บทที่ 762 ตามหาความทรงจำให้คืนกลับมา

“เสี่ยวหมี่โต้ว วันนี้ตั้งใจเรียนหรือเปล่า แกล้งเพื่อนที่โรงเรียน บ้างหรือเปล่า?”

ได้ยินดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้วก็ปากงอนใส่เธอทันที เอ่ยพูด อย่างแง่งอนออกมา “หม่ามีของคนอื่นเขากลัวว่าจะมีใครมา รังแกลูกของตัวเองกันทั้งนั้น แต่หม่ามีกลับกังวลว่าเสี่ยวหมี่โต้ วจะไปรังแกคนอื่น!”

“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วของเราเป็นใครกัน ล่ะ? มีเพียงแค่ลูกนั่นแหละที่จะไปรังแกคนอื่นเขา คนอื่นมารังแก ลูกได้ด้วยรึไง?” หานมู่อยิ้มออกมาเล็กน้อย เห็นปากน้อยๆของ เขาออกมา พร้อมทั้งใบหน้าเล็กๆ ที่แสดงท่าทางไม่พอใจออก มานั้น อยากเอื้อมมือเข้าไปหยิกเสียจริง

น่าเสียดาย ที่ตอนนี้กำลังวิดีโอคอลกันอยู่ ถึงแม้ว่าจะมองเห็น หน้ากัน แต่กลับแตะต้องไม่ได้

ผู้ชายคนสำคัญในชีวิตของเธอทั้งสองคน ล้วนต้องตกอยู่ใน สถานการณ์แบบนี้กันทั้งคู่ เธอมีความปรารถนาอยากจะอยู่ ใกล้ๆพวกเขา แต่มันก็ไม่อาจทำได้

“เฮอะ หม่ามีนิสัยไม่ดี หม่ามี้แกล้งเสี่ยวหมี่โต้ว” หาหมอยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับออกไป ผ่านไปได้สักพักนึง จู่ๆตาของเสี่ยวหมี่โต้วก็ต้องเข้ามายังเธออย่างน่าสงสาร

“เอ่อ เสี่ยวหมี่โต้วไปหาหม่าได้มั้ยอ่ะครับ? น้าเสียวเหยียนบ อกว่าหม่ามหาแด๊ดดี้เจอแล้ว ผม…ผมก็อยาก….

หาน จื่อยังไม่ได้ตัดสินใจที่บอกเสี่ยวหมี่ได้เรื่องที่เย็ไม่เป็น ความจำเสื่อม ถ้าเด็กน้อยรู้เข้าว่าแด๊ดดี้ของเขาจำตัวเองไม่ได้ล่ะ ก็เขาจะต้องเสียใจแน่ จําต้องเอ่ยออกไปว่า “ตอนนี้ยังไม่ได้นะ ครับ หม่ามีอยู่ที่นี่ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ เสี่ยวหมี่โต้วอ ย่ามาเลย รอให้หม่ามีจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน แล้วหม่ามีค่อยพาแดดกลับไปตีมั้ย?”

เสี่ยวหมี่โต้วส่งเสียงฮึดฮัดออกมา “หม่ามี ทำไมหม่ามีต้อง แบกรับทุกอย่างเองด้วยล่ะ เสี่ยวหมี่โต้วก็อยากจะช่วยเหมือน กันนะ!”

“เด็กน้อยอย่างลูกจะช่วยอะไรหม่าได้กัน? อีกอย่าง…” หา นมู่จื่อหลุบตาลง เงามืดเข้าปกคลุมเข้ามาในแววตา “มีหลาย เรื่องที่ต้องให้เจ้าของเรื่องมาเป็นคนจัดการเองจะดีกว่า

พูดจบ เธอก็รู้ตัวขึ้นมาว่าสีหน้าเศร้าสร้อยอย่างนั้นได้ แสดงออกไปต่อหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว จึงเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยออกไป ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง “เสี่ยวหมี่โต้วจะต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟัง คำพูดของหม่ามีนะครับ รอหม่ามีกับแดดกลับไปนะครับ

“อือ”
“ถ้าหากว่าเสี่ยวหมี่โค้วเป็นเด็กดี เมื่อถึงตอนนั้น…..หม่ามีจะ ให้รางวัลเดี่ยวหมี่โค้ว ดีมั้ยครับ?

ดีครับ หม่ามีต้องรักษาคำพูดนะครับ…

สองแม่ลูกพูดคุยกันกะหนุงกะหนิงกันอยู่สักพักใหญ่ๆ เสี่ยวเห ยียนที่เข้ามาแตะศีรษะของเสี่ยวหมี่โต้วพร้อมบอกให้เขาไปอาบ น้ำ จากนั้นเธอก็เข้ามาวิดีโอคอลพูดคุยกับทาน จื่อแทน

“ปู่จื่อ มู่จื่อ ทางนั้นพัฒนาไปยังไงบ้าง? คืบหน้าบ้างมั้ย?”

นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เธอวิ่งวุ่นมาทั้งวัน เหนื่อยหอบอย่างกับ หมา แต่กลับยังคงไม่ได้เจอหน้าเย่ ไม่เซ็นเลย แล้วเธอจะไปได้ ผลมาจากไหนกันล่ะ?

ไม่แน่ว่าอีกหลายวันที่เหลือก็คงจะเป็นแบบนี้เหมือนเดิม แค่ อยากเจอหน้าเย่ไม่เป็นสักครั้งทำไมถึงรู้สึกว่ามันช่างยากเย็น เสียเหลือเกิน

เมื่อเห็นเธอไม่มีสีหน้ายินดีออกมา เสียวเหยียนก็พอจะคาด เดาได้อยู่บ้าง “ไม่หรอกมั้ง? หรือว่าจะไม่มีความคืบหน้าสักนิด เลยงั้นหรอ? เธอกับเขาไม่ได้เจอหน้ากันเลยสักครั้งเดียว?”

ได้ยินดังนั้น หาน จื่อหยุดชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็พูดออก ไป “หน้าได้เจอกันแล้ว เพียงแต่…

เธอลังเลใจออกมาเล็กน้อย หน้าได้เจอกันแล้ว เพียงแต่ภาพ ที่เย่ ไม่เห็นมีต่อเธอดูเหมือนว่ามันจะแย่เสียยิ่งกว่าแย่ แต่ ตอนทํางานในช่วงหลังๆพี่หลินก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ดังนั้นแล้วเธอจึงไม่แน่ใจนักว่าเขา ให้คะแนนความประทับใจต่อกาแฟ แก้วนั้นของเธออย่างไร

เพียงแต่อะไร? เธอรีบพูดมา อยากให้ฉันร้อนใจตายหรือ ไง?” ปลายสายทางด้านของเสี่ยวเหยียนนั้นได้ร้อนใจจนตีต้นขา ออกมา ทั้งยังแสดงท่าทางที่แทบจะทุ่มโต๊ะออกไปอย่างนั้นได้ ทําเอา หาน จื่อหลุดขำออกมา

“พริด…อุ๊บ ฮ่า ๆ ๆ— ฉันไม่เห็นจะร้อนใจอะไรเลย เธอจะมา ร้อนใจไปทําไมกัน?”

“อยหยา” เสี่ยวเหยียนร้อนใจจะตายอยู่แล้ว แต่เธอยังอยู่ นั่น จําต้องเอ่ยพูดออกไปอย่างจนใจ “อย่างฉันเขาเรียกว่า ฮ่องเต้ไม่ได้กังวลอะไร แต่ขันทึกลับเป็นกังวลแทนใช่มั้ยล่ะ? มัน ก็สมควรที่ฉันจะต้องร้อนใจอยู่แล้วมั้ยล่ะ เธอก็ยังจะมามีความ สุขเป็นความทุกข์ของคนอื่นอยู่ที่นั่นได้อีกนะ!”

หาหมอยังอดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะออกมา พลางคิดว่า เพื่อนที่สนิทกันอย่างแท้จริงก็คงจะเป็นอย่างนี้สินะ

เรื่องของตัวเอง เจ้าตัวยังไม่เห็นจะเป็นกังวลออกมาเลย แต่ เธอกลับร้อนใจแทนเธอไปก่อนเสียแล้ว

“โอเคๆ ฉันจะบอกเธอว่า หน้านะได้เจอกันแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ นานนัก”

“หมายความว่ายังไงอ่ะ?” เสี่ยวเหยียนยกมือขึ้นกุมหัว “ก่อน หน้านี้เธอเคยบอกฉันไม่ใช่หรือไง ว่าเธอได้ผ่านสัมภาษณ์ได้เข้า ทำงานที่บริษัทตระกูลฉือแล้วนี่?”
“อ๋อ แต่…ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ นี่เพิ่งเข้าทำงานวันแรกเอง และฉันก็ไม่อาจรีบร้อนเกินไปได้

“เอาล่ะ ในเมื่อเธอไม่รีบร้อน งั้นฉันก็จะไม่เร่งเธอแล้ว ฉันได้ คิดเรื่องการแต่งงานของฉันเรียบร้อยแล้วนะ”

ทั้งสองคนพูดคุยสัพเพเหระกันอยู่สักพัก เสี่ยวเหยียนเห็นหา หมู่จื่อมีสีหน้าเหน็ดเหนื่อยออกมา ก็ไม่ได้รบกวนเธออีก แต่ได้ บอกให้เธอไปพักผ่อน จากนั้นก็วางสายไป

วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ หานมอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่กลับ พบว่า ในตอนที่ลุกขึ้นนั้น ตรงส่วนน่องขาของเธอรู้สึกปวดเมื่อย สุดๆ ไม่อาจสาวเท้าก้าวใหญ่ๆออกไปได้เลย ต้องค่อยๆก้าว ๆเดินออกไปด้านหน้า

เมื่อออกมาหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น หาน จื่อ พยายามหาขาปวกเปียกไม่มีแรงของตัวเองเดินก้าวออกไป ใน ตอนที่นั่งลงบนโซฟา ก็ได้พบว่าส้นเท้าของเธอก็ยังมีรอยถลอก ออกมา

เธอนวดน่องขาไปด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

เธอไม่ได้ทำงานอย่างนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย ถึงได้วิ่งวุ่นทั้ง วันแล้วกลายมาอยู่ในสภาพอย่างนี้ได้

“ช่างหาเรื่องใส่ตัวเสียจริง หานคู่จื่อ” เธอค่อนแคะตัวเองออก มาเบาๆ อารมณ์ต่าดิ่งลงไปเล็กน้อย

แต่เพียงไม่นาน หานมอก็ยืนหยัดลุกขึ้นสู้ขึ้นมาอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นมาพร้อมหยิก ใบหน้าตัวเองเบาๆ

“ตอนนี้เธอจะต้องเป็นคนที่ตามหาความทรงจำให้กับสามีของ เธอนะ ไม่อาจจะมายอมแพ้เพียงเพราะแค่ความลำบากเล็กๆ น้อยๆนี้ จากนี้ไป ก็จงสู้ต่อไปเถอะนะ”

วันที่สอง หานมอก็ได้เปลี่ยนมาสวมรองเท้าส้นเตี้ย อีกทั้งยัง เลือกสวมเสื้อผ้าที่คล่องตัวไม่อึดอัดเป็นพิเศษ

เดิมทีเธอเพิ่งจะท้องได้เพียงสองเดือน แต่ก็ยังมองไม่ออกว่า กำลังท้อง ดังนั้นแล้วตามจริงเธอก็ไม่ได้อยากแต่งตัวอย่างนี้ หรอก แต่เมื่อคิดถึงอนาคต เธอแต่งตัวแบบนี้ก็พอให้หลบเลี่ยง ในวันที่ท้องนูน ดออกมา ถ้าหากเมื่อถึงตอนนั้นแล้วเธอเปลี่ยน มาสวมชุดโคร่งๆคนอื่นก็จะมองออกได้ง่ายว่าเธอกำลังตั้งท้อง

ทันทีที่เดินมาถึงห้องเลขา พี่หลินก็ได้มอบหมายให้เธอไป ทําความสะอาดห้องทํางาน

“อีกหนึ่งชั่วโมงคุณชายเซ็นจะเดินทางมาบริษัท เธอจะต้อง ทําความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนที่เขาจะมาถึงห้องทำงาน จำเอา ไว้ว่าอย่าให้มีฝุ่นหลงเหลืออยู่เด็ดขาด ท่านประธานของเรารัก สะอาด ถ้าเธอสะเพร่าทำพลาดขึ้นมาล่ะก็ เขาจะต้องระเบิดความ ไม่พอใจออกมาแน่

“ค่ะ ฉันทราบแล้วค่ะ”

ทานอพยักหน้าออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกไปยังห้องทํางานท่านประธาน

เธอรู้นิสัยความเคยชินของเย่ ไม่เป็นอย่างแน่นอน ส่วนที่ให้ ทำความสะอาดให้สะอาดมากเป็นพิเศษอะไรพวกนั้น ก็เพราะ ห้องทำงานของเขาเดิมทีก็สะอาดอยู่แล้ว เธอไปทําความสะอาด ที่นั่น รู้สึกแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นแล้วหานคู่จื่อไปมาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ได้เดินกลับมา ใน ตอนที่พี่หลินเห็นเธอกลับมานั้น ก็ยังรู้สึกตกใจมากเช่นกัน

“เธอทําความสะอาดได้ไม่นานก็เสร็จแล้วหรอ?”

“ใช่ค่ะพี่หลิน”

“เธอแน่ใจใช่มั้ยว่าทำความสะอาดได้สะอาดเรียบร้อยแล้ว?”

“ค่ะ” ทานอพยักหน้าออกมาเล็กน้อย เธอแน่ใจว่าตัวเอง ทําความสะอาดจนสะอาดแล้ว ไม่มีสิ่งสกปรกหลงเหลืออย่าง แน่นอน

เห็นสีหน้าที่ดูสัตย์จริงของเธอแล้ว พี่หลินก็คิดว่าเธอไม่ เหมือนกับว่าจะเป็นคนขี้เกียจอะไรจำพวกนั้น ดังนั้นแล้วเธอจึงไม่ ได้แคลงใจอะไรออกมา คาดว่าเธอน่าจะเป็นคนมือเท้าว่องไว

หลังจากที่เยโมเงินเข้าทำงาน จู่ๆ ก็โทรเข้ามาหาเธอ เอ่ยถาม เสียงเย็นว่าใครเป็นคนทําความสะอาดห้อง พี่หลินก็ได้มีตอบ สนองออกมาทันที

ซวยแล้ว
พี่หลินนิ่งอึ้งอยู่หลายวกว่าจะเอ่ยออกไป “ความสะอาด…ไม่ ผ่านหรือคะ?”

“ก่อนที่ผมจะโมโหออกมา ให้คนผู้นั้นใสหัวเข้ามาทำความ สะอาดใหม่อีกครั้ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ