บทที่ 669 นายกำลังพูดแทนแม่ของนาย

“ไม่โทรแล้วเหรอ?” จางเสี่ยวเหยียนเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา “ถ้าเช่น นั้นเสี่ยวหมี่โต้วทำยังไง? คุณชายเเขา…….

“ไม่เป็นไร”

หานอยิ้มเล็กน้อย “พาไปก็พาไปเถอะ เขาเพิ่งรู้เรื่องนี้ มัก จะต้องการเวลาไปเข้าใจความจริงสักหน่อย อีกทั้ง………..หม โต้วก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น อย่างไรเสียไม่ว่ายังไงก็คือพ่อของเขา ก็ จะไม่ทําร้ายเขา

เมื่อได้ฟังหาน จื่อพูดเช่นนี้แล้ว จางเสี่ยวเหยียนก็ไม่พูดอะไร อีก ทำได้เพียงพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

ก็ได้ ในใจตัวเธอเองมีการตัดสินใจก็ได้

“ไปนอนเถอะ อย่าวิ่งออกมาอีกแล้ว”

“ก็ได้ ราตรีสวัสดิ์”

จางเสี่ยวเหยียนได้ลูบคลำโทรศัพท์ไว้และเดินกลับไป เดินไป แล้วกี่ก้าวก็ได้ยินถึงเสียงของหาน จื่อที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น

“เธอจำไว้ ห้ามแอบส่งข่าวเรื่องนี้ไปบอกพี่ชายฉัน ฉันรู้ว่าเธอ ทำเพื่อฉัน เพียงแต่ว่า……..เรื่องของฉันไม่ต้องบอกเขาทุกครั้ง

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จางเสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหลังของตัวเองได้ แข็งที่อไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

“ฉันรู้แล้ว!”

เย่ไม่เขินเพิ่งจะเอารถขับออกไป เสี่ยวหมี่โต้วที่ได้นั่งอยู่ตรง เบาะข้างคนขับก็ได้เปิดปากแล้วด้วยน้ำเสียงที่เหนียวนุ่ม

“คุณอาต้องการพาฉันไปไหน?”

มือที่ได้กุมพวงมาลัยรถของเย่ ไม่เป็นอยู่ได้สั่นไปแล้วครู่หนึ่ง เขาได้เอียงลูกตาดำมองไปยังคนรุ่นเล็กที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ แวบหนึ่ง น้ำเสียงก็ได้มีความอ่อนโยนโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้ค้นพบ

“ไม่ใช่ว่าพูดแล้วเหรอ? ไม่ต้องเรียกคุณอา ต้องเรียกว่าพ่อ เสี่ยวหมี่โต้วได้กะพริบตาและมองเขาไว้ด้วยใบหน้าที่ไร้เดียง

สา

“อืม? เรียกพ่อ หนึ่งมาฟังๆ?” หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ เย่โม่เซินก็รู้สึกว่าความถี่ของลมหายใจของตัวเองได้เพิ่มขึ้นมา ไม่น้อยแล้ว แต่ว่าก็ได้กลั้นลมหายใจรอไปนานมากแล้ว ก็ไม่ ได้ยินถึงน้ำเสียงที่เหนียวนุ่มว่าพ่อแม้แต่คำหนึ่ง ที่มีก็มีเพียงการ เงียบไม่พูดกับความเงียบสงบ

เย่ไม่เป็นอดไม่ไหวได้เอียงลูกตามองไปทางเสี่ยวหมี่โต้วแวบ หนึ่ง

“ทำไมไม่ส่งเสียงออกมา?
เสี่ยวหมี่โต้วได้เม้มปากเล็กๆแล้วเม้มอีก หลังจากนั้นก็ได้พูด “ฉันไม่เรียก”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่ โมเงินรู้สึกหายใจไม่สะดวก

“ทําไม?”

“แม่ไม่ได้บอกว่าคุณคือพ่อ เสี่ยวหมี่โต้วไม่สามารถเรียกมั่วๆ

ได้”

ที่แท้เป็นเช่นนี้ เย่ ไม่เซินได้หัวเราะแล้วหัวเราะอีกอย่าง จืดจาง: “แต่ว่าแม่ของนายก็ไม่ได้พูดว่าฉันไม่ใช่พ่อของนาย อีก ทั้งนายดูพวกเรามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันเช่นนี้ หากว่าฉันไม่ใช่ พ่อของนาย ยังมีใครที่เป็นพ่อของนายอีก?

เมื่อพูดประโยคนี้จบ หนุ่มน้อยก็ได้เข้าใกล้จ้องมองเขาไว้ อย่างละเอียดจริงๆ มองแล้วมองอีก หลังจากนั้นก็กลับไปนั่งแล้ว และมือเล็กๆได้กอดอกไว้ เป็นภาพท่าทางของผู้ใหญ่ตัวเล็ก

“ไม่ได้ ก็แม้ว่าคุณกับเสี่ยวหมี่โต้วจะมีรูปร่างหน้าตาเหมือน กันไม่มีผิด เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่สามารถเรียกคุณว่าพ่อได้

“เซอะ ก็แม้ว่าคุณจะเป็นพ่อของฉันจริงๆ ฉันก็ไม่ต้องการให้ คุณเป็นพ่อของเสี่ยวหมี่โต้ว”

คำพูดนี้เหมือนกับลูกธนูด้ามหนึ่งที่ได้แทงเข้าไปอยู่ภายใต้จิต ใจของเย่ ไม่เซ็น พอดิบพอดีกับตรงหน้าได้เป็นไฟแดง เขาได้นำ รถจอดลงมาแล้ว หลังจากนั้นก็ได้มองไปทางเสี่ยวหมี่โค้ว
“สามารถบอกเหตุผลกับฉันได้ไหม?

ได้เผชิญหน้ากับใบหน้านี้ที่อยู่ตรงหน้าที่มีหน้านาเหมือนกับ ตัวเองจนเกินไป ตอนนี้เยโม่เขินมองก็ยังคงรู้สึกแปลกๆ ในใจก็ มีความรู้สึกประเภทที่แปลกประหลาดประเภทหนึ่ง

คนสนิทของเขาที่อยู่บนโลกนี้ มีเหลือเพียงสั่งอานคนหนึ่ง แม้ว่าจะดูเหมือนว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน ตรงๆ แต่….ในสายเลือดก็ได้มีความใกล้เคียงอยู่หน่อยเช่นนั้น แต่ว่าวันนี้ได้มีหนุ่มน้อยที่ในร่างกายมีเลือดของเขามากขึ้นมา คนหนึ่ง

ความรู้สึกประเภทนี้คือทำให้คนรู้สึกทั้งตื่นเต้นดีใจทั้ง มหัศจรรย์จริงๆ

“เชอะ ตั้งแต่ตอนเสี่ยวหมี่โต้วเกิดก็คือแม่ที่ได้ดูแลฉันมา ตลอด เสี่ยวหมี่โต้วก็ห้าขวบแล้ว พ่อก็ได้วิ่งออกมาอย่าง กะทันหัน ทำไมเสี่ยวหมี่โต้วจะต้องยอมรับคุณเป็นพ่อ? ฉันไม่ ต้องการ!

เมื่อพูดจบ เขาก็บิดหัวไปอย่างแค้นใจ เหมือนกับได้โกรธแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ของเขา เข่โม่เซินกลับได้เงียบไม่พูดจา อย่างกะทันหันแล้ว

เวลาห้าปี ก็เป็นจื่อดูแลเสี่ยวหมี่โต้วมาโดยตลอด พ่ออย่าง เขาคนนี้กลับอยู่ไกลข้ามฟ้า ไม่เคยได้เจอหน้าของลูกชายตัวเอง ไกลจนกระทั่งหน้าที่เพียงน้อยนิดก็ไม่ได้บรรลุถึง
ผู้หญิงคนเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่ง…….

หากว่าเขาไม่เคยผ่านประสบการณ์ด้วยตัวเอง เย่ ไม่เป็นคือ จะไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ลำบากมากแค่ไหน

แต่เขาเคยผ่านประสบการณ์มาโดยเฉพาะ เพราะว่าตอนเด็ก แม่ของเขาก็เลี้ยงดูเขาข้ามผ่านชีวิตที่ยากลำบากมีด้วยตัวคน เดียว วันเวลาของตอนนั้นมีความทุกข์ยากแค่ไหนเย่ไม่เห็นคือ

“หนุ่มน้อย” เย่ ไม่เป็นได้ส่งเสียงเรียกเขาออกมาประโยคหนึ่ง อย่างกะทันหัน

“ทําอะไรเหรอ?” เสี่ยวหมี่โต้วได้บิดหัวเข้ามา มองเยู่ไม่เป็นไว้ เยโม่เซนเห็นเขาเป็นแบบนี้ ริมฝีปากปากๆก็ได้ยกขึ้นช้าๆ “นายนี้คือกำลังพูดแทนแม่ของนาย

เสี่ยวหมี่โต้วได้ส่งเสียงไม่พอใจออกมาเสียงหนึ่ง: “แม่ไม่ ต้องการให้ฉันพูดแทนแม่ แม่เดิมทีก็ดีมากดีมาก”

“แน่นอนว่าฉันรู้ว่าแม่นายดี” เย่ไม่เป็นได้พูดออกมาแล้ว ประโยคหนึ่งด้วยความจนปัญญา

“แต่ว่าพ่อก็ไม่ใช่คนเลว 5ปีก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้ดูแลนายก็คือ ความผิดของพ่อ ดังนั้น………..พ่อได้ผิดไปแล้ว หลังจากนี้จึง ได้คิดที่จะดูแลนายด้วยตัวเองเพื่อชดเชย นายจะตอบรับไหม?”

เสียงพูดเพิ่งจะตกหล่นออก เสียงกดแตรทางด้านหลังก็ได้ส่งเข้ามา ที่แท้คือไฟแดงได้ผ่านไปแล้ว และตอนนี้ได้เป็นไฟเขียว แล้ว แต่ว่าเขาเพราะว่าพูดกับเสี่ยวหมี่โต้วจึงได้แบ่งความสนใจ ไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้เปโม่เซินก็ได้นำรถขับออกไป และด้านหนึ่ง ก็ได้พูด: “ได้แล้ว ค่าพูดพวกนี้รอหลังจากกลับบ้านพ่อค่อยพูด กับนาย นายห้ามเรียกคุณอาอีกแล้ว ต้องเปลี่ยนคำเรียกพ่อ

เสี่ยวหมี่โต้วนั่งกะพริบตาอยู่ตรงนั้น ดูแล้วก็น่ารักไร้เดียงสา แต่ภายใต้สายตากลับมีความปลิ้นปล้อนเหลี่ยมจัดที่ไม่มีคนรู้ หนึ่งข้ามผ่านมา

เชอะ 5ปีก็ไม่ได้บรรลุถึงหน้าที่ของพ่อคนหนึ่ง เมื่อพบหน้าก็ ต้องการยอมรับลูกชาย ที่พ่ออย่างเขาคนนี้ท่าไม่มาก ที่คิดกลับก็ คือสวยงามไปหน่อย

และยังพาเขาออกมา เห็นได้ชัดมากว่าโกรธกับหม่ามีอยู่ แม่ของเขาดีเป็นที่หนึ่งบนโลกนี้

คาดไม่ถึงว่ายังโกรธแม่ของเขา! ผู้ชายเลว!!!

เสี่ยวหมี่โต้วได้ด่าไปแล้วประโยคหนึ่งด้วยความไม่พอใจอยู่ ในใจ และได้เคาะตีดั่งดีดลูกคิดรางแก้วอยู่ในใจ

พ่อสารเลว ทำร้ายให้แม่ได้รับความไม่เป็นธรรมมากเช่นนั้น เขาจะต้องคิดเงินต้นพร้อมดอกเบี้ยแทนแม่ ทวงกลับมาสิบเท่า ร้อยเท่า

เห็นได้ชัดว่าคืนนี้ก็ได้อีกแล้ว แต่ว่าแย่ไม่เป็นยังคงได้ขับรถนานมาก และน่าเสี่ยวหมี่โต้วพาไปที่วิลล่าให้เจียงแล้ว

คนเฝ้าประตูกี่คนตอนที่ได้เห็นถึงรถของเย่ ไม่เซินกลับมาแล้ว ก็ยังมีความประหลาดใจอยู่บ้าง วันเวลานี้ยังไม่ถึงทำไมเขาได้ กลับมาที่วิลล่าให้เจียง? หรือว่าคือได้พาคุณนายน้อยกลับมา แล้ว?

แต่เมื่อหลังจากที่รถได้ผ่านไป พวกเขากี่คนก็ได้ใจลอยอยู่ตรง ที่เดิมอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งหลังจากนั้นสิบวินาทีกว่า พวกเขา ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับมาทั้งหมด

“เห้ย? สายตาของฉันเสียไปแล้วเหรอ? เมื่อมีคนนั่งอยู่ที่ เบาะข้างคนขับใช่ไหม? ฉันมองไม่ผิดใช่ไหม?”

“ฉันรู้สึกว่าฉันเจอผีแล้ว…….เบาะข้างคนขับของคุณชายเย ดู

เหมือนว่าจะมีเด็กคนหนึ่ง???

“เฮ้ย! พูดไม่เป็นมงคลเช่นนั้น คุณชายเย่เป็นถึงมังกรในหมู่ ชน เป็นผู้ประสบความสำเร็จ จะเจอผีได้ยังไง? เมื่อ……..เด็กคน นั้นคือใคร?”

“ไม่ถูก!!! เมื่อเด็กคนนั้นเห็นได้ชัดว่ามีรูปร่างหน้าตาเหมือน กับคุณชายเย่ไม่มีผิด!!!”

“เห้ย!!!หรือว่านี่คือลูกชายของคุณชายเย??” คน คนได้มอง หน้ากันอย่างเลิกลั่น ทันใดนั้นก็ได้เงียบไม่พูดจาแล้ว

ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ คนกี่คนก็ได้ส่งเสียงด้วยความตื่นตกใจออก มาในเวลาเดียวกัน
“คุณชายเย่มีลูกชายตั้งแต่ตอนไหน??

และเวลานี้ รถของเย่ ไม่เซินก็ได้จอดลงมาแล้ว หลังจากนั้น ก็ได้เปิดประตูรถให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วลงรถ เขายังได้ยื่นมือขึ้นไปบังหลังคารถเสี่ยวหมี่โต้วอย่างระมัดระวัง เพื่อป้องกันไปโดนเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ