บทที่980ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะมาพบกัน

แม่สามี……….

แม่ของเย่ ไม่เซ็นสังขึ้น

คนๆนี้……….น เช่โม่เซินเคยเล่าให้เธอฟังอยู่

ตอนนั้นยังเป็นสมัยที่เยโมเงินเกิดความแค้นกับเย่หลิ่นหาน ตอนนั้นหลังจากเธอฟังที่เยโมเงินพูดแล้ว รู้สึกเพียงว่าแม่สามีที่ ไม่เคยเจอหน้ากันท่านนี้ นิสัยแกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรี หลัง จากพบว่าอีกฝ่ายนอกใจ ก็หย่าในทันที จากนั้นก็ไม่ไปมาหาสู่ กันจนชั่วชีวิต

นิสัยที่เด็ดเดี่ยวและเฉียบขาดแบบนี้ทำให้เธอเองก็อิจฉามาก ดังนั้นตอนนั้นเย่ ไม่เซินถึงได้เกลียดเย่หลิ่นหานขนาดนั้น เพียงแต่……..

“พูดไปไกลเลย ที่จริงนี่ก็เป็นความคิดของน้าเฉยๆ บนโลกนี้

ไม่มีคำว่าถ้าหากเลยด้วยซ้ำ ถ้ามีสมมุติมากมายขนาดนั้น งั้นก็มี

คนมากมายที่ไม่ต้องตายแล้ว เรื่องก็ไม่พัฒนาเหมือนตอนนี้

หรอก ไม่ว่ายังไง วันนี้ทุกคนสามารถรวมตัวอยู่ด้วยกันก็ไม่เลว

แล้ว”

ส้งอานเช็ดน้ำตาและพูดเสียงเบา: “ทุกอย่างบนโลกใบนี้ถูก กำหนดไว้หมดแล้ว พี่สาวของน้าถูกกำหนดว่าจะหนีออกจากถูกกำหนดไว้แล้วถูกคนของตระกูลเข่พา…….ถูก

หาน

“ทุกอย่างผลและกรรม

สั่งอานหลุบตาลง พูดพิมพ์เดียว

“คุณน้าเรื่องเกิดขึ้นแล้ว และสามารถกลับไป เปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว อย่าคิดถึงอีกเลยค่ะหาน จื่อ เดินไปข้างหน้า ไหล่ของสังอานเบาๆ

อืม น้ายิ้มเบาตอนไม่แล้ว เรากลับไปเถอะ

คุณคะ หนูมีเรื่องนึงอยากคุยคุณน้านี่พอดีค่ะ

เรื่องเอ่ย

หาน จื่อมองเธอแล้วลังเลไปครู่ถึงได้พูดเรื่องที่ตัวเอ

งกับเย่ ไม่เงินตัดสินใจออกมา จากฟังเธอพูดจบ หน้าของสั่งเหมือนปกติ ได้

เรื่องของหนูสองคน พวกหนูตัดสินใจเองแล้ว

หานขนาดนี้

คุณน้าคะ …..
“หนูกลัวตะแก่จะไม่เห็นด้วยใช่มั้ย? หนูวางใจเถอะ มีน้าอยู่ ถ้าตะแก่นั่นยังดื้อดึงอีก คอยดูเขาได้เจอดีจากน้าแน่” พอพูดจบ สั่งอานยังได้ทำท่าคน “นอกจากเขาไม่อยากเอาลูกสาวคนนี้ แล้ว ไม่งั้นน้าก็ยังสามารถช่วยหนูสองคนได้อยู่

“ที่จริง…….หนูกลัวคุณตาจะไม่ชอบใจ เพราะยังไงซะตอนนี้ ท่านก็อายุมากแล้วค่ะ….……..

“ที่จริงมีวิธีดีอยู่วิธีนึง”

“วิธีอะไรคะ?”

“ตอนนี้ในใจของตะแก่นั่นมีแต่เหลนหัวแก้วหัวแหวนของตัว เอง ถ้าพวกหนูยินยอมล่ะก็ นั้นสามารถให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่ข้าง กายของตะแก่ได้

“ไม่ได้ค่ะ!”

หาน จื่อส่ายหัวอย่างยืนหยัดทันที “ไม่ได้ค่ะ” เธอจะหลอกใช้เสี่ยวหมี่โต้วให้อยู่ที่นี่เพื่อตัวเองไม่ได้ แบบนี้ จะช่วงชิงอิสระของเด็กคนนึงไป เธอทำไม่ได้

“รู้ตั้งนานแล้วว่าหนูไม่เห็นด้วย เพราะฉะนั้นน้าคนนี้ก็แค่พูด ไปเรื่อยเปื่อยแค่นั้นแหละ หนูอย่าเอามาใส่ใจนะ ถึงเวลาก็พาลูก และโม่เซินกลับประเทศโดยตรงเลย ที่เหลือมอบให้น้าจัดการ เอง”

ความหมายของคำพูดนี้คือ หนูเอะอะโวยวายให้เต็มที่เลย อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องคำนึงถึงผลที่ตามมา ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรน้าก็จะช่วยพวกหนูแก้ปัญหาที่ตามมาเอง

ตำแหน่งคุณน้านี้สมฐานะจริงๆ

ทั้งสองได้กลับมาที่โต๊ะอาหาร พบว่าบรรยากาศดูเหมือนจะ ผิดปกติ

หานคู่จื่อนึกว่าเพราะเรื่องของสังอาน ดังนั้นจึงไม่ได้คิดมาก ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งนั่งลงมาไม่นาน สายตาของฉือจีนก็หล่นอยู่ที่ ใบหน้าของหาน จื่อ แววตานั้นเฉียบคมเหมือนมีด มองจนหา นมู่จื่ออกสั่นขวัญแขวน

มีอะไรหรอ?

เธอก็แค่ไปห้องน้ำรอบนึงและตามหาสังอานกลับมา ก็ขัดใจ เขาโดยที่ไม่ทันระวังแล้วหรอ?

หรือว่าเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ช่วยเธอสร้างความประทับใจเลย

ด้วยซ้ำ

ถึงแม้ในใจจะเกิดความสงสัย แต่หานจ๋อก็ไม่กล้าถามต่อ หน้า ได้แต่ทนสายตาแบบนี้ไว้ ตลอดจนทานข้าวเย็นเสร็จ จู่ๆ ฉือจินเอ่ยปากกับเธอ เธอมาที่ห้องอ่านหนังสือกับฉัน”

หาน จื่อเงยหน้า แน่ใจว่านาทีนี้สายตาของฉือจีนกำลังมอง ดูเธออยู่ คำพูดนี้ก็น่าจะพูดกับเธอเหมือนกัน

แต่ว่าทำไมจู่ๆถึงเรียกเธอไปที่ห้องอ่านหนังสือ แต่ก็ดีเหมือนกัน ไม่ว่าจู่ๆฉือจีนจะเรียกเธอไปที่ห้องอ่านหนังสือทำไม เธอก็มีเรื่องจะคุยกับเขาพอดี ไปสักรอบก็ไม่เป็นไร หรอก

คิดถึงตรงนี้ หาน จื่อก็อยากตอบตกลง

ใครจะไปรู้ว่าเสียงที่เย็นชาของเย่ ไม่เป็นจะต้องมาจากด้าน หน้า

มีเรื่องอะไรหาผมก็พอครับ คุณตาไม่ต้องไปสร้างความ นําบากใจให้เธอหรอกครับ”

หานมู่จื่อ:

ฉือจีนคงถูกท่าทีที่เข้าข้างของเย่ไม่เป็นทำเอาโมโห เขาพูด ด้วยความโกรธ “อะไรเรียกว่าไม่ต้องไปสร้างความลำบากใจ ให้เธอ ตาเรียกเธอไปคุยที่ห้องอ่านหนังสือไม่กี่คำ ก็เรียกว่า สร้างความลำบากใจให้แล้วหรอ? ตารู้ว่าแกชอบเธอ แต่แกคง ไม่ถึงขั้นหลงหัวปักหัวป่าขนาดนี้มั้ง!”

เย่โม่เซินสีหน้าเย็นชา “คุณตาครับ เมื่อกี้ผมพูดอย่างชัดเจน มากแล้ว คุณตาเรียกเธอไปคุยที่ห้องอ่านหนังสือ ดูผิวเผินคือคุย ไม่กี่คำ แต่คิดยังไงก็รู้ว่าคุณตาจะสร้างความลำบากใจให้เธอ

“แก แกนี่มัน!” ขู่ฉือจินถูกเขายั่วโมโหจนตัวสั่น และพูดไม่

ออก

ในขณะนี้เอง หานมู่จื่อกุมมือของเย่โม่เซิน จากนั้นก็เดินไป ข้างหน้าของเขาเพื่อบังเขาไว้ พร้อมพูดเสียงเบา: “คุณตาคะ หนู ไปห้องอ่านหนังสือกับคุณตาค่ะ”
เย่ไม่เป็นขมวดคิ้ว จับข้อมือเธอไว้ หานมอบีบฝ่ามือเขาเพื่อ ส่งสัญญาณให้เขาปล่อยตัวเอง จากนั้นก็พูดเสียงเบา: “ไม่มีอะไร หรอกค่ะ แค่พูดคุยไม่กี่คำเฉยๆ ฉันไม่ถูกตีหรอกนะ คุณจะตื่น เต้นไปทําไม?”

ใช่สิ แค่พูดคุยไม่กี่ค่าเฉยๆ

แต่ถึงจะพูดแค่ไม่กี่คำ เย่ไม่เป็นก็กลัวว่าคุณตาจะพูดคำพูดที่ ทำร้ายจิตใจมู่จื่อ ดังนั้นก็เลยอยากปกป้องเธอ ไม่อยากให้เธอ ไป

เพราะเมื่อเธอไปห้องน้ำ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าทางนี้เกิดเรื่องอะไร ขึ้น ได้แต่พูดว่า “เมื่อตอนที่คุณไปหาคุณน้า ผมได้บอกเรื่องที่ เราจะกลับประเทศกับคุณตา”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หาน จื่อค่อนข้างประหลาดใจ ก่อนหน้านี้ เธอยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมสายตาที่เฉือจินมองเธอถึงได้ เฉียบคมขนาดนั้น ที่แท้ก็เย่โม่เซินได้พูดเรื่องนี้ออกมานี่เอง

“โอเค ฉันรู้แล้วค่ะ” หาน จื่อพยักหน้า เธอก็ไม่ได้โกรธ แค่ ปลอบโยนเย่ โม่เซินโดยการตบมือเบาๆ “ฉันเข้าไปแป๊บเดียว ถ้าคุณไม่ไว้ใจก็เฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง รอฉันออกมาก็พอค่ะ”

หลังจากหาน จื่อไปที่ห้องอ่านหนังสือถือจีน เย่ไม่เป็นก็ได้ เชื่อฟังคำพูดเธอเฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง สีหน้าดูเคร่งขรึมมาก สั่งอา นที่อยู่ไม่ไกลมองดูภาพนี้ อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวพูดกับเสี่ยวหมี่โต้
“เสี่ยวหมี่โต้ว หลานดูซิว่าหน้าตาของแดดในตอนนี้ เหมือน หมาปั๊กที่เชื่อฟังมั้ย?”

เสี่ยวหมี่โต้ว: ..…………….

หานชิงที่อยู่ข้างๆสีหน้าเงียบสงบ

หลังจากฟังคำพูดนี้แล้ว ริมฝีปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นที่ นึง จากนั้นก็ได้มองสั่งอานไปหนึ่ง

คนๆนี้ เป็นน้าแท้ๆของเย่ โม่เซินจริงๆหรอ?

มีน้าแท้ๆที่ใส่ร้ายป้ายสีหลานชายตัวเองแบบนี้ด้วยหรอ?

ถ้าไม่ใช่เห็นกับตา ยากที่จะเชื่อจริงๆ

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ พูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “คุณย่าน้อยพูดปุ๊บ รู้สึกเหมือนจริงๆด้วยแฮะ”

หานชิงหันมองเสี่ยวหมี่โต้วทีนึง

พอกันเลย มีน้าที่ใส่ร้ายเขาไม่พอ แม้แต่ลูกชายของเขาก็ยัง

ใส่ร้ายป้ายสีตามด้วย

ในฐานะที่เป็นพี่ชายของหานคู่จื่อ หานซิงรู้สึกนี้ไม่มีอะไร แต่ในฐานะที่เป็นผู้ชายด้วยกัน หานซึ่งก็รู้สึกค่อนข้างสงสาร เขาขึ้นมาเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ