บทที่1014ผมกับเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

ยืนอยู่ที่นอกห้อง หาน จื่อมองผ่านกระจกใสเห็นคนที่นอนอยู่ ข้างใน

ต่างกับเมิ่งเส่โยวที่เห็นในก่อนหน้านี้

เธอได้เปลี่ยนมาใส่ชุดของโรงพยาบาลจิตเวชแล้ว เนื้อตัวก็ ถูกเช็ดทําความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เผยผิวที่เดิมทีก็ขาวเนียน อยู่แล้วออกมา

แต่บนผิวที่ขาวเนียนนั้น มีรอยแผลอยู่มากมาย แผลที่เกิดจากรอยข่วน แผลน้ำร้อนลวกและยังมีแผล

ต่างๆ………

ถึงแม้แผลจะตกสะเก็ดหมดแล้ว แต่แผลพวกนี้สลับซับซ้อน อยู่ทั่วลำคอและข้อมือ แม้กระทั่งที่หน้าก็มี เห็นแล้วน่าสยดสยอง มาก

หานคู่จื่อรู้สึกหายใจไม่ติดขัด เวลานี้ มืออ่อนโยนได้ปิดตา ของเธอไว้

“ในเมื่อดูแล้วกลัว ก็อย่าดูเลย”

เป็นเสียงของเย่ โม่เซิน เขายืนอยู่ด้านหลังเธอ แล้วเปิดปาก พูดขึ้นเบาๆ

หานมู่จื่อเงียบไปครู่นึง จากนั้นก็ดึงมือของเย่โม่เซินลง และสายหัวเบาๆ

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่รู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ ทําไมเธอถึงได้ บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้

เย่โม่เชินพอรู้เบาะแสบางอย่างจากคำพูดของเธอ ขมวดคิ้ว ขึ้นมาเล็กน้อย ความสัมพันธ์ของคุณกับเธอไม่ดีหรอ?”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หานมอก็ไม่ตอบอะไร ก็แค่ยิ้มขึ้นเบาๆ สายตามองเมิ่งเสีโยวที่นอนอยู่ข้างใน

นาทีนี้เธอที่นอนสลบอยู่ตรงนั้น ดูแล้วเงียบสงบ ทำให้เธอ นึกถึงสมัยเมื่อนานมากแล้ว ตอนที่ทั้งสองคนยังเป็นเพื่อนรักกัน นอนด้วยกันอยู่เป็นประจำ ทุกครั้งเธอจะตื่นเช้ากว่าเพิ่งเสีโยว

ส่วนเมิ่งเส่โยวเป็นคนเอาแต่ใจ เวลาหลับชอบถีบผ้าห่มอยู่ เรื่อยเลย

ดังนั้นทุกเช้าตอนที่หาน จื่อตื่นขึ้นมา จะห่มผ้าให้เธอตลอด หน้าตาตอนหลับในตอนนั้น เหมือนตอนนี้เป๊ะๆเลย เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

เรื่องของอดีตล้วนแต่แฝงสีสันที่หนักหน่วงและเข้มข้น จู่โจม มาหาหาน จื่ออย่างมืดฟ้ามัวดิน ระหว่างคิด เธอรู้สึกเจ็บแน่นที่ หน้าอก เบ้าตาก็เปียกชื้นเล็กน้อย

“เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเราดีมาก ฉันเคยช่วยเธอ เธอก็ เลยพึ่งพาฉันมาก พูดอยู่ตลอดเวลาว่าฉันมีบุญคุณกับเธอ ชาตินี้จะดีกับฉันมากๆ ตอนที่ฉันลำบากเธอก็ยื่นมือมาช่วยเหลือฉัน เยอะมาก ฉันนึก……………..

เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดชีวิต ตอนนั้นถึงขั้นยังเคยพูดคุย สนทนากัน ถ้าใครแต่งงานก่อน อีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนเจ้าสาวก่อน คิดไม่ถึงต่อมา..

ที่แท้นั่นก็เป็นแค่ละครเฉยๆ

เธอไม่รู้เลย ตอนนั้นเมิ่งเส่โยวดีกับเธอ เป็นเพราะซาบซึ้งใน น้ำใจของเธอ ดังนั้นถึงได้เห็นเธอเป็นเพื่อนรัก หรือเพราะรู้ความ ลับของเธอ อยากหลอก ใช้เธอเพื่อให้ได้ในสิ่งที่มากกว่าจึงเข้า ใกล้เธอ

แต่ไม่ว่าทั้งหมดนี้เกิดจากสาเหตุไหน ทุกสิ่งทุกอย่างตอนที่ได้ อยู่ด้วยกัน กลับเหมือนไฟเผาไหม้อยู่ในทรวงอกของเธอ

“คุณจําเธอไม่ได้แล้วหรอคะ?”จู่ๆหาน จื่อหันมามองเย่ไม่เชิ นทีนึง “คุณก็รู้จัก บางที่คุณสามารถดูใบหน้าเธอดีๆ อาจจะมี ส่วนช่วยให้คุณฟื้นคืนความทรงจำได้นะคะ”

เดิมทีเย่โม่เซินไม่ได้ไปสังเกตเลยว่าผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง หน้าตายังไง หลังจากฟังคำพูดของหาน จื่อแล้ว เขาถึงมองไปที่ ใบหน้าของเมิ่งเสียว

ตอนแรก เขารู้สึกใบหน้านี้ไม่มีอะไรที่แปลกประหลาด เขาก็ไม่รู้สึกคุ้นเคยเลย

แต่พอดูไปสักพัก ในหัวกลับมีภาพโผล่ขึ้นมาหลายภาพ
อีกอย่างภาพเหล่านี้ยังมีหานผู่จื่อด้วย แต่ว่า ภาพที่สวยงามเลย

………ไม่ใช่

ผู้หญิงที่อยู่ในภาพใส่ต่างหูสีชมพูไว้คู่นึง ส่วนเขาก็ได้เอาต่าง หูคู่ที่ใกล้เคียงกันออกมาคู่นึง หลังจากทานจื่อเห็นก็ถูกสะกิด ทุบต่างหูที่เขามอบให้จนแหลก

ไม่เคยมีครั้งไหนที่ภาพชัดเจนขนาดนี้

แต่กลับเป็นเรื่องที่เขาทำร้ายหานคู่จื่อ เย่ไม่เซ็นรู้สึกเจ็บแปล๊ บๆ แต่แล้วเขายังไม่ทันได้สัมผัสความเจ็บปวดนี้ สมองก็ได้ปวด ขึ้นมาอย่างรุนแรงอีก

“คุณพอจําอะไรขึ้นมาได้หน่อยนึงแล้วใช่มั้ยคะ?”

หานมู่จื่อถาม

เย่โม่เป็นดึงสายตากลับ สายตาหล่นอยู่ที่ใบหน้าของหาน ออีกครั้ง เธอที่อยู่ตรงหน้า สายตาที่มองตัวเองช่างเป็นห่วงและ กังวลมาก จากนั้นก็ได้ค่อยๆทับซ้อนกับใบหน้าที่เจ็บปวดทรมาน ในความทรงจําของเมื่อกี้นี้

เห็นเขาไม่ตอบ แค่ใช้สายตาที่คมเข้มจ้องมองตัวเองไว้ หา นมู่จื่อค่อนข้างตกใจ เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น แค่ให้เย โม่เซินดูเมิ่งเส่โยวหน่อยเอง

เพราะไหนๆก็มาแล้ว อีกอย่างเมื่อก่อนเพิ่งเสีโยวก็ทิ้งความ ทรงจำไว้ในชีวิตของทั้งคู่ไม่น้อย ไม่แน่ให้เขาดูที่นึงอาจจะมีส่วน ช่วยได้ล่ะ?
แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ขนาดนี้

คิดถึงตรงนี้ หาน จื่อจับมือเขาไว้ด้วยความตื่นเต้น “คุณโอ เคมั้ยคะ? จําอะไรได้หน่อยนึงแล้วใช่มั้ยคะ?”

เซียวซูที่อยู่ข้างๆก็ตระหนักได้ถึงจุดที่ผิดปกติ เดินไปข้างหน้า ช่วยหาน จื่อพยุงเย่ โมเงินด้วยกัน

“คุณชายเย่เป็นไรมากหรือเปล่าครับ? หรือว่าเราออกไปก่อน ดีมั้ยครับ?”

หานอพยักหน้า: “โอเค ออกไปก่อน” แต่ปรากฏเธอกำลังอยากก้าวฝีเท้า มือก็ถูกเย่โม่เซินจับไว้ “ผมไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไร?” หัวใจที่แขวนอยู่กลางอากาศของหานคู่จื่อไม่ได้ วางลงมา เพราะสีหน้าของเย่ไม่เซ็นดูแล้วไม่เหมือนคนที่ไม่เป็น อะไร เธอมองเข้าไปในแววตาของเขา “คุณจําอะไรได้แล้วใช่ หรือเปล่า?”

ไม่นึกเลยว่าการกระตุ้นของเมิ่งเสีโยวจะใหญ่ขนาดนี้?

เป็นเพราะว่าเธอเคยทำเรื่องที่เลยเถิดพวกนั้นเหรอ?

ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆหานคู่จื่อรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

เธอรู้อยู่แล้วว่าในใจของเย่ โม่เซินมีแค่ตัวเอง แต่หลังจากเข่ โม่เซินเห็นเมิ่งเส่โยว ปฏิกิริยารุนแรงขนาดนั้น ทำให้เธอก็ยัง รู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจ
ความไม่สบายใจแบบนี้มาจากไหน เธอเองก็รู้ดีแก่ใจ เพียงแต่ในเวลานี้ เธอไม่มีกำลังไปถือสา

“จำได้บ้าง” เย่ โมเซินเสียงเบา มือที่จับเธอไว้ใช้แรงมากขึ้น ขมวดคิ้วไว้ตลอด ดูเหมือนแววตาที่มองเธอจะทรมานมาก

มองเขาที่เป็นแบบนี้ บนหน้าผากยังมีเหงื่อไหลซิบ แต่ก็ไม่ได้ มีปฏิกิริยาอย่างอื่นที่หนักกว่า แม้กระทั่งยังสามารถบอกกับเธอ ว่าจําอะไรได้บ้างแล้ว

ดูท่า………..คงจําอะไรได้บ้างแล้วจริงๆ “คุณ……….ความทรงจําที่ไม่ค่อยได้ใช่หรือเปล่าคะ?” หา นมู่จื่อถาม

เย่โม่เซินนิ่งไปครู่นึง จากนั้นได้พยักหน้า

จู่ๆหานคู่จื่อพูดไม่ออก เธอหายใจลึกๆ ที่นั่ง มองดูรอบๆ พบ ว่าที่ไม่ไกลมีเก้าอี้ยาว จึงได้หันมาบอกว่า “เราไปนั่งที่นั่นก่อน เถอะค่ะ”

หลังจากเย่ ไม่เซินครุ่นคิดไปครู่นึงถึงพยักหน้า: “โอเคครับ”

หลังจากจำเรื่องเหล่านั้นได้ อาการปวดหัวของเย่ไม่เป็นก็ ค่อยๆหายไป เขาเดินไปข้างหน้าพร้อมหาน จื่อด้วยกลิ่นไอที่มืด

ครึ้ม

หลังจากนั่งลงมา เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจิตเวชคงจะเห็น ภาพนี้ จึงได้ถามด้วยความแปลกใจ “พวกคุณโอเคมั้ยคะ? มีอะไรให้ฉันช่วยเหลือมั้ยคะ?

เซียวซูรีบตอบกลับคำนึง ไม่ต้องครับ ขอบคุณมากครับ” พอพูดจบยังได้ปาดเหงื่อ พวกเราล้วนเป็นคนปกติ ต้องการ ความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจิตเวชที่ไหนกัน?

หลังจากนั่งลงมา หานมู่จื่อดึงกระดาษทิชชูออกมาจากกระเป๋า ช่วยเย่ ไม่เซนซับเหงื่อบนหน้าผากที่ไหลออกมา แล้วเช็ดซอก จมูกทั้งสองข้างของเขา มือกลับถูกเย่ไม่เป็นจับเอาไว้

จู่ๆเขากลับเอ่ยปากพูด “คุณอย่าโกรธนะ”

หานมอนิ่งไปครู่นึง “อิ่ม?”

ริมฝีปากบางของเย่ ไม่เซ็นขยับไปมา สักพักถึงพูดออกมา

“ผมกับเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ