บทที่ 1415 ฉันถามเธอว่าเธอล่ะ

สวี่เย็นหวั่นนั่งนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น ในหัวก็ปรากฏภาพที่พนักงาน สาดกาแฟลงไปบนร่างของเสี่ยวเหยียนเมื่อกี้นี้ขึ้นมา แล้วก็เป็น ภาพที่ได้พาเธอออกไปอีก จากนั้นมือของเธอก็เริ่มสั่นขึ้นมา อย่างควบคุมไม่อยู่

หลังจากที่ผ่านไปได้สักพัก สวีเย็นหวั่นก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว นึกอยากจะเดินไปทางห้องน้ำ

ในตอนที่ผ่านร่างของเห้อเหลียนวิ่ง กลับถูกมือข้างหนึ่งของ เขาขวางทางเอาไว้

“คิดจะทําอะไร?”

สวี่เย็นหวั่นไม่รู้ว่าตัวเองคิดจะทำอะไร รู้เพียงแค่มือเท้าของ เธอมันไม่ฟังคำสั่งของเธอ เธอไม่อาจนั่งอยู่ตรงนี้ได้

“คิดให้ดี นั่นเป็นศัตรูหัวใจของคุณนะ ความสุขของพวกเขา คุณจะเจ็บปวดกับมันนะ ผู้ชายคนนั้นให้คุณรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว มาหลายปี แต่งงานก็เรื่องนึงแล้ว แต่มามองผู้หญิงที่คุณไม่ได้ อย่างนี้ คุณยอมได้หรอ?”

สวี่เย็นหวั่นกัดริมฝีปากมองไปยังเขา

เห้อเหลียนจึงยกยิ้มออกมา ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “สวี่เย็น หวั่น นี่เป็นโอกาสที่ไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ เลยนะ ถ้าครั้งนี้ล้ม เหลว ครั้งหน้าคุณจะนัดเธอออกมาอีกก็ยากแล้วล่ะ คุณต้องคิดให้ดีๆ

จากนั้น เห้อเหลียนจึงก็เล่าแผนการทั้งหมดของเขาให้กับส เย็นหวั่น ถึงขนาดที่ยังอธิบายกระบวนการทั้งหมดออกมา ซึ่งมา ถึงขั้นที่ถึงกับนองเลือดนั้นแล้ว หัวของสวี่เย็นหวั่นก็เกิดเสียงอื้อ ขึ้นมา ไม่สนอะไรอีกต่อไป สะบัดมือของเห้อเหลียนจึงออกไป อย่างแรงแล้วรีบวิ่งไปทางห้องน้ำทันที

เธอวิ่งไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน ก้าวออกไปอย่างรีบร้อน อยากจะไปช่วยคนด้วยใจจริง

เห้อเหลียนจึงมองเงาร่างเบื้องหลังของเธออยู่นาน จวบจนเงา ร่างเธอหายไปจากระยะสายตา เขาถึงจะถอนสายตากลับมา จากนั้นก็เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งตรงที่นั่งที่สวีเย็นหวั่นนั่งเมื่อกี้นี้ ยก กาแฟของเธอขึ้นมาดื่มคำนึง จ่อเข้ามาที่ริมฝีปากชิมเข้าไป หลายคำ รอยยิ้มตรงมุมปากและในดวงตาต่างก็ดูอ่านยากออก มา

ภายในห้องน้ำ

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนทำความสะอาดเสื้อผ้าเสร็จ ถอดเสื้อ คลุมออกให้พนักงานสาวเอาไปเป่าลมให้แห้ง จากนั้นก็เธอเข้า ห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ทำธุระเสร็จ ประตูจะเปิดไม่ออกเสียแล้ว

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนก็นึกว่าประตูเสีย ก็เลยลองอยู่หลายครั้ง แต่ประตูก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆออกมา เหมือนกับว่าถูกคนล็อก จากข้างนอกไม่มีผิด
พอความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว เสี่ยวเหยียนก็ตื่นกลัวอยู่กับที่ ภายในใจของเธอเกิดสังหรณ์ใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าจะมีคนคิดอยากจะทำร้ายเธอ? แต่ขังเธอเอาไว้ใน ห้องน้ำ นี่คิดจะทำอะไรกัน?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็ตื่นตระหนก ขึ้นมาเล็กน้อย เธอรีบคลำหาโทรศัพท์ของตัวเอง แต่ก็โชคไม่ดีที่ ได้พบว่าตอนที่เข้าห้องน้ำมานั้นเธอได้วางโทรศัพท์เอาไว้บน อ่างล้างหน้า เธอนึกว่าไม่นานเธอก็ออกไปแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าจะ เกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นมาได้

ทำไงดี? เสี่ยวเหยียนกระวนกระวายใจ ทำได้เพียงลองตะโกน ร้องขอความช่วยเหลือออกไปดู

“มีใครอยู่ด้านนอกหรือเปล่า? ตรงนี้ต้องการความช่วยเหลือ

ช่วยด้วย”

เธอตะโกนเสียงดังอยู่หลายคำ ภายในห้องน้ำนั้นว่างเปล่าได้ ผู้คน ถึงขนาดที่ยังมีเสียงก้องกลับมาอยู่นิดหน่อย แต่นอกจากนี้ แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นอีกเลย ในใจของเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกกลัว ขึ้นมา ถอยกลับไปยืนพิงอยู่ในมุม

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นสำรวจรอบๆ

ข้างบนนั้นว่างเปล่า ถ้าออกไปไม่ได้จริงๆล่ะก็ เธอสามารถ ลองคิดที่จะออกไปจากทางด้านบนแทน

แต่ผนังลื่นทั้งนั้นเลย ไม่มีสิ่งไหนที่สามารถช่วยได้เลย และถึงแม้ว่าจะขึ้นไปแล้ว แล้วเธอจะลงมายังไงอีก? ถ้าเป็นเมื่อก่อน จะ ล้มก็ให้มันล้มไป เบาสุดก็แค่เจ็บตัวนิดๆหน่อยๆ หนักสุดก็แข็ง ขาหักล่ะมั้ง ขอเพียงแค่สามารถออกไปได้จะล้มลงไปก็ช่าง

แต่ตอนนี้เธอท้องอยู่ ถ้าตกลงไปแล้วเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมา ล่ะ?

ไม่ได้ เสี่ยวเหยียนไม่กล้าลองวิธีนี้ไปง่ายๆเด็ดขาด แค่นอกจากนี้แล้ว เธอเหมือนจะไม่มีวิธีอื่นเลยจริงๆ เสี่ยวเหยี ยนก็เลยทำได้เพียงลองตะโกนร้องขอความช่วยเหลือออกไปไม่ หยุด

หลังจากที่สวีเย็นหวั่นมาถึงห้องน้ำ ก็ชนเข้ากับพนักงานคนที่ ถือเสื้อคลุมของเสี่ยวเหยียนพอดี เธอทั้งหล่อนเอาไว้ด้วยความ ดุดัน “เธอล่ะ?”

พนักงานถูกท่าทางนั้นของเธอทำเอากลัวขึ้นมา ผ่านไปนาน ไม่อาจเรียกสติกลับคืนมาได้ สวีเย็นหวั่นก็ได้ถามออกไปอย่าง ดุดันอีกครั้ง “ฉันถามเธอว่าเธอล่ะ?”

พนักงานกลัวจนหัวหด “อยู่ อยู่ในห้องน้ำ

”

“เธอทำอะไรเธอ?” สวีเย็นหวั่นพอนึกถึงวิธีที่นองเลือดน่ากลัว นั้นที่เห้อเหลียนจึงพูดกับเธอเมื่อกี้นี้ ตอนนี้เธอจึงรู้สึกอยากอ้วก ออกมา ไม่กล้าจะจินตนาการเลยจริงๆ

“ฉัน ฉัน…”

พนักงานล้ำๆอึ้งๆจนแทบจะพูดไม่ออก สวี่เย็นหวั่นขี้เกียจจะไปสนใจเธออีก เดินตรงเข้าไปยังห้องน้ำ

พอเดินเข้ามาใกล้ สวีเย็นหวั่นก็ได้ยินเสียงของเสี่ยวเหยียน “มีใครอยู่ด้านนอกมั้ย? ประตูฉันเหมือนจะถูกล็อกเอาไว้ ช่วย ฉันหน่อย”

สวีเย็นหวั่นซะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย ฟังจากเสียงนี้เหมือนจะยัง ดีๆอยู่ งั้นเรื่องพวกนั้นที่เห้อเหลียนจึงพูดออกมาล่ะ?

ไม่ทันได้คิดอะไรมากมาย สวีเย็นหวั่นรีบเดินเข้าไปช่วยเธอ เปิดประตู ด้านนอกเปิดประตูอันที่จริงแล้วมันง่ายมาก แต่ถ้าเป็น ด้านในก็ทําอะไรไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีคนจากด้านนอกช่วย ก็ทำได้ เพียงแค่ติดอยู่ด้านในไปตลอด

ปัง!

หลังจากที่ประตูเปิดออก เสี่ยวเหยียนก็เจอเข้ากับใบหน้าร้อน ใจของสวีเย็นหวั่นก่อนเป็นอันดับแรก

“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?

สวีเย็นหวั่นหายใจแรงขึ้นมาเล็กน้อย อีกทั้งหลังจากที่ถาม เสร็จสายตาก็มองสำรวจไปบนร่างและบนหน้าของเสี่ยวเหยียน เหมือนกับกลัวว่าเธอจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่ปาน

“ฉันไม่เป็นไร” เสี่ยวเหยียนกลับมายืนให้ดีๆอีกครั้ง มองเธอ ไปด้วยความสงสัย “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

พอถูกถามมาอย่างนั้น สวี่เย็นหวั่นก็รู้ตัวว่าเธอรีบมาไปหน่อยเหมือนจะเปิดโปงตัวเองเข้าแล้ว เธอเขวไปเล็กน้อยกว่าจะเอ่ย ออกมาด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันเห็นเธอมาห้องน้ำนานแล้วไม่กลับไป สักที นึกว่าเธอจะโกรธก็เลยอยากจะเดินมาดูสักหน่อย นึกไม่ ถึงว่าพอมาถึงแล้วจะได้ยินเธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเข้า หลังจากนั้นฉันถึงได้พบว่าประตูถูกล็อกเอาไว้

สําหรับคำอธิบาย ของเธอ เสี่ยวเหยียนไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่เดินออกไปด้านนอก จากนั้นก็มองสำรวจประตูบานนั้น “ก็ดีๆอยู่นี่ ทำไมถึงได้ล็อกกันล่ะ?”

สวี่เย็นหวั่นสูดหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยพูดอธิบายออกไปอย่าง อิดออด “ก็คงเป็นเพราะพนักงานไม่ระวังล่ะมั้ง

ภายในห้องน้ำแห่งนี้ก็ตกอยู่ในความเงียบอยู่สักพัก เสี่ยวเหยี ยนก็หยิบเอากระเป๋าของตัวเองขึ้นมา แล้วมองมาทางสวี่เย็น หวั่น

“ขอบคุณนะ ถ้าไม่เพราะเธอไม่สบายใจจนวิ่งมาดูฉัน ฉันไม่รู้

จะต้องถูกขังอยู่ที่นี่นานแค่ไหน

“คงไม่หรอก ตอนฉันมาก็เจอกับพนักงาน ในมือเธอก็ถือเสื้อ คลุมเธออยู่ รอให้เธอเป่าลมให้แห้งแล้วกลับมาถ้าพบว่าเธอถูก ขังเอาไว้ จะต้องช่วยเธอแน่

“ไม่ว่าจะพูดยังไง ก็ขอบคุณนะ ตอนนี้ก็สายมากแล้ว ฉันต้อง กลับแล้วจริงๆ ที่ร้านก็คงยังมีงานต้องทำ ถ้าเธอว่างเมื่อไหร่ ก็ มากินสักมื้อเถอะ ฉันเลี้ยงเธอเอง”

สวี่เย็นหวั่นไม่เจอกับการเชิญชวนอะไรทำนองนี้มานานแล้วมองเสี่ยวเหยียนอย่างเลื่อนลอยอยู่พัก กว่าเผยรอยยิ้ม ออกมาอีกครั้ง ได้เลย คำไหนคำนั้น

“อืม

เสี่ยวเหยียนออกจากห้องน้ำ ไม่ได้หาพนักงานกลับ แต่เดินทางยืนใต้ แสงเธอถึงรู้สึกได้ความอบอุ่นขึ้นได้ในที่สุด

ขากำลังสั่น เสี่ยวเหยียนหยิบโทรศัพท์จะโทร ออกขนาดแม้แต่ โทรศัพท์เองยังเอาไว้มั่นคงเลย

ก่อนหน้าห้องน้ำ เธอเป็นพูดแต่ความจริงแล้วเธอได้เอาเรื่องที่เกิดขึ้นมาคิดให้ ชัดเจนแล้ว

ระวัง ยังไงความเป็นไปเดียวนั่นคนต้องการปองร้าย เธอ ส่วนคนที่ปองร้ายนั้น เสี่ยวเหยียนหลับตาลง ไม่ใช่ว่าเธอปรักปรำใคร เพียงแต่

นอกจากสวีเย็นหวั่นแล้ว ตอนนี้เธอนึกถึงใครไม่ออกเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ