บทที่ 77 เป็นห่วงเธอนิดหน่อย

ท่ามกลางความมืด ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่า ไหร่มีเสียงแกร็กๆดังขึ้น เหมือนเสียงของพวงกุญแจ กระทบกัน เสียงดังเป็นพิเศษ ในคืนที่เงียบสงัดหลัง จากนั้นประตูก็เปิดขึ้น

ร่างทั้งสองร่างปรากฏในความมืด

“ผู้ช่วยเสิ่น?”เซียวซู่มองไปที่ห้องมืดและหยิบ โทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดไฟฉาย

ห้องสว่างขึ้นมาทันที

จากนั้นเย่โม่เซินก็เห็นสภาพในห้องอย่าง ชัดเจน ร่างเล็กขดตัวอยู่ที่มุมห้อง มือทั้งสองข้าง กอดหัวเข่าของตัวเองเอาไว้ เธอขดตัวเหมือนลูก บอลเล็กๆ

เหมือนแมวตัวหนึ่งที่กำลังขดตัว

ริบบิ้นที่รัดผมไม่รู้ว่าหลุดออกไปตั้งแต่เมื่อ ไหร่

ทำให้เส้นผมดำขลับของเธอกระจัดกระจาย ไปหมด และร่วงลงอย่างไม่เป็นระเบียบบนไหล่ ปกคลุมลงมาบนใบหน้าและหูของเธอ

แต่แปลก เย่โม่เซินรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวัง และความเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากเธอ
ปรากฏให้เห็น ตั้งแต่ต้นจนจบ

เกิดอะไรขึ้น? เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียง ไม่พอใจ

“เธอเป็นอะไรไป?”

เมื่อเซียวซู่ได้ยินคำถามเขาก้าวไปข้างหน้า

“ผู้ช่วยเสิ่น?”

คนที่ขดตัวอยู่ไม่ตอบสนอง ไม่ขยับเลยแม้ น้อย ได้แต่นั่งอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับเลย

“ผู้ช่วยเสิ่น? ผู้ช่วยเสิ่น?”เชียวซูเห็นเธอเงียบ

สายตาของเขาก็เบิกโพลงขึ้นมา เขารีบเรียกเธออีก สองครั้ง

แต่คนที่นอนขดตัวอยู่ตรงนั้นก็ยังไม่มี ปฏิกิริยา เหมือนกับคนตาย

เซียวซู่หันหัวของเขาไปมองเย่โม่เซิน เขา เห็นแค่ในดวงตาของเย่โม่เซินเต็มไปด้วยหมอกควัน มีไอเย็นแผ่ออกมาจากร่างกายของเขา

“เย่ คุณชายเย่…”

เย่โม่เซิน เลื่อนรถเข็นไปข้างหน้าและหยุด ข้างๆ เสิ่นเฉียว แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเย็น ๆ “เงยหน้า ขึ้น”

ไม่มีการตอบสนอง
ใจของเซียวซู่กำลังเต้นอย่างใจจดใจจ่อ เกิน อะไรขึ้นกับผู้ช่วยเสื้อกันแน่? ที่เขากำชับลูกน้อง พวกนั้นไปมันไม่มีประโยชน์อะไรเหรอ? พวกนั้นทำ อะไรเธอหรือไม่?

“ความอดทนของผมมีจำกัด ผมจะให้เวลาคุณ สามวินาที เงยหน้าขึ้นมาเอง” เย่โม่เซิน กล่าวต่อ

แต่คนที่ขดตัวอยู่เหมือนไม่ได้ยินเขาพูด

เยโม่เซ็นดวงตาเบิกโพลงขึ้นมา เหมือนจะนึก อะไรขึ้นมาได้ เขาคว้าข้อมือเส่นเฉียวและดึงเธอขึ้น มา

คนตัวเล็กถูกดึงไปข้างหน้าโดยไม่มีการต่อ ต้านใบหน้าที่ซีดไร้สีเลือดฝาดก็ปรากฏในดวงตา ของ เย่โม่เซิน

เซียวซู่ที่อยู่ข้างหลังเขาอดไม่ได้ที่จะถอน หายใจออกมา

ดวงตาของ เย่โม่เซิน หรี่ลงมองที่ เสิ่นเฉียว ที่อยู่ตรงหน้าเขา

ปกติแก้มสีขาวนั้นไม่ได้มีเลือดฝาด แต่แม้แต่ ตอนนี้ริมฝีปากสีชมพูก็จางหายไปและดวงตาของ เธอก็สงบนิ่งราวกับน้ำนิ่งและไม่มีชีวิตชีวา

ริมฝีปากเรียวบางของเย่โม่เซินขยับเสียงของ เขาเบาลง: “บอกฉันชิว่ามีอะไรผิดปกติกับคุณ”
เสิ่นเฉียวนั่งนึ่งไม่ขยับ

ดวงตาของเธอไม่มีชีวิตชีวา เย่โม่เซิน ถึงพบ ว่าดวงตาของไม่มีปฏิกิริยาต่อแสงราวกับว่าเธอมอง

ไม่เห็น

สมควรตาย!

เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้กันแน่?

เย่โม่เซินจู่ๆก็โมโหอย่างมาก เขาพูดกับคน ด้านหลัง “ตรวจสอบดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เซียวซู่เห็นว่า เย่โม่เซิน โกรธมาก จากนั้นเขา ก็มองผู้ช่วยของเสิ่นที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็ ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์และหัน ไปเรียกคน

เหลือแค่เย่โม่เซินและ เสิ่นเฉียว ที่อยู่ในห้อง เขาเม้มริมฝีปากเรียวของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียง เย็นชา “หญิงแต่งงานครั้งที่สอง คุณเป็นอะไรกัน แน่?”

เสิ่นเฉียว ยังคงนิ่งไม่ขยับเหมือนเดิม

สมควรตาย!

เย่โม่เซินหรี่ตาของเขาลงอย่างอันตราย มอง ไปที่ผู้หญิงหน้าซีดคนนั้นที่ดวงตาไม่มีปฏิกิริยาต่อ แสง
เป็นครั้งแรกที่ตัวเองพบว่าเขาทำอะไรไม่ถูก กับผู้หญิงคนหนึ่ง

จะว่าก็ไม่ได้จะทำไม่ดีก็ไม่ได้

เพราะเธอเข้ามาแบบนี้ ทำให้เย่โม่เซินทำไม่ ดี ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเธอคงไม่เป็นแบบนี้

“หญิงแต่งงานครั้งที่สองคุณแกล้งโง่กับผม หรือมองไม่เห็นผมจริงๆ ?” ผ่านไปนาน เย่โม่เซิน ถึงถามอีกครั้ง

ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า เสิ่นเฉียว ไม่ตอบ สนองจริงๆ เย่โม่เซิน รู้สึกไร้ประโยชน์เป็นครั้งแรก เขายื่นมือออกมาเพื่อดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของ เขา เส้นเฉียว ทำตัวดีมาก เธอให้ เย่โม่เซิน ดึงตัว เธอเหมือนตุ๊กตาหุ่นเชิด เธอซบอยู่ในอ้อมแขนของ เขาเบาๆ

เย่โม่เซิน รู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นเทา เหมือน มีบางอย่างเปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ

ในที่สุดมือเย็นใหญ่คู่นั้นก็ทนไม่ได้ ค่อยๆโอบ รอบเอวบางๆ อย่างช้าๆปรับตำแหน่งให้เธอนอนใน อ้อมแขนของเขาในท่าที่มั่นคง แล้วมืออีกข้างเธอ ลูบหัวเธอช้า แล้วพูดออกมาเสียงต่ำ

“ถ้าพวกเขารังแก คุณบอกผม ผมจะทวงความ ยุติธรรมให้คุณเอง”
คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาไม่ตอบสนอง

“ผู้หญิงคุณต้องตื่นขึ้นมาสักหน่อย ครั้งที่แล้ว ที่คุณเมาจนร้องไห้ก็ช่างมันเถอะ แต่ครั้งนี้คุณกวน แบบนี้ จะแก้ไขปัญหาได้ยังไง?”

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะพูดมากกว่านี้เชียวเฉียวก็ยัง

ไม่ที่จะตอบโต้เขา

เซียวซูรีบพาผู้ชายมาที่นี่ ทันทีที่เขาเข้ามาใน ห้องเขาตัวสั่นและถามว่า “เย่ คุณชายเย่เกิดเรื่อง อะไรขึ้นเหรอครับ?”

เซียวซูรีบพาผู้ชายมาที่นี่ ทันทีที่เขาเข้ามาใน ห้องเขาตัวสั่นและถามว่า

เมื่อได้ยิน ร่างกายของเย่โม่เซินก็เหมือนมี พลังงานที่แข็งแกร่งบางอย่างแผ่ออกมา ดวงตา ของเขาจับจ้องไปที่คนพวกนั้น

“พวกนายทำอะไรเธอ?”

ชายคนนั้นสั่นเทาด้วยความกลัว และขาของ เขาก็สั่น “เย่ คุณชายเย่พวกเรา ..ไม่ได้ทำอะไร เลย!”

ล้อเล่นแล้ว ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่มีตา ผู้หญิง คนนี้มีความสัมพันธ์พิเศษกับ เย่โม่เซิน ได้อย่าง รวดเร็วก่อน พวกเขาจะทำอะไรกับเธอได้อย่างไร?

ดวงตาของเย่โม่เซินเย็นชา มองไปทางไหนก็แหลกราบไปทางนั้น

ทันใดนั้นชายผู้นั้นก็ตกใจกลัว เขาคุกเข่าลง บนพื้นอย่างนอบน้อม พูดอะไรไม่ออก

“เย่ คุณชายเย่…พวกเราไม่ได้ทำอะไรกับเธอ จริงๆ ผู้ช่วยเซียว บอกเราว่าห้ามแตะต้องเธอ ดังนั้น พวกเราจึงพาเธอมาที่ห้องนี้และขังเธอไว้ รอคำสั่ง ของ คุณชายเย่ ในภายหลัง”

ดูแล้วไม่เหมือนเขากำลังโกหก ก็แค่พาเธอ มาที่นี่แล้วขังไว้ แล้วทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้?

เย่โม่เซินหรี่ตาลง “มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่าง นี้?”

ชายคนนั้นหยุดไปครู่หนึ่ง นึกย้อนครู่หนึ่งแล้ว พูดว่า “หลังจากเธอถูกพวกเราพามาขังไว้ที่นี่ก็นิ่ง เงียบมาก ไม่เอะอะโวยวาย”

ไม่เอะอะโวยวาย?

ทันใดนั้นดวงตาของ เย่โม่เซินก็สับสนขึ้นมา

ครู่ต่อมาชายคนนั้นก็ร้องอุทานขึ้นมา “แต่ .. เพราะเธอนิ่งเงียบเกินไปดังนั้นพวกเราเลยลืมเธอ อาหารกลางวันกับอาหารเย็น….ลืมเอามาส่ง..ส่ง ให้เธอ”

เมื่อเขาพูดออกมา ชายคนนั้นก็ดูเหมือนจะรู้ ชะตากรรมของตัวเอง ร่างกายของเขาก็สั่นเทาขึ้นมา

“นายพูดว่าอะไรนะ?” ไม่รอให้เย่โม่เซินเอ่ย ปาก เซียวซู่ที่ฟังอยู่ข้างๆก็แสดงท่าที่ออกมา “บ้า เอ๊ย พวกนายยังใช่คนกันอยู่ไหม ไม่แม้แต่จะส่ง อาหารให้เธอ ปล่อยให้เธอต้องทนหิวอยู่ตลอดทั้ง วัน???”

“ขอโทษครับคุณชายเยพวกเราไม่ได้ตั้งใจ จริงๆ…ที่เธอไม่พูด ไม่ใช่ว่าเธอหิวจะแย่แล้วเห รอ?”

เธอไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน แล้วยังตั้งครรภ์ อีก บางทีเธออาจจะหิวจะแย่แล้วจริงๆ

เซียวซูรู้สึกละอายใจในเรื่องนี้ “คุณชายเย่ ไม่ อย่างนั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะ ผู้ช่วยเสิ่นหิวมา ทั้งวันก็แย่แล้ว”

เหมือนมีไฟฟ้าอยู่ในดวงตาของ เย่โม่เซิน ใน ที่สุดเขาก็ออกออกมาคำหนึ่ง และเซียวซูก็เข็นเขาลง มาชั้นล่าง

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่เส็่นเฉียวที่นอนอยู่บน ร่างกายของเขาได้ปิดตาลงอย่างเชื่องซึมในอ้อม แขนของเขา

รอจนพาเธอเข้านอน เย่โม่เซินถึงตระหนักได้ ว่าเธอหมดสติไปสีหน้าของ เย่โม่เซิน เปลี่ยนไป “ตรงไปโรง พยาบาลเลย โทรหาป้าเฉินให้ทำอะไรก็ได้ที่ย่อย ง่ายๆมาส่งที่โรงพยาบาล”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ