บทที่ 1571 ชอบคืออะไร

“พี่ เป็นอะไรไป?” ถางหยวนหยวนแหงน ใบหน้าเล็กๆมอง อย ซูอย่างไม่เข้าใจ

ดวงตาของเธอ ใสแจ๋ว บริสุทธิ์ คือไม่อยากให้เธอเห็น ด้านที่ไม่ดี จึงพูดขึ้น : “เด็กน้อยไม่ต้องถามเยอะหรอก ไปกับพี่ พอแล้ว”

ถางหยวนหยวนเชื่อฟังคำพูดของฉือซูมาโดยตลอด ตัวติด กับเขาตั้งแต่เล็กจนโต แล้วก็เชื่อใจเขามาก จึงไม่ได้ถามอีก ลุก ขึ้นอย่างว่าง่ายเดินไปที่ข้างกายของฉือ

“ไป”

ฉือซูจูงมือของเธอจะออกไป ตอนที่หมุนตัวมากลับเจอเข้า

กับเงินจึงหวที่เดินเข้ามาพอดี เธอเปลี่ยนไปสวมชุดราตรีที่ สวยงาม ใส่มงกุฎวันเกิด แล้วยังสวมรองเท้าแก้วอีกด้วย ใน สายตาของถางหยวนหยวน เธอสวยราวกับเจ้าหญิงในการ์ตูน สาวน้อยใสซื่อบริสุทธิ์ แค่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง เธอก็รู้สึกว่าผู้ หญิงคนนั้นสวยแล้ว จึงเอาแต่จับจ้องอีกฝ่าย

“พี่ซู คุณมาช้าไปหน่อยนะคะ หยวนหยวนกินเค้กไปชิ้นหนึ่ง กับของหวานของที่นี่ไปตั้งเยอะแล้ว”

ถือยี่กำลังมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เม้มริมฝีปากบางๆ แน่น ส่วนสีหน้าของจงเฟิงแม้จะไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่ได้พูดจาร้ายๆกับเงินจึงหวเหมือนเมื่อวันก่อน คนหนึ่งควบคุมอารมณ์ คนหนึ่งอึดอัดใจ

แต่เงินจึงหวไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของทั้งสองคนมาก่อน เลย ดูแล้วถางหยวนหยวนคงมีความสำคัญใช้ได้เลยสินะ วันนี้ที่ เรียกเธอมาช่างเรียกได้ถูกคนจริงๆ มิเช่นนั้นต่อให้เธอคิด แผนการอีกมากมาย เถือก็คงไม่มาปรากฏตัวอยู่ในงานวัน เกิดเธอได้หรอก

เห็นทั้งสองคนไม่พูดไม่จา เงินจึงหวจึงมองไปที่ถางหยวน หยวน

“หยวนหยวน เค้กอร่อยไหมจ๊ะ?”

ถางหยวนหยวนนึกถึงรสชาติของเค้กผลไม้ชิ้นนั้น ในใจของ เด็กตะกละตะกลามก็เริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว จึงพูดขึ้นเบาๆ : “อร่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ บอกฉันได้ไหมว่าเค้กซื้อมาจาก ไหน?”

“ดูแล้วเธอคงชอบกินมากๆเลยสินะ” เงินจึงหวไม่บอกเธอว่า ซื้อมาจากที่ไหน เพียงยิ้มแล้วพูดขึ้น : “ถ้าเธอชอบ วันหลังจะ พามากินบ่อยๆนะ”

“ไม่ต้อง” ถือซูเอ่ยปากเรียบๆ “ของหวานไม่ควรกินเยอะ เพื่อนเงินใส่ใจเกินไปแล้ว

จงฉู่เฟิงจึงรีบเห็นด้วย : “ใช่ๆ กินของหวานมากจะเป็นเบา หวานได้ง่าย หยวนหยวนต่อไปห้ามกินเยอะแล้วนะ วันนี้กินพอแล้ว เมื่อกี้น้าจอของเธอโทรมาถามว่าเย็นนี้เมื่อไหร่เธอจะ กลับมากินข้าว พวกเราคงต้องรีบไปกันได้แล้ว”

ฟังแล้ว แววตาของถางหยวนหยวนก็ปรากฏความมึนงงออก มา แต่ไม่รอให้เธอตอบโต้ ก็โดนยจือซูอุ้มขึ้นมา แล้วทั้งสาม คนก็ออกไปจากงานวันเกิด

ส่วนหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ที่วิ่งเข้ามาทีหลัง ก็ตามไป

ไม่ทันอยู่แล้ว

พวกเธอเห็นฉือซูพาถางหยวนหยวนออกไป จึงอยากจะรีบ เดินตามไป แต่กลับโดนเงินจึงหวขวางเอาไว้

“พวกเธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสแล้ว งานเลี้ยงก็กำลังจะเริ่ม งั้น พวกเธออยู่ร่วมงานด้วยกันเถอะ”

“แต่หยวนหยวน……..

“หยวนหยวนมีธุระกับพี่ชายของเธอกะทันหันจึงต้องออกไป ด้วยกัน นี่ก็ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเธอ อยู่ร่วมงานด้วยกันก่อน อีก หน่อยฉันจะให้คนไปส่งพวกเธอกลับโรงเรียน

หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่กลับมอง ไม่เห็นเงาของทั้งสามคนนั้นแล้ว หลังจากสองคนสบตากันจึง ทำได้เพียงยอมแพ้ และตกลงอยู่ร่วมงาน

เพื่อนสนิทของเงินจึงหวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“จิ้งหรัว เธอเรียกน้องสาวของเขามา ไม่ได้เพื่อเรียกพี่มาเห รอ? แล้วปล่อยพวกเขาไปอย่างนี้เนี่ยนะ?”
“แล้วจะทํายังไงล่ะ? ฉันจะบังคับให้เขาอยู่ต่อได้อีกเหรอ?” “งั้นวันนี้พวกเราก็เสียแรงเปล่าแล้วล่ะ?”

เสียแรงเปล่า? เงินจึงหวยิ้ม จะเสียแรงเปล่าได้อย่างไรล่ะ? แต่ก่อนเธอรู้สึกว่าอยเย็นชาเกินไปเก็บอารมณ์ความรู้สึก มากเกินไป ราวกับไม่มีสิ่งที่เขาสนใจเลย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้ถึง คนที่เขาใส่ใจแล้ว

ถางหยวนหยวนที่เป็นเด็กคนหนึ่งที่ชอบกิน แค่มีของกินก็ สามารถปราบได้อยู่หมัดแล้ว

หลังจากถางหยวนหยวน โดนพาออกไปจากงานวันเกิด แล้ว ยังโดนฉือซูอุ้มเอาไว้อีก วิธีการอุ้มเหมือนกับอุ้มเด็กน้อย อย่างนั้น หนีบจนแขนของเธอเจ็บไปหมด

“พี่ พี่รีบปล่อยฉันลงเลย”

ฉือปล่อยเธอลง แล้วเปลี่ยนเป็นงอเข่าลงครึ่งหนึ่ง ขึ้น มาสิ”

ถางหยวนหยวนถึงโน้มตัวลงไปบนไหล่ของเขา

“พี่ เป็นอะไรไป? พี่สาวคนนั้นให้ฉันกินเค้ก เธอเป็นคนดีนะ”

“พี่ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนไม่ดีสักหน่อย

“แต่เหมือนพี่ไม่ชอบเธอเลย เธอทำผิดต่อพี่ใช่ไหม?” ถาง หยวนหยวนพิงลงไปบนหลังของเขา กำลังกอดคอยู่อยอยู่ ถามด้วยความสงสัย
จงเพิ่งที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะ “น้องหยวนเธอเข้าใจ อะไรมั่งเนี่ย? เป็นจิ้งหรับคนนั้นเธอจะจีบพี่ชายของเธอ

“ต๊ะ?” ถางหยวนหยวนประหลาดใจนิดหน่อย “จีบพี่ฉัน?”

“ก็คืออยากจะเป็นพี่สะใภ้เธอ เธอชอบพี่ชายเธอ วันนี้จึงตั้งใจ เรียกเธอไปงานวันเกิด โดยเฉพาะเลย

ได้ยินคำนี้ ถางหยวนหยวนกะพริบตาเบาๆ ไม่ได้พูดต่อ พักหนึ่ง ถางหยวนหยวนจึงถามขึ้นเบาๆ “พี่อยากให้เธอ เป็นพี่สะใภ้ไหม?”

“นี่จะเป็น…..”

“ไม่ต้องพูดแล้ว เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก”

ฉือซูตัดบทคำพูดของจงเฟิง เสียงเรียบเฉย “ยังไงก็ตาม ต่อไปถ้าเธอมาหาเราไม่ต้องออกไปกับเธออีก พี่ก็จะไม่ให้เธอ มาหาเราอีกแล้ว เข้าใจไหม?”

“อือ”

จงเฟิงกลับอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากพูดขึ้น : “นายดูแลเธอดีเกิน ไปหรือเปล่า? เธอไม่ใช่เด็กๆนะ มัธยมปลายแล้ว ไม่แน่ว่าหยวน หยวนของพวกเราอาจจะมีคนที่แอบรักหรือคนที่ชอบอยู่ใน โรงเรียนแล้วก็ได้ ใช่ไหมล่ะ?”

ฟังแล้ว ถางหยวนหยวนหน้าตางงงัน แม้แต่อาการเขินอายสักเล็กน้อยก็ไม่มี

จงเฟิง : “.………….…

ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจอะไรเลย? ไม่น่าใช่มั้ง?

“นี่น้องหยวนตอนที่อยู่โรงเรียน ไม่เคยเห็นรุ่นพี่คนไหนหล่อ เป็นพิเศษ แล้วก็รู้สึกหลงใหลชื่นชมบ้างเหรอ?”

“นายพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกับเธอ?” ถือยี่หยุดฝีเท้าลง ดวงตาดำขลับจ้องไปที่จงเฟิง

“พี่ซู! ฉันผิดไปแล้ว!”

จงเฟิงแลบลิ้น แต่ในใจกลับเบิกบาน เขาตั้งใจถามหยั่งเชิง ดู ตอนที่รู้ว่าถางหยวนหยวนไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร เขาก็ พอใจแล้ว

เขาไม่กลัวที่เธอไม่เข้าใจ แค่กลัวว่าถ้าเธอเข้าใจเร็ว มีแฟน ตอนมัธยม แล้วเป็นอย่างนี้ไปจนจบมหาวิทยาลัย เขาคงโมโห

จนกระอักเลือดแน่ๆ

ไม่เข้าใจอย่างนี้แหละ พอเข้ามหาวิทยาลัย จนกระทั่งเรียนจบ แล้วยังไม่เข้าใจก็ได้ แต่ทว่าความคิดนี้คงไม่เป็นจริงหรอก ดัง นั้นจงเฟิงจึงไม่กล้าเพ้อฝัน เขากำลังคิดว่า อย่างน้อยก่อนที่จะ เข้ามหาวิทยาลัย เธอหลงรักของอร่อยๆอย่างที่เป็นมาโดย ตลอดก็ดีอยู่แล้ว

แต่ที่จงเฟิงไม่รู้ เรื่องของวันนี้แล้วยังมีบทสนทนาของวันนี้ ล้วนแต่เป็นเมล็ดพันธุ์เล็กๆที่แอบฝังลงไปในใจของถางหยวนหยวนแล้ว

หลังจากกลับไป เธอเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ลงไป

(ชอบ? ชอบคืออะไรกันแน่? พี่เพิ่งบอกว่าพี่สาวคนสวยคน นั้นชอบพี่ อยากเป็นพี่สะใภ้ของหยวนหยวน แต่พี่ชอบเธอไหม? ต่อไปเธอจะกลายเป็นพี่สะใภ้ของฉันจริงๆไหม? สับสนจัง สรุป ว่าชอบคืออะไรกันแน่นะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ