บทที่1000 ภาพหลอนหรือ

“เธอลากฉันทําไม”

ผู้ชายส่วนสูงร้อยแปดสิบ ยังทำท่าทางออดอ้อนอยู่ตรงนั้น มองไปทางเย่ ไม่เซ็น

“ฉันยังไม่ได้บอกลาพี่น้องที่แสนดีของฉันเลย จากกันวันนี้ไม่รู้ ว่าจะได้เจอกันอีกตอนไหน ชายชราบ้าที่บ้านฉันก็ยิ่ง เก็ยิ่งควบคุมฉัน แน่นหนามากด้วย ฉันอยากไปหาพวกเธอที่ประเทศจีนคิดว่าก็คง ลำบาก ฉือ ถึงแม้จะเป็นพี่น้องกันได้ไม่นาน แต่นายไม่อาลัย อาวรณ์ฉันเลยสักนิดเลยเหรอ”

เย่ไม่เชินเงยหน้าขึ้น สองเขาด้วยสายตาเย็นชาที่หนึ่ง

“ไม่มี ไสหัวไป

เฉียวจื้อ “ให้ตาย มิตรภาพจบสิ้น มิตรภาพจบสิ้นจริงๆแล้ว ฉันจะบอกนายนะยู่คือ ถ้าไม่ได้เห็นแก่หน้าพี่สะใภ้ ฉันคงตัด ความสัมพันธ์กับนายไปแล้ว

หานมู่จื่อดึงแขนของเย่โม่เซิน แล้วส่งยิ้มไปทางเฉียวจื้อ

“เขาล้อเล่นกับคุณเอง เขาจะต้องจดจำคุณไปตลอดแน่ เฉียว จื้อ หลัวหลัว ลุงหยู พวกเราไปก่อนนะคะ ฉันเชื่อว่าพวกเราจะ ต้องได้เจอกันอีกเร็วๆนี้แน่
เฉียว อเบือนหน้าไปอีกทาง หาน จื่อเห็นว่าขอบตาเขาแดง ขึ้นมา ในใจก็รู้สึกหวั่นไหวตามไปด้วย

ที่จริงเฉียวจอคนนี้ ก็เป็นคนดีเลยทีเดียว

เย่ไม่เซินเองก็เหมือนจะสังเกตเห็นเหมือนกัน ใบหน้าที่เดิมที เย็นชาของเขาวูบไหวในเสี้ยววินาที เขามองเฉียวซื้ออยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เปิดปากทองคำนั้นขึ้น

“เฉียวจื้อ”

เฉียวจื้อที่ถูกเขาเรียกชื่อกระตุกวูบ แล้วหันไปมองแย่ไม่เป็นอ ย่างตื่นเต้นดีใจ “ฉือ ?”

“ช่วงเวลาที่ผ่านมา ขอบใจมาก

พูดจบ ไม่รอให้เฉียวจื้อได้สติกลับมา เยโม่เป็นก็หันหลังเดิน จากไปทันที

หานมู่จื่อกับคนที่เหลือต่างก็ยิ้มตาม จากนั้นก็ตามเข้าไป

ส่วนเฉียวจื้อยังแข็งทื่ออยู่ที่เดิม รู้สึกว่าตัวเองตอนนี้กำลังเห็น ภาพหลอน ไม่อย่างนั้นเขาจะได้ยินคำว่าขอบคุณออกมาจาก ปากของฉือได้อย่างไร

“ตื่นตื่น”

เสียงของหลวผ่านเข้ามา เฉียวซื้อถึงได้ได้สติกลับมา แต่ว่า เมื่อครู่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ได้จากไปแล้ว เฉียวจื้ออุ ทานออกมาทีหนึ่ง อยากจะตามเข้าไป แต่กลับถูกหลัวลากเอาไว้ “คุณจะตามไปทำไม พวกเขาจะเข้าไปในด่านตรวจแล้ว เฉียวจอมองไปทางหลัวลี่ “เมื่อกี้เธอได้ยินหรือเปล่า ยูฉือพูด ขอบคุณฉัน ใช่ไหม ?

หลัว มองดูท่าทางของเขา แล้วก็อดกลอกตามองบนไม่ได้ ก่อนพยักหน้า “อืม ก็พูดจริงๆแหละ แล้วคุณจะตื่นเต้นไปทำไม

เขาก็ต้องตื่นเต้นอยู่แล้ว คนเย็นชาอย่างฉือ กลับยอมเปิด ปากทองคำนั้นพูดขอบคุณเขา จู่ๆเฉียวซื้อก็รู้สึกว่าการเป็นพี่น้อง กับเขามาตั้งนานนั้นคุ้มค่าแล้ว!

เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ถูก………

ทำไมเขาถึงได้ลืมเรื่องที่สำคัญที่สุดไปได้

“ให้ตาย วันนี้เดิมที่ฉันจะมาดูหน้าลูกของฉือกับพี่สะใภ้ แล้ว เด็กล่ะ ทำไมฉันถึงไม่เห็นแม้แต่เงาเลย ?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หลัวก็มองไปทางเงาของพวกเขาที่เดิน จากไป ก็พบว่าทางนั้นไม่มีเงาของเด็กน้อยเหมือนกัน มีเพียง ผู้ใหญ่ไม่กี่คนเท่านั้น

“แปลกจัง เมื่อกี้เด็กคนนั้นก็ยังอยู่ข้างๆพวกเขานี่นา ทำไม…ถึงหายไปแบบไร้เงาแบบนี้ได้

“เธอเห็นแล้วเหรอ ทำไมฉันไม่เห็น

หลัวพยักหน้า “เห็นแล้วสิ หน้าตาเหมือนประธานถือมาก เลย ทำไมคุณถึงไม่เห็น
ไม่มีเหตุผลเลย หลัวลี่ขมวดคิ้วแล้วมองไปทางกลุ่มที่จากไป ในใจก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา ตอนนี้ข้างกายของพวกเขาไม่มี เด็กน้อยเดินตามเลย แต่เมื่อครู่เธอเห็นแล้วจริงๆ แล้วนี่มันเกิด อะไรขึ้นกันแน่

ก่อนหน้านี้เฉียวอบอกว่ามองไม่เห็น เธอรู้สึกว่าเพราะใน สายตาของเฉียวจื้อคงมีแต่เซียว ดังนั้นก็เลยไม่ได้สังเกตเห็น เด็กที่ตัวเล็กและน่ารักคนนั้น

แต่ตอนนี้ เธอก็เริ่มสงสัยว่าตัวเองจะมองผิดไปด้วยหรือเปล่า

หยูโปที่อยู่ข้างๆพอได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนแล้ว ก็นึก อะไรขึ้นมาได้ แล้วก็มองไปทางที่หานจือกับเยโม่เซินเดินจาก ไป จ้องอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไป

จู่ๆ เขาก็อุทานออกมาคำหนึ่ง “นี่ นี่คุณหลานชายน้อยหายไป

ไหนแล้ว เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้เลยนี่นา แล้วคนล่ะ ?”

เฉียวจื้อ “เคยเห็นจริงๆเหรอ”

หลัวโล่งอก ดูท่าว่าคงไม่ใช่เธอคนเดียวเท่านั้นที่เห็น ถ้าทุก คนไม่เห็น มีแต่เธอคนเดียวที่เห็น คืนนี้เธอคงกลัวจนนอนไม่หลับ

“ก็ต้องเห็นแน่นอนอยู่แล้วสิ ฉันยังเอาของขวัญที่นายท่านถือ เตรียมไว้ยื่นให้เขากับมือเลย หายไปไม่เห็นเงาภายในพริบตา แบบนี้ได้ยังไง ไม่ได้ไม่ได้ ฉันจะต้องรีบไปบอกพวกเขา

หลัวลี่กลับดึงแขนหยูโปเอาไว้ “คุณลุงหยู คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนไปค่ะ ฉันคิดว่าคงไม่ได้มีแต่พวกเราหรอกค่ะที่ค้นพบปัญหานี้ เด็กน้อยอาจจะเดินนำไปข้างหน้าแล้วถูกผู้ใหญ่บังอยู่ก็เป็นไปได้ คุณเห็นไหมว่าพวกม่จื่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น่าจะไม่มี ปัญหาอะไรหรอกค่ะ”

“ไม่ได้ไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ! ” หยูโปควัก โทรศัพท์ออก มา อีกด้านกดโทรศัพท์อีกด้านก็เดินไปทางที่พวกเข่ไม่เซินเดิน จากไป

เฉียวซื้อกับหลัวเห็นท่าทางเขารีบร้อนมาก ก็นั่งดูดายต่อไป ไม่ได้ เลยเดินขึ้นไปลากเขาออกไว้ “ลุงหยู คุณอายุมากแล้ว คง ตามพวกเขาไม่ทันหรอก คุณรออยู่ตรงนี้ดีกว่า เดี๋ยวผมจะไป ถามให้เอง

หยูโปครุ่นคิดก่อนพยักหน้า “ก็ได้ครับ คุณต้องรีบหน่อยนะ ครับ ถามให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นเกิดเด็กหายไป……..จะต้องแย่

“ไม่มีปัญหาครับ”

เฉียวซื้อกับหลัว สบตากันที่หนึ่ง ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามขึ้นไป

หยูโปยืนรอที่เดิมอย่างร้อนรน เขาอยากจะโทรหาเย่ไม่เซ็น แต่สายของอีกฝ่ายกลับขึ้นเป็นสายไม่ว่าง เฉียวซื้อกับหลัวก็ เข้าไปหาพวกเขาแล้ว หยูโปก็เลยทำได้แค่ยืนรออยู่ที่เดิม

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆเสียงเล็กๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้าน หลังของเขา
“คุณลุงหยู”

เสียงนี้ฟังแล้วคุ้นเคยมาก หยู โปหันหลังไปตามสัญชาตญาณ จากนั้นก็เห็นเสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง

“เสี่ยวหมี่โต้ว ?”

ยู โปตกใจจนเผลอเสียงดังขึ้นหลายระดับ “คุณ ทำไมคุณถึง มาอยู่ที่นี่ครับ แดดดี้กับหม่ามีของคุณเข้าด่านตรวจไปแล้ว เมื่อกี้ คุณวิ่งไปไหนมา รีบไปเถอะครับ อย่ามัวแต่มายืนอยู่ตรงนี้เลย ผมจะรีบพาคุณไปหาแดดกับหม่ามีไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะขึ้น เครื่องไม่ทันเอานะครับ”

พูดจบ หยู โปก็เข้าไปลากแขนของเสี่ยวหมี่โต้วแล้วเดินไปอีก ทางอย่างรีบร้อน ใครจะรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ ยอมขยับ “คุณลุงหยู คุณเดินผิดทางแล้วครับ พวกเราต้องไป ทางนี้”

เหมือนจะเป็นห่วงว่าหยูโปจะไม่รู้ทาง ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็เลย ชี้นิ้วไปทางด้านนอกสนามบิน หยูโปชะงักไป ยังไม่ทันได้สติกลับ มาว่าเสี่ยวหมี่โต้วหมายความว่าอะไร เลยเอาแต่พูดว่า “เสี่ยว หมี่โต้ว คุณผิดทางแล้ว นั่นเป็นนอกสนามบิน ด่านตรวจไม่ใช่ ทางนี้นะครับ”

“ก็ใช่ไงครับ” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า “ต้องไปนอกสนามบิน คุณลุงหยู ผมเอากระเป๋า ไปใส่ในรถของคุณลุงแล้ว”

หยูโป “…”
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่า มีบางอย่างไม่ปกติยิ่งกว่าเดิม

เสี่ยวหมี่โต้วฉลาดหลักแหลมมาตลอด ทำไมตอนนี้จู่ๆถึงได้ เอากระเป๋าไปไว้บนรถของเขาได้ นี่มันคือ ?

หยูโปมองดูเสี่ยวหมี่โต้วด้วยสีหน้างงงวย

“คุณลุงหยู ผมตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณตาทวดที่นี่

“…..อะไรนะ ?” “หม่ามี้กับแดดดี้เองก็รับปากแล้วครับ ตอนนี้พวกเรากลับ

บ้านคุณตาทวดกันเถอะครับ”

หยูโปถูกคำพูดของเขาทำให้ตะลึงยังไม่ทันได้สติกลับมา เดิมทีวันนี้เขามาเพื่อส่งเขา จากนั้นค่อยกลับไป ใครจะไปรู้ว่า เสี่ยวหมี่ โก้วกลับ………

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ