บทที่ 585 ไม่ต้องให้นายอยู่เป็นเพื่อนหรอก

เสียงนั้นไกลออกไปเรื่อยๆ จนไม่ได้ยินแล้ว

หานมู่จื่อโดนเย่ไม่เป็นอุ้มจนมาถึงรถ แล้วก็วางเธอลงบนที่นั่ง

ข้างคนขับ

เพราะว่าไม่ได้ใส่รองเท้า พอนั่งลงไปแล้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกไม่มี

ที่ให้วางเท้า ก็เลยนั่งขัดสมาธิแทน

เยโม่เซ็นขับรถออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หาน จื่อก็ได้แต่นั่งขดตัวอยู่บนที่นั่งข้างคนขับไปแบบนั้น สีหน้าของทั้งสองคนดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ตอนที่เข้าใกล้ชุมชน นั้น หาน จื่อก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หน้าซีดลงทันที

“นายไม่ยอมให้ฉันหยิบรองเท้า อีกเดี๋ยวคงไม่ใช่ว่านายจะอุ้ม

ฉันขึ้นไปชั้นบนอีกใช่ไหม? ”

ในรถมีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าเย่ ไม่เซ็นยอมรับ

แล้ว

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดด้วยเสียงเบาว่า “แบบนี้มันก็ดี

มากเลยไม่ใช่เหรอ? ”

กับผีอะ!

หาหมอด่าเขาในใจ กัดฟันแน่นพร้อมกับคิดว่า เธอจะปล่อย

ให้เขาครอบงำแบบนี้ไม่ได้
ดังนั้นพอรถจอดที่ที่จอดรถนั้น หาหมอก็เปิดประตูรถแล้วพุ่ง

ออกไปทันที

เธอวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่าด้วยความรวดเร็ว

หานมู่จื่อไม่ถือว่าเตี้ย แต่ก็ไม่ได้สูง เพราะฉะนั้นก็เลยวิ่งเร็ว

มาก

บวกกับที่ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่ส่อให้เห็นแววว่าจะ ทำแบบนี้มาก่อน เพราะฉะนั้นการที่เธอเปิดประตูรถแล้ววิ่งออก ไปนั้นเป็นสิ่งที่เย่ไม่เป็นไม่ได้คาดคิดไว้เลย เขารีบเปิดประตูรถ ออกไปแล้วก็ล็อกอย่างรวดเร็ว

การวิ่งอย่างบ้าคลั่งของเธอดึงดูดสายตาคนเยอะเลยทีเดียว หานจื่อรู้สึกว่าตลอดชีวิตมานี้ยังไม่เคยอายขนาดนี้มาก่อนเลย

จนมาถึงหน้าลิฟต์ เธอก็เหนื่อยจนหอบ

หลายคนที่รอลิฟต์อยู่ก็ส่งสายตาแปลกๆ มาให้เธอ สายตา พวกนั้นมองเธอราวกับว่าเธอเป็นสัตว์ประหลาดยังไงยังงั้น

หาน จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง อยากจะอธิบายอะไรบาง อย่าง แต่หลังจากนั้นก็รู้สึกว่ามันไม่ได้มีความจำเป็นอะไร

ยังไงพวกเขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้นเอง

“เอ๊ะ คุณเองเหรอ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ซื่อๆ ตรงๆ ของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจาก ในกลุ่มคนนั้น ท่านจื่อมองไปทางนั้น จึงได้พบว่าเป็นลุงอ้วนที่เธอได้เจอในลิฟต์วันนั้น

ลุงอ้วนคนนั้นมองเธออย่างละเอียด หลังจากนั้นก็มองไปทาง ด้านหลังของเธอ แล้วก็ก้าวขึ้นมาด้านหน้าพร้อมกับถามเธอว่า

“ทำไมวันนี้สามีคุณไม่มาด้วยล่ะ? แล้วทำไมคุณถึงเท้า เปล่า? ”

ในที่สุดก็มีคนถามเธอแล้ว หาหมอก็ถอนหายใจออกมาด้วย ความโล่งอก แล้วก็อธิบายว่า “ส้นรองเท้าหักน่ะค่ะ ฉันก็เลยเท้า เปล่า……

สําหรับคําถามก่อนหน้านั้น เธอก็เดินไปเลยแล้วกัน

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” คุณลุงอ้วนคนนั้นยิ้มตาหยี “ต้องดู ดีๆ นะ ถ้าเหยียบแก้วขึ้นมาจะแย่เอา”

รอยยิ้มของหานมู่จื่อดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ไม่หรอกค่ะ ชุมชนนี้ดูแลความสะอาดดีจะตาย”

ตอนที่กำลังพูดอยู่นั้น ลุงอ้วนก็มองไปด้านหลังของเธอแล้วก็

อุทานออกมา

“สามีคุณมาแล้ว”

เสียงเขาค่อนข้างดัง คนที่รอลิฟต์อยู่นั้นก็มองไปยังทิศทางนั้น

ทันที

มองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาที่อยู่ไกลจากตรงนั้น ชายร่างสูง และทรงพลังกำลังเดินตรงมาที่นี่ ทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับตอนทอดถอนใจออกมา

ลุงอ้วน “ถึงแม้ว่าลุงเองก็จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ว่าจะไม่ ถอดถอนใจก็ไม่ได้ สามีของคุณ หล่อจริงๆ นะ แน่นอน คุณเอง ก็เป็นสาวสวยเหมือนกัน”

มุมปากของหาน จื่อกระตุก พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่ ประโยคเดียว

ลิฟต์ไม่มีสักที เธอเลยจะถูกเย่ไม่เป็นตามมาทันงั้นเหรอ? ไม่ ว่าจะคิดยังไงก็รู้สึกไม่พอใจ หานมอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แล้วก็หันหลังเตรียมจะขึ้นบันไดแทน

“อยากจะแสดงฉากบันไดอีกครั้งงั้นเหรอ? ” เสียงที่เย็นชา ของเย่ไม่เป็นดังขึ้นมาพอดี ทำให้ฝีเท้าของหาน จื่อหยุดลง

หาน จื่อเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น แล้วก็คว้าข้อมือ ขาวๆ ของหาน จื่อไว้ป้องกันไม่ให้เธอหนีไปได้อีก

“ปล่อยฉันนะ” หานมู่จื่อกระซิบ อยากจะสะบัดมือของเยโม่เชิ นออก แต่ว่าหลังจากที่เย่ไม่เป็นจับข้อมือของเธอไว้ ก็ล็อกเธอไว้ แน่นเหมือนกับ โซ่เหล็ก ทน ให้เธอสะบัดออกไม่ได้อีกแล้ว

“เอ๊ะ พวกคุณสามีภรรยาคู่นี้แกล้งกันไปแกล้งกันมาอยู่เห รอ? ” ลุงอ้วนคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ หรือไม่ก็ค่อนข้างจะโง่ก็ เลยถามออกมา

หาหมอพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว เธอแค่อยากจะสะบัด มือของเย่ ไม่เขินออก แต่ว่าวินาทีถัดมา แต่ว่าเย่ ไม่เช่นกลับโอบเอวเธอไว้แล้วโน้มเข้ามากระซิบข้างหูของเธอ “ถ้าเกิดว่าเธอยัง ขัดขืนล่ะก็ เชื่อไหมว่าฉันจะอุ้มเธอต่อหน้าทุกคน? ”

พอได้ยินดังนั้น ท่าทางที่ขัดขืนของหาน จื่อก็หายไปในทันที ล้อเล่นหรือยังไง คนที่รอลิฟต์อยู่เยอะจะตาย เธอไม่อยากจะ โดนเย่ไม่เป็นอุ้มหรอกนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอต้องขายหน้า มากแน่ๆ

เพื่อที่จะไม่ต้องเป็นเป้าที่โดนคนอื่นโจมตี เธอก็เลยทำได้แค่ ถลึงตาใส่เย่ไม่เป็นอย่างดุร้าย หลังจากนั้นก็ก้มหน้าลงไม่ได้พูด อะไรอีก

“ลิฟต์ใกล้จะมาแล้ว เหยียบบนเท้าฉันแล้วเข้าไปพร้อมกัน

หาหมู่จื่อเหยียบบนเท้าเขาอย่างไม่เต็มใจ ตอนที่เหยียบลงไป นั้นจงใจใส่แรง แต่ว่าน่าเสียดายที่เธอไม่ได้ใส่รองเท้า เพราะ ฉะนั้นแรงแค่นี้เลยไม่ได้ทำให้เย่ ไม่เซ็นเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

เขาโอบเอวเธอไว้ แล้วก็พาเธอเดินเข้าไปในลิฟต์

คนในลิฟต์ต่างหลีกทางให้พวกเขา หลังจากเข้าไปแล้วลุง อ้วนก็ยังยิ้มจนตาหมีแล้วพูดกับหานคู่จื่อว่า

สามีคุณนี่ดีจริงๆ เลยนะ คุณผู้หญิง ต้องรักษาเขาไว้ดีๆ นะ เรื่องคู่หนุ่มสาวทะเลาะกันบ้างอะไรบ้าง มันก็เป็นแค่เรื่อง ธรรมดา-คู่สามีภรรยาทะเลาะกันยังไงก็ต้องนอนเตียงเดียวกัน อยู่ดี

หานมู่จื่อ :
คุณลุงช่วยหุบปากหน่อยได้ไหมคะ? ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าลุง

เป็นใบ้หรอกนะ

แต่ว่าเธอก็ทำได้แค่ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

เยโม่เซินน่าจะยังถือสาเรื่องก่อนหน้านี้อยู่ สีหน้าของเขาเป็น ซามาก กลิ่นอายที่ออกมาจากตัวเขาทำให้อุณหภูมิในลิฟต์ต่ำลง

ระหว่างนั้นก็มีคนออกไปเรื่อยๆ จนถึงชั้น18 ก็เหลือแค่พวก เขาสองคนแล้ว

เยโมเซินพาเธอเดินออกไป เมื่อถึงหน้าประตูบ้านก็ให้เธอก

รหัส

แต่ว่าหาน จื่อซักช้าไม่ยอมกดรหัส เย่ไม่เป็นก็ขมวดคิ้วเข้า ด้วยกัน “จะไม่เข้าไปเหรอ? “

“นายอยู่ตรงนี้แล้วจะให้ฉันกดรหัสได้ยังไง? “หานคู่จื่อถาม

กลับ

พอได้ยินดังนั้น แต่ไม่เป็นก็อึ้งไป ทันใดนั้นเขาก็คลี่ยิ้มที่ดูถูก

ตัวเอง

“ในสายตาของเธอ แม้แต่รหัสบ้านของเธอฉันก็ไม่สมควรที่จะ รู้งั้นเหรอ? หรือว่า เธอคิดว่า พอเธอกดรหัสไปแล้วหลังจากนี้ฉัน จะแอบเอารหัสเธอมาทำอะไรเธอยังงั้นเหรอ? ”

หาน จ๋อ :

“ถ้าเกิดว่าฉันอยากจะทำอะไรเธอ ตอนนี้ก็ทำได้
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น หาน จื่ออธิบาย เธอก็แค่ ไม่อยากให้เยโม่เป็นรหัสผ่านห้องของเธอ ยังไงห้องนี้ก็ไม่ใช่ ห้องของเธอแค่คนเดียว

“ถ้ายังงั้นก็กดซะ”

พอคิดไปคิดมา หาหมอก็เรียกร้องออกมา “ถ้ายังงั้นนายก หลับตาไม่ยังงั้นก็หันหน้าไปทางอื่น

เขาไม่ขยับ พร้อมกับจ้องหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา หาน อกก็ได้แต่จ้องหน้าเขาอยู่แบบนี้ ไม่ยอมกดรหัส

สุดท้าย เย่ ไม่เซินก็ถอนหายใจออกมา “ถือว่าฉันแพ้แล้ว” หลังจากนั้นเขาก็หลับตา สีหน้าดูไม่มีทางเลี่ยง

หาน จื่อเห็นท่าทางของเขา ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่มี ทางเลือก เพื่อที่จะปิดบังเย่ ไม่เป็นเรื่องของเสี่ยวหมี่โต้ว เธอต้อง ระมัดระวังเป็นอย่างมาก

พอคิดแบบนี้แล้ว หานมู่จื่อก็รีบกดรหัสอย่างรวดเร็ว หลังจาก

นั้นก็เปิดประตูออก

พอประตูเปิดออกแล้วเย่ไม่เป็นก็ปล่อยเธอ ” โอเค เข้าไป

เดอะ

หาน จื่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่เขาจะไม่เข้ามาด้วยงั้นเห

รอ?
“อยู่ในห้องดีๆ ล่ะ อย่าออกไปข้างนอกมั่วชั่ว ฉันยังมีธุระต่อ อีก อยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ได้

หาหมู่จื่อเงยหน้ามองเขา “ถ้าอย่างนั้นนายก็ไปจัดการธุระของ นายเถอะ ฉันก็ไม่ใช่เด็กน้อย ไม่ต้องให้นายอยู่เป็นเพื่อนหรอก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ