บทที่940 โอกาสที่ได้อยู่ตามลำพัง

เสี่ยวเหยียนเอาแก้วน้ำวางลงที่ตรงหน้าของหาน งจากนั้นก็รีบ เดินจากไป หานชิงขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยจิตใต้สำนึก สายตามองไปที่เสียว

เหยียน เสี่ยวเหยียนรีบพูด: “ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าฉันยังไม่ได้เก็บ

เสื้อผ้า ฉันไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ

พูดจบ เธอก็ชิ่งหนีกลับไปที่ห้องอย่างไว

หาเชิง: ”

หานมู่จื่อ n

หลังจากทั้งสองมองดูเสี่ยวเหยียนเดินเข้าห้อง หาน ออดไม่ ได้ที่จะพูด: “พี่ พี่อย่าดุขนาดนี้สิคะ ทำเอาเสี่ยวเหยียนกลัวขนาด นี้แล้ว?”

ได้ยินคำนี้แล้วหานชิงมองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นที่หนึ่ง “เพื่อนรักของเธอนี่ใจกล้าไม่เบาเลยนะ ไม่บอกสักคำก็พาคนมา เลย”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง ตัดสินใจจะปกปิดความผิดให้เสียว เหยียนหน่อย “ที่จริงเธอไม่ได้เป็นคนจะมาเอง เพราะฉันรู้สึกว่าที่ นี่ไม่มีความคืบหน้าอะไร ดังนั้นก็เลยส่งข้อความให้เสี่ยวเหยียน ให้เธอพาเสี่ยวหมี่โต้วมาหาฉันค่ะ”
หานซึ่งไม่เชื่อคำพูดของเธอ หลังจากฟังแล้วแค่ยักคิ้ว: “นี่คือ จะแบ่งปันความทุกข์ยากพร้อมเธอแล้วงั้นเหรอ?”

“พี่คะ ไม่ใช่ค่ะ………ฉันเป็นคนส่งข้อความให้เธอมาจริงๆค่ะ

“มีหลักฐานมั้ย?” หานซึ่ง

หานมู่จื่อ:

ทันใดนั้น เธอนึกไม่ถึงว่าหานชิงจะถามแบบนี้ อึ้งอยู่กับที่ไป พักหนึ่งถึงได้อธิบาย: “เอ่อคือ…ฉันเป็นคนส่งข้อความ แต่ว่าได้ ลบข้อมูลในมือถือทิ้งไปแล้ว”

“งั้นหรอ?” หานซึ่งก็ไม่รีบร้อน ถามช้าๆไปคำหนึ่ง

จู่ๆหานคู่จื่อไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว เพราะรู้สึกไม่ว่าตัวเองจะ พูดยังไง ก็ปกปิดความจริงไม่ได้ เป็นไปได้ยังไงที่หานซึ่งจะไม่ เข้าใจในตัวเธอ? ก่อนหน้านั้นเธอไม่ให้เสี่ยวหมี่โต้วมา ก็เพราะ อยากจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จคนเดียว รอให้ความทรงจำของเย่ ไม่ เงินกลับมา ค่อยรับเสี่ยวหมี่โต้วมาที่นี่

แต่ว่าตอนนี้ ความทรงจำของเย่ไม่เป็นไม่ได้ฟื้นฟูกลับมา เธอ กลับบอกว่าตัวเองเป็นคนส่งข้อความให้เสี่ยวเหยียนพาเสี่ยวหม โต้วมา

แค่ฟัง ก็ไม่น่าเชื่อถือแล้ว

เธอไม่พูดจาอีก เพราะเธอรู้ว่าพูดอะไรไป หานซึ่งก็ไม่เชื่อ หรอก
หานมู่จื่อก้มหน้า จู่ๆอารมณ์ก็ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที

หานชิงอึ้งไปครู่หนึ่ง นึกย้อนถึงน้ำเสียงของเมื่อกี้เคร่งขรึมเกิน ไป ตอนนี้เห็นสีหน้าที่ได้รับกระทบกระเทือนของหาน จื่อ ทันใด นั้นเขารู้สึกโทษตัวเอง

“ขอโทษ………พี่ไม่ได้ตั้งใจใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเธอ แต่เมื่อ

“ฉันรู้ค่ะ” หานมู่จื่อพูดแทรกเขา “ฉันรู้ว่าพี่เป็นห่วงฉัน แต่ฉัน เป็นผู้ใหญ่แล้ว อยากทำอะไรก็ทำเลย รวมทั้งเสี่ยวเหยียนด้วย เธอรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ในเมื่อเธอกล้าพาเสี่ยวหมี่โต้วอ อกมา งั้นก็แสดงว่านี่ไม่ใช่ความคิดของเธอคนเดียว”

พูดถึงตรงนี้ หาน จื่อเงยหน้าขึ้นมา เผชิญหน้ากับหานซึ่ง “ในเมื่อเสี่ยวหมี่โต้วอยากมาเอง แล้วพี่จะโทษเธอทำไมล่ะ คะ?”

หานชิงดูออกแล้ว มู่จื่อจะปกป้องเสี่ยวเหยียนให้ถึงที่สุด เขา ต่อว่าเสี่ยวเหยียนคำหนึ่งก็ไม่ได้ เดิมทีหานซิงอยากถามเอา ความผิดกับเสี่ยวเหยียน เธออยากทำอะไรไม่เป็นไร แต่ที่เขา แคร์ที่สุดคือ ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่บอกเขาสักคำ ก็พาเสี่ยวหมี่ โต้วจากไปเลย

ถ้าระหว่างเดินทางเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะทำยังไง? คิดถึงตรงนี้ เสียงของหานชิงอ่อนโยนขึ้นเยอะ “ในเมื่อนี่คือความต้องการของเธอ งั้นพี่ก็รู้แล้ว
“ไม่ใช่ฉันต้องการค่ะ” หานมู่จื่อพูดแทรกเขา: “ฉันก็แค่พูด ตามความจริง ถ้าพี่จะเอาผิดเสียวเหยียน งั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็คง ยกเว้นไม่ได้ เพราะยังไงซะระหว่างสองคนนี้ ฉันกล้าบอกได้เลย ว่าเสี่ยวหมี่โต้ว ใจกล้ากว่า ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้บอกเสียวเหยีย นพามา เสี่ยวเหยียนไม่มีทางพาเขามาเด็ดขาด ”

พอพูดแบบนี้ ก็เหมือนจะใช้

แต่ว่า………..ขมวดคิ้วมองหาน จื่อ ไม่นึกเลยว่าเธอจะ ไม่เกรงใจลูกชายตัวเองเลยแม้แต่น้อย

ไม่กลัวว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะถูกเขาเอาตำหนิหรอ?

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรจะกังวล หานซึ่งไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขาพูดเกลี้ยกล่อมด้วยถ้อยคำที่ดี: “เอาล่ะ พี่รู้แล้ว เธออย่าโกรธ เลย”

หาน จื่อหลุบตาไว้ไม่ตอบคำถาม

ในห้องรับแขกเงียบไปสักพัก ถึงได้ยินหาน จื่อถาม: “ไหนๆพี่ ก็มาแล้ว งั้นจะอยู่ฉลองปีใหม่กับพวกเรามั้ยคะ?”

หานชิงลืมคำหนึ่ง จากนั้นก็อธิบาย: “บริษัทหยุดงานแล้ว เดิมทีซูจิ๋วก็จะมาด้วย แต่พี่ไม่เห็นด้วย เธอก็เลยอยู่กับลูกที่บ้าน

“อ๋อ ค่ะ”

หานมู่จื่อมองรอบๆของเขาที่หนึ่ง จู่ๆ นึกถึงเรื่องสำคัญอะไรขึ้น มาได้ ตอนที่หานชิงเข้ามา รู้สึกเหมือนหิ้วกระเป๋าใบเล็กๆมาใบ เดียว แม้แต่กระเป๋าเดินทางก็ยังไม่มีเลย
เขามาครั้งนี้ คงไม่ใช่แค่………เอาตัวเครื่องบินและพาสปอร์ต

มามั้ง?

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อเงยหน้า: “พี่ กระเป๋าเดินทางของพี่ล่ะคะ

ถูกถามคำถามนี้ หานซิงที่เดิมทีสีหน้าเคร่งขรึมได้มีความเก้อ เขินโผล่ขึ้นมา พูดถึงเรื่องนี้เขาก็หงุดหงิดเลย เพราะเดินทาง

อย่างรีบร้อน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เก็บกระเป๋าอะไร ก็รีบมาเลย

หลังลงจากเครื่องถึงถูกแอร์โอสเตสถามถึงเรื่องกระเป๋าเดิน ทาง เขาถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้เอากระเป๋าเดินทางมาด้วย ซ้ำ ยังดีที่มีพาสปอร์ตกับมือถือพกติดตัวไว้

ถ้าไม่อย่างนั้น เขาก็หาที่นี่ไม่เจอจริงๆ

“คงไม่ใช่มาอย่างเร่งรีบ จึงไม่ได้เอาอะไรมาเลยมั้งคะ?”

หานชิงเงยหน้า สีหน้าสาหัส: “ได้เอาพาสปอร์ตกับมือถือมา

หานมู่จื่อ :

เธอนึกย้อมไปครู่หนึ่ง กระแอมและพูด: “เดี๋ยวรอให้ไม่เป็นก ลับมาแล้ว ฉันให้เขายืมเสื้อให้พี่ใส่ก่อน?”

เสื้อผ้าของเย่ ไม่เป็น

หานชิงต่อต้านด้วยจิตใต้สำนึก เขาจะไปใส่เสื้อผ้าของผู้ชาย คนอื่นได้ยังไง? ถึงคนๆนี้จะเป็นน้องเขยเขาก็ไม่ได้

หานชิงรีบปฏิเสธข้อเสนอของเธอในทันที
“ไม่ต้อง เดี่ยว ออกไปซื้อเอง”

หาหมอก็ไม่ได้ฝันใจเขา เธอคิดๆแล้วพูด: “พี่เพิ่งมาถึงที่นี่ อาจจะไม่คุ้นแถวนี้ หรือให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ยคะ?”

“ไม่ต้อง” หานซึ่งมองทิศทางที่เสี่ยวเหยียนเดินจากไปในเมื่อ ก “ให้เธอไป”

เดิมทีหาน จื่อยังอยากพูดอะไรหน่อย แต่พอคิดในมุมกลับ

กัน นี่ถือเป็นโอกาสดีของเสี่ยวเหยียนไม่ใช่เหรอ?

ไปซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนทานชิง ไม่มีคนอื่น เวลาที่ทั้งคู่ได้อยู่ ด้วยกันจะต้องนานแน่นอน? หลังจาก ในหัวมีความคิดนี้แว๊บผ่าน หาน จื่อก็รีบพยักหน้าเลย

“ โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันไปบอกกับเสี่ยวเหยียน ”

หานซื้อพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องของเสี่ยวเหยียน หานซึ่ง ก้มหน้า ขนตาได้บังความมืดมน ในแววตาเขาไว้

ถึงแม้เมื่อกี้มู่จื่อพูดกับเขาไปชุดใหญ่ ก็ไม่ใช่เพื่อให้เขาอย่า โทษเสี่ยวเหยียนหรอ แต่ว่า …เรื่องบางเรื่องก็ต้องพูดให้ชัด เจนจริงๆ

ในเมื่อพูดต่อหน้าน้องสาวไม่ได้

งั้นก็พาเสียวเหยียนออกไปพูดด้านนอก

หลังจากหานคู่จื่อกลับมาถึงห้อง ก็ได้บอกข่าวนี้ให้กับเสี่ยวเห ยียน เสี่ยวเหยียนฟังปุ๊บ สีหน้าซีดขึ้นมาทันที พร้อมปฏิเสธเธอ
“ฉันไม่ออกไป! ”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หาน จื่อค่อนข้างประหลาดใจ “ทำไมล่ะ? โอกาสดีแบบนี้ เธอไม่ออกไปกับพี่ชายฉัน?”

“จื่อ ฉันไม่กล้า……..ตอนนี้ฉันกลัวเขามาก เขาต้องโกรธฉัน มากแน่ๆเลย”

“เธอวางใจเถอะ เมื่อกี้ฉันได้คุยกับเขาแล้ว เขารับปากว่าจะ

ไม่สืบสาวราวเรื่องต่อแล้ว

“จริงหรอ? ” เสี่ยวเหยียนลังเลไม่แน่ใจ “แต่ว่า……..ฉันก็ยัง กลัวอยู่ดี”

“เธอกลัวอะไร? อยู่กันตามลำพัง ออกไปซื้อเสื้อผ้ากับเขา โอกาสที่หายากขนาดนี้ เธอไม่เอาจริงๆ?

หานมู่จื่อเห็นเสี่ยวเหยียนยังลังเลอยู่ กะว่าจะใช้ยารุนแรง

โดยตรง เธอหันหลังเดินออกไปด้านนอกด้วย และพูดไปด้วย:

“งั้นฉันไปบอกเขาว่าเธอไม่สมัครใจที่จะไปนะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ