เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1103 ปวดใจ



บทที่1103 ปวดใจ

เอ๊ะ! ทำไมเขาไม่คืนให้เธอนะ?

ถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้จําผิดล่ะก็ เขาเอายากับโทรศัพท์ของเธอ ใส่กระเป๋าใบเดียวกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเอายามาคืนให้เธอ แต่ ว่าลืมโทรศัพท์ได้ล่ะ?

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกกลัดกลุ่มเป็นอย่างมาก แต่ ว่าก็ทำอะไรไม่ได้ ยังไงเขาก็ไปแล้ว ทำได้แค่ใช้โทรศัพท์บ้าน โทรหาหลัวหุ้ยเหม่ย

หลัวหุยเหมยได้ยินว่าเธอกลับบ้านก่อน ก็รู้สึกได้ว่ามีบาง อย่างไม่ปกติ

“เกิดอะไรขึ้น? อยู่ดีๆทำไมลูกถึงกลับบ้านก่อนล่ะ? หรือว่ามี

ตรงไหนที่ไม่สบายรึเปล่าเสี่ยวเหยียน? ”

“ไม่มีหรอกค่ะแม่ หนูแค่เดินเล่นเหนื่อยไปหน่อย ที่ร้านเสียง ดังเกินไป หนูก็เลยอยากจะกลับบ้านมาแอบหลับ แม่คงจะไม่ว่า อะไรใช่ไหม?”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เสี่ยวเหยียนก็แลบลิ้นใส่โทรศัพท์ ทำหน้า

ทําตา

แค่พอทำหน้าที่ตาแล้วก็กลายเป็นโศกนาฏกรรม เพราะว่า ไปโดนแผลเข้า เจ็บจนเธอถึงกับต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“เหยียนเหยียน เป็นอะไรไป?” หลัวหุยเหม่ยได้ยินเสียงเธอสูด ลมหายใจอย่างละเอียด

เสี่ยวเหยียนรีบชี้แจงทันที

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เมื่อไม่ทันระวังก็เลยเผลอเตะโต๊ะเข้า เจ็บจะตายอยู่แล้ว…….

“เจ้าเด็ก โตขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักระมัดระวังหน่อย เตะโต๊ะ เข้าอีก นี่มันเป็นเรื่องที่มีแต่เด็กทำกันไม่ใช่เหรอ?” หลวยเหม่ย เริ่มบนลูกสาวทางโทรศัพท์อีกแล้ว

“โถแม่ หนูก็แค่ไม่ทันระวังไม่ใช่หรอ? แม่ไม่ต้องบ่นบ่น ซากแล้ว ขี้หูหนูเปียกหมดแล้ว โอเค หนูเหนื่อยมากแล้วจริงๆ อยากจะไปนอนแล้ว ไม่คุยกับแม่แล้วนะ”

“ได้ ยัยเด็กคนนี้เปิดร้านแล้วยังรู้จักขี้เกียจ โชคดีที่แม่กับพ่อ ของลูกยังวัยรุ่นอยู่ก็เลยทำงานได้ ถ้าเกิดว่าพวกเราอายุ มากกว่านี้คงจบเห่แน่นอน

“คิๆ คุณแม่กับคุณพ่อยอดเยี่ยมที่สุด หนูรักพวกคุณ โอเค ไม่ คุยแล้วจริงๆนะ บ้ายบายจุ๊บๆ”

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็วางสายอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ ถอนหายใจออกมา พร้อมกับเดินปวกเปียกกลับไปที่ห้องของตัว เอง

หลังจากเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อน พอนอนลงก็หลับตา ในหัวกลับมีแต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวปรากฏขึ้นเต็มไปหมด

ผู้ชายที่คาบบุหรี่คว้าผมของเธอไว้ แล้วก็ลากเธอเข้าไปใน ห้องส่วนตัวอย่างรุนแรง หลังจากนั้นก็ตบหน้าของเธอจนเห็นดาว สมควรตายจริงๆ ทำไมถึงมีคนที่รุนแรงขนาดนี้ อย่างกับฝัน

ร้ายจริงๆ

คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็เข้าสู่ห้วงของความฝัน

ในที่สุดความฝันก็เต็มไปด้วยภาพของตัวเองที่ถูกทำร้ายและ ถูกทุบตี ในฝันนั้นไม่มีใครมาช่วยเธอ เธอถูกกระชากผม เสื้อผ้า อาการบาดเจ็บต่างๆบนร่างกาย เสี่ยวเหยียนร้องตะโกน มากมายจนเสียงแหบแห้ง แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยเธอเลย

“อย่า อย่า…..อย่าทําแบบนี้กับฉัน อย่าเข้ามานะ…….

“เหยียนเหยียน แม่เอง รีบตื่นขึ้นมาเร็ว หลัวหุ้ยเหมียนั่งอยู่ ข้างเตียง มองลูกสาวของตัวเองที่กำลังฝันร้ายอย่างปวดใจ จับ ไหล่ของเธอและเขย่าเบาๆ พยายามจะปลุกเธอ

แต่ว่าเสี่ยวเหยียนเหมือนกับโดนผีอำยังไงยังงั้น ไม่ว่าหลัวย เหม่ยจะเรียกเธอยังไง เธอก็ไม่ตื่น แถมสถานการณ์กลับแย่ลง เธอร้องไห้ไปด้วยพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือไปด้วย

“เหยียนเหยียน นั่นมันไม่ใช่เรื่องจริง รีบตื่นขึ้นมาเร็ว” เสี่ยวเหยียนร้องกรี๊ดออกมา ในที่สุดเธอก็ลืมตา พอลืมตาขึ้นมา ภาพลวงตาที่น่าหวาดกลัวทั้งหมดในความฝันนั้นก็หายไป แล้วก็ถูกแทนที่ด้วยห้องนอนที่อบอุ่นและสว่างสดใส รอบข้างไม่มีใบหน้าและเสียงที่น่ารังเกียจ มีแต่ใบหน้าที่อบอุ่น และเต็มไปด้วยความกังวลที่กำลังจ้องมองเธออยู่

ปฏิกิริยาแรกของเสี่ยวเหยียนก็คือลุกขึ้นนั่งแล้วก็กอดหลัวย เหมยไว้แน่น จากนั้นก็ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ร้องไห้ ออกมาได้

หลัวหุ้ยเหม่ยอึ้งไปทั้งตัว

ตั้งแต่เสี่ยวเหยียนเป็นผู้ใหญ่ ก็น้อยมากที่จะร้องไห้ต่อหน้า เธอ ถึงแม้ว่าลูกสาวคนนี้จะเอาแต่ใจบ้าง ปากแข็ง แต่ว่าแต่ไหน แต่ไรก็ไม่เคยแสดงความทุกข์ใจและความเจ็บปวดให้แม่เห็น เลย

และก็เพราะว่าเธอเป็นแบบนี้ ดังนั้นหลัวหุยเหม่ยก็เลยรู้จัก เสี่ยวเหยียนดี

เมื่อกี้ตอนที่คุยโทรศัพท์อยู่นั้นเธอสังเกตได้ว่ามีอะไรที่ผิด ปกติ เพราะฉะนั้นพอวางสายแล้วก็ปรึกษาหารือกับพ่อจาง แล้ว ตัวเองก็กลับบ้านมาดูเธอหน่อย

พอกลับบ้านมาแล้วก็เห็นว่ารองเท้าของเสี่ยวเหยียนอยู่ที่นี่ จริงๆ หลัวหุ้ยเหม่ยถึงได้วางใจ

ดังนั้นเธอก็เลยมาหาเสี่ยวเหยียนที่ห้อง ตอนที่เห็นเธอนอน หลับนั้นก็นึกว่าตัวเองคิดมากไป แต่พอเข้ามาใกล้ถึงได้พบว่าใบหน้าของเธอบวมตุ่ย

พอหลัวหุ้ยเหม่ยเห็นแผลนั้น ก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก ตอนที่ กำลังคิดว่าจะโทรไปหาตาจางนั้น ก็กลับได้ยินเสียงร้องของ เสี่ยวเหยียนซะก่อน

ที่แท้เสี่ยวเหยียนก็ฝันร้าย

พอมารวมกับปฏิกิริยาทั้งก่อนและหลังของเธอนั้น ก็เหมือนกับ ว่าหลัวหุยเหม่ยจะแน่ใจว่าลูกสาวของตัวเองโดนรังแก

เสี่ยวเหยียนร้องไห้อยู่นานมาก พอร้องไห้ได้ครึ่งหนึ่งจู่ๆ อารมณ์ของเธอก็หยุดลง เธอเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วก็ถอยมา มองหลัวหุ้ยเหม่ยด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“แม่ ทำไมจู่ๆถึงกลับมาล่ะ?”

พอได้ยินดังนั้น หลัวหุ้ยเหม่ยก็เอ่ยปากพูดอย่างปวดใจ “ลูกสาวแม่ร้องไห้ขนาดนี้ แล้วแม่จะไม่กลับมาได้ยังไง? ทำไม หรือว่าถ้าเกิดว่าแม่ไม่กลับมา ลูกก็คิดจะปิดบังแม่ใช่ไหม? ยัย เด็กนี้ แม่เป็นแม่ของลูกนะ คลอดลูกและเลี้ยงมาจนโตขนาดนี้ ลูกได้รับบาดเจ็บแล้วทำไมถึงไม่บอกแม่?”

พอเสี่ยวเหยียน โดนอบรม ก็อดไม่ได้ที่จะสูดน้ำมูก “หนูไม่ อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วง

“อ้อ พอได้รับบาดเจ็บก็ปิดบัง นี่เรียกว่าไม่อยากให้พ่อกับแม่ เป็นห่วงงั้นเหรอ? แล้วลูกรู้ไหมว่าถ้าเกิดว่าพวกเรารู้แล้วจะปวด ใจแค่ไหน? ถ้าเกิดว่าไม่อยากให้พวกเราเป็นห่วงวิธีที่ถูกต้องก็คือต้องรีบบอกพวกเราให้เร็วที่สุด แล้วพ่อกับแม่จะได้พาลูกไป โรงพยาบาล

เสี่ยวเหยียนไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้ว่าจุดประสงค์ที่ทำแบบนี้อาจ จะดี แต่ว่าการปิดบังพ่อแม่ก็เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องจริงๆ ยังไง พวกเขาก็จะเป็นห่วงเธอ

“โอเค เห็นลูกร้องไห้ซะขนาดนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ตอนนี้ บอกแม่ได้แล้วใช่ไหม?”

พอคิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้หวย เหม่ยฟัง ตอนแรกหลวยเหมียยังคงใจเย็นได้ แต่ว่าพอได้ยิน แล้วดวงตาของเธอก็แทบลุกเป็นไฟ หลังจากนั้นเธอก็กระโดดลง จากเตียง แล้วก็พุ่งออกไปด้านนอก

“แม่ จะทำอะไร?” เสี่ยวเหยียนอดทนต่อความเจ็บปวดที่ขา แล้วก็ไปขวางเธอไว้

“อยมาห้ามแม่ แม่จะไปสับนิ้วไอ้สารเลวพวกนั้น กล้ามารังแก ลูกสาวฉัน เห็นว่าหลัวหุยเหม่ยเป็นคนง่ายๆหรือว่ายังไงกัน ไอ้ พวกชั่ว ถ้าฉันไม่เปิดกระโหลกพวกมันออกแสดงว่าฉันไม่ได้ นามสกุลหลัว!”

ลูกสาวของตัวเองต้องทนทุกข์ทรมาน หลัวหุ้ยเหมียโมโหมาก จริงๆ จนมีความรู้สึกอยากจะฆ่าคน

“แม่ พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่สถานีตำรวจแล้ว เดี๋ยวตำรวจ จัดการเองแหละ แม่อย่าไปทำให้มันวุ่นวายเลยนะ”
“อยู่สถานีตำรวจแล้วยังงั้นกัน? แม่เป็นแม่ จะแก้แค้นให้ลูก สายไม่ได้หรือยังไงกัน?”

“พวกเขาจะถูกลงโทษตามกฎหมาย แม่อย่าเป็นแบบนี้เลย หนูเจ็บขา ลากแม่ไม่ไหว…….

พอหลัวหุยเหม่ยได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป แล้วก็ก้มหน้ามองขาของ

ลูกสาวตัวเอง

“ขาลูกก็เจ็บเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “ฟกช้ำน่ะ แต่ว่าเอ็กซเรย์แล้ว หมอบอก ว่ากระดูกไม่ได้เป็นอะไร พักไม่กี่วันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

ต่อให้โกรธแค่ไหน พอหลัวหุ้ยเหม่ยพบว่าขาของลูกสาวตัว เองก็ได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่ได้อยากจะไปเอาชนะคนพวกนั้นอีกต่อ ไป ได้แต่ประคองลูกสาวของตัวเองกลับไปนั่งที่เตียง หลังจาก นั้นก็ดูแผลให้เธอ

“แน่ใจนะว่ากระดูกไม่ได้หัก? หรือว่าเปลี่ยนไปเอ็กซเรย์ที่โรง พยาบาลอื่นดูหน่อยไหม? ระวังหน่อยถึงจะดี


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ