่จื่อกลับหัวเราะไม่ ออกเลยสักนิด เพราะเย่ ไม่เซินที่เป็นลมหมดสติไป สีหน้า ซีดเซียว และมีเหงื่อออกตรงหน้าผากมากมาย

นี่มัน……..เกิดอะไรขึ้น?

ยันไม่ทัน ให้หาน จื่อตั้งตัวได้ เซียวซูกับเสี่ยวเหยียนก็รีบก้าว ไปข้างหน้า แยกทั้งสองออกจากกันอย่างรวดเร็ว เซียวซู่พยุงเย่ โม่เซินไว้คนเดียว และเสี่ยวเหยียนก็ได้ดึงเสี่ยวหมี่โต้วออกมา แล้วตบหลังของเขาเบาๆ ตบเสื้อผ้าของเขาที่ให้สะอาด

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เสี่ยวเหยียนถามอย่างสับสนมึนงง

หานคู่จื่อจ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเยโม่เซิน เม้มริมฝีปาก แล้วพูดว่า “อย่าพึ่งถามสาเหตุ ท่าทางของเขาดูไม่ค่อยดีนัก ฉัน ไปเอากุญแจขับรถ พวกคุณช่วยฉันพยุงตัวเขาเข้าไปในรถที่ชั้น ล่าง”
“ได้”

เซียวซูเป็นผู้ชาย มีพละกำลังมาก ไม่ช้าก็ช่วยพยุงตัวเข่ไม่ เซ็น ลงไปชั้นล่างได้อย่างง่ายดาย เสี่ยวเหยียนจูงมือของเสียว หมี่โต้วไว้ แล้วเดินตามลงไปชั้นล่าง

หาน จื่อเดินกลับไปในบ้านค้นหา แล้วก็หาเจอกุญแจรถที่เข้ โม่เซ็นทิ้งไว้บนโต๊ะน้ำชา หลังจากที่เธอหยิบขึ้นมา ก็กลับไปที่ ห้องนอนไปเอากระเป๋าของตัวเอง จากนั้นก็ได้ล็อคประตูแล้วลง ไปชั้นล่าง

คนทั้งหลายได้ส่งเย่โม่เซินเข้าโรงพยาบาล

เสี่ยวหมี่โต้วถูกเสี่ยวเหยียนจูงมือไว้ แต่สายตามองไปที่หา นมู่จื่อ ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

ตั้งแต่เขาปรากฏตัวจนถึงตอนนี้ หม่ามีแค่มองเขาแวบเดียว เท่านั้น จิตใจทั้งหมด หมกมุ่นอยู่ที่แดดดี้แย่ของเขาคนนั้น ตัว เองข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเธอ สุดท้ายหม่ามีไม่แม้แต่จะกอดเขา เลย

แค่คิด ก็รู้สึกผิดน้อยใจ

แต่ว่า……เมื่อมองดูเย่ไม่เป็นที่ถูกส่งตัวมาโรงพยาบาล เสี่ยว หมี่โต้วก็ต้องกลืนความน้อยใจเหล่านี้ กลับเข้าไปในท้อง

ช่างเถอะ เห็นแก่แดดดี้ที่เป็นผู้ป่วย ยอมให้เขาหน่อย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ