เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่274 เย่โม่เซินหูแดง



บทที่274 เย่โม่เซินหูแดง

เป็นครั้งแรก

เป็นครั้งแรกที่เสิ่นเฉียวกล่าวขอบคุณเขาอย่าง อ่อนโยน เย่โม่เซินรู้สึกอบอุ่นไปทั้งใจ ที่แท้.การชอบ ใครสักคนมันรู้สึกอย่างนี้เอง

เยโม่เซินที่ไม่เคยสัมผัสความอบอุ่นเช่นนี้มาก่อน ในตอนนี้เขาอาลัยอาวรณ์มันเป็นอย่างมาก

เขาติดอยู่ในความมืดมนมาเนิ่นนานเกินไป รวม ถึงสถานะของเสิ่นเฉียวทำให้เขายิ่งต่อต้าน

แต่เมื่อได้อยู่ด้วยกันทุกวัน คิดไม่ถึงว่าเขาที่ถึง แม้จะยังพยายามควบคุมตัวเอง แต่ตัวเธอ…เหมือนกับมี เวทมนตร์ ที่ทำให้เขาอยากจะเขาจะปกป้องเธอ

เยโม่เซินหลับตาลงและวางมือใหญ่ไว้ที่หลังเธอ โอบไว้ ทั้งสองกอดกันแน่น

นาทีนี้ เสิ่นเฉียวรู้ว่าถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้สัมผัส กันผ่านทางร่างกาย แต่กลับอีกครั้งที่จิตวิญญาณของ พวกเขาอยู่ใกล้ชิดกันมากที่สุด

ในชีวิตของเธอนับจากนี้ต่อไป ต่อให้ต้องใช้ชีวิต เพียงลำพัง แต่เธอจะหวนคิดถึงนาทีนี้ได้เสมอไป

อาจจะพูดได้ว่าเส้นเฉียวและเยโม่เซินเปิดใจให้ แก่กันแล้ว ถึงแม้ว่าเย่โม่เซินยังไม่บอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขาและหานเส่โยว แต่ในเมื่อเป็นภรรยาของ เขา เสิ่นเฉียวรู้สึกว่า….ตนเองควรเชื่อใจเขาและให้ โอกาสเขาสักครั้ง

ดังนั้นเธอจึงไม่ถามเรื่องของหานเสีโยวอีก เธอ ตั้งใจรอคำตอบจากเขาอย่างเงียบ ๆ

เพียงแต่…ช่วงนี้เย่โม่เซินก็ยังไม่ยอมให้เธอออก ไปข้างนอก เขาให้เธออยู่แต่ในวิลล่า ทุกวันจะมีคนดูแล เรื่องอาหารการกินให้เธอโดยเฉพาะ ทุกวันเย่โม่เซินจะ ออกไปทำงานตอนกลางวัน เมื่อกลับมาในตอนหัวค่ำก็ จะทานอาหารเป็นเพื่อนเธอ วันเวลาผ่านไปแบบนี้อย่าง มีความสุข

เหล่าสาวใช้เมื่อเห็นว่าวิลล่ามีนายหญิงเพิ่มมา อีกคนก็ต่างพากันยุ่งวุ่นวายหาวิธีเพื่อเอาใจเสิ่นเฉียว

วิลล่าที่เคยเงียบเหงาก็กลับกลายเป็นสถานตาก อากาศที่ครึกครื้นขึ้นมาก เมื่อเซียวซู่เห็นทั้งสองอยู่ด้วย กันอย่างกลมเกลียวเขาก็พลอยมีความสุขไปด้วยและ รู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ได้ตลอดไปก็คงจะดี

เพียงแต่เย่โม่เซินยังไม่ยอมให้เสิ่นเฉียวติดต่อ กับโลกภายนอก ข่าวคราวทุกอย่างเธอรับรู้ผ่านเย่โม่เซิน เท่านั้น

ดังนั้นวันนี้ เสิ่นเฉียวจึงได้ขอโทรศัพท์มือถือคืน จากเยโม่เซิน

“คุณเก็บมือถือฉันไว้ใช่ไหมคะ? คืนให้ฉัน” เมื่อได้ยินเย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว: “เธอจะเอาโทรศัพท์ไปทำอะไร?”

“ก็ต้องเอาไปติดต่อเพื่อนของฉันน่ะสิ ทุกคนเขา เป็นห่วงฉัน ฉันก็ต้องส่งข่าวพวกเธอบ้าง”

เสิ่นเฉียวคิดถึงเสี่ยวเหยียนอยู่ตลอด ตัวเธอหาย ไปตั้งหลายวันแบบนี้คนที่เป็นห่วงตัวเธอที่สุดก็คงเป็น เธอนี่แหละ ดังนั้นเธอควรจะรายตัวกับเธอว่าสบายดี ยิ่ง กว่านั้นเธอมีเรื่องอยากจะพูดเล่าให้เสี่ยวเหยียนฟัง มากมาย

“ไม่ได้” เย่โม่เซินรีบปฏิเสธเธอทันใด

“ทำไมคะ?” เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจ “หรือว่าชีวิตนี้ฉัน จะต้องอยู่ที่นี่และไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือไปตลอด ชีวิต?”

เยโม่เซินจับข้อมือเธอไว้ “อยู่กับฉัน ไม่ดีเหรอ? เธอจะเอาโทรศัพท์ไปติดต่อใคร? เย่หลิ่นหาน? ใช่ หลายวันนี้เขาตามหาเธอแต่ฉันไม่ยอมให้พวกเธอได้ เจอกันหรอกนะ”

เย่หลิ่นหาน..

เขาตามหาตัวเองทำไม? เสิ่นเฉียวกะพริบตาจาก นั้นก็มองดูท่าทางที่เย็นชาของเย่โม่เซินแล้วอดไม่ได้ที่ จะยกริมฝีปาก “ดังนั้นเหตุผลที่คุณเก็บโทรศัพท์ฉันไว้ เพราะกลัวฉันจะโทรหาเขา?”

ดวงตาของเย่โม่เขินหดเล็กลงและไม่พูดอะไร

ต่อ
“คุณกำลังหวงหรอคะ?” เสิ่นเฉียงโยนคำถามเพิ่ม

สาวใช้ยังยืนอยู่ข้าง ๆ นะ เมื่อได้ยินทั้งสองคน หยอกเอินกันก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง กลั้นเสียงหัวเราะ เสียงหัวเราะคิกคักเร็ดรอดออกมา เย่ โม่เซ็นชักสีหน้าทันใดและหูของเขาก็แดงขึ้นมาอย่าง น่าสงสัย

“ขำอะไร?” เขาตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ไสหัว

ไป”

สีหน้าของสาวใช้เปลี่ยนไปทันใด แต่เมื่อเห็นหู แดงของเย่โม่เซินความกลัวก็หายไป พวกเขาออกไป พร้อมกับรอยยิ้ม

ในห้องเหลือเพียงเสิ่นเฉียวและเย่โม่เซินสองคน

เสิ่นเฉียวเอียงคอมองหูของเขาที่แดงไปครึ่ง หนึ่งแล้วและแกล้งถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา: “ทำไมหู แดงล่ะคะ?”

เยโม่เซินกัดฟันแล้วจ้องไปที่เธอ: “ยัยโง่ เธอ จงใจใช่ไหม?”

“จงใจอะไรคะ?”

เยโม่เซินหัวเราะอย่างประชดประชันจากนั้นก็ เอื้อมมือออกไปจับกรามของเธอ “ยังจะแกล้งอีก? ดู แล้ว…วันนี้เธอจะดื้อนะ?”

หลายวันมานี้ที่ได้อยู่กับเขา เสิ่นเฉียวมีความกล้า ขึ้นมากเพราะเขาดีกับเธอมากจริง ๆ เธอมุ่ยปาก: “ฉันก็แค่ถามดู”

“เหรอ?” เย่โม่เซินเข้าไปใกล้กว่าเดิม: “แค่ถามดู จริงเหรอ? ไม่ได้คิดอย่างอื่น?”

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็แขนของเขา: “คืนโทรศัพท์ ให้ฉันเถอะ ฉันอยากคุยกับเสี่ยวเหยียนหน่อย เธอคงจะ เป็นห่วงฉันแล้ว”

“แค่โทรหาเสี่ยวเหยียน?” เย่โม่เซินหรี่ตาลง ไม่มีคนอื่น?”

ถ้าคุณหมายถึงพี่ชายคุณล่ะก็ ฉันรับรองได้ว่าไม่ โทรหาเขาแน่นอน” เสิ่นเฉียวพูดตรงๆ ให้ชัดเจนเพื่อไม่ ใช่เยโม่เซินต้องคิดมาก “คุณนี่เป็นคนยังไงกันนะ? เห็น ชัด ๆ อยู่ว่าตัวเองไม่ยอมคืนโทรศัพท์เพราะว่าหึงแล้วยัง ไม่ยอมรับอีก ไม่ยอมรับก็ช่างเถอะ เอามือถือให้ฉันสิ”

พูดจบเสิ่นเฉียวก็ยื่นมือของตัวเองเข้าไปหาใน กระเป๋าชุดสูทของเย่โม่เซิน เยโม่เซินขมวดคิ้วแน่นและ จับข้อมือของเธอไว้แน่แล้วพึมพำ: “อย่าจับมั่ว ๆ”

“งั้นคุณก็คืนโทรศัพท์ให้ฉันเองสิ”

“ไม่ให้” เย่โม่เซินปฏิเสธเธออีกครั้งแล้วก็นึกบาง

อย่างขึ้นได้ “ถ้าหาเธออยากเจอเสี่ยวเหยียน ฉันจะให้

เซียวซูพาเธอมาเจอเธอ” พาเสี่ยวเหยียนมาเจอเธอ? แบบนี้ก็เหมือนจะไม่

เป็นปัญหาอะไร เพียงแต่

“เสี่ยวเหยียนมาได้เหรอคะ? ที่นี่…
“เธอเป็นเพื่อนของเธอ ก็ต้องได้อยู่แล้ว”

“งั้นมือถือ…”

“งั้นก็เอาแบบนี้แหละ”

เสิ่นเฉียว: “..”

เช้าวันต่อมาเซียวซูก็พาเสี่ยวเหยียนมา

เสี่ยวเหยียนยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความรู้สึกเกิน

จริง เสี่ยวเหยียนยืนมองดูเสิ่นเฉียวอยู่อย่างนั้น: “แม่เจ้า ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”

“ทำไมเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนอ้าปากกว้าง “ตลอดทางที่ฉันเดินมา

ที่นี่….คือวิลล่าไห่เจียง??”

“มันเป็นปัญหาอะไรรึเปล่า?” เส้นเฉียวมองเธอ ด้วยความสงสัย

เสี่ยวเหยียนนิ่งไปสองสามวินาทีจากนั้นก็ กระโจนเข้าใส่อย่างแรง: “เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว! ไม่เป็น ปัญหาเลย! รีบบอกฉันเร็วเข้าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

เสิ่นเฉียว ” ..เธอปล่อยฉันก่อน ฉันจะโดนเธอบีบ คอตายก่อนแล้ว”

เสี่ยวเหยียนจึงได้ปล่อยเธอ “เธออย่าบอกฉันนะ ว่าที่เธอหายไปหลายวันนี้ เธอมีความสุขอยู่ที่นี่ตลอด เลยนะ? แม่เจ้า เฉียวเฉียว เธอนี่ไม่ได้เรื่องเลยอะ เพิ่งจะ เรียกฉันมาเนี่ยนะ ฉันกลัวแทนเธออยู่ตั้งหลายวัน กลัว ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ สุดท้ายเธอก็ยังสบายดีแถมยังมีความสุขอยู่ตลอดด้วย”

เสิ่นเฉียวหันไปมองเซียวซู่ที่อยู่ด้านหลังเสี่ยวเห ยียนไม่ไกลนัก เขาจึงพยักหน้าด้วยความเข้าใจแล้วถอย ออกไป

ในห้องจึงเหลือพวกเธอเพียงสองคน เสิ่นเฉียว จูงเธอมานั่งที่ด้านข้างของเธอ

“ไม่ใช่ไม่อยากจะหาเธอ แต่เย่โม่เซินยึด โทรศัพท์ฉันไว้ฉันเลยติดต่อเธอไม่ได้”

เสี่ยวเหยียน: “…เขายึดโทรศัพท์เธอไว้ทำไม?”

เสิ่นเฉียวนิ่งไปและไม่พูดจา

เสี่ยวเหยียนใคร่ครวญ: “หรือว่า…กลัวว่าเธอจะ ติดต่อคนอื่น? หรือว่า เธอโดนกักขัง?”

กักขังหน่วงเหนี่ยวเหรอ?

ความจริงแล้ว ที่ถูกต้องคือเสิ่นเฉียวเต็มใจที่จะ อยู่ที่นี่ด้วยตนเอง เพราะสุดท้ายสถานการณ์หัวใจของ เธอได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เสิ่นเฉียวก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยและ จะเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในไม่กี่วันที่ผ่านมาให้เสี่ยว เหยียนฟัง

“ก็คืออย่างนี้”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ