ตอนที่ 603 เปลี่ยนยา

พอคิดได้ดังนี้ เสี่ยวเหยียนก็แอบเหลือบ มองหาน จื่อ

และพบว่าหานมู่จื่อกำลังมองเธอด้วย ความกังวล

“ขอโทษนะที่ทําให้เธอต้องมาล่ามาก เขาคงไม่ได้ทําให้เธอหนักใจใช่ไหม?”

ท่าทางห่วงใยแบบนี้ยิ่งทำให้เสียวเหยี ยนไม่กล้ามองหน้าหาน จื่อ เสี่ยวเหยียนคิด ว่าตัวเองยังทำเรื่องไม่น่าให้อภัยยิ่งกว่าเธอ เสียอีก

“ไม่ ไม่หรอก ก็แค่ตกใจแค่นั้นเอง” “งั้นดีแล้ว” หานมู่จื่อเบาใจ

“ความจริง…” จู่ๆเสียวเหยียนเงยหน้า มองเธอเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง หาน จื่อทําหน้างง “หืม? มีอะไรหรือ เปล่า?”

“เปล่า” เสี่ยวเหยียนก้มหน้าลงอีกครั้ง โดยไม่กล้าสบตากับหาน จื่อ

ช่างเถอะ ในเมื่อเอายาให้เธอแล้ว เธอก็ ไม่จําเป็นต้องพูดอะไรมาก

ก๊อกก๊อกก๊อก—-

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะตรงประตู หญิง สาวทั้งสองที่ต่างคิดกันไปคนละทางก็ยืดด้ว ตรง ในขณะเดียวกันใบหน้าทั้งสองก็เปลี่ยน เป็นขาวซีด

เป็น เย่โม่เชิน!

หานมู่จื่อส่งสายขอความช่วยเหลือไป ทางเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนได้แต่พยักหน้า ให้เธออย่างไม่สู้ดี

“อ?” เสียงทุ้มของผู้ชายดึงมาจาก ข้างนอก ทันทีที่หาน จื่อได้ยินเสียงของเขา เธอก็ขยุ้มผ้าปูเตียงที่อยู่ใต้ล่างและกัดริม ฝีปากโดยไม่ยอมขานรับ

“ผมเข้าไปนะ?” หลังจากที่เย่ไม่เป็น เอ่ยปากถาม เขาก็บิดลูกบิดเข้ามาในห้องโดย

ไม่ได้รอคําตอบ

เมื่อเห็นร่างใหญ่เข้ามาในห้อง หานมู่จื่ อรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัว

เธอเอนตัวไปที่หมอนที่อยู่ข้างๆโดยไม่รู้ ตัว และนําขวดยาที่เสี่ยวเหยียนเพิ่งให้มานั้น สอดเข้าไปใต้หมอน ถ้าเขาคิดจะหา อย่างไรก็ ต้องหาเจอจนไ

และหากเขาหายาเจอ ตามนิสัยของเขา แล้ว

หานมู่จื่อแทบไม่กล้าจินตนาการตามว่า ตัวเองจะรับอารมณ์โมโหของเขาอีกครั้งได้ หรือไม่

เธอกัดริมฝีปากจนเลือดซึม เสี่ยวเหยีย นพูดอย่างอายๆ เย ประธานเย่ ฉันมาส่งเอก สารใหมู่จื่อ” พอพูดเสร็จเธอก็หยิบเอกสารออกมา จากกระเป๋าแล้วส่งให้หานคู่จื่อ “มู่จื่อ เธอดู เอกสารนี้ ถ้าไม่มีอะไรก็เซ็นได้เลย ฉันจะได้ เอากลับไปที่บริษัท”

เย่โม่เซินกวาดตามองเสี่ยวเหยียน แวว ตาแฝงไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

แสดงได้สมจริงจริงๆ

มีเย่ไม่เชินคอยจ้องอยู่ตรงหน้า หา นมู่จื่อจะมีหน้าดูเอกสารได้อย่างไรล่ะ? แต่ การแสดงยังคงต้องคําเนินต่อไป เธอท่าที่อ่าน เอกสารสัญญาสักพัก จากนั้นก็รับปากกามา จากเสี่ยวเหยี่ยนแล้วเซ็นชื่อตัวเองลงไป

“เสร็จแล้ว”

เสี่ยวเหยียมรับเอกสารสัญญาและ ปากกากลับมา จากนั้นก็มองเยโม่เขินและหัน ไปมองมู่จื่ออีกครั้ง เธอพูดขึ้นมาว่า “งั้น…ฉัน กลับบริษัทก่อนนะ”

หานมู่จื่อรู้ดีว่าเสี่ยวเหยียนไม่สบายใจ จะอยู่ที่นี่ เธอกับเย่ไม่เซ็นที่เคยเป็นสามีภรรยา กันยังกลัวท่าทีของเขาในตอนนี้ นับประสา อะไรกับเสี่ยวเหยี่ยน

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเพื่อบอกให้เสียว เหยียนกลับบริษัทก่อน

เมื่อเสี่ยวเหยียนเห็นท่าทีตอบรับของ เธอแล้วก็รีบเดินออกไป ตอนที่เธอเดินผ่านเ ไม่เขิน หานมอก็เห็นว่าเสี่ยวเหยียนเร่งฝีเท้า ให้เร็วขึ้น จากนั้นก็หายออกไปจากห้อง

ภายในห้องนอนใหญ่จึงเหลือเพียงหา นมอกับเย่ไม่เขินสองคน

อาจเป็นเพราะรู้สึกผิด หานมู่จื่อจึงไม่ กล้ามองตาเยโม่เชิน หลังจากที่เสี่ยวเหยียนอ อกไป เธอก็ลากผ้าห่มมาคลุมแล้วนอนต่อ

ตอนที่นอนลงเธอรู้สึกได้ว่าได้หมอนนูน ขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งเป็นขวดยาที่เธอซ่อนเอาไว้

ดังนั้นเธอจึงค่อยๆขยับศีรษะ

มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ เสียงเย่ไม่ เซินพูดมาจากทางด้านหลัง

“ตื่นแล้วก็ลุกข์นมากินอะไรหน่อย

หานมู่จื่อไม่สนใจเขา พูดแค่ว่า “ฉันไม่ หิว ไม่อยากกิน

“ต้องให้ผมอุ้มไหม?”

คําพูด กระทบใจหานมู่จื่อ เธอจึงลาก ผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่งพลางจ้องหน้าเยโม่ เซิน

คุณจะต้องบังคับฉันแบบนี้ทุกวันเลยใช ไหม?”

“คุณไปกินข้าวจะมีเรี่ยวแรงได้อย่างไร?”

เย่โม่เชินจ้องเธอด้วยแววตาเย็นชา น้ำ เสียงเยือกเย็น “ผมให้ทางเลือกคูณสองทาง หนึ่งให้ผมอุ้มลงไป สองลุกมาเอง”

นี่เป็นคําพูดที่ตลกมาก หรือจะให้เลือก ข้อแรกกันล่ะ? เธอเกลียดเย่ไม่เป็นที่เป็น แบบนี้จริงๆ แต่เธอกังวลว่าเย่ไม่เชินจะพบยา ดุมที่เธอซ่อนเอาไว้เสียมากกว่า

เธอมองเขาด้วยลักษณะเดียวกัน และพู ดกับเย่ไม่เป็นอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้อง ฉันมีขา เดินไปเองได้”

จากนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มลุกออกจากเตียง สิ่งสําคัญที่สุดคือพาเขาออกไปจากห้องอย่าง เร่งด่วนแล้วค่อยว่ากัน เนื่องจากภายในห้องนี้ มีของที่เธอซ่อนอยู่

พอเห็นหานมู่จื่อเดินลงมา เย่ไม่เป็นก็ เหลือบมองไปที่เตียงโดยไม่ได้ตั้งใจ เขายัง กังวลอยู่เล็กน้อย ดังนั้นจึงไปหยิบขวดที่อยู่ใต้ หมอนออกมา พอเห็นว่าเป็นขวดที่เขาเพิ่งเอา ให้เสี่ยวเหยียนไป ก็กลับไปวางไว้ที่เดิม จาก นั้นก็ตามหานมู่จื่อลงไปข้างล่าง

อาหารถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอย่างดี เนื่องจากเย่ไม่เป็นเชิญพ่อครัวส่วนตัวมาทำ อาหาร ดังนั้นอาหารจึงถูกจัดเตรียมไว้อย่าง เหมาะสม และมีโภชนาการที่ดี หากเป็นเมื่อก่อนหาน จื่อคงจะรู้สึก อยากอาหารมาก แต่ตอนนี้เธอกลับไม่มีกะจิต กะใจจะกินอะไรเลยเพราะเธอต้องหาเวลากิน ยาคม น

ดังนั้นเธอจึงทานอาหารอย่างฝืดคอ และเมื่อเธอกำลังจะวางถ้วยลงและขึ้นไปใน บนเพื่อไปกินยาคม ก็มีใครบางคนเอื้อมมือมา หยิบข้าวเม็ดหนึ่งจากมุมปากของเธอ

“คุณเป็นผีหิวโซหรือไง?” ประโยคที่ไม่ อ่อนโยนหลุดออกมาจากปากของเย่ไม่เซ็น

หานมู่ อพยักหน้าอย่างหงุดหงิด “ใช่ ฉันเป็นผีหิวโซ ตอนนี้ฉันทานเสร็จแล้ว ฉันขึ้น ไปข้างบนได้หรือยัง? หรือว่าต้องอยู่รอที่นี่ จนกว่าคุณจะทานเสร็จ?

เย่ไม่เซ็นรู้ว่าเธอจะขึ้นไปข้างบนเพื่อทำ อะไร ถึงอย่างไรก็ตามในเมื่อเปลี่ยนยาแล้ว หากเธอต้องการจะกินก็ไม่เป็นไร ดังนั้นเย่ไม่ เนจึงพูด นมาเบาๆว่า “ไม่ต้อง คุณขึ้นไป ข้างบนเถอะ” พอเขาอนุญาต หาน จื่อก็วางตะเกียบ ลงทันทีแล้วลุกขึ้นเดินไปชั้นบน ในขณะที่เดิน ขึ้นบันไดหาน จื่อเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ ทำไม จู่ๆวันนี้เขาก็ดูเปลี่ยนเป็นพูดดีขึ้น เขาไม่กลัว ว่าเธอจะกลับห้องมาแอบกินยาหรอกหรือ?

หรือน่าจะเป็นเพราะเสี่ยวเหยียนโกหก เขา ดังนั้นเขาจึงคิดว่าตอนนี้เธอไม่มียาคุมอยู่ ในมือแล้ว เขาก็เลยสบายใจ

ในขณะที่ใช้ความคิด หานมู่จื่อก็กลับมา ที่ห้องอย่างรวดเร็ว ด้วยความตื่นตระหนกพอ เธอกลับเข้ามาที่ห้องก็รีบล็อคประตูตามหลัง จากนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าเตียงและนำยาคุมที่ ซ่อนไว้ใต้หมอนออกมา เธอหยิบมันออกมา และเทยาลงบนฝ่ามือ เธอกลืนมันลงไปโดย ไม่ดื่มนา

ตอนที่กลืนเม็ดยาลงคอ หานมู่จื่อรู้สึก ทรมานเล็กน้อยแต่สักพักก็กลับมาดีขึ้น ยาคุม จะต้องแบ่งเวลากิน ภายในเวลา 72 ชั่วโมงกิน หนึ่งเม็ด และหลังจากอีก 72 ชั่วโมงก็คอยกิน อีกหนึ่งเม็ด ดังนั้นเธอจึงยังต้องเก็บขวดยา เอาไว้

อย่างไรก็ตามด้วยนิสัยของเปโป เงินแล้ว ไม่รู้ว่าตอนดึกๆเขายังจะมานอนขลุก อยู่กับเธอหรือไม่ ดังนั้นเธอจึงต้องนำยาไป อน จะซ่อนไว้บนเตียงก็ไม่ได้ ห้องก็ออกจะ ใหญ่เสียขนาดนี้ เธอจะซ่อนที่ไหนได้บ้างนะ?

พอคิดได้สักพักหานมู่จื่อจึงเดินไปเปิด ประตูตู้เสื้อผ้าก็พบเสื้อโค้ทตัวหนึ่ง เธอนำยา คุมสอดไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ท เธอคิดว่าเยโม่ เป็นคงไม่พลิกหากระเป๋าเสื้อเป็นอย่างแรก หรอกมั้ง?

หลังจากที่ซ่อนเสร็จ หานมู่จื่อก็อดไม่ ได้ที่จะเผยรอยยิ้มที่มุมปาก คาดว่าในช่วง เวลาสองสามวันมานี้เธอรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่ เธอมีความสุขที่สุด

เธอแอบกินยาอย่างเงียบๆแบบนี้ ดูซิว่า เขาจะให้เธอท้องได้อย่างไร พอถึงเวลานั้นเ โมเซินจะต้องล้มระแวงในตัวเธอ และจะต้อง รักษาระยะห่างกับเธอในที่สุด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ