เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 1126ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น



บทที่ 1126ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น

พูดถึงขนาดนี้แล้ว ลุงหนานจึงรู้สึกว่าตัวเองไม่จำเป็นพูดเยอะอีก แล้ว ยังไงเรื่องของผู้หญิงกับผู้ชายก็มีแต่เรื่องแบบนั้น เขาเองก็ แก่แล้วพูดอะไรไม่ได้ ท่านประธานคงจัดการตัวเองได้

หลังจากเห็นเสี่ยวเหยียนเดินขึ้นไปแล้ว หานซิงจึงบอกให้ลุง หนานขับรถออกไป

เสี่ยวเหยียนกลับถึงห้องอย่างไร้เรี่ยวแรง

ตอนที่อยู่บนรถ หล่อนถอดรองเท้าออก ตอนลงจากรถจึงไม่ได้ หยิบรองเท้าลงมาด้วย จึงต้องเดินเท้าเปล่าไปถึงหน้าประตู จาก นั้นก็สแกนนิ้วเข้าห้องไป

หล่อนเพิ่งเข้าไปในห้อง ตอนปิดประตูก็หันไปเห็นหลวยเหม่

ยที่นั่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

หล่อนยืนสองมือกอดอกอยู่ตรงหน้า มองหล่อนด้วยความ สงสัย

“ในที่สุดก็ยอมกลับมาแล้วเหรอ? ยังใส่ชุดกระโปรงสวย ขนาดนี้ด้วย? หรือว่าคนที่มาส่งลูกก็คือ…

“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องพูดอะไร! ไม่มีอะไรทั้งนั้น! เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็อารมณ์เสียจนพูดขัดหลัวหุ้ยเหม่ย
หลัวหุ้ยเหม่ยเพิ่งสังเกตเห็นว่าสีหน้าของลูกสาวซีดเซียวมาก อีกอย่างตอนที่กำลังพูด ตาของหล่อนยังแดงอีกด้วย

หล่อนตก ใจตะลึง รีบเดินเข้าไปดู

“นี่ลูกเป็นอะไรไป?”

ตอนบ่ายเห็นหล่อนออกไปด้วยท่าทางดีใจมีความสุข ทำไม กลับมาแล้วเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ?

หลัวหุ้ยเหม่ยไม่แน่ใจว่าหล่อนเป็นอะไรไป เพียงแค่เห็นว่าตา ของลูกสาวนั้นแดงมาก คนเป็นแม่จึงรู้สึกร้อนใจมาก ได้แต่คอย ถามหล่อนตลอด: “เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า? ลูกออกไปกับใคร? คนที่มาส่งลูกเมื่อกี้รังแกลูก?”

หลัวหุยเหม่ยไม่ถามอะไรยังดีกว่า เสี่ยวเหยียนสามารถ ควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ กระทั่งกลับเข้าห้องไปด้วยสีหน้า นิ่งเรียบ และอาบน้ำพร้อมล้มตัวลงนอนได้เหมือนหุ่นยนต์

แต่ใครจะไปคาดคิด เมื่อได้รับความห่วงใยจากคนใน ครอบครัว ใจของหล่อนก็แตกสลายไปทันที

หล่อนเผยอปากขึ้นเล็กน้อย อยากพูดบางอย่างกับหลัวย เหม่ย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร น้ำตาก็ไหลรินออกมา จากนั้นก็ สะอึกสะอื้นไม่หยุด

หลัวหุ้ยเหม่ยรีบเช็ดน้ำตาให้หล่อน

“ลูกอย่าร้องไห้ บอกแม่มาซิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
“หือ…” เสี่ยวเหยียนอยากพูด แต่กลับพูดอะไรไม่ออกเลย

ทำได้เพียงขยับตัวเข้าไปซุกในอ้อมอกของหลวยเหม่ย หลัว หุ้ยเหม่ยอ้าแขนสองข้างรับหล่อน ไหล่ของหล่อนเปียกอย่าง รวดเร็ว หล่อนอยากถาม แต่เมื่อเห็นสภาพของลูกในตอนนี้ กลัว ว่าหล่อนจะพูดอะไรออกมาไม่ชัดเจน จึงหยุดความคิดนั้นไป ค่อยๆลูบไหล่ของเสี่ยวเหยียน

“เหยียนเหยียน พวกเราไม่พูดแล้วนะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เด็ก

พ่อจางที่อยู่ในห้องกำลังเตรียมจะนอน เมื่อได้ยินเสียงบาง อย่างด้านนอกจึงเปิดประตูออกไปดู เขาเห็นลูกสาวของตัวเอง ร้องไห้หนักมาก อยากจะเดินเข้าไป

สุดท้ายถูกหลัวหุ้ยเหม่ยปัดมือบอกให้เขาหยุดอยู่ที่เดิม และ

บอกเป็นนัยว่าให้เขากลับไปที่ห้อง อย่าออกมาเดินเพ่นพ่าน พ่อ

จางจนปัญญา แต่ก็ยังยอมกลับไปที่ห้อง

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ สุดท้ายหล่อน ก็ถูกหลัวหุยเหม่ยพากลับไปที่ห้อง และหล่อนก็ไม่มีแรงอาบน้ำ สวมชุดราตรีสีขาวล้มนอนลงไปบนเตียง

“เหนื่อยใช่ไหม? นอนก่อนไหม ตื่นแล้วค่อยอาบน้ำ?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าตาม ร้องไห้จนตาบวมเป่ง นอนอยู่ตรง นั้นด้วยท่าทีน่าสงสาร

หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกสงสารลูกจับใจ หล่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชื้นขึ้นมาเช็ดน้ำตาแทนหล่อน ลูบหน้าผากของหล่อน และ พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน “นอนหลับพักผ่อนดีๆนะ แม่จะคอย เฝ้าอยู่ตรงนี้”

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง แต่มือยังคงจับหลัวหุ้ยเหม่ยไว้ คงเป็น เพราะร้องไห้จนเหนื่อย ไม่นานนักหล่อนก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อพ่อจางไม่ได้ยินเสียงด้านนอกแล้ว จึงแอบเดินออกมา จากนั้นแอบแง้มประตูห้องเสี่ยวเหยียนเข้ามาดู

เมื่อหลัวหุยเหม่ยได้ยินเสียงดังมากจากด้านนอก จึงหันมา

มองพ่อจาง ทําปากบอกเป็นนัยให้เขากลับไปนอนที่ห้อง

ใครจะไปคิดว่าพ่อจางกลับเดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น?” เขาทำปากถามขึ้น

หลัวหุ้ยเหม่ยจ้องเขาตาเขม็ง พูดด้วยเสียงแผ่วเบาะ “คุณเข้า มาทำไม? ฉันให้คุณกลับไปนอนที่ห้องไม่ใช่เหรอ? จะยุ่งอะไร นักหนา”

พ่อจาง: “…..”

“อะไรคือการบอกว่าเขายุ่ง? เสี่ยวเหยียนก็เป็นลูกสาวของเขา เขาจะยุ่งไม่ได้หรือไง?”

หลัวหุ้ยเหม่ย “ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าลูกหลับแล้ว? คุณจะมายุ่งอะไรอีก?”

พ่อจางถูกต่อว่ากลับ จึงตัดสินใจไม่อยู่ต่อล้อต่อเถียงกับภรรยาแล้ว เขากวาดสายตามองไปที่เสี่ยวเหยียน

หลัวหุยเหม่ยห่มผ้าให้หล่อนเรียบร้อย มีเพียงใบหน้าที่โผล่ ออกมาด้านนอก พ่อจางเห็นตาที่แดงของเสี่ยวเหยียนอย่าง ชัดเจน “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมลูกถึงร้องไห้ล่ะ? ถูกใคร กลั่นแกล้งรึเปล่า?”

ครุ่นคิดสักพัก หลัวหุ้ยเหม่ยดูให้มั่นใจว่าเสี่ยวเหยียนหลับ สนิทแล้ว จึงค่อยๆดึงมือออกมา จากนั้นบอกให้พ่อจางออกไป กับหล่อน

ทั้งสองเดินย่องออกไปด้านนอก จากนั้นปิดประตูลง เดินไปนั่ง ที่ห้องรับแขก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณอยากให้ผมร้อนใจตายเลยหรือไง ลูกร้องไห้หนักขนาดนี้ ผมเป็นถึงพ่อของลูกจะไม่มีสิทธิ์รู้บ้างเลย หรือไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลัวหุ้ยเหม่ย เงยหน้าขึ้นมามองเขา: “คุณ จะร้อนใจอะไรนักหนา ถ้าฉันรู้ฉันจะไม่บอกคุณได้ยังไง? เหยียน เหยียนกลับมาก็มีท่าทางแปลกๆ ฉันถามลูกไม่กี่คำ ก็ร้องไห้ ใหญ่เลย อ๋อ หรือคุณอยากให้ฉันคอยถามลูกตอนร้องไห้ตลอด เวลาว่าเป็นอะไร รีบพูดมา อย่างนี้เหรอ?”

พ่อจาง: “ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย ก็แค่คิดว่าคุณรู้ ก็ เลยถามคุณเยอะ”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าหล่อนเป็นอะไร แต่รู้ว่าหล่อนดูผิดปกติมาก คง เป็นเพราะเรื่องความรัก”
เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องความรัก พ่อจางรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที “เฮ้อ ลูกโตแล้วก็ต้องมีแฟนแต่งงานแล้ว”

หลัวหุยเหม่ย: “ให้หล่อนนอนพักดีๆก่อนเถอะ ลูกร้องไห้จน เหนื่อยแล้ว มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้

“อั้ม งั้นพรุ่งนี้ค่อยถามแล้วกัน”

“ตกลงกันก่อน ถ้าลูกไม่ยอมบอก คุณห้ามบีบบังคับลูกให้ พูด”

พ่อจาง: “คุณเห็นผมเป็นคนยังไง? ผมเป็นคนแบบนั้นเหรอ? ให้ตายสิ!”

เขาโกรธจนสะบัดมือกลับไปที่ห้อง หลัวหุยเหมียกลับนั่งถอน หายใจอยู่ในห้อง หล่อนไม่ได้บอกเรื่องที่เห็นรถคนนั้นที่จอดอยู่ ด้านล่างกับพ่อของเสี่ยวเหยียน

แม้ว่าหล่อนไม่ค่อยรู้เรื่องรถ แต่พ่อจางชอบรถมาก มักจะพูด ให้หลัวหุยเหม่ยฟังบ่อยๆ ดังนั้นเมื่อหลัวหุ้ยเหม่ยเห็นลักษณะ ของรถคันนั้นจึงพอจะมองออกว่าเป็นรถที่มีราคาสูงมาก

พวกเขาเป็นคนชั้นกลางธรรมดา จะไปมีปัญญาขัดแย้งอะไร กับครอบครัวแบบนี้ นอกเสียจากว่าเสี่ยวเหยียนจะไปมีเรื่องอะไร แต่วันนี้ที่เสี่ยวเหยียนเสียใจและทุกข์ใจขนาดนี้

เห็นทีคงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไร…
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาอยู่เคียงข้างฉัน? ปฏิเสธไปแล้วตั้งหลาย ครั้ง ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง? หรือว่า โง่จนฟังไม่ออกว่าคำพูดพวกนี้ หมายความว่ายังไง?”

“พวกเธอดูผู้หญิงคนนั้นสิ น่าสมเพชชะมัด ถูกเขาปฏิเสธมา ตั้งหลายครั้งแต่กลับยังหน้าด้านหน้าทน หรือหล่อนไม่รู้ว่าอะไร คือศีลธรรมและจริยธรรม?”

“ฉันว่าหล่อนเป็นคนหน้าด้าน ฝ่ายชายบอกไว้อย่างชัดเจน แล้วว่าไม่มีทางชอบหล่อน แต่ยังคงรั้งไว้อย่างนั้นไม่ไปไหน แม้แต่ผู้ติดตามเขายังไม่ตามตอแยเหมือนหล่อนเลย”

มาก! จนไม่มีความเป็นมนุษย์! ถ้าฉันเป็นหลอน เรื่อง ขายหน้าแบบนี้ฉันยอมตายดีกว่า!”

เสี่ยวเหยียนลืมตาขึ้น ตกใจตื่นจากฝันร้าย


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ