เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1180 คุณอย่าได้คิดเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย



บทที่1180 คุณอย่าได้คิดเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย

หานมู่จื่อแสดงอาการสิ้นหวังออกมา

เสี่ยวเหยียนก็แสดงอาการทำตัวไม่ถูก เพราะว่าเธอเองก็ไม่รู้ เหมือนกันว่าเรื่องมันจะกลายมาเป็นอย่างนี้ไปได้ และสำหรับเธอ แล้ว แต่ไม่เป็นอยู่ในห้องทำให้เธอหายใจไม่สะดวก ตอนนี้เพิ่ม หานซึ่งไปอีกคน เสี่ยวเหยียนคิดว่าตัวเองไม่อาจหายใจได้อยู่ แล้ว~

ทันใดนั้นเองหาน จื่อก็ได้เอ่ยปากพูดออกมา

“จะปรึกษากันสักหน่อย พวกคุณสองคนออกไป

เย่ไม่เป็น “

หานชิง “…”

หลังจากผ่านไปได้สักพัก หานซึ่งก็เอ่ยถามเสียงเรียบออกมา

“เป็นอะไรไป?”

สบสายตากับเขา เสี่ยวเหยียนก็รีบมองไปทางอื่น แสร้งทำ เป็นมองไม่เห็น ให้หานคู่จื่อตอบกลับคำถามเขาออกไป “พวก เราทั้งสองคนอยากคุยกัน พวกคุณทั้งสองคนออกไปคุยกัน ไม่ ได้หรอ?”

“ไม่ได้” ไม่รอให้หานชิงได้เอ่ยปากพูดออกมา เย่โม่เซินก็ได้ ปฏิเสธข้อเสนอของหาน จื่อออกมา เขาจ้องมองหานมอนิ่งเหมือนกับว่าจะไม่กลัวว่าตาจะล้าเลยสักนิด “ผมต้องอยู่เฝ้าคุณ นะ”

คุณหมอได้กำชับเอาไว้แล้วว่าเธอคลอดลูกก็เป็นเรื่องของสอง วันนี้ คนในครอบครัวจะต้องเฝ้าอยู่ใกล้ๆ ตัวตลอดเวลา เพื่อ ป้องกันเรื่องที่ไม่คาดฝันที่จะเกิดขึ้นมา ช่วงก่อนหน้านั้นเย่ไม่เชิ นก็มาเฝ้าเธออยู่ตลอด ไม่มีทางที่จะเหนื่อยหน่ายในสองวันนี้ได้ เลย

เสี่ยวเหยียนฟังอยู่ข้างๆ คิดว่าเยโม่เป็นจะต้องไม่มีทางไปแน่ คาดว่าก่อนหน้าที่หานจื่อจะคลอด เขาจะต้องอยู่เฝ้ามอสุด ชีวิตแน่ คิดไปสักพัก เสี่ยวเหยียนก็ลองเอ่ยถามเลียบเคียงออก ไป “ไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยมาเยี่ยมเธอใหม่ดีกว่า?

หาน จื่อมองเธอมาด้วยสายตาของความขุ่นเคือง เสี่ยวเหยีย นมีอาการร้อนตัวขึ้นมาทันที เธอก็อยากจะอยู่กับจื่อให้มากกว่า นี้อีกหน่อย ถ้าเย่ไม่เป็นไม่อยู่ที่นี่ล่ะก็ เธอก็จะสามารถอยู่ค้างคืน กับหานมู่จื่อได้ แต่เธอกับจื่อถึงแม้ว่าจะคุ้นเคยกัน แต่กับคุณ ชายเย่นั้นก็ยังไม่ค่อยสนิทสนมกันเท่าไหร่นัก

ในตอนที่เสี่ยวเหยียนเตรียมที่จะพูดอะไรออกมาอีก แต่หาน ชิงก็กลับพูดขึ้นมาในเวลานี้

“ความจริงแล้วนายไม่ต้องเฝ้าน้องสาวขนาดนี้ก็ได้ คลอดลูก ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ว่ายังมีเวลาอีกสองวัน หรือไง? ถึงวันที่เธอคลอดวันนั้นแล้ว นายจะอยู่เฝ้าเธออีกก็ได้

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เย่ไม่เป็นก็ยิ้มหยันออกมา ไม่เห็นด้วยกับความเห็นของเขาเลยสักนิด

“เมื่อไหร่ที่ภรรยาของนายคลอดลูก ถ้านายสามารถ ใจเย็นอยู่ อย่างนี้ได้ก็ค่อยมาถามเรื่องนี้กับฉันอีกทีแล้วกัน”

คำพูดนี้ ได้ทำเอาหานชิงรู้สึกอยขึ้นมาเลยทีเดียว

หานชิง “…”

เสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆ

หาน จื่อพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง “ช่างเถอะ พวกเธอกลับกัน ไปก่อนเถอะ”

เสี่ยวเหยียนก็รีบลุกขึ้นหนีทันที “งั้นก็ได้ ฉันไปก่อนล่ะ อีกสอง วันแล้วค่อยมาเยี่ยมเธอใหม่”

“จะไม่แสดงอะไรออกมาสักหน่อยเลยหรอ? ฉันเพิ่งจะพูดออก ไป เธอก็รีบร้อนทนรอแทบไม่ไหวเสียขนาดนี้ มิตรภาพพัง ทลาย!” หานมู่จื่อมองเสี่ยวเหยียนแล้วป่าวประกาศออกไปด้วย ความเศร้าเสียใจ

“อืม! สองวันนี้ก็ให้พังไปก่อนชั่วคราวแล้วกัน รอให้เธอคลอด ลูกแล้วพวกเราก็ค่อยคืนดีกันนะ” เสี่ยวเหยียนตบแก้มหานมู่จื่อ ไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมเอ่ยเสียงหวานออกไป “วันที่เธอ คลอดฉันจะมาหาเธอนะ”

จากนั้นเสี่ยวเหยียนกับหานซึ่งก็ได้ออกไปพร้อมกัน หลังจากที่ ทั้งสองคนออกมาจากวิลล่า ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกโล่งอกขึ้น มา เห็นการแสดงออกเล็กๆของหานชิงแล้วก็มีทั้งความอยากพูดและทั้งไม่กล้าพูดออกมา

สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “คุณชายเย่เฝ้ามชื่อเสียจน ไม่ละสายตาเกินไปแล้ว แม้แต่ฉันจะอยู่ที่นี่ด้วยก็ยังไม่วางใจอีก

“ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่จะได้เป็นพ่อ แต่ถึงยังไงนี่ก็เป็น ครั้งแรกที่ได้เผชิญกับการคลอดลูก ก็ถือว่าปกตินี่” หานซึ่งตอบ เธอออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ปกติหรอ?” เสี่ยวเหยียนนึกความสงสัยขึ้นมา จากนั้นก็ร้อง อ่อออกมา “ผู้ชายที่เป็นพ่อคนครั้งแรกหรือไม่ก็ในตอนที่เผชิญ หน้ากับการคลอดลูกจะเป็นกันอย่างนี้?”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว หานชิงชะงักไป หลังจากที่ผ่านไปได้สักพัก นึงแล้วริมฝีปากบางก็เม้มเข้าหากัน “คือกำลังถามฉัน?”

เอ่อ…

“ว่ากันตามหลักแล้ว ผู้ชาย80เปอร์เซ็นต์ก็ควรจะเป็นอย่างนี้ แต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่หรอกนะว่าตัวเองจะอยู่ ใน80เปอร์เซ็นต์นี้ หรือว่าอีก20เปอร์เซ็นต์ที่นอกเหนือจากนั้น หรือถ้าเธออยากรู้ จะลองดูก็ได้นะ

“ลอง?” เสี่ยวเหยียนพูดต่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว

พูดต่อออกไปเสร็จ เธอก็ได้รู้ตัวขึ้นมาว่าคำพูดของหานซึ่งมัน หมายความว่าอะไร ใบหน้าขาวเนียนแดงออกมาทันที มอง หานชิงอย่างข่มกลั้นอารมณ์อยู่นาน “หยาบคาย!!”

นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะกำลังหยอกล้อเธออยู่
ปฏิกิริยาที่รุนแรงขนาดนั้นของหญิงสาวได้ทำให้หานซึ่งคาด เดาเอาไว้ก่อนแล้ว รอยยิ้มตรงริมฝีปากก็กว้างออกมา แม้แต่ นัยน์ตาดำสนิทก็ยังเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“หยาบคายอะไรกัน? ไม่ใช่ว่าเธอกำลังตั้งคำถามอยู่หรือไง? ฉันก็แค่ให้คำตอบอย่างมีประสิทธิภาพกลับไปก็เท่านั้นเอง”

พูดเหลวไหล!

ตอบอย่างมีประสิทธิภาพอะไรกัน เห็นๆกันอยู่ว่ากำลังล้อเธอ อยู่!

เสี่ยวเหยียนแสดงอาการโกรธเคืองออกมา แต่ภายในใจนั้น ยิ่งรู้สึกมีความสุขขึ้นมา คำพูดอย่างนี้ของหานซึ่งหมายความว่า เขาตั้งใจจะพัฒนาความสัมพันธ์ที่ยืนยาวกับเธอต่อไปงั้นหรอ? คิดไปถึงเรื่องที่จะแต่งงานมีลูกกับเธอ?

ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งคิดหน้าเสี่ยวเหยียนก็ยิ่งแดง ใบหูก็ยิ่งร้อนขึ้น มาเรื่อยๆ เธอรีบกดเลื่อนหน้าต่างรถให้ลมพัดเข้ามา

“ร้อน?” หานซิงคนนี้ยังคงทำตัวเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว นึกไม่ ถึงว่าจะยังเอ่ยปากถามเธอออกมา “อยากให้เปิดแอร์หน่อย มั้ย?”

เสี่ยวเหยียน “ไม่ต้อง ขอบคุณ”

ตาแก่แรดกว่านี้อีกได้หรือเปล่า? จริงๆเลย! เกินไปแล้วนะ!

เสี่ยวเหยียนกู่ร้องอยู่ในใจ แต่ภายนอกกลับไม่กล้าแม้แต่จะ หลุดเสียงตดออกไปด้วยซ้ำ
ผ่านไปได้สักพัก มาถึงไฟสัญญาณจราจร รถก็หยุดจอด บรรยากาศภายในรถก็น่าอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย เสี่ยวเหยียน เอาแต่มองนอกหน้าต่างไม่พูดอะไร

หานชิงเหล่ตามองไปเล็กน้อยก็สามารถมองเห็นหญิงสาว ปากจึงเข้ากับฝั่งหน้าต่างรถ ท่าทางเหมือนกับไม่อยากจะพูดกับ

เขา

เขาก็อดไม่ได้ที่คิดจะเย้าแหย่เธอเล่นขึ้นมา

“ใครกันที่ส่งข้อความมาหาฉัน ให้ฉันมา?”

ได้ยินอย่างนั้น ร่างของเสี่ยวเหยียนก็ชะงักไปเล็กน้อย แอบ มองไปทางหานชิง ก็เห็นหานซึ่งกำลังจ้องเธออยู่

“ตอนนี้ฉันมาแล้ว แม้แต่สนใจก็ยังไม่ยอมสนใจฉันเลย?

เสี่ยวเหยียน “ฉัน ฉันไม่ยอมสนใจคุณที่ไหนกัน คุณไม่ใช่ว่า กำลังขับรถอยู่หรอ? ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณเสียสมาธิเท่านั้น เอง”

“ตอนนี้เป็นไฟแดง” หานชิงเอ่ยเตือนสติเธอ

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันรู้อยู่แล้วน่า

ช่วงเวลาของไฟแดงก็ไม่ได้นานเท่าไหร่ กำลังจะเปลี่ยนเป็น ไฟเขียวแล้ว

“ยังมีอีก25วิ” เขาเอ่ยออกมาอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียน “25 ทําอะไรได้?”
เธอมองหานซึ่งไปด้วยใบหน้าที่งุนงง ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า ทำไมจู่ๆเขาถึงได้เตือนเธอขึ้นมาในเวลานี้ ในตอนที่เงยหน้าขึ้น สบตากับเขา ก็ได้พบว่าในแววตาของเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม จางๆ ยังมีอารมณ์อื่นอยู่บ้าง

และก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เสี่ยวเหยี่ยนก็หน้าแดงเสียจนบอก ไม่ถูก “คุณ คุณอย่าคิดเพ้อเจ้อไปเลย!

“หม?”

“พอหยุดไฟแดงคุณก็คิดอย่างนั้นขึ้นมา มันอันตรายเกินไป ไม่ได้นะ!”

หานชิงหรี่ตาลงเล็กน้อย “อย่างนั้น?”

เขาเหมือนกับว่าจะดูสับสนออกมาเล็กน้อย ผ่านไปครู่นึงก็ นึกออกว่าอย่างนั้นที่เสี่ยวเหยียนหมายถึงนั้นเป็นอะไร ก็อดไม่ ได้ที่จะยิ้มออกมา “เธอบอกว่าฉันขับรถอยู่ไม่อยากให้ฉันเสีย สมาธิ ฉันเตือนเธอว่าตอนนี้ยังมีอีก 250 ก็เพื่อให้เธอพูดกับฉัน ทำไมพอไปถึงเธอ ก็กลายเป็นว่าฉันคิดอย่างนั้นไปได้ล่ะ? หรือ ว่าจะเป็นเธอที่คิด?”

ตรงประโยคสุดท้ายนั้น หานซึ่งจงใจพูดออกมาช้าๆทั้งยัง เปลี่ยนน้ำเสียง บรรยากาศภายในรถก็เปลี่ยนไม่เหมือนเดิมขึ้น มาทันที

เสี่ยวเหยียนก็สําลักออกมาอันที มองเขาจนนิ่งอึ้งไป

นี่เธอยกหินขึ้นมาแล้วทำหล่นทับเท้าตัวเองไปหรอเนี่ย?
“อืม ดูเหมือนว่าจะคิดจริงๆ แต่ตอนนี้มันไม่สะดวก เดี๋ยว ก่อนว่ามีโอกาสหรือเปล่านะ

คำพูดเพิ่งจะหลุดออกมา ช่วงเวลาของไฟแดงก็หมดลง ทาน ชิงเตรียมขับรถ เสี่ยวเหยียนถูกเข้าใจผิด ทำได้แค่เพียงอธิบาย ออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ใครเขาคิดกัน? ฉันไม่ได้คิดอย่าง นั้นสักหน่อย ทั้งๆ ที่คุณทำให้ฉันเข้าใจผิดเองแท้ๆ มาตอนนี้ ทำไมถึงได้โยนมาที่ฉันคนเดียวล่ะ?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ