บทที่ 872ฉันเป็นห่วงคุณ

เมื่อเห็นเย่ไม่เป็นเช่นนี้ ถ้าจะบอกว่าหาน จื่อไม่ปวดใจนั่นเป็น เรื่องปลอม สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปมาก เดินพุ่งเข้าไป และก็ รีบเข้ายกมือปิด โดยทันที

หาหมอก้มตัวลง ทว่ากลับไปโดนไหล่ของเยโม่เซิน กลับ พบว่าทั้งตัวของเขาเย็นเป็นน้ำแข็งไปหมดแล้ว ภายใต้การ รดน้ำเย็นเป็นเวลานานขนาดนี้ และประกอบกับการออกฤทธิ์ ของยา ตอนนี้เขาจะต้องเจ็บปวดเป็นอย่างมากแน่นอน

เสื้อผ้าน้ำหนักเยอะที่อยู่บนร่างกายของเขา หานคู่จื่อทำได้ เพียงแค่เอื้อมมือไปอย่างเชื่องช้าเพื่อปลดกระดุมให้เขา และ ถอดเสื้อคลุมที่อมน้ำไว้อย่างหนักพวกนั้นออก

ถ้าหากให้เขาใช้น้ำเย็นละก็ นั่นก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ เดาว่าเย่ ไม่เป็นคงจะต้องแช่จนถึงตอนเช้า

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาว ถ้าปล่อยให้เขาแช่ในน้ำเย็นจนถึง

ตอนเช้า เขาจะต้องแข็งจนตัวสั่นแน่ๆ

“คุณขยับตัวหน่อยสิ ถอดเสื้อคลุมพวกนี้ออกซะ” เสื้อคลุมที่ เต็มไปด้วยน้ำนั้นมีน้ำหนักเยอะมากจริงๆ หานมู่จื่อผลักไหล่ของ เย่ไม่เซิน อย่างแรง

เย่โม่เชินที่นั่งพิงกำแพงโดยไม่มีสีหน้าในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา สายตาตกไปอยู่บนใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา “ ผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเข้ามา? ”

เสียงของเขาฟังดูเหมือนว่าจะไม่มีแรงมากนัก และยังมีเสียง สั่นเล็กน้อย

หานมู่จื่อไม่จําเป็นต้องเงยหน้าขึ้นไปก็รู้ว่าดวงตาของเขา ลึกล้ำราวกับหมาป่าที่จำศีลในตอนกลางคืน เธอไม่ได้มอง เข้าไปในดวงตาของเขา และพูดประโยคเมื่อสักครู่

แต่ว่าเยโม่เซินก็ยังคงไม่ขยับตัว เพียงแค่ค่อยๆยกมือขึ้นมา กดข้อมือของเธอไว้ เอ่ยเสียงแหบ “คุณรู้ไหมว่า ผมอดทนอย่าง ทุกข์ทรมานแค่ไหน?”

หานจื่อเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ “รู้ ฉันรู้ … ” แน่นอนว่าเธอรู้

เมื่อก่อนเธอก็เคยถูกคนอื่นวางยา มาก่อน ก็รู้ดีว่ามันเจ็บปวด แค่ไหนที่ต้องอดทนเป็นธรรมชาติ แต่ว่าในเมื่อเธอรู้ ดังนั้นเธอ จึงไม่อยากให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานเพียงลำพัง

“รู้เหรอ? ” เย่โม่เซินหรี่ตาลง ในดวงตามีแสงอันตราย ปรากฏออกมา มือข้างหนึ่งออกแรง หาน จื่อมาอยู่บนหน้าอก ของเขาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ” ในเมื่อคุณรู้แล้ว คุณยัง กล้าเข้ามาอีก?”

หาน จื่อกะพริบตาสองสามครั้งอย่างประหม่า ขนตาของเธอ กระพือเหมือนใบพัดเล็กสองตัวที่ขยับไปมา เธอกัดริมฝีปากล่าง แล้วพูดว่า “ฉันเป็นห่วงคุณ”
หลังจากพูดจบ เธอก็ลดสายตาลง และเม้มริมฝีปากบาง ราวกับว่าเธอกำลังตัดสินใจครั้งสำคัญอะไรอยู่ เป็นเวลานาน เธอถึงจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งได้ ดวงตาของเธอก็ประสบเข้ากับ ดวงตาของเขา “ฉันอยากจะช่วยคุณ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ไม่เป็นก็หายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง ขับ กัดฟันและมองไปที่เธอ “คุณพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกครั้ง!”

ท่าทางของเขาดูน่ากลัวมาก สายตาดุร้ายจนดูเหมือนว่าจะ เอาชีวิตของเธอไปให้ได้ หาน จื่อกดคอลงตามจิตใต้สำนึก แต่ เมื่อเห็นริมฝีปากบางอันซีดขาวและสีหน้าของเขาก็ทำได้เพียง ระงับความขี้อายพวกนี้ออกไป และเข้าใกล้โดยทันที

* ฉันรู้ว่าคุณทุกข์ทรมาน แล้วนี่เป็นช่วงฤดูหนาว ถ้าคุณแ น้ำเย็นทั้งคืนคุณจะต้องช่วยแน่ๆ”

เมื่อเห็นเธอใกล้ชิดเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ เดิมที่หานจื่อสวม เพียงแค่ชุดนอนเท่านั้น ต่อมาหลังจากฟังคำพูดของเย่ ไม่เซ็น เธอก็ไปสวมเสื้อโค้ตให้ตัวเอง แต่เมื่อตอนที่ถูกเย่โม่เซินกอด และจูบนั้น โดยเสื้อผ้าที่อยู่ข้างในตัวของเฮโมเซิน ได้เปียกไป ตั้งนานแล้ว และตอนนี้แนบไปกับร่างกายของเธอ ทำให้เห็น ส่วนโค้งส่วนเว้าของร่างกาย

เธอไม่จําเป็นต้องทำอะไรเลย เพียงแค่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเขา นั้น ก็ทำให้เยโม่เป็นไม่สามารถยับยั้งใจตัวเองได้

ตอนนี้ เธอพูดกับตัวเขาเองในท่านี้ว่า เธออยากจะช่วยเขา เขาจะต้องอดทนมากแค่ไหนถึงจะปฏิเสธเธอลงได้? ดวงตาของเย่ไม่เขินทั้ง และมืด ราวกับถูกย้อมด้วยน้ำหมึกระดับ อายุพันปี เขายกมือขึ้นจับด้านหลังศีรษะของเธอ และพูดด้วย เสียงแหบว่า “คุณแน่ใจเหรอ?

หานมู่จื่อ พยักหน้าโดยไม่ลังเล และก็ตามมาด้วยจูบของเย โม่เซิน

เป็นน้ำแข็ง หนาวมาก และก็ตกลงบนริมฝีปากของเธออย่าง หนัก

เพียงแค่ไม่นานเย่ไม่เป็นก็ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจับจ้องที่เธออย่างดื้อๆ “ถ้าหากตอนนี้คุณบอกว่า ไม่ต้องการ ยังมีโอกาสอยู่นะ”

หาน จื่อเม้มริมฝีปากแดง เอื้อมมือไปปลดกระดุมให้เขาด้วย ตัวเอง

พฤติกรรมเช่นนี้ได้บ่งบอกทุกอย่างหมดแล้ว

ล่าคอลึกของเย่โม่เซินกลิ้งขึ้นไปมา ก้มศีรษะลงและมองลง ไปที่การเคลื่อนไหวของเธอ ดวงตาของเขาเหลือเพียงแค่สีดำ ดูท่า คืนนี้เขาคงจะหนีไม่พ้นแล้ว

ตอนที่เยโมเงินอุ้มหาน จื่อขึ้นมานั้น หานมู่จื่อโอบคอของเขา ปลายหูของเขาแดงเหมือนเปื้อนไปเลือด และก็ก้มลงพูดเบาๆที่ ข้างหูเขาว่า “คุณเบาๆหน่อย”

เย่โม่เซ็นจูบไปที่ติ่งหูของเธอเบา ๆ และตอบกลับอย่างอ่อน

โยนว่า “โอเค”
ในห้องน้ำไม่มีคนอยู่แล้ว แต่ว่าเสื้อผ้าที่เปียกของทั้งสองคน ยังคงร่วงอยู่บนพื้น แทนที่ด้วยเงาอีกสองเงาที่มีแสงสลัวภายใน ห้อง บนผ้านวมเตียงนุ่มถูกเพิ่มไปด้วยเงาของทั้งสองคน

บนหัวเตียงมีแสงไฟสีเหลืองอ่อนส่องสว่างไปทั่วห้อง ดวงจันทร์หลบซ่อนเข้าไปในก้อนเมฆ และผ่านไปไม่นานก้อน เมฆก็ค่อยๆสลายตัวไป

หลังจากผ่านคืนนี้ไป ทุกอย่าง… ล้วนแต่เปลี่ยนไปหมดแล้ว

หานมู่จื่อตื่นเช้า

เมื่อตอนที่ลืมตาขึ้น เธอก็มองเห็นสีเทาทึบๆหนึ่งชั้นอยู่ด้าน นอกหน้าต่าง มองเวลานี้ในตอนนี้ ตอนนี้น่าจะเพิ่งหกโมงกว่า

เมื่อคืนเคี่ยวกรำไปตั้งครึ่งคืน ตอนนี้ทั้งร่างกายของเธอเจ็บ ระบมไปหมด หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง จากนั้นก็ค่อยๆขยับมือ ใหญ่ที่โอบรอบเอวของเธอออก ลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้า

จากนั้นเธอก็หันกลับไปมองกลับเยโม่เป็นหนึ่งครั้ง

อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของยา จึงทำให้เขาหลับลึกมาก หาน อกะพริบตา และลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ

นำเสื้อผ้าเปียกทั้งหมดที่หล่นในห้องน้ำของเมื่อคืนโยนลง เครื่องซักผ้า หาน จื่อรู้สึกว่าร่างกายมีสิ่งบางอย่างผิดปกติไป

เธอทำได้เพียงปิดประตูและตรวจสอบเท่านั้น กลับพบเลือดสดที่หว่างขาของตัวเอง

แม้ว่าปริมาณเลือดจะไม่มากนัก แต่ฉากนี้ก็ทําให้น่าตกใจพอ สมควรแล้ว

สีหน้าของหาน จื่อซีดลงอย่างกะทันหัน เธอแปะผ้าอนามัยให้

ตัวเองลงไปหนึ่งแผ่น จากนั้นเธอก็เปิดประตูและเดินออกไป

เดิมทีเธอตั้งครรภ์ก็ไม่เกินสามเดือน แม้ว่าเมื่อคืนนี้เธอจะให้ เย่โม่เซ็นทําเบาๆแล้ว และเย่โม่เซินก็ฟังคำพูดของเธอด้วย แต่ เมื่ออารมณ์หนักหน่วงขึ้นเขาก็ยังคงไม่ยับยั้งตัวเองไม่ได้

ทําอย่างไรดี?

สถานการณ์เช่นนี้จะส่งผลกระทบต่อลูกหรือไม่? ในใจของหา นมจื่อรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถพูดกับเยโมเงินได้

ออกจากห้องน้ำไปเอาเสื้อคลุม ก็เห็นว่าสังอาน

โทรศัพท์มาหาเธอพอดี

ส่งอาน…

คุณน้า

หานคู่จื่อเหมือนจะคว้าต้นหญ้าช่วยชีวิตไว้กำหนึ่งได้ เธอรีบ หยิบโทรศัพท์และวิ่งไปรับสายที่ระเบียง

“น้าสั่ง ”

สั่งอานได้ยินความวิตกกังวล ในน้ำเสียงของเธอจากปลาย ทาง จึงไม่ได้บอกเจตนาของตัวเอง แต่ถามกลับไปว่า “เป็นอะไรไปเหรอ? น้ำเสียงรีบร้อนขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้น?

หาหมอกัดริมฝีปากล่าง อยากจะพูดในสิ่งที่ต้องการจะพูดแต่ ก็ยากที่จะขยับปาก แต่พอลองคิดๆดูเรื่องราวได้มาจนถึงขั้นนี้ แล้ว ยังจะมีอะไรที่พูดไม่ได้อีก?

สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงต้นทุรังเอ่ยไปว่า “คุณน้า เมื่อไม่เป็น

ถูกวางยา”

เมื่อได้ยิน สั่งอานก็ใจสั่นไปสักครู่ “เธอว่าอะไรนะ?”

หล่อนโกรธมากจนใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะโดยทันที “ทำไมถึง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

หานคู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง และพูดเสียงต่ำว่า “ตอนนี้เขาไม่ เป็นอะไรแล้วค่ะ น้าสังคุณไม่ต้องเป็นกังวลไป

เมื่อได้ยินว่าเขาไม่เป็นอะไร น้าสั่งถึงจะถอนหายใจอย่างโล่ง

อกได้

“แม้ว่าเขาจะไม่เป็นอะไร แต่ว่าฉัน…” หานคู่จื่อลังเลที่จะพูด สถานการณ์ของตัวเองออกมา

น้าส้ง “… แล้วเธอจะยืนอย่างโง่ ๆไปทำไม รีบสวมเสื้อผ้าให้ เรียบร้อย ฉันจะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อย”

สั่งอานเคยเป็นหมอมาก่อน เธอพูดมาขนาดนี้แล้ว หานคู่จื่อ ไม่กล้าที่จะลังเลอีกต่อไปแล้ว หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้วนั้นก็รีบกลับเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ