บทที่912 คุณย่าเล็ก

เวลาผ่านไปแต่ละวินาที โทรศัพท์มือถือของหาน จื่อก็ดังขึ้น เธอ เหลือบมองดู คาดไม่ถึงว่าเป็นสังอานที่โทรหาเธอ

เมื่อเห็นชื่อของสังอาน สีหน้าของหาน จื่อก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เนื่องจากเป็นวันส่งท้ายปีเก่า ดังนั้นส่งอานจึงคิดที่จะทานอาหาร ข้ามคืนต้อนรับปีใหม่พร้อมกันกับพวกเธอ แต่เธอไปที่บ้านเป็น เวลานานขนาดนั้น เธอกับเย่ไม่เป็นก็ยังไม่ได้ตามไป

ตอนนี้น่าจะรอจนร้อนใจ ถึงได้โทรหาเธอ

หานมู่จื่อปรับอารมณ์สักพัก ถึงได้รับโทรศัพท์

“มู่จื่อ นี่มันกี่โมงแล้ว? โม่เชินบอกว่าจะไปรับคุณออกจากโรง พยาบาลไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหน?”

หานมู่จื่อเหลือบมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นอย่างจำใจ “ตอนนี้ พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาล”

…นี่ พวกเธอเป็นอะไร? ทำไมแค่ทำเรื่องออกจากโรง พยาบาลยังช้าขนาดนี้? ออกไปนานแค่ไหนแล้ว ก็ยังทำไม่เสร็จ อีก? วันนี้เป็นวันพิเศษ มีคนเยอะมากหรือไง?

“น้า…..หาน จื่อเรียกเธอคำหนึ่ง แล้วพูดอธิบาย “เรื่องการ ออกจากโรงพยาบาล ได้ดำเนินการเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่

ว่า……เราได้กลับมาอีกครั้ง”
น้าส้ง “..………….”

เมื่อฟังแล้วไม่มีเสียงที่ปลายสาย หาน จื่อเม้มริมฝีปากเล็ก น้อย จากนั้นก็หันไปมองพวกเสี่ยวหมี่โต้ว ที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วก็ หันกลับมา

“แล้วก็ เสี่ยวหมี่โต้วมาแล้ว”

ตอนที่สูงอานมาถึงโรงพยาบาล หมอก็ได้ตรวจสุขภาพเย่ไม่ เซินเรียบร้อยพอดี

หมอบอกว่าเยโมเงินแค่หมดสติไปเท่านั้น ร่างกายไม่มีปัญหา อะไร แต่หาน จื่อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น “ไม่มี ปัญหา? แล้วทําไมเขาถึงเป็นลมกะทันหัน? ตอนที่มา ฉันเห็นเขา ถึงกับเหงื่อแตกเลย และสีหน้าของเขาก็ผิดปกติมาก

หมอพยักหน้า สอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนั้น

เพราะยังไงผลการตรวจร่างกาย ก็คือร่างกายไม่ได้มีปัญหา อะไรมาก ส่วนทำไมถึงเป็นลมกะทันหัน ก็ต้องรวมกับ สถานการณ์ในขณะนั้นมาพิจารณาแล้ว

เมื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในเวลานั้น หานมอกับ เสี่ยวเหยียนและเซียวซู่ ก็อยู่ในห้องทั้งหมด

คนที่อยู่นอกห้องกับเย่ไม่เซิน มีเพียงเสี่ยวหมี่โต้วเท่านั้น หานมู่จื่อมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว แล้วโบกมือให้เขา “เสี่ยวหมี่โต้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วรอมาตั้งนานแล้ว หม่ามีไม่ได้เข้ามากอดเขา หน่อยเลย หลังจากมาถึงโรงพยาบาล ก็รออยู่ที่ประตูห้องฉุกเฉิน อย่างใจจดใจจ่อ สำหรับการมาถึงของเขา ดูเหมือนว่าจะไม่ เซอร์ไพรส์เลย

เดิมทีมีความน้อยใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเห็น ว่าหม่าได้ฟังคำพูดของหมอ จึงได้นึกถึงเขา เสี่ยวหมี่โต้วก็ยิ่ง รู้สึกน้อยใจมากขึ้น

“เข้ามา” หานมู่จื่อย่อตัวลง ส่งสัญญาณให้เสี่ยวหมี่โต้วเดิน เข้ามา

เสี่ยวหมี่โต้วครุ่นคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็รู้สึกว่าไม่ควรโกรธ เคืองดื้อดึงกับหม่าม ในที่สาธารณะแบบนี้ ถึงเวลานั้นคนที่ขาย หน้าก็คือหม่ามีและตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงเดินไปที่ด้านข้างของ หาน จื่ออย่างเชื่อฟัง หานมู่จื่อโอบกอดเขาด้วยมือข้างเดียว ยกมือขึ้นหยิกแก้มของเขาเบาๆ เวลาพูดเสียงก็ดูอ่อนโยนลงไม่ น้อย

“เสี่ยวหมี่โต้วเด็กดี ก่อนหน้านั้นตอนที่นอกห้อง แดดดี้ของหนู เกิดอะไรขึ้น? ตอนที่ออกไปก็ยังดีๆอยู่ไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงเป็น ลมกะทันหัน?”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตา นึกถึงฉากในตอนนั้น

ในตอนนั้นเย่ไม่เซินกอดเขาไว้กะทันหัน เขายังบอกกับแดดดี้ว่า
“ฮ่มๆ อย่าคิดว่าคุณกอดฉัน ฉันก็จะยกโทษให้คุณง่ายๆ!

หลังจากที่พูดเสร็จ ดูเหมือนว่าแดดดี้ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ กอด เขาไว้สักพัก แล้วดึงเขาออก จากนั้นมือใหญ่ก็ลูบแก้มของเขา เบาๆ ในแววตามีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

เสี่ยวหมี่โต้วท่าเสียงงอน ตบมือของเขาออก

จากนั้น สีหน้าของแดดดี้ก็เปลี่ยนไป คิ้วก็ขมวดไว้แน่น ดู เหมือนว่าจะเจ็บปวดมาก ตอนแรกเสี่ยวหมี่โต้วคิดว่าเขาแกล้ง ทำ แต่หลังจากที่เย่ไม่เซินล้มลงกับพื้น เสี่ยวหมี่โต้วถึงรู้ว่าเขา เป็นลมหมดสติไปแล้ว

ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงเล่าสถานการณ์ในที่เกิดเหตุตามความ เป็นจริงทุกอย่าง

หมอฟังจนรู้สึกสับสนมึนงง “นี่คือสถานการณ์อะไร? หรือเป็น

เพราะปวดหัวกะทันหัน จึงทำให้เป็นลมหมดสติ?”

ปวดหัว?

เมื่อได้ยินคำว่าปวดหัว สมองของหาน จื่อก็ประกายทันที เหมือนว่าจับอะไรบางอย่างได้

เมื่อได้เห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขาทุก ระเบียบนิ้ว เย่ ไม่เป็นก็ปวดหัวขึ้นมากะทันหัน ปฏิกิริยาแบบนี้ หมายความว่าความทรงจำของเขาถูกเสี่ยวหมี่โต้วกระตุ้นใช่ หรือเปล่า?

นอกเหนือจากนี้ หานมู่จื่อก็นึกเรื่องอื่นไม่ออกแล้ว
เมื่อนึกถึงเช่นนี้ หานมู่จื่อก็พูดขึ้นในทันใด “คุณหมอ ฉันลืม บอกกับคุณ สามีของฉัน สมองของเขาเคยได้รับความกระทบ กระเทือนอย่างรุนแรง เคยสูญเสียความทรงจำ

เมื่อได้ยิน สีหน้าของหมอก็ดูแปลกใจเล็กน้อย “สมองเคยได้ รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง สูญเสียความทรงจำ? งั้น เขา…… หมอเหลือบมองเสี่ยวหมี่โต้ว

หานคู่จื่อพูดอธิบายว่า “วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขา” หมอก็เข้าใจทันที

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลย ที่ทางเราตรวจยังไงก็ไม่ สามารถตรวจหาสาเหตุทางร่างกายของเขาได้ แม้ว่าจะเป็น อาการบาดเจ็บที่ได้รับในเมื่อก่อน แต่ก็ฟื้นตัวได้ดีมาก เมื่อคุณ พูดแบบนี้ นั้นฉันก็คาดเดาว่า คือได้กระตุ้นความทรงจำของผู้ ป่วย เมื่อกระตุ้นที่สมอง จะทำให้ปวดศีรษะอย่างรุนแรง ถ้ามาก เกินไป จะทําให้เป็นลมหมดสติได้”

หานคู่จื่อ “……..อย่างนี้ ความทรงจำของเขา……. มาใช่ไหม?” ……..จะฟื้นคืน

ถ้าเป็นอย่างนี้ มันก็เป็นความโชคดีในความโชคร้ายไม่ใช่เห รอ?

แต่หมอกลับส่ายหน้าเบาๆ “เรื่อง เราก็ไม่รู้แล้ว เรื่องของการ สูญเสียความทรงจํา แม้ว่าจะมีตัวอย่าง แต่ก็ไม่มีวิธีรักษาที่ แน่นอน สามารถฟื้นฟูความทรงจำ ในเมื่อก่อนได้หรือไม่ ก็อย่าง ต้องรอหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาแล้ว ถึงจะรู้ได้
หลังจากได้ยินคําพูดของหมอ หาน จื่อรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ถ้าถูกกระตุ้นแล้วฟื้นความจำได้โดยตรง ก็ถือว่าดี หากไม่ได้ ฟื้น ถ้าอย่างนั้นต่อไปตัวเขาก็ยังคงจะมีปัญหาของความทรงจำ ถ้ายังปวดหัวแล้วเป็นลมไป จะทำยังไง?

เสี่ยวเหยียนดึงแขนเสื้อของหาน จื่อเบาๆ แล้วกระซิบพูดว่า “อย่าคิดมากเกินไป เพียงแค่คนไม่เป็นไร สามารถตื่นขึ้นมาได้ก็ ดีแล้ว เรื่องของความทรงจำแบบนี้ได้รับการกระตุ้น ในวันนี้ ก็จะ ต้องค่อยๆตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน บางทีสักวันหนึ่ง คุณชายเย จําทุกอย่างได้อย่างกะทันหันล่ะ”

เมื่อเป็นถึงเช่นนี้ เธอทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น พยักหน้าเบาๆ

และในที่สุดส่งอานก็หาพวกเธอเจอจนได้ วิ่งเข้ามาจากทาง เดิน เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียน เซียวซู และเสี่ยวหมี่โต้วต่างก็อยู่ที่นี่ ทั้งหมด เธอตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า

“คุณน้าเล็ก” หานมู่จื่อเรียกเธอ

เสี่ยวเหยียนและเซียวซูไม่มีความสัมพันธ์หรือรู้สึกกับเธอ ดัง นั้นแค่พยักหน้าให้กับเธอเท่านั้น

ส้งอานถาม “โม่เซินเป็นอย่างไรบ้าง? หมอพูดว่ายังไง?” หาน จื่อก็เลยพูดสิ่งที่หมอพูดในเมื่อกี้ ให้ส่งอานฟัง หลังจากที่สูงอานฟังจบ ก็พยักหน้า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” จากนั้นเธอก็เห็นเจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านข้าง เลยนั่งลงไป”เสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมไม่เรียกคุณย่าเล็กล่ะ?” เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาที่แวววาวใสกระจ่าง

ในที่สุดก็มีคนสังเกตเห็นเขาแล้ว

“คุณย่าเล็ก ~” เสี่ยวหมี่โต้วเรียกเธออย่างน่าสงสารเอ็นดู

คำนี้ แทบจะเรียกจนเข้าไปในก้นบึงหัวใจของสงอานเลย เธอ ตอบกลับไป แล้วก็ยื่นมือไปกอดเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นมา “เด็กคนนี้ ช่างน่ารักจริงๆ เรียกจนฉัน ใจละลายหมดแล้ว”

“คุณย่าเล็ก~” เสี่ยวหมี่โต้วเห็นว่าเธอชอบ เลยเรียกอีกครั้ง อย่างเอาใจ

สั่งอานฟังจนในแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความรัก ความเอ็นดู หยิกแก้มที่อ่อนนุ่มของเขา “หนาวขนาดนี้ ไม่อยู่ใน ประเทศจีนดีๆ วิ่งมาต่างประเทศทำไม?”

เจ้าตัวเล็กตรงหน้า ดูเกือบจะเหมือนกับเย่ไม่เป็นทุกอย่าง เมื่อเห็นเขา สังอานก็เหมือนได้เห็นเยโมเงินตอนเด็ก ใจอ่อนไป หมดแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ