บทที่ 1220 ลองดูสิว่าคุณพอใจมั้ย

ในเมื่อเธอเป็นแบบนี้ อย่างนั้นเสี่ยวเหยียนก็ไม่ต้องแสร้งทำเป็น เกรงใจเธอแล้ว ชักสีหน้าตอบว่า “เมื่อกี้ฉันอยู่ในห้องน้ำเลย ไม่ได้ยินเสียง พี่หลินเกรี้ยวกราดขนาดนี้ คือกำลังโทษฉันอยู่ใช่ มั้ย”

หลินชินเอ๋ออิ้ง คิดไม่ถึงว่าก่อนหน้านี้เสี่ยวเหยียนยังยิ้มแย้ม อยู่เลย พอมาตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแล้ว สีหน้าเคร่งขรึมยืนอยู่ตรง นั้น เหมือนกับสาวน้อยที่โกรธเคืองไม่เป็นมิตร

คือเธอประมาทเหรอ ผู้หญิงคนนี้มีมุมแบบนี้ด้วยเหรอ

ถูกเสี่ยวเหยียนชักสีหน้าแบบนี้ ต่อให้ในใจหลินชิ้นเอ๋อจะมี ความโกรธมากแค่ไหนก็ไม่กล้าระบายออกมา ที่ปลดปล่อยออก มาแล้ว เธอก็ทำได้แค่รีบกลับคำปฏิเสธ

“ไม่ได้มีเรื่องอะไร น้องเสี่ยวเหยียนไม่ได้ยินอย่างนั้นก็ไม่โทษ เธอหรอก เมื่อกี้พี่หลินคิดว่าเธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจฉัน ก็เลย ร้อนใจนิดหน่อย เธอคงไม่ได้โกรธพี่หลินนะ”

ได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนเอียงปากจ้องมองมาที่เธอ

“พี่หลินคิดว่าฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจคุณเหรอ ทำไมถึงคิด แบบนั้น ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องไม่สนใจคุณ หรือว่าพี่หลิน อะไรผิด รู้สึกผิด ก็เลยคิดว่าฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ

ประโยคนี้ทําเอาหลินชิ้นเอ๋อตื่นตกใจ คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าพูดขนาดนี้ และในคำพูดยังมีการหยั่งเชิงถามอีกด้วย

นี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน ยังเป็นเวลาเช้าอยู่เลยนะ ทำไมเธอถึง ได้เปลี่ยนเป็นคนละแบบนี้

ไม่ใช่ นี่มันแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น หรือว่าเวลาหนึ่งชั่วโมงนี้มี อะไรเกิดขึ้น

หรือหานซิงบอกเธอ

ไม่มีทาง ผู้ชายอย่างหานซึ่งจะมาพูดเรื่องของผู้หญิงอย่าง พวกเธอเหล่านี้ทำไม

หรือว่าเธอเดามั่วไปเอง

คิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของหลินชิ้นเอ๋อเลื่อนไปมาบนใบหน้า เสี่ยวเหยียน ราวกับเพื่อให้แน่ใจอะไรบางอย่าง

ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้เสี่ยวเหยียนกลับเผยให้เห็นรอยยิ้มอัน แสนสดใสอีก พูดกับหลินชิ้นเอ๋อด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “โอ้ย พี่ หลินนี่คุณถูกฉันทำจนตกใจแล้วเหรอ ดูท่าตอนที่ฉันนี่ดูน่ากลัว มากสินะ”

“หะ หมายความว่าไง

“เมื่อกี้แค่ล้อเล่นกับพี่หลินเท่านั้นเอง คิดไม่ถึงว่าจะทำให้พี่ หลินตื่นตกใจ พี่หลินพี่อย่าโกรธเลยนะ ฉันต้องขอโทษด้วย

หลินชิ้นเอ๋อ: “..….”

ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่
“ไซแล้วพี่หลิน แปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้าของฉันล่ะ ทำไม คุณมามือเปล่าแบบนี้ละคะ ไม่ใช่บอกว่าจะช่วยเอามาให้ฉันเห รอ”

พูดถึงตรงนี้ สีหน้าเสี่ยวเหยียนผิดหวังเล็กน้อย รู้อย่างนี้แต่ แรกฉันไปด้วยตัวเองแล้ว”

หลินชิ้นเอ๋อตั้งสติกลับมาได้ แม้จะไม่รู้ว่าการกระทำของเสียว เหยียนนั้นอันไหนจริงอันไหนหลอก แต่ในเมื่อเธอพูดมาขนาดนี้ แล้ว อย่างนั้นตนเองก็ต้องแสร้งทําเป็นเล่นละครต่อไป

ต่อให้เสแสร้งไปไม่ได้แล้วเธอก็จะไม่ยอมให้ถูกจับได้ เธอ ต้องรักษาเอาไว้ให้ดี

“อ้อ พอคุณพูดถึงฉันก็นึกออกทันที น้องเสี่ยวเหยียนที่คุณ บอกว่าแปรงสีฟันและโฟมล้างหน้าฉันหาไม่เจอเลยนะ คุณจําผิด หรือเปล่า ถ้าหาไม่เจอจริงๆ ฉันเข้าไปช่วยคุณหา อาจจะตกหล่น อยู่ในกระเป๋าเดินทาง

พูดจบหลินชิ้นเอ๋อก้าวมาด้านหน้าอยากจะเข้าไป ใครจะไปรู้ ว่าเสี่ยวเหยียนกลับมาขวางเธอเอาไว้ก่อน จากนั้นก็ยิ้มตาหยี เอ่ยว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่หลิน แปรงสีฟันความจริงถ้าหาไม่ เจอ ฉันก็ใช้ของหานซิงก็ได้ ดูเหมือนว่าเขาจะเอาโฟมล้างหน้า มาด้วย ฉันใช้ของเขาก่อนก็ได้ค่ะ”

หลินชิ้นเอ๋อ : “ใช้ของเขาก่อนเหรอ ใช้แปรงสีฟันร่วมกัน มัน ไม่ค่อยถูกสุขอนามัยเท่าไหร่นะ

“อ้อ ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกสุขอนามัยเท่าไหร่ เสี่ยวเหยียนลูบคางทำท่าคิดพิจารณาอย่างจริงจังจากนั้นก็พูดว่า “แต่ว่าฉัน กับเขาเป็นแฟนกัน ใช้ด้วยกันครั้งเดียวไม่น่าจะเป็นอะไรนะคะ รอตอนบ่ายค่อยออกไปซื้ออันใหม่สักอันก็ได้

คำพูดนี้ก็พอจะหลินชิ้นเอ๋อจะพูดอะไรได้อีก

“ลำบากพี่หลินเสียเวลามาเลยนะคะ อย่างนั้นฉันไปล้างหน้า แปรงฟันก่อนนะคะ บ๊ายบาย”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนไม่รอให้หลินชิ้นเอ๋อได้ตั้งตัว รีบปิดประตู ห้องของโรงแรมทันที

หลินชินเอ๋อยังคิดจะพูดอะไรต่ออีก แต่ประตูกลับถูกปิดเสียง ดังปังแล้ว โกรธจนเธอเกือบจะร้องกรี๊ดออกมา หลังจากเสี่ยวเหยียนปิดประตูแล้ว พึงประตูพลางสูดหายใจ เข้าลึกๆ เมื่อครู่การแสดงออกของเธอและท่าทางเกรี้ยวกราด

ดุดันนั้นดูเหมือนว่ายังใช้ได้ ตอนแรกที่เห็นหลินชิ้นเอื้อถูกทำให้

ตกใจ รู้สึกสะใจจริงๆ

คงจะคิดไม่ถึงว่าเธอก็มีมุมแบบนี้อยู่ด้วย

แต่อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้เลิกคิดว่าตัวเองอ่อนแอ

แม้ว่าตอนนี้หลินซินเอื้ออาจจะยังไม่มีการเคลื่อนไหวที่เห็น ชัดเจน แต่เมื่อคืนการเข้าใกล้ที่สนิทอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ก็ตามนั้นเสี่ยวเหยียนยังจำได้อยู่จนถึงตอนนี้

ตอนที่เห็นผู้หญิงอื่นพยายามเข้าหาหานชิง ในใจเสี่ยวเหยีย นรู้สึกไม่สบายใจขนาดไหน
“ตอนนี้สบายใจแล้ว

เสียงของหาน งดังขึ้นมาจากด้านหลัง เสี่ยวเหยียนตกใจรีบ หันมา เสียงดังปีง กระแทกเข้ากับคางของหานซิง

“อื้อ……”

หานซึ่งถูกชนเข้าก็ส่งเสียงร้องขึ้นแล้วถอยไปด้านหลังครึ่ง ก้าว ชนเข้าอย่างแรง และยังเป็นจุดที่ยากแก่การป้องกัน

เสี่ยวเหยียนเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเท่าไหร่ เธอไม่เพียงชนจน คางของหานซิงเจ็บ หน้าผากของตัวเองก็ชนจนเจ็บเช่นกัน ไม่กี่ วินาทีหน้าผากขาวเนียนก็เป็นรอยสีแดง

“เจ็บจัง”เสี่ยวเหยียนกุมหน้าผากตัวเองเอาไว้ แววตาน่า สงสารมองไปยังหานชิงอย่างตำหนิเขา

เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ หานซึ่งจะยังกล้าไปตำหนิเธอได้ยัง ไง ได้แต่เพิกเฉยความเจ็บที่คางไปก้าวไปข้างหน้าเอ่ยถามอย่าง อ่อนโยนว่า “ชนเจ็บแล้ว โทษผมเอง ขอผมดูหน่อย

หานชิงก้าวมาข้างหน้าช่วยเธอดูรอยแดงตรงที่ถูกกระแทก เป่าเบาๆ นวดให้เธออีก ท่ามกลางการดูแลอย่างอ่อนโยนนี้ เสี่ยวเหยียนค่อยๆเงยหน้าขึ้น “นี่……….รู้สึกว่าฉันทำอย่างนี้ เป็นหาเรื่องอย่างไร้เหตุผลหรือเปล่า”

“หาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผลเหรอ”มือของหานชิงชะงักเล็กน้อย เขามองดวงตาของเสี่ยวเหยียน เขยิบเข้าไปใกล้เธอ ลมหายใจ ร้อนผ่าวรดบนใบหน้าเธอ
“อะไรที่เรียกว่าหาเรื่องอย่างไร้เหตุผล คุณอยากทำอะไรก็ทำ ในเมื่อผมเป็นแฟนคุณ ต่อให้คุณหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผล ผมก็ ให้อภัยคุณได้”

หลังจากที่คบหากัน เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้ว่าความอดทนที่เขา มีต่อเธอนั้นยิ่งใหญ่มาก หลายเรื่องที่แม้ว่าเธอคิดว่าตัวเองทำไม่ ถูก ทุกครั้งหานซิงก็ไม่เคยใส่อารมณ์กับเธอเลย และก็ไม่เคย พูดจาทำร้ายจิตใจเธอเลย คนอย่างเขาเมื่อได้คบหากันแล้ว เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบอย่างที่สุด

แต่ก็เพราะอย่างนี้ จึงทำให้เธอเกิดความไม่สบายใจอยู่ลึกๆ ภายในใจ

เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกมากอดเอวของหานซึ่งเอาไว้แน่น ถาม คำถามหนึ่งเบาๆในใจ : “อย่างนั้นคุณจะให้อภัยฉันตลอดไปได้ หรือเปล่า”

แน่นอนว่า เธอกล้าแค่ถามในใจเท่านั้น

ตอนบ่าย ในที่สุดพนักงานของบริษัททัวร์ก็มา เขายิ้มอย่าง เขินๆ : “คุณหาน คุณนายหาน เพราะว่าเสียเวลาในช่วงเช้าไป ดังนั้นพวกเราจึงยังเหลือเวลาช่วงบ่ายและช่วงค่ำ พวกเราจึงขอ แก้ไขตารางการท่องเที่ยว พร้อมกับทำแผนการท่องเที่ยวมาให้ หลายแบบ เชิญทั้งสองท่านดูว่าพอใจหรือไม่”

พูดจบ พนักงานก็ส่งตารางโปรแกรมให้กับหานซึ่ง หลังจากที่ หานชิงรับมายังไม่ทันได้ดูก็ส่งให้เสี่ยวเหยียน เอ่ยด้วยเสียงอ่อน โยนว่า “ลองดูสิว่าพอใจมั้ย”
เสี่ยวเหยียนตกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าท่านซึ่งยังไม่ทันก็ส่ง ให้ตัวเอง แบบนี้ให้ความรู้สึกว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็ให้เธอเป็นคน ตัดสินใจ

“อ้อ ฉันลองดูก่อน…….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ