บทที่ 1256 ฉันรู้สึกฉันยังสามารถอดทนได้อีกหน่อย

ฝ่ามือใหญ่ของหานซึ่งปกคลุมอยู่ที่ศีรษะเธอ พร้อมทั้งหรี่ตา เล็กน้อย

“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้อย่างไม่สมเหตุผล เมื่อคืนตอนที่เธอมีปณิธานอันสะเทือนเลือนลั่นไม่ได้คิดถึงปัญหา นี้เลย ตอนนั้นแค่อยากนอนกับเทพบุตร ใครจะไปรู้ว่ายังมีเรื่อง มากมายขนาดนี้ตามมา ฮือๆ

ถ้ารู้ตั้งแต่แรก…….

ไม่ถูก ถึงรู้ตั้งแต่แรก คาดว่าเมื่อคืนเธอก็คงทำเรื่องแบบนี้ เหมือนกัน

เธอชอบหานชิงขนาดนั้น ถ้าสามารถตั้งครรภ์ลูกของเขา สำหรับเธอแล้วมีแต่จะเป็นเรื่องโชคดี ไม่ใช่เรื่องลำบาก ดังนั้น เธอกำลังลังเลอะไรอยู่

ไม่มีอะไรมากไปกว่าเธอกลัวหานซึ่งมีแรงกดดัน เพราะยังไง ซะเมื่อคืนเขาอดทนได้ยากลำบากขนาดนั้น ยามวิกาลยังถาม เธอว่าจะเสียใจหรือเปล่า ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็ไม่อยากเพิ่มแรง กดดันให้เขาแล้ว
คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนซูมือทั้งสองข้างขึ้นมารับประกัน “เรา ไปจากเกาะตอนนี้เถอะค่ะ หลังไปจากเกาะฉันจะรีบไปซื้อยาคุม ฉุกเฉินทาน รับรองไม่ตั้งครรภ์แน่นอนค่ะ ถ้าฉันไม่ระวังตั้งครรภ์ ขึ้นมาจริงๆ งั้นฉันจะไม่สร้างแรงกดดันให้คุณแน่นอนค่ะ ฉัน…….เตาะ”

คำพูดเธอยังพูดไม่จบ หานซึ่งก็ขมวดคิ้วตีดหน้าผากเธอที่นั่ง “คิดฟุ้งซ่านอะไรอีกแล้ว?อะไรเรียกว่าไม่สร้างแรงกดดันให้ ผม เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ คุณยังคิดแทนผมอีก?”

เสี่ยวเหยียนมองเขาด้วยหน้าตาเซอๆ

หานชิงโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด นิ้วมือถูไถหูของเธอเบาๆ และพูดด้วยเสียงอ่อนโยน ไม่ต้องกลัว ปล่อยให้มันเป็นไปตาม ธรรมชาติ มีผมอยู่

เสี่ยวเหยียนไม่แน่ใจว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่สามารถ เข้าใจได้ว่าเขาให้เธอไม่ต้องใจร้อน เธอได้แต่ถามด้วยความ ระมัดระวัง “แล้ว……เรายังจะไปจากเกาะมั้ยคะ?”

“มาก็มาแล้ว เล่นหนำใจแล้วค่อยกลับ โอเคมั้ย? “เขาบีบจับหู

ของเธอไว้เบาๆ หรือคุณอยากไปจากเกาะ?”

เสี่ยวเหยียนกลืนน้ำลายอย่างแรงคำนึง ผ่านไปหลายวิเธอได้ สายหัวเบาๆ

เธอไม่อยากไปจากเกาะ

เธอชอบทานชิง เธออยากมีลูกให้เขา
ถ้าเขายินยอมล่ะก็..

“ไม่อยาก งั้นก็อยู่ที่นี่ต่อนะ”

เรื่องนี้ก็ทิ้งไว้แบบนี้เฉยเลย เสี่ยวเหยียนรู้สึกในใจหวานชื่นจะ แย่อยู่แล้ว แม้แต่ตอนที่ทานข้าวก็ยังรู้สึกอร่อยมากเป็นพิเศษ

สองวันต่อมาได้จากไปเกาะ เสี่ยวเหยียนถึงรู้ว่าวันนั้นหานชิง จากไปคือไปจัดการเรื่องของหลินชิ้นเอ๋อวันนั้นหลินชิ้นเอ๋อถูกส่ง ออกไปจากเกาะโดยตรง อีกอย่างสิ่งที่เธอกระทำในคืนวันก่อน ถูกแจ้งให้ตำรวจทราบ หลังจากถูกนำตัวไปที่สถานีตำรวจ ถึงรู้ ว่าหลินชิ้นเอ๋อไม่ได้ก่ออาชญากรรมแค่ครั้งแรก แต่ก่อ อาชญากรรมมาหลายครั้งแล้ว

เพราะไม่พอใจสามีตัวเอง แต่ก็ไม่กล้าหย่ากับสามีตัวเอง ดัง นั้นจึงได้แต่ไปยังผู้ชายที่มีเมียอย่างไม่ขาดสาย หวังมีผู้ชายคน ซึ่งสามารถช่วยเธอเหมือนซุนหงอคงเหยียบเมฆเจ็ดสีช่วยเทพ ธิดาจื่อเสีย

แต่หาไม่ได้สักที

เพราะยังไงซะใครจะไปพยายามสู้สุดชีวิตเพื่อผู้หญิงที่มีสามี แล้ว?

อีกอย่าง สิ่งที่แลกมาด้วยเนื้อหนังมังสา จะเป็นผู้ชายที่ดีได้ยัง ไง? แค่พวกที่ชอบแต่รูปลักษณ์เท่านั้นแหละ

เดิมทีสามีของเธอแค่ด่าว่าตบตีเป็นบางครั้ง เธอก็ไม่กล้าหย่าก็เลยไปหาผู้ชายไปทั่ว

หลังจากเรื่องนี้ถูกสามี สามีของเธอยิ่งเห็นเธอเป็นสินค้าขยะ ด่าทอตบตีตามใจชอบ แววตานึง คำพูดนึง ขอแค่ไม่ได้ดั่งใจ ก็ ลงไม้ลงมือตบตีเลย

ตอนนั้นเสี่ยวเหยียนเคยเห็นบาดแผลบนตัวเธอเองกับตา น่า สะพรึงกลัวจริงๆ

แต่ว่า…………

เสี่ยวเหยียนพูดอย่างทอดถอนใจ “ที่จริงเธอเดินทางผิดตั้งแต่ แรกแล้วมั้งคะ เผชิญหน้ากับผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงแบบนี้ เธอ น่าจะขอความช่วยเหลือกับทางตำรวจและทนายความ ใช้ หนทางของทนายมาช่วยตัวเองไขว่คว้า แต่ไม่ใช่เอาความหวัง ฝากไว้กับผู้ชายที่ชอบแต่ความสวยภายนอก ลองคิดดูสิผู้ชาย คนนึงราวไม่เลิกกับผู้หญิงที่มีสามีแล้ว ตัวเขาเองจะเป็นคนดี อะไรได้? เธอยังคาดหวังอะไรได้อีก?

เพราะฉะนั้น คนที่น่าสงสารย่อมมีจุดที่น่ารังเกียจ คำนี้พูดถูก

โชคลาภและความโชคร้ายมักจะมาพร้อมกันเสมอ

อยู่

ถ้าตอนแรกเธอใช้วิธีแข็งข้อหย่ากัน ถึงถูกข่มขู่ ก็ดื้อด้านจะ หย่ากัน

บนโลกใบนี้มีคนกลัวตายมากมาย แต่ถ้ามีชีวิตอยู่อย่าง ทรมานขนาดนั้นล่ะก็ สู้ๆ ให้ตายกันไปข้างกับฝ่ายตรงข้ามดีกว่ายังสามารถไขว่คว้าโอกาสรอดชีวิตได้เสี้ยวนึง

แต่ไม่ใช่เหมือนแบบนี้ ยิ่งจมปลักยิ่งลึก สุดท้ายพลอยเดือด ร้อนตัวเองด้วย ส่วนผู้ชายคนนั้น……..กลับไม่ถูกลงโทษอะไรเลย

แต่ว่าเรื่องนี้ก็ยังได้เขียนเป็นเครื่องหมายคำถามไว้อย่างนี้ ต่อ จากนี้เธอจะเลือกยังไง เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้แล้ว

สำหรับเธอแล้ว หลินชิ้นเอ๋อก็คือคนที่พบกันโดยบังเอิญ

ถึงแม้ต่อมาเธอได้ทําเรื่องที่ทำให้คนเกลียดไม่น้อย แต่เธอก็ ถือว่าได้นำไปสู่เรื่องดีๆของเธอกับทานชิงทางอ้อม เพราะฉะนั้น เสี่ยวเหยียน………ไม่โทษเธอแล้วสักนิด

ถ้าไม่ใช่หลินชิ้นเอ๋อล่ะก็ เธอกับหานซึ่งก็ไม่มีทางพัฒนาได้เร็ว ขนาดนี้

ระหว่างทางกลับ เสี่ยวเหยียนยังคิดอยู่ หานมอบอกมีเรื่องจะ

คุยกับตัวเอง ปรากฏว่าอัดมานานหลายวัน เธอดันไม่ยอมพูด

พูดแค่คำเดียวว่ารอเธอกลับไปค่อยว่ากัน

ทำเอาเสี่ยวเหยียนหัวใจทั้งดวงคันยุบยิบ ความอยากรู้อยาก เห็นถูกปลุกขึ้นมา

ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่ สำคัญขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันต้องรอ ให้เธอกลับไปแล้วค่อยว่ากัน?

ในประเทศ ในนาทีนี้ มือถือของเจียงเสี่ยวไปถูกแม่โทรจนสายจะไหม้อยู่แล้ว

เธอหมอบอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์หลับตาแกล้งตาย เหมือน แบบนี้ก็จะไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้ายังไงอย่างงั้น

ตั้งแต่เธอบอกว่าตัวเองมีแฟน และหลังจากพาเชียว กลับ บ้าน แม่ก็โทรหาเธอทุกวัน ถามเธอว่าความสัมพันธ์ของเธอกับ แฟนเป็นยังไงบ้าง จะกลับไปเป็นแขกที่บ้านอีกเมื่อไหร่

ตอนแรกเจียงเสี่ยวไปยังมีความอดทนรับมืออยู่ ต่อมาพอ จำนวนครั้งเยอะเข้า เธอค่อยๆรู้สึกเบื่อขึ้นมา ถึงตอนนี้พอได้ยิน เสียงโทรศัพท์ แค่อยากแกล้งตายอย่างเดียว

ในที่สุดเธอก็รู้ อะไรเรียกว่าคิดทำร้ายคนอื่น แต่ผลร้ายนั้น กลับย้อนมาหาตัวเองแล้ว

ตอนนั้นสิ่งที่เธอคิดคือ แก้ไขสถานการณ์ลำบากยากแค้นของ

ตรงหน้าก่อน เรื่องของภายหลังค่อยว่ากันอีกที

เธอนึกว่าหลังจากแม่รู้ว่าตัวเองมีแฟน น่าจะหยุดพักอย่าง น้อยหนึ่งเดือน ถึงไม่หยุดหนึ่งเดือน ก็คงจะหยุดหนึ่งสัปดาห์อยู่ มั้ง? ? ?

ใครจะไปรู้ว่า……..ท่านจะโทรศัพท์มาก่อกวนตัวเองทุกวัน

เจียงเสี่ยวไปจะบ้าแล้วจริงๆ ถูกแม่ก่อกวน งานก็เขียนไม่ได้ แล้ว ที่ยิ่งกว่าคือบทเขียนได้ยุ่งเหยิงไปหมด คนอ่านได้แขวะเธอ สารพัดที่โซนคอมเม้นท์ สอบถามว่าเธอเป็นอะไร ถามเสี่ยวไป เบบี้อย่างใกล้ชิดสนิทสนมว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ดีหรือเปล่า ตัวของขวัญเริ่มแจกขึ้นมา หวังให้เธอมีอารมณ์ดีหน่อย รีบกลับมามีจิต วิญญาณในการต่อสู้ในเร็ววันอะไรประมาณนั้น

เจียงเดี่ยวไปจะบ้าตายอยู่แล้ว ใครจะสามารถคิดได้ว่าเธอถูก แม่บีบ?

ฟางถังถังเดินออกมาจากห้องครัว ในปากยังกัดขนมปังไว้ แผ่นนึง เยาะเย้ยเธอ

“เสี่ยวไป คนเร่งรัดมาอีกแล้ว รีบรับสายเร็ว

เจียงเสี่ยวไปไม่พูดจา

ฟางถังถังยิ้มแก้มปริและนั่งลงมาที่ข้างกายเธอ ตบไหล่เธอ เหมือนกับแม่คนนึงยังไงอย่างงั้น “การหนี ไม่ใช่วิธีแก้ไขปัญหา

“ใครจะรับก็รับ ฉันไม่รับ ฉันแค่อยากอยู่อย่างสงบ ฟางถังถัง เธอว่าถ้าฉันคิดไม่ตกแล้วหนีไปบวชขึ้นมา แม่ฉันก็จะไม่บังคับ ฉันแล้วหรือเปล่า?”

“หืม?”ฟางถังถังตื่นตกใจ “บวช? เธอวางแผนจะไปเป็นแม่ชี ไม่ใช่มั้ง? ? เธอยังตัดอารมณ์ความรู้สึกความปรารถนาแบบ ปุถุชนทั่วไปไม่ได้เลย จะบวชได้ยังไง? เธอตัดใจละทิ้งผู้อ่า นั้นที่รอชมผลงานเธอได้เหรอ แล้วก็วิวทิวทัศน์และอาหารอัน โอซะมากมายของโลกใบนี้? ? แถมยังมีเงินที่เธอหามาได้
“เฮ้อ”เจียงเดี่ยวไปโขกศีรษะไปที่โต๊ะ กัดฟันแล้วพูด “ถ้าพูด แบบนี้ล่ะก็ ฉันรู้สึกฉันยังสามารถอดทนได้อีกหน่อย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ