บทที่ 1373 ไม่มีทางให้โอกาสคุณ

ณ ร้านกาแฟ

ก่อนที่สวีเย็นหวั่นจะเข้ามาก็มองหานชิงอย่างพินิจพิจารณาที่ ข้างทางอยู่นาน เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่เห็นหน้าของเขานี้ดูเหมือน จะซูบผอมกว่าแต่ก่อนมาก บนใบหน้าหล่อเหลามีความเหนื่อย ล้า รอบดวงตามีรอยหมองคล้ำอย่างเห็นได้ชัด

เขาเปลี่ยนเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะแฟนของเขา

พอคิดได้เช่นนี้ ในใจสวีเย็นหวั่นก็รู้สึกขมขื่นยิ่งขึ้น เธอ กล้ำกลืนอารมณ์เศร้าเสียใจและภาระทั้งหมด ให้รอยยิ้มตรา ตรึงอยู่บน จากนั้นก็เดินเข้าไป

ตอนที่เห็นเธอ สีหน้าหานซึ่งยังคงไร้ความรู้สึก ได้แต่ถามเธอ ประโยคหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอื่นอีก

สวี่เย็นหวั่นสั่งกาแฟหนึ่งแก้ว จากนั้นก็นั่งลงเงียบๆ เธออาจจะเดาได้ว่าหานซึ่งจะพูดอะไร เธอรู้ว่าหานชิงคิดจะทำ อะไร แต่ว่าตอนนี้เธอกลับไม่อยากพูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว

ก็ปล่อยให้หานซิงเปิดฉากก่อน

ที่แท้ รอจนกาแฟของเธอมา หานซึ่งก็เอ่ยปาก

“เมื่อก่อนตระกูลหานและตระกูลสวี่ ความจริงแล้วผู้ใหญ่ทั้ง สองต่างก็มีความคิดที่จะร่วมเป็นร่วมตายกัน ตัวอย่างเช่นหากบริษัทตระกูลหานเกิดเรื่องบริษัทตระกูลสวี่ก็ไม่อาจนั่งดูอย่าง เพิกเฉยได้ หากตระกูลสวี่เกิดเรื่อง บริษัทตระกูลหานเองก็ไม่อาจ นิ่งนอนใจได้ แต่ต่อมาตระกูลตกต่ำ ตระกูลหานของพวกเรากลับ ไม่พยายามที่จะรักษาสัญญาและรับผิดชอบในตอนนั้น ข้อนี้เป็น ความผิดของผมเอง

สวีเย็นหวั่นคนกาแฟในแก้วตรงหน้าอย่างเงียบๆ

“ก่อนหน้านี้คุณไม่ยอมให้ผมยื่นมือเข้าช่วย แต่ตอนนี้กลับไม่ ทําแบบนี้ไม่ได้ เย็นหวั่นก่อตั้งบริษัทใหม่เถอะ พนักงานบริหาร จัดการของบริษัทตระกูลหานคุณสามารถใช้ได้ตามอำเภอใจ จนกว่าจะตั้งบริษัทสำเร็จ กระทั่งตระกูลสกลับมาฟื้นคืนอีกครั้ง แบบนี้ภารกิจของผมก็เสร็จสิ้น และก็จะไม่รู้สึกผิดต่อคุณลุงส และคุณป้าสวี่”

ความจริงคำพูดพวกนี้ธรรมดามาก เพราะอย่างไรเสียก็เป็น คำสัญญาของผู้ใหญ่ที่จากไปแล้ว และหานซึ่งก็รับปากแล้ว ดัง นั้นเขาจึงช่วยตนเอง ให้ทำให้ได้

แต่สวีเย็นหวั่นก็ยังไม่สบายใจ เธอกัดริมฝีปากล่างเงยหน้าขึ้น

“ความจริงที่คุณทำแบบนี้ ก็คืออยากจะกำจัดฉันออกไปล่ะสิ”

รอยยิ้มของเธอขาวซีด “ความจริงแล้วฉันไม่ได้ทำอะไร ฉัน เองก็ไม่อยากคิดจะทำอะไรด้วย ก็แค่อยู่ในบริษัททำงานอย่างนี้ ก็ไม่ได้เหรอ”

สีหน้าหานซิงเคร่งเครียดลง
“เย็นหวั่น คุณโตมากับผม ผมไม่อยากจะพูดให้มันน่าเกลียด มากนัก”

“น่าเกลียดเหรอ” สวีเย็นหวั่นยิ้มอย่างไม่แยแส อย่างนั้นฉันก็ อยากจะฟังจริงๆ ว่าคุณจะพูดอะไรที่น่าเกลียด

มองสวีเย็นหวั่นที่อยู่ตรงหน้า หานซึ่งนึกถึงหญิงสาวที่เศร้า เสียใจคนนั้นของตนเอง ก็คิดขึ้นได้ทันทีว่าไม่จำเป็นต้อง อ้อมค้อม เอ่ยถามออกมาตรงๆ ระหว่างคุณกับผมเคยมี สัญญาว่าจะแต่งงานกันมั้ย

สวีเย็นหวั่นตกตะลึง มองเขาอย่างอึ้งๆ

เธอเดาว่าเขาจะต้องพูด แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามตรงๆแบบนี้ ตอนนี้จึงไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่นั่งอึ้งอยู่ที่เดิม

“มีมั้ย” หานซิงถามซ้ำอีกครั้ง

สวีเย็นหวั่นก็ยังคงไม่ตอบเช่นเดิม เธอกัดริมฝีปากล่าง รู้สึกว่า

ในใจเหมือนมีอะไรถูกฉีกออกจากกัน

หานซึ่งเห็นเธอไม่พูดอะไร ก็ไม่บีบบังคับเธอ” “วันนี้ก็คือจะ มาพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจน ถ้าผมจำไม่ผิด ระหว่างผมกับคุณไม่ได้มี การเปิดเผยเป็นทางการว่าทั้งสองตระกูลหมั้นหมายกัน แม้ กระทั่งแลกเปลี่ยนสิ่งของเป็นการหมั้นหมายแต่อย่างใด

ตอนนี้สวี่เย็นหวั่นฟังเข้าใจความหมายแล้ว เขากำลังจะตัด สัมพันธ์กับเธอ ไม่ยอมรับสัญญาที่จะแต่งงานในวัยเด็ก

“อีกทั้งพ่อแม่ผมก็ไม่เคยบอกผมมาก่อนว่าผมมีว่าที่ภรรยาดังนั้นตอนนี้ผมอยากรู้ว่าข่าวเรื่องที่ว่าคุณเป็นว่าที่ภรรยาผมนี้ ลือออกมาได้ยังไง

ได้ยินถึงตรงนี้ ในที่สุดสวีเย็นหวั่นก็นั่งลงไป เธอเงยหน้า ใน ดวงตามีน้ำตาคลอ ดังนั้นที่คุณมาวันนี้ ก็คือจะมาตัดความ สัมพันธ์กับฉันเหรอ หานซิง ฉันกับคุณเราเติบโตมาด้วยกัน ตั้งแต่เด็ก ฉันรู้ว่าคุณชอบเสี่ยวเหยียน แต่ต่อให้คุณชอบเธอ ก็ ไม่ควรจะทำกับฉันแบบนี้นะ

น้ำตาของเธอไม่ได้มีผลใดๆ ต่อหานซิงเลย เขาเห็นแววตาของ เธอก็ยังคงเยือกเย็นอยู่อย่างนั้น เหมือนเช่นในวัยเด็ก เธอหกล้ม นั่งร้องเรียกเขาอยู่บนพื้น พี่หานซิง หัวเข่าฉันเจ็บ พี่แบกฉันกลับ ไปหน่อย

ผลลัพธ์ก็คือหานซึ่งได้แต่มองเธออย่างเย็นชา บอกว่าขาเธอ ไม่ได้ขาด เดินกลับไปเอง ไม่อย่างนั้นก็นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืนแล้วเขา ก็จากไปเลย

ตอนนั้นเย็นหวั่นทั้งโกรธทั้งน้อยใจ สุดท้ายก็ยังเป็นหลินส เพิ่งเดินไปดึงเธอขึ้นมา แต่หลินสวีเจิ้งก็ไม่ได้แบกเธอไป แล้วพูด กับเธอว่า “หานซิงคือท่อนไม้ที่ไร้ความรู้สึก เธอจะเรียกใครก็ ไม่เรียกจะต้องเรียกเขา ให้เขาแบกเธอ ถ้าเขาตอบตกลงอย่าง นั้นฝนคงตกเป็นสีแดงแล้วล่ะ ต่อหน้าเขาอ้อนให้น้อยๆหน่อย ไม่ อย่างนั้นสุดท้ายแล้วเธอก็จะไม่ได้อะไร

ดังนั้นต่อมาสเย็นหวั่นจึงเรียนรู้ที่จะสงบเสงี่ยม เพราะเธอรู้ว่า หานชิงคือน้ำแข็ง ไม่ว่าเธอจะออดอ้อนยังไงก็ไร้ผล ดังนั้นเธอจึงไม่อ้อนหานซึ่งอีก เป็นเด็กผู้หญิงที่รู้จักคิด อยู่ข้างกายเขา

ก็เหมือนตอนนี้ หานซึ่งไม่ได้มีความสงสารเห็นใจต่อน้ำตา ของเธอเลย ได้แต่ขมวดคิ้วเอ่ยอย่างเย็นยะเยือกว่า “ผมกับ คุณเดิมก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน แล้วจะบอกว่าตัดสัมพันธ์ กันได้ยังไง”

ตอนนั้นเองที่สวี่เย็นหวั่นถูกประโยคที่ว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์ อะไรกันทำให้ตกใจอยู่ที่เดิม “คุณ คุณพูดอะไรไม่ได้มีความ สัมพันธ์กัน”

หานซึ่งเม้มริมฝีปาก ยังคงมองเธออย่างเย็นชา

“ทำไมถึงไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน การหมั้นหมายคือทั้ง สองตระกูลเป็นคนกำหนดไว้ คุณไม่รู้ แต่ฉันรู้ ตั้งแต่เด็กฉันก็จำ ได้ ฉันคิดว่าคุณก็รู้”

ได้ยินเช่นนั้น หานซึ่งก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น “งั้นคุณควรจะดีใจที่ ผมไม่รู้ ถ้าผมรู้เรื่องนี้ ผมก็คงไม่ให้โอกาสคุณได้มาพูดมั่วๆอยู่ อย่างตอนนี้หรอก”

ครั้งนี้ เขาพูดอย่างไร้เยื่อใย สวีเย็นหวั่นถือว่าเข้าใจชัดแล้ว

เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับตนเอง เขาสามารถช่วยเหลือเธอเพราะเห็น

แก่หน้าตระกูลสวี ให้เธอใช้งานพนักงานระดับสูงของบริษัท

หานได้ และสามารถให้เงินจำนวนมากๆเพื่อมาช่วยเธอ

แต่นอกเหนือจากสิ่งเหล่านี้แล้ว เขาไม่มีสิ่งอื่นใดจะให้เธอได้อีก

แม้จะเป็นเพียงความรู้สึกส่วนตัวเพียงน้อยนิดก็ตาม

ไร้เยื่อใยแบบนี้ เย็นชาแบบนี้
นี่สมกับเป็นหานซึ่งจริงๆ แต่เขาก็ช่างดีต่อคนที่ตนเองให้ ความสำคัญมากขนาดนั้น สวีเย็นหวั่นกัดริมฝีปากแน่น ไม่นาน ก็ได้กลิ่นคาวเลือดเข้มข้น

“ต่อไปนี้ผมไม่อยากได้ยินข่าวลือที่ว่าคุณเป็นว่าที่ภรรยาของ ผมในบริษัทอีก เห็นแก่ความสัมพันธ์กับตระกูลสวี่ ผมจะให้ โอกาสคุณได้ชี้แจง แต่ถ้าหากคุณทำไม่ได้ ผมก็จะลงมือด้วยตัว เอง นอกจากนี้ เรื่องฟื้นฟูตระกูลสคุณลองพิจารณาดูก่อน

เมื่อสิ้นเสียงพูด เสียงโทรศัพท์มือถือของหานซึ่งก็ดังขึ้นมา

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู แววตาที่เย็นชาก่อนหน้านี้แทบจะ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนภายในเสี้ยววินาทีเดียว การเปลี่ยนแปลง อารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ทำให้สวีเย็นหวั่นตกใจ ยิ่งรู้สึกชื่นชมใน ใจ

ทำไม ทำไมสิ่งของที่เธออย่างได้มากขนาดนั้น คนอื่นกลับไม่ ต้องลงทุนลงแรงก็ได้แล้ว

ส่วนเธอ จนถึงวันนี้กลับไม่มีอะไรเลย

ชอบคนคนหนึ่ง ทำไมถึงทุกข์ขนาดนี้ เธอก็แค่ชอบเขาเท่านั้น หรือว่าเธอจะรักคนผิดแล้ว

ตอนที่หานชิงเตรียมจะรับโทรศัพท์ สวีเย็นหวั่นที่กัดริมฝีปาก แน่นจู่ๆก็คลายออก พูดว่า “ไม่ต้องพิจารณา ฉันยอมรับที่จะ ฟื้นฟูตระกูลสวี่”

ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ หากสุดท้ายแล้วหานซึ่งไม่ใช่ของเธอ อย่างนั้นเธอจะยังมีอะไรอีก อย่างน้อย เธอก็ต้อง คว้าตระกูลสวี่เอาไว้ในมือให้แน่น ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อย่างนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ