บทที่ 1214 ชนเข้าที่หน้าแล้ว

ถูกเสี่ยวเหยียนเรียกเช่นนั้น หลินชิ้นเอ๋อได้แต่ยืนนิ่ง ขอบตาแดง ร้องไห้พลางพูดว่า “ขอโทษจริงๆ หากรู้แต่แรกว่าจะสร้าง ความเดือดร้อนวุ่นวายให้พวกคุณขนาดนี้ ฉันก็ควรจะอยู่ในโรง พยาบาล แต่ว่า…….กลางคืนฉันอยู่คนเดียวในโรงพยาบาลก็รู้สึก กลัวมาก ฮือๆๆๆ…..

พูดไปพูดมา หลินชิ้นเอ๋อก็ร้องไห้อย่างเสียใจ

เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้ว ไปถึงมือข้างหนึ่งของหานซิงเอาไว้ขยับ ปากถามเขาว่าทำไมโดยไม่ออกเสียง

หานซึ่งมองสาวน้อยตรงหน้า บนศีรษะยังห่อด้วยหมวกคลุม ผมอาบน้ำ ใบหน้าเล็กๆขาวผ่องไม้เครื่องสำอาง แววตาไร้เดียง สาและสดใส ช่างเหมือนกับเด็กชื่อบื้อที่ไม่ประสีประสาต่อโลก ใบนี้เลย

ไม่รู้จะทำอย่างไร หานซึ่งได้แต่จูงมือของเธอ ห้องนี้มีแค่เตียง เดียว คุณย้ายไปนอนห้องข้างๆกับผมดีกว่า”

ได้ยินอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนก็อึ้งอยู่กับที่ รู้สึกเหมือนตัวเองถูก ทุบ ไม่เช่นนั้นทำไมหัวของเธอถึงได้มีดาวขึ้นมากมายขนาดนี้

แต่ว่า………ไมหานชิงถึงให้เธอย้ายไปพักอยู่ห้องเดียวกับ เขา หรือว่าหานซึ่งได้ยินสิ่งที่พวกเธอพูดคุยกันเมื่อครู่นี้ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ อย่างนั้นเพราะอะไร
น่าเสียดายเสี่ยวเหยียนคิดจนหัวจะระเบิดก็ยังคิดเหตุผลไม่ ออก

หานซิงกลับมองไปยังหลินชิ้นเอ๋อ น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน

“คุณหลินโปรดวางใจ ในเมื่อพวกเรายื่นมือเข้าไปช่วยจัดการ เรื่องนี้แล้ว ก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด จัดการเรื่องนี้ ให้เรียบร้อย ช่วง สองสามวันนี้คุณก็พักอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ ต้องการอะไรก็โทร ไปที่รูมเซอร์วิสได้เลยครับ

พูดจบ หานซึ่งมือข้างหนึ่งคว้ากระเป๋าเดินทาง มืออีกข้างกุม มือของสาวน้อยเดินออกจากห้องไป

ปัง!

ตอนที่ประตูห้องปิดลงหลินชิ้นเอ๋อที่ยืนอยู่ที่เดิมโกรธจนกำ หมัดแน่น หน้า หน้าแดง

ไอ้ผู้ชายบ้า! กล้าไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้ และยังพาเสียวเหยี

ยนไปด้วยอีก ราวกับว่าเธอเป็นปิศาจที่น่ากลัวอะไรอย่างนั้น

หลินชิ้นเอ๋อ โกรธจนมือไม้สั่น อยากทุบทำลายของในห้อง แต่ คิดแล้วก็ต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้ ไม่ได้ เธอต้องใจเย็นลง ผู้ชายเย่อหยิ่งทะเยอทะยานอย่างนั้น ไม่ได้จะยั่วให้ติดกับได้ ง่ายๆ คิดจะจับเขาให้ได้คงต้องออกแรงหน่อย เธอต้องใจเย็นลง เพื่อคิดหาวิธี

เธอไม่อาจกลับไปอยู่กับผู้ชายที่น่ากลัวคนนั้นอีก ไม่เช่นนั้นสิ่ง ที่รอคอยเธออยู่ก็คือความโหดร้ายที่ไม่มีวันสิ้นสุด และครั้งนี้หานซิงก็คือเป้าหมายของเธอ

สําหรับจางเสี่ยวเหยียน เชอะ ก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่งที่คำพูดไม่ กี่คำก็ทำให้เธอฟุ้งซ่านไม่มีสติ มีสิทธิ์อะไรมายื้อแย่งกับเธอ

คิดมาถึงตรงนี้ ริมฝีปากของหลินชิ้นเอ๋อก็เกิดรอยยิ้มเยาะ

อีกด้าน

เสี่ยวเหยียนถูกหานชิงจูงมืออย่างงุนงง ไม่นานก็มาถึงห้อง ข้างๆ ตอนที่เข้าไปในห้องหานชิงยังหยิบรองเท้าให้เธอเปลี่ยน เป็นพิเศษ จากนั้นก็โยนกระเป๋าเดินทางเข้าไป

เสี่ยวเหยียนก้มหน้ามองรองเท้าแตะที่อยู่บนเท้า เป็นรองเท้าคู่ ที่ไม่พอดีกับเท้าอีกแล้ว……..

แต่เธอก็ยังเร่งฝีเท้าตามมาด้านหลังของหานชิง มองเห็นเขา เอากระเป๋าเดินทางของตัวเองเก็บเรียบร้อย ก็อดไม่ได้ที่จะดึง ชายเสื้อของเขา

หานซึ่งเพิ่งจะวางกระเป๋าเดินทางเก็บเรียบร้อย หันไปก็เห็น สาวน้อยที่ยืนอยู่ด้านหลังตน มือหนึ่งดึงชายเสื้อตนเองเอาไว้ เงยหน้ามองเขาตาปริบๆ ภายในดวงตาสว่างสดใสเต็มไปด้วย ความสงสัย

เขายกมือขึ้นมาเขาที่หัวเธอ” “ทำไมเหรอ”

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก กระพริบตา : “คุณก็รู้อยู่แล้วนี่”

“ผมยังเปียกอยู่เลย ไม่คิดจะเป่าให้แห้งเหรอ”
เห็นชัดว่าเสียวเหยียนไม่ได้สนใจคำถามนี้ ตอนนี้เธอสนใจอีก เรื่องมากกว่า ดังนั้นเธอจึงยืนนิ่งไม่ขยับ ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อ มาหานซึ่งจะรวบข้อมือของเธอเอาไว้”ไปเป่าผมก่อน อย่าปล่อย ให้ไม่สบาย”

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงถูกหานซึ่งลากไปเป่าผม เดิมเธอคิดจะ เป่าผมเอง คิดไม่ถึงว่าหานซึ่งจะเป่าผมให้เธอด้วยตัวของเขาเอง

เสี่ยวเหยียนจึงนั่งนิ่งๆบนเก้าอี้ปล่อยให้หานซึ่งเป่าผมให้เธอ ท่าที่ประหม่าเล็กน้อย ดังนั้นขาสองข้างของเสี่ยวเหยียนแนบติด กันมือเล็กๆก็วางอยู่บนขาตัวเองอย่างเก้ๆกังๆ

“ตกลงว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน ทำไมฉันรู้สึกว่า…คุณดูไม่ ค่อยชอบหลินชิ้นเอ๋อคนนั้นเลย” อดทนอยู่นาน เสี่ยวเหยียนจึงเอ่ยถามคำถามนี้ออกมาอย่าง

ลังเล

คนที่อยู่ด้านหลังไม่ได้ปฏิกิริยาตอบโต้อะไรเป็นพิเศษ ได้แต่ เอ่ยเรียบๆว่า: “ในเมื่อเป็นคนแปลกหน้า คุณพักอยู่กับเธอ ไม่ ปลอดภัย”

พูดเช่นนี้ก็ฟังดูมีเหตุผล แต่ว่าเสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกว่ามันต้อง มีอะไรมากกว่านั้น

“แค่เท่านี้เหรอ”เธอถามพลางกระพริบตาปริบๆ

เสียงไดร์เป่าผมหยุดลง หานซึ่งจัดผมเธอให้เรียบร้อย พูด ด้วยเสียงต่ำว่า : “ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น คุณคิดว่าเป็นแบบไหน”
“เอ่อ…….

เสี่ยวเหยียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว หานซึ่งก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ เอา คางมาเชยบนบ่าเธอ ลมหายใจร้อนผ่าวรดบนคอของเธอ ก็คิด ซะว่าผมอยากพาคุณมา อย่างนี้ได้มั้ย”

ตอนนี้เวลานี้เสี่ยวเหยียนใกล้จะเป็นลมแล้ว

เพราะหานชิงมาพูดประโยคนี้ข้างๆหูเธอ และเขาจงใจกด เสียงให้ต่ำลง ดังนั้นจึงแหบพร่าเป็นพิเศษ ก็เหมือนกับเหล้าขาว อย่างแรงอีกหนึ่ง ที่ไหลผ่านลำคอ

ขนตาของเสี่ยวเหยียนกระพริบเบาๆ ร่างของเธอภายใต้การ ควบคุมของหานชิงล้มมาด้านหลัง พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของ หานชิง ภาพตรงหน้ามืดมิดอย่างรวดเร็ว จูบที่มีกลิ่นอายเข้มข้น เฉพาะตัวของหานซึ่งก็ประกบลงมา

มืดฟ้ามัวดินล้วนตกเป็นของลมหายใจหานซึ่ง

เพราะด้วยปัญหาเรื่องของท่าทาง ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงถูกจับ แหงนหน้า หนุนอยู่บนตักของหานชิง ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึง สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหานชิงโน้มตัวลงมาจูบเธอ

ขนตาเธอกระพริบปริบๆ เวลานี้เองอยากจะตะโกนออกมา

ประโยคหนึ่งว่าช่วงเอวแรงดีจริงๆ ทันใดนั้นก็เจ็บบนริมฝีปาก เสี่ยวเหยียนดึงสติกลับมาได้
หานซึ่งใช้นิ้วดีดเบาๆบนหน้าผากเธอ นัยน์ตา วาวของเขามี ความจำใจ “ตอนนี้ยังเหม่อลอยคิดถึงเรื่องอื่นได้อีกเหรอ”

“เอ่อ… “เสี่ยวเหยียนทำปากบ่นว่า “ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะ ใจลอยนะ”

ใครใช้ให้เอวคุณมีแรงดึงดูดมากมายขนาดนี้เล่า

“ไม่ได้ตั้งใจ หานชิงได้ยินก็ค่อยๆหรี่ตามอง บีบคางเธอเบาๆ เข้าประชิดตัวเธอ : “อย่างนั้นความหมายของคุณก็คือ…….ผมยัง พยายามไม่มากพอสินะ จึงทำให้คุณคิดไปถึงเรื่องอื่นได้

ได้ยินอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนเบิกตาโต ไม่ใช่สักหน่อย! ฉันไม่ ได้คิดแบบนี้!

พูดจบ เธอก็ทําเหมือนต้องการจะพิสูจน์ตัวเอง ออกจากอ้อม กอดเขาแล้วรีบลุกขึ้นยืนพรวดพราด เพราะออกแรงเยอะเกิน จึง กระแทกเข้ากับคางของหานชิง เธอตกใจมากกลับลงไปนั่งอีก ครั้ง แต่ว่าตั้งหลักไม่ได้ที่จึงล้มลงไปข้างๆ หานซึ่งคว้ามือเธอดึง กลับมา จากนั้นทั้งสองคนก็หงายหลังล้มลงบนเตียงใหญ่

ปิงๆ!

หลังของหานชิงกระแทกเข้ากับเตียงอันอ่อนนุ่ม แต่เสี่ยวเหยี ยนล้มลงกระแทกเข้ากับหน้าอกแข็งปักของหานซิง เมื่อเทียบกัน แล้ว เสี่ยวเหยียนกลับถูกกระแทกเจ็บกว่า

เพราะกระแทกจนเจ็บ ตอนที่เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมานั้น ใบหน้าบอกบุญไม่รับ บรรยากาศดีจึงถูกเธอทำลายไปหมดสิ้นแล้ว

“เจ็บมาก……เสี่ยวเหยียนมองหานชิงพลางเอยอย่างน้อยใจ

ทานชิง : “ยัยบ๊อง”

อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น รอบๆก็มีแค่เพียงพวกเขาสองคน บรรยากาศดีๆเป็นใจอย่างนี้ เธอกลับบอกตนว่าโดนกระแทกจน เจ็บ หานซึ่งยังจะทำอะไรได้อีก ได้แต่ยื่นมือลูบศีรษะของเธอ เบาๆ เอ่ยถามเบาๆว่า “โดนกระแทกตรงไหน”

ไม่ถามก็ยังดี พอถามเสี่ยวเหยียนก็หน้าแดง ใบหน้าเธอชน เข้ากับเขา ยังจะไปชนกับอะไรได้อีก สุดท้ายหน้าแดงก่ำพูดได้ แค่ประโยคเดียวว่า “กระแทกเข้าที่หน้าเลย! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ