บทที่ 382 การโต้ตอบนัดบอด

แค่ครู่เดียว หลินชิงชิงก็หายใจอย่างอึดอัดลำบากมาก ขึ้น ตื่นเต้นจนได้แต่เอามือวางลงไปใต้โต๊ะ มองดูพวกเขา เดินใกล้เข้ามาคุณแม่หลินเห็นหลินชิงชิงท่าทางตื่นเต้น อดใจไม่ไหวยิ้มๆ

“หน้าตาไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด ต้องดูนิสัยด้วย รู้ไหม?”

ได้ยินดังนั้นหลินชิงชิงหน้าแดงทันที พูดเบาๆ: “คุณแม่ น้าสั่งไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าไม่ดีจริงๆ เธอคงไม่แนะนำ หรอก”

“ก็ใช่นะ”

แค่ครู่เดียว สังอานกีพาเย่โม่เซินเดินมาถึงโต๊ะตรงที่ พวกเธอนั่งอยู่

สังอานและคุณแม่หลินไม่เจอกันมานาน ทั้งสองคน ต่างคิดถึงกัน ดังนั้นทั้งสองคนทักทายกันอย่างดีใจและนั่ง

ลง

“ฉันมาแนะนำสักหน่อยนะ คนนี้ก็คือหลานชายแท้ๆ ของฉัน เยโม่เซิน โม่เซิน นี่คือลูกสาวของเพื่อนน้า ชื่อ หลินชิงชิง ยังไม่รีบทักทายเค้าอีก”

เยโม่เซินไม่ได้เต็มใจมาด้วยตนเอง หลังจากที่นั่งลง แล้ว บรรยากาศรอบๆเงียบเหงาวังเวงจนเยือกเย็นไปทั่ว

หลังจากที่สังอานให้เขาทักทายแล้ว เขาก็ยังนั่งอยู่นิ่งๆ

กลับเป็นหลินชิงชิงที่ยื่นมือออกมาทางเยโม่เซิน “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลินชิงชิง คุณเรียกฉันว่าชิงชิงก็พอค่ะ”

พูดจบหลินชิงชิงยิ้มแย้มจนฟันที่ขาวๆทั้งแถวเปิดออก

มา

เปโม่เซ็นเงยหน้าขึ้นมานิดๆ แววตาที่เยือกเย็นมองไป ที่หน้าของหลินชิงชิง สักพักถึงจะเอ่ยปาก: “สวัสดีครับ คุณหลิน”

แต่ว่าเขากลับไม่ยืนมือออกมา อีกทั้งน้ำเสียงเยือกเย็น ดั่งธนูน้ำแข็ง

ทุกคนต่างสีหน้าไม่ค่อยดี

หลินชิงชิงก็ตะลึงไปสักพัก เธอให้เขาเรียกซิงชิงก็พอ แต่เขากลับเรียกคุณหลิน

จะไม่ให้รู้สึกอายได้ยังไง?

“โม่เซิน!” สังอานกัดฟันและจ้องหน้าเย่โม่เซินด้วย ความไม่พอใจ

สีหน้าของเย่โม่เซินเงียบนิ่ง ไม่โต้ตอบอะไร

แต่หลินชิงชิงเก็บมือเข้ามาด้วยความรู้สึกที่อับอาย ยิ้มแล้วพูดเบาๆ: “ขอโทษน้าสังด้วยนะคะ ท่านอย่าว่าเขา เลยค่ะ หนูเองที่ทำตัวเป็นคนคุ้นเคยกันเอง นายเย่เป็นเช่น นี้ดีแล้ว เพราะวันนี้เราเพิ่งจะรู้จักกัน ต้องเกรงใจกันสัก นิด”

สั่งอานรู้ตั้งนานแล้ว ว่าหลินชิงชิงเป็นเด็กที่มีมารยาทดีมากๆ นึกไม่ถึงว่าเธอจะเข้าใจคนอื่นขนาดนี้ คำพูดเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจจริงๆ

ดังนั้นสังอานเห็นหลินชิงชิงแววตาเปลี่ยนไป พูดจา เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด: “ชิงชิงจา ต้องขอโทษจริงๆ หลานชายของน้าคนนี้ไม่มีอะไรที่ไม่ดี มีข้อเสียเรื่องเดียว ก็คือจะคบกับคนอื่นยาก นิสัยของเขาเป็นคนเย็นชาเช่นนี้ อยู่แล้ว หนูดูสิ แม้แต่น้าเขาก็ไม่ยอมไว้หน้า ดังนั้น…..หนู อย่าถือสาเลยนะ เขาเป็นคนที่ดูแล้วเย็นชาแต่ใจ กระตือรือร้น รอให้พวกหนูรู้จักกันนานแล้ว….”

เย่โม่เซินฟังแล้ว อดใจไม่ไหวจนขมวดคิ้วขึ้น หน้าตาเย็นชาใจกระตือรือร้น?

เขาทำไมไม่รู้ว่าตนเองเป็นคนอย่างนั้น?

ฮา

ส่วนหลินชิงชิงยิ่งมองเย่โม่เซินยิ่งรู้สึกถูกใจ

เธอไม่ได้รู้สึกว่าเย่โม่เซินทำเช่นนั้นไม่ไว้หน้าเธอ ตรง กันข้าม กลับรู้สึกดีมากกว่าที่เขาเป็นคนที่รักตัวเองและ มั่นใจตนเอง เยือกเย็นจนเหมือนดั่งเจ้าชายแห่ง ภูเขาน้ำแข็ง เพราะตัวเธอเป็นคนที่สวยเก่งอยู่แล้ว ดังนั้น ไม่ขาดผู้ชายที่คอยตามจีบ คนที่อยู่รอบตัวต่างก็เอาอก เอาใจ คนไหนที่ไม่ยิ้มแย้มตอแยเธอบ้าง แต่เธอก็เจอพวก ผู้ชายที่ตามจีบเอาใจเธอ ขณะเดียวกันก็มอบของขวัญที่ เหมือนกันให้หญิงอื่นด้วย เธอรู้สึกผิดหวังสักพักหนึ่งแล้ว ดังนั้นเธอจึงหมดความสนใจต่อพวกผู้ชายที่คอยมาเอาใจ ตลอดเวลา
แต่คนที่หน้าตาหล่อเหมือนเปโม่เซิน แล้วก็เยือกเย็น เหมือนเจ้าชายภูเขาน้ำแข็ง พอดีกับความสนใจของเธอ จริงๆ

ขอแค่เธอมีความพยายาม วันไหนที่ภูเขาน้ำแข็ง ละลายแล้ว

งั้นเขาก็จะเป็นของเธอคนเดียว นึกถึงเช่นนี้แล้วหลินชิงชิงรู้สึกไหวหวั่นในใจ

สาวน้อยไม่ค่อยจะเก็บความรู้สึกตนเองได้มากนัก สีหน้าที่พอใจและความเขินอายบนหน้า เห็นได้อย่าง ชัดเจน สังอานและคุณแม่หลินต่างเป็นคนที่ผ่าน ประสบการณ์มาก่อน ต้องเข้าใจถึงสถานการณ์ที่อยู่ตรง หน้า

ดังนั้นทั้งสองคนต่างยิ้มแย้ม ลุกขึ้นมาพร้อมกัน บอก ว่าไปเดินเล่นข้างนอก ปล่อยให้หนุ่มสาวอยู่ตามลำพัง

ทั้งสองคนเดินออกจากร้านกาแฟ

“อายเค้าจริงๆเลย ลูกสาวของฉันคนนี้ พูดตาม ความจริง ฉันเพิ่งจะเห็นครั้งแรกที่เธอหวั่นไหวเช่นนี้” คุณ แม่หลินพูดด้วยความรู้สึกผิด

สังอานยิ้มและบอกว่า: “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ก็แสดงว่า มีความหวังแล้วสิ”

“แต่ว่า….” คุณแม่หลินรู้สึกเหมือนกังวล แต่ไม่พูดออกมา

“ฉันรู้ว่าเธอกังวลอะไร หลานชายของฉันคนนี้นิสัยเป็นอย่างนี้จริงๆ แต่ฉันดูแล้วชิงชิงเป็นเด็กที่ฉลาดนะ ต้อง ดูบุญวาสนาของทั้งสองคนจะเป็นยังไงแล้ว ถ้าทั้งสองคน นี้เขามีบุญวาสนาต่อกันชิงชิงน่าจะรู้ว่าควรทำยังไงกับ นิสัยของหลานชายของฉันคนนี้”

“เฮ้อ หลานชายของคุณดีไปหมดทุกๆด้าน หวังว่าจะมี วาสนาต่อกันจริงๆนะ”

หลังจากที่ญาติผู้ใหญ่ออกไปแล้ว หนุ่มสาวทั้งสองต่าง นิ่งเงียบ

หลินชิงชิงไม่พูด เย่โม่เซินก็เงียบตลอด

ในขณะที่หลินชิงชิงเขินอาย เธอแอบเหล่ตาไปมองเย่ โม่เซิน กลับเห็นเขานั่งเฉยๆสีหน้านิ่งๆอยู่ตรงนั้น เหมือน จะไม่รู้สึกอึดอัดใจอะไรกับบรรยากาศในตอนนั้นเลย

ไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกคงต้องอึดอัดใจแย่เลย

ดังนั้นหลินชิงชิงหัวเราะเบาๆสองสามที มองหน้าเย่โม่ เซ็นแล้วพูด: “นายเย่จะดื่มอะไรไหมคะ?”

พูดจบไม่รอเขาตอบหลินชิงชิงก็ลุกขึ้นเรียกพนักงาน บริการ

“คุณผู้หญิงท่านนี้ ต้องการอะไรหรือคะ?” หลินชิงชิงมองเย่โม่เซินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม: “นายเย่คะ?” ในที่สุดเย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากบางๆก็ขยับ

“กาแกดำ”

พูดน้อยจริงๆ
หลินชิงชิงคิดไปด้วย และพูดกับพนักงานไปด้วย: “เอาคาบูชิโน่ให้ฉันด้วยหนึ่งแก้ว ขอบคุณค่ะ”

“ได้ค่ะ คุณผู้ชายคุณผู้หญิงโปรดรอสักครู่ค่ะ” พนักงานไปแล้วหลินชิงชิงมองดูเย่โม่เซินที่อยู่ตรง

ข้าม หรี่ตาลงและถามเบาๆ: “ปกตินายเยมีความสนใจ

อะไรบ้างคะ?”

เย่โม่เซินมองดูสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็น

ชา

ดูก็รู้ว่าเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาที่เพิ่งจะเรียนจบ เขายิ่ง ไม่มีความสนใจผู้หญิงแบบนี้เลยสักนิด

“ไม่มี”

หลินชิงชิงตกตะลึงนิดๆ จากนั้นก็พูดอีก: “แล้วนายเย่ ปกติก็ทำแต่งานเหรอคะ? ไม่มีงานอดิเรกอื่นๆเลยหรือ

คะ?”

“คุณหลิน”

เย่โม่เซินเรียกเธอกะทันหันหลินชิงชิงเงยหน้าขึ้น สบ กับสายตาของเขาที่เข้าใจยาก

“นัดบอดครั้งนี้ จบแค่นี้เถอะ”

หลินชิงชิงตกตะลึง: “อะไรนะ?”

เห็นเย่โม่เซินลุกขึ้นยืนหลินชิงชิงสีหน้าเปลี่ยนไป กะทันหัน รีบลุกขึ้นมาและพูดว่า: “นายเย่ คุณมีแฟน ไหม?”
เปโมเซินยืนนิ่งๆไม่ขยับ แล้วก็ไม่ตอบ

“ฉันเชื่อว่าน้าสังคงไม่โกหกฉัน ถ้าคุณมีแฟน เธอคง ไม่แนะนำให้รู้จัก ในเมื่อนายเยไม่มีแฟน ทำไมไม่ยอมเดิน หน้ากับฉันล่ะ?” หลินชิงชิงพูดจาเร็วมาก เหมือนกลัวว่าถ้า พูดช้าไปเย่โม่เซินจะหายตัวไปต่อหน้าอย่างนั้น

เยโม่เซินไม่พูดอะไรหลินชิงชิงมองดูเงาด้านหลังของ เขา หายใจลึกๆหนึ่งครั้ง จากนั้นเดินอ้อมไปด้านหน้าของ เยโม่เซิน

“คุณอยากจะพูดว่า วันนี้คุณมาเพราะน้าสัง ถ้าไม่งั้น คุณไม่มีทางมาที่นี่แน่นอน?”

ได้ยินดังนั้น เยโม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ในเมื่อคุณรู้แล้ว ก็อย่าขวางทางผม”

“แต่ว่า….น้าสังกับคุณแม่ของฉันเพิ่งจะไปนะ ถ้าคุณ ก็ไปอีก เหลือฉันแค่ผู้หญิงคนเดียวต้องเสียหน้านะคะ”

“ถือซะว่าช่วยฉัน ทนอยู่จนกว่าการนัดบอดครั้งนี้จะ จบ ได้ไหมคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ