เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 1129 ร้านไม่ให้การต้อนรับ



บทที่ 1129 ร้านไม่ให้การต้อนรับ

วันที่1

เสี่ยวเหยียนไม่ได้ไปที่บริษัทตระกูลหาน

วันที่ 2

เสี่ยวเหยียนเตรียมเงินของตัวเองไว้เรียบร้อย จากนั้นโอนให้ เสี่ยวหมี่โค้ว ให้เขาโอนให้ลุงของเขาแทนตัวเอง

เสี่ยวหมี่โต้วทำสีหน้าไม่เข้าใจขึ้นมาทันที

“น้าเสี่ยวเหยียน ติดเงินลงของผมเหรอครับ?”

“อั้ม ติดเยอะมากด้วย เงินพวกนี้เป็นเงินที่น้าเหยียนเก็บออม ไว้เอง น้าคืนเงินพวกนี้ให้ก่อน ถึงตอนนั้นค่อยเก็บสะสมต่อ แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วค่อยเอาไปคืนแทนน้าเหยียนโอเคไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ มองดูเงินก้อนใหญ่ที่เสี่ยวเหยี ยนโอนมาให้ แม้ว่าจำนวนเงินนี้จะเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยของ คุณลุง

แต่ช่วงนี้บางครั้งที่เขามาช่วยงานที่ร้าน ก็รู้ว่าน้าเสี่ยวเหยียน หาเงินมาได้ด้วยความยากลำบาก เงินพวกนี้คงเป็นเงินสะสม ทั้งหมดที่น่าเสี่ยวเหยียนมีแล้ว

จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้รับเงินมา กลับพูดขึ้นว่า

“น้าเสี่ยวเหยียนติดเงินคุณลุงเท่าไหร่ครับ? ให้ผมคืนให้น้าก่อนไหม?

“ว่าไงนะ?” เสี่ยวเหยียนตกใจตะลึง! “หนูจะคือแทนน้า?” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างจริงจัง

จากนั้น เสียวเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา กอดไหล่ของ เสี่ยวหมี่โต้ว ยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยของเขา และหยิกแก้มหนู น้อย

“เด็กน้อย หนูยังเป็นเด็กตัวแค่นี้จะคืนเงินแทนน้าได้ยังไงล่ะ?”

“ผมมีเงิบ!”

“มีเงินก็จะใช้ตามใจชอบไม่ได้ นี่เป็นเงินที่เสี่ยวเหยียนติดคุณ ลุงไว้ไม่เกี่ยวอะไรกับหนู หนูไม่ควรมาแบกรับภาระนี้ไว้ และอย่า พูดกับใครพร่ำเพรือนะ เข้าใจไหม?”

เสี่ยวเหยียนพูดโน้มน้าวเสี่ยวหมี่โต้วอย่างกล้ำกลืนฝืนใจ “น้าเสี่ยวเหยียนรู้ดีว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กดี และจิตใจดีมาก แต่ ต่อไปห้ามพูดเรื่องแบบนี้เรื่อยเปื่อยนะ ถ้าเจอคนหลอกเอาเงิน หนูขึ้นมา จะทำยังไง?”

“น้าเสี่ยวเหยียนโง่รึเปล่า เสี่ยวหมี่โต้วไม่มีทางถูกหลอกเอา เงินหรอก!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนตกใจตะลึงทันที เสี่ยวหมี่โต้ว ฉลาดขนาดนั้น จะถูกหลอกเอาเงินไปได้ยังไง? เขาพูดแบบนี้ ออกมาได้ แสดงว่าเห็นหล่อนเป็นคนสำคัญมาก
หล่อนรู้สึกซาบซึ้งใจมาก แต่ยังคงไม่สามารถยอมรับข้อเสนอ ของเขาได้

“ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับหนู อันที่จริงน้าเสี่ยวเหยียน ไม่อยากให้หนูเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย เพียงแต่…น้าไม่ อยากมีปัญหาอะไรกับลุงของหนูอีกแล้ว ดังนั้นจึงต้องขอให้เสียว หมี่โต้วช่วยน้าเหยียนโอน ให้เขาแทนน้าหน่อย หนูก็เอาเงินที่น้า เหยียนโอน ให้คืนให้คุณลุงก็พอ โอเคไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วสังเกตเห็นว่าตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังพูด แววตา เต็มไปด้วยความเจ็บปวด จึงทำได้เพียงเบ้ปาก: “น้าเสี่ยวเหยียน ช่วงนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า? น้ากับคุณลุงมีปัญหาอะไรกันนั้น เหรอ?”

“เด็กน้อยถามเรื่องผู้ใหญ่เยอะขนาดนี้ไหนทำไมกัน? บอกหนู ไปก็ไม่เข้าใจหรอก เป็นเด็กดีนะ เชื่อฟังนะจ้ะ”

เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกอึดอัด ครั้งที่แล้วเขาก็อยากถามคุณลุง แต่ กลับไม่กล้า เพราะในสายตาของเขา น้าเสียวเหยียนสำคัญกว่า คุณลุงมาก

เขาขาดคุณลุงได้ แต่เขาขาดน้าเสี่ยวเหยียนไม่ได้

จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็โอนเงินหกหมื่นหยวนให้หานชิง เมื่อ หานชิงได้รับแล้วก็ส่งเครื่องหมายคำถามกลับมา

เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วเห็นเครื่องหมายคำถามอันเย็นชา จึงรู้สึก โกรธมาก จากนั้นก็ออกจากวีแชทและไม่สนใจอะไรเขาอีก
หานชิงรออยู่นานสักพัก ไม่ได้รับการตอบกลับจากเขา

เขามองดูเงินหกหมื่นนั้น ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจู่ๆเสี่ยวหมี่โต้ว

จึงโอนเงินมาให้ตัวเองเยอะขนาดนี้ คิดจะถามเจื่อน้องสาวของ ตัวเอง แต่ตอนนี้หล่อนอยู่ในช่วงใกล้คลอด อีกไม่นานก็จะต้องคลอด

ลูกแล้ว จึงไม่อยากรบกวนหล่อน

จึงทำได้เพียงโทรหาเสี่ยวหมี่โต้ว

แต่ใครจะไปคาดคิด เมื่อกด โทรหา เสี่ยวหมี่โต้วกับตัดสาย เขาทิ้ง

หนึ่งครั้ง สองครั้ง เขาตัดสายทิ้งทั้งหมด หานชิงจึงลูบมือถือไปมา และใช้ปากเป่า หรือว่า เขาควรจะสืบให้รู้ว่าเงินหกหมื่นนี้มาจากไหน?

วันนี้ร้านราเม็งขายดีมาก เสี่ยวเหยียนยุ่งจนไม่มีเวลา เมื่อหา เวลาว่างหล่อนก็นั่งลงดื่มชาหนึ่งแก้ว

ตอนที่หญิงสาวที่ร้านเชิญมาให้ช่วยนั่งลงตรงหน้า หล่อนอด ไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“เจ้านาย ฉันเห็นข้างนอกมีคนหล่อหน้าตาดีมากๆ มองคุณ ตั้งแต่คุณยุ่งมากจนถึงตอนนี้ก็ยังมองอยู่

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนตกตะลึงทันที “อะไรนะ?”
หล่อนคิดว่าเป็นลูกค้า แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อหันออกไปดู ด้านนอก

“หล่อมากใช่ไหม? เจ้านาย เขาเป็นแฟนคุณรึเปล่า?”

มองแค่แวบเดี่ยว เสี่ยวเหยียนก็ตะลึงอยู่ที่เดิม เมื่อได้ยิน พนักงานถามเช่นนั้นหล่อนก็รีบปฏิเสธทันที

“ไม่ใช่ ไม่ใช่แฟนฉัน”

จะเป็นแฟนได้ยังไง?

จางเสี่ยวเหยียน จะคู่ควรกับคนอย่างหานชิงได้อย่างไร?

ทั้งชีวิตนี้คงไม่มีทางเป็นไปได้

ขณะที่เสี่ยวเหยียนกำลังพูดเสียดสีตัวเอง หานซึ่งก็เงยหน้าขึ้น มาสบตากับหล่อนพอดี

ทั้งสองสบสายตามองกัน เสี่ยวเหยียนรีบหลบสายตาออก ทันที จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านใน

“ฉันไปทํางานต่อก่อนนะ ถ้ามีคนเข้ามา เธอก็บอกเขาไปเลย

ว่า ให้เขากลับไป ร้านเล็กๆของพวกเราไม่ต้อนรับ”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็เดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว หลง เหลือไว้เพียงสีหน้าอันมึนงงของพนักงาน ที่ไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่อง อะไรขึ้น

ตอนที่หานชิงมาถึง เห็นว่ามีคนในร้านเยอะมาก หญิงสาวผู้ นั้นยุ่งจนไม่เห็นเขา ดังนั้นเขาจึงรออยู่ด้านนอกมาโดยตลอด
เมื่อทั้งสองสบตามองกัน ใครจะไปคิดว่าจู่ๆ หล่อนจะหลบ สายตาไป ไม่มองเขาไม่ว่า แต่นี่ยังหนีเขาไปอีก

หานซิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เม้มริมฝีปากอันเรียวบาง เขารอ ต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงก้าวเท้าเดินเข้ามาในร้านทันที

แม้ว่าพนักงานจะรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้านั้นหล่อมาก แต่ยังไง หล่อนก็ต้องพึ่งพาเงินเดือนของเจ้านายประทังชีวิต ดังนั้นหล่อน จึงไม่ลืมคำพูดของเสี่ยวเหยียนที่กล่าวไว้เมื่อครู่ หลังจากที่หาน ซึ่งเข้ามาในร้านแล้ว หล่อนก็เข้าไปขวางเขาไว้ จากนั้นพูดอย่าง เข้มแข็งและตรงไปตรงมา

“คุณผู้ชายคะ ขอโทษด้วยนะคะ เจ้านายของพวกเราบอกว่า เชิญให้คุณกลับไป ร้านเล็กๆของพวกเราไม่ต้อนรับคุณ

หานชิง: “”

เมื่อเดินเข้ามาใกล้แล้ว พนักงานเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าผู้ชายคน นี้หน้าตาดีกว่าที่คิดไว้มาก โอ้โห ผู้ชายหล่อขนาดนี้ ทำไมเจ้า นายถึงไม่ต้อนรับเขาล่ะ? ตอนที่หล่อนพูดกับเขาเมื่อครู่ดูเหมือน จะมีท่าทีไม่พอใจด้วย หรือว่าสองคนนี้เป็นคู่รักกัน

ก่อนที่หานชิงจะมาถึงเขาเผื่อใจไว้แล้วว่าเสี่ยวเหยียนอาจจะ อารมณ์เสียบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะเป็นหนักถึงขนาดนี้ คิ้วที่ ดูผ่อนคลายเป็นธรรมชาติมาโดยตลอด ตอนนี้กลับขมวดเข้าหา กันมากขึ้น เขาเม้มปาก ค่อยๆพูดขึ้น

“งั้นรบกวนเธอไปบอกหล่อนว่า ไม่ต้อนรับผมก็ได้ ผมจะรอ หล่อนอยู่ที่หน้าประตู”
พนักงานพยักหน้าลงอย่างมึนงง “รับทราบค่ะ ฉันจะไปบอก ให้นะคะ”

จากนั้นพนักงานก็เดินเข้าไปบอกเสียวเหยียน หลังจากที่เกี่ยว เหยียนได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที “เขาพูดว่าอะไรนะ? เขาจะรอฉัน ที่หน้าประตู? หรือว่าเขาจะไม่ไปไหน?”

“ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้วดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นนะคะ”

เสี่ยวเหยียน: “”

ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่เคยรู้เลยว่าหานชิงก็มีนิสัยแบบนี้ด้วย? เขารอหล่อนทําไม? เธอผลักเขาออกขนาดนี้แล้ว และยังทำ สีหน้ารำคาญตัวเองอีกด้วย เขายังมาที่นี่ทำไมกัน?

“เหยียนเหยียน ใครเหรอ?” หลัวหุ้ยเหม่ยถามขึ้นด้วยความ

สงสัย

“แม่ ไม่มีอะไรค่ะ แค่คนไม่สำคัญคนหนึ่ง พวกเธอไม่ต้อง สนใจ เขาอยากจะรอนานขนาดไหนก็ให้เขารอไป

เจ้านายอย่างฉันไม่ทำตามใจเขาหรอก!

แม้ว่าในใจคิดเช่นนั้น แต่เป็นเพราะรู้ว่าหานชิงรออยู่ที่หน้า ประตู พอเสี่ยวเหยียนทำงานต่อก็รู้สึกว่าต้องทำงานด้วยความ ไม่สบายใจเป็นอย่างมาก รู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนคอย จ้องมองหล่อนอยู่ตลอด


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ