บทที่ 1119 เปิดตัวต่อหน้าสาธารณชน

เสียงผู้ชายที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้คนทั้งสองต่าง ประหลาดใจ

คนที่ชวนเสี่ยวเหยียนคุยหันไปมองยังต้นตอของเสียง เขาเห็น ว่าคนที่เดินเข้ามามีใบหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย เมื่อสายตาเย็นยะ เยือกมองมาที่เขาก็รู้สึกหนาวสั่นบริเวณแผ่นหลังอย่างบอกไม่ถูก

“หาน ประธานหาน?”

คนที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงวันนี้ มีใครบ้างที่ไม่รู้จักประธาน หาน?

ทว่าโดยปกติแล้วเขามักจะอยู่ตัวคนเดียว วันนี้ทำไมถึงเข้ามา ร่วมเสวนากับคนอื่นได้ล่ะ? ถ้าพูดกันตามเหตุผลแล้ว เขาไม่น่า จะวางตัวแบบนี้ อย่างงั้นก็หมายความว่าสาเหตุที่ประธานหาน เดินมานั่นก็คือ…ชายหนุ่มหันไปมองสาวน้อยชุดขาวที่เขากำลัง จีบอยู่

แน่นอนว่าสายตาของเสี่ยวเหยียนจับจ้องไปที่ใบหน้าของหาน ชิง ใบหน้าขาวๆของเธอดูเหมือนได้รับความหวาดกลัว ริมฝีปาก เปิดเล็กน้อยราวกับอยากอธิบายบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก

อันที่จริงตอนที่เสี่ยวเหยียนถูกคนรั้งไว้ไม่ให้เข้าไป ในใจเธอ พะว้าพะวังอยู่บ้าง เนื่องจากเธอไม่รู้ว่าถ้าตัวเองสายแล้ว หานชิง จะเดินตรงดิ่งเข้าไปงานเลี้ยงเลยหรือไม่ พอถึงตอนนั้นเธอก็ต้องอยู่คนเดียว แม้แต่งานเลี้ยงก็อาจจะไม่ได้เข้าไป

ไม่คิดเลยว่าหานซึ่งจะเดินมาหา

สายตาของหานซึ่งในเวลานี้ดูเย็นชาเล็กน้อยและเข้มขึ้นมา หลายส่วน เสี่ยวเหยียนจับกระโปรงด้วยความลังเลอยู่สักพัก และในที่สุดก็เดินไปหาทานชิงด้วยก้าวที่ไม่มั่นคง

ในขณะที่เดินก็สูดหายใจไปด้วย

แม้วันนี้รองเท้าส้นสูงคู่นี้จะใส่ได้พอดีเท้า แต่มันก็ยังสูงมาก เกินไป ถ้ารู้แบบนี้แล้วเธอคงเลือกสวมคู่ที่เตี้ยลงมาอีกนิด

อย่างไรก็ตามในบรรดารองเท้าเหล่านั้นมีเพียงรองเท้าส้นสูง คู่นี้ที่เข้ากับชุดของเธอ เลือกอยู่ตั้งนานกว่าจะเลือกได้

ในขณะที่สายตามองเพื่อจะเดินไปอยู่ข้างๆหานชิง ทันใดนั้น เสี่ยวเหยียนก็สะดุด โดยไม่คาดคิด เดิมทีก็ยืนไม่มั่นอยู่แล้ว การ สาวเท้าก็ยิ่งเป็นเหมือนศัตรูตัวร้าย เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างไร การควบคุมและล้มลงไป

ไม่ไกลออกไป หลังจากที่ซูเหยาเหยาเห็นกับตาว่าพอหยูซาน อิงแอบอยู่ในอ้อมอกหานซิงก็โดนเขาเหวี่ยงออกและล้มลงกับ อย่างน่าอับอาย ต่อมาก็มีสายตาสมน้ำหน้ามองเธออยู่ไม่ น้อย คาดไม่ถึงว่ายังมีผู้หญิงที่คิดจะเอาละครเก่ามาแสดงใหม่ อีกครั้ง โดยการโผเข้าซบเขาอีก

ซูเหยาเหยายืนกอดอกอยู่ข้างหน้าพลางมองเสี่ยวเหยียนที่โผ ตัวล้มไปทางชายหนุ่มผู้เย็นชาและสูงส่ง หน้าตาเธอคนนั้นเปลี่ยนไป ใบหน้าเล็กตกตะลึงพรึงเพริด หากมองดีดีก็ดูแย่ลง เล็กน้อย

เล่นได้ไม่เลว แสดงได้ดีเลยทีเดียว

แต่ท่าทางสะดีดสะดิ้งของเธอดูจะแย่เกินไปหรือเปล่า? ทำท่า ทางแบบนี้ตอนซบอกไม่กลัวตัวเองจะน่าเกลียดจนทำให้อีกฝ่าย

ตกใจหรือไง?

ฮี โง่จริงๆเลย

ทว่าในไม่ช้า ซูเหยาเหยาก็ถูกตบหน้าด้วยความคิดของตัว

เอง

เนื่องจากเห็นหานชิงดูไม่ไหวติงใดๆ ทั้งยังเอื้อมมือออกมารับ เสี่ยวเหยียนไว้

ฝูงชนที่เตรียมตัวชมการแสดงดีดี

ซูเหยาเหยา “…”

คนที่ขายหน้าอย่างน่าเวทนาก็ยังคงเป็นหยูซาน

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เสี่ยวเหยียนยังคิดว่าตัวเองจะต้องสัมผัสพื้นเสียแล้ว แต่ใคร จะรู้ว่ามีสองมือรับเธอไว้ จากนั้นก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยในลมหายใจ และโอบล้อมเธอไว้

เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เธอสบกับ ดวงตาสงบและมืดมนของหานชิงเข้าพอดี เสี่ยวเหยียน ใจเต้นร้วขึ้นมาทันใด ความคิดแรกของเธอก็คือเขาจะคิดว่าเธอจงใจ ล้มเพื่อให้เขากอดตัวเองหรือเปล่านะ?

พอคิดได้ดังนั้น เธอก็รีบอธิบายยกใหญ่ “ขอ ขอโทษ

ค่ะ…รองเท้าสูงไปหน่อย แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ

เมื่อได้ยินดังนั้นหานซึ่งก็ขมวดคิ้วพลางมองมายังรองเท้าส้น สูงของเธอ

รองเท้าส้นสูงสีขาวห่อหุ้มข้อเท้าเล็กที่งดงามราวกับหยก นิ้ว เท้าทั้งห้ากลมเล็กน้อยแต่ไม่อวบดูน่ารักและบอบบาง รองเท้าคู่ นี้เข้ากับเธอได้เป็นอย่างดียกเว้นความสูง หานซึ่งประเมินด้วย สายตาก็เข้าใจว่ามันดูสูงกว่าปกติเพื่อให้เข้ากับงานเลี้ยง คนที่ เคยชินกับการสวมรองเท้าส้นสูงน่าจะสวมใส่มันได้ง่าย

อันที่จริงหานชิงเห็นซูจิ๋วสวมรองเท้าส้นสูงแบบนี้วิ่งทำงานเป็น

ปกติ

แต่ทุกครั้งที่เสี่ยวเหยียนปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขา เธอมักจะ สวมรองเท้าส้นเตี้ย คาดว่าสาวน้อยคงไม่คุ้นชินกับรองเท้า ประเภทนี้ ยังจำได้ว่าเมื่อนานมาแล้วตอนที่เธอไปงานเลี้ยงงาน หนึ่งกับตัวเองและตอนนั้นเธอสวมรองเท้าที่ไม่พอดีกับเท้าจึง ทำให้เกิดแผลหลังจากนั้น

พอคิดถึงตรงนี้หานชิงก็มองส้นเท้าเธอและพูดเสียงทุ้ม

“รองเท้าไม่พอดีเหรอ?”

“อ๊ะ?” เสี่ยวเหยียนผงะไปชั่วขณะ จากนั้นก็ตอบอย่างรวดเร็วและพยักหน้า “พอ พอดีค่ะ แต่ว่ามันสูงไปหน่อย ไม่ค่อยชินเท่า ไหร่”

หานซิงเงยหน้าขึ้นและมองไปยังใบหน้าขอายุของสาวน้อย “เดินได้ไหม? ถ้าไม่พอดีก็เปลี่ยนอีกคู่

“เปลี่ยนรองเท้า? ไม่ ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ไม่ชินเฉยๆ ไม่เป็นไร ฉันจะค่อยๆลองเดินดู

พอพูดจบเสี่ยวเหยียนก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองยังคงบอกเขา เธอ หน้าแดงพร้อมกับรีบกลับมายืนให้มั่น หลังจากที่พบว่าสายตา ของทุกคนจับจ้องมายังตัวเธอ เธอก็อายทำตัวไม่ถูกและหลบอยู่ ข้างหลังหานชิงโดยไม่รู้ตัว

แม้จะกลัวหานซิงเล็กน้อย แต่ในที่แห่งนี้เธอรู้จักเพียงแค่หาน ชิงเท่านั้น ดังนั้นจึงมีเพียงเขาที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยได้

หลังจากที่สาวน้อยมองไปยังใบหน้าไม่คุ้นเคยรอบๆตัวเธอ การเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ ที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเขาก็ถูกเขาจับจ้อง บอกไม่ถูกว่าทำไมหานชิงถึงรู้สึกว่าอารมณ์ขมุกขมัวของตัวเอง

ค่อยๆหายไปและถูกแทนที่ด้วยความพึงพอใจ เขาเม้มริมฝีปากและพูดว่า “ถ้าเดินไม่สะดวก เธอเกาะฉัน ก็ได้”

ไม่นานหลังจากสิ้นเสียง หานชิงก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงเล็กน้อย จากแขนเสื้อ เขาเลื่อนสายตาลงและเห็นมือขาวคู่หนึ่งจับแขน เสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง แต่เป็นการจับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะกลัวว่าถ้าจับมากเกินไปเขาจะไม่พอใจ
“ตามฉันมา”

สาวน้อยเดินตามอยู่ข้างๆหานซิง โดยจับแขนเสื้อด้วยมือข้าง เดียว ในขณะที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อ

เมื่อเดินผ่านซูเหยาเหยาและหยูซาน พวกเธอทั้งสองต่างก็มี สีหน้าย่ำแย่ หยูซานมีพ่อช่วยพยุงไว้แล้วและยืนอยู่กับซูเหยา เหยาในเวลานี้

ตอนแรกเหยาเหยายังคิดว่าเสี่ยวเหยียนจะถูกเหวี่ยงออกไป แต่ใครจะรู้ว่าหานซึ่งไม่เพียงแต่รับเธอไว้ เขาทั้งยังอนุญาตให้ เธอเดินอยู่ข้างๆเขาไปจนกระทั่งจับแขนเสื้อและเดินเข้างานไป ด้วยกัน

ที่สำคัญก็คือผู้หญิงคนนี้ดูแปลกหน้ามาก ในวงสังคมของพวก เธอ แม้ว่าจะไม่ได้มีความสัมพันธ์คุ้นเคยกัน แต่ก็ไม่ถึงกับแปลก หน้าค่าตา เพราะมักจะพบปะกันในโอกาสต่างๆ

ผ่านไปนานมากแล้ว แม้ว่าทุกคนจะไม่รู้จักกัน แต่พวกเขาก็จะ พบกันเป็นครั้งคราว

“เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ทำไมถึงยืนอยู่ข้างประธานหาน?” แน่นอนว่าในบรรดาผู้ชมที่ได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง บางคน ต่างก็เริ่มตั้งคําถามอย่างสงสัยแล้วในตอนนี้

“จริงด้วย ประธานทานไม่เคยควงผู้หญิงออกงานตั้งแต่ไหน แต่ไรมาแล้วนี่นา? วันนี้เกิดอะไรขึ้นล่ะ???
ทุกคนดูตกตะลึง “อะไรกัน จู่ๆ ประธานหานก็พาผู้หญิง ออกงาน หรือว่าเป็นการเปิดตัวต่อหน้าสาธารณชน??”

“เป็นไปได้เหรอ? ต้นไม้เหล็กจะออกดอกเนี่ยนะ?”

ซูเหยาเหยาและหยูซานสบตากันด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“เมื่อกี้พวกเธอเห็นเหยาเหยากับหยูซานไหม? สองคนนั้นคิด จะเข้าไปตีสนิทแต่ประธานหานกลับไม่มองพวกเธออยู่ในสายตา เลย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ