บทที่ 862 การปรากฏตัวของสั่งอาน

จากนั้นตระกูลยูฉือและตระกูลตวนต่างพากันส่งคนออกตามหา ตวนมเสวพร้อมกัน

แต่หานมู่จื่อไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ สำหรับเธอแล้วยังมีเรื่องที่

สําคัญกว่ารอเธออยู่

นั่นก็คือน้าของเย่ ไม่เซ็น ที่ตัดสินใจแล้วว่าจะมา

ตอนทานอาหารกลางวันหาน จื่อได้คุยโทรศัพท์กับหล่อน เมื่อทราบข่าวว่าหล่อนตกลงจะมา ทำให้หล่อนยังรู้สึกประหลาด

ใจ

หล่อนยังคิดว่าใช้เวลาคิดตัดสินใจนานขนาดนี้ สั่งอานคงไม่

ยอมมาช่วยหล่อนแล้ว กลับคิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะตอบตกลง

หลังจากนั้นหานมู่จื่อได้เล่าเรื่องคร่าวๆที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้ งอานฟัง รวมถึงแนวโน้มความน่าจะเป็นในตอนนี้ เมื่อสั่งอานฟัง จบก็เงียบไปนานมาก จากนั้นจึงพูดขึ้น: “ตอนที่ฉันไปถึงสนาม บิน เธอให้เขามารับฉันพร้อมเธอนะ”

ได้ยินเช่นนั้น หานมจื่อรู้สึกลังเลขึ้นมาทันที “น้าสั่ง ตอนนี้เขา จําคุณไม่ได้ คุณจะบอกความจริงกับเขาเหรอคะ? ฉัน…

“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดี เธอสบายใจได้ ฉันยังไม่บอก ความจริงกับเขา แต่ฉันเป็นน้าของเขา ฉันอยากเจอเขาบ้าง อยากเห็นว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง
สั่งอานไม่มีทางทำร้ายถือเป็นแน่นอน หาน จื่อมั่นใจในตัว หล่อนมาก จึงตกปากรับคําอย่างรวดเร็ว

ให้เย่โม่เซินไปรับหล่อนที่สนามบินกับหล่อน คงไม่มีปัญหา อะไร

ปัญหาคือไม่รู้ว่าเย่ โมเซ็นจะจ่าน้าของตัวเองได้หรือไม่ เพราะ ชื่อเดิมของสังซินก็คือยู่ถือซิน ถ้าตระกูลถือเคยทดลองกับเขา แล้วล่ะ?

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกคิดลังเลขึ้นมาทันที

คิดอยู่นานสักพัก หานคู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองคิดมากกับเรื่องที่ยัง ไม่เกิดมากเกินไป จึงกลับมาตั้งใจทำงาน รอให้เลิกงานก่อน ค่อยให้เย่ ไม่เป็นไปรับสั่งอานกับตัวเองก็พอ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักก็ถึงเวลาเลิกงาน ขณะที่

หาหมอกำลังเก็บของ พี่หลินอดไม่ได้ที่จะเข้ามาถามหล่อน

“ช่วงนี้เธอเลิกงานพร้อมกับท่านประธานเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อตกตะลึงไปทันที สุดท้ายก็พยักหน้า ตอบกลับ

พี่หลินเผยรอยยิ้มอันมีเลศนัยออกมา “ไม่ธรรมดาเลยนะ พัฒนากันอย่างรวดเร็วขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าพวกเธอยังอยู่ห้อง เดียวกันอีกด้วย?”

สำหรับพี่หลินแล้ว หาน จื่อไม่อยากปิดบังหล่อน เพราะวันนั้น เห็นทัศนคติที่หล่อนมีต่อตวนเสาแล้ว ก็สัมผัสได้ว่าไม่ใช่คนประจบประแจง ตามกระแส และไม่ชอบนินทา ใครลับหลังอีกด้วย

หล่อนรู้ดีว่าเรื่องระหว่างตัวเองกับเย่ ไม่เซินเกิดขึ้นมานานมาก แล้ว แต่ไม่เคยมีข่าวคราวถูกแพร่ออกไปแม้แต่น้อย

จนหานคู่จื่อยังรู้สึกว่า หากจะพูดเรื่องที่ตัวเองแต่งงานกับเข โม่เซินแล้ว พี่หลินก็คงไม่พูดจาลับหลังหล่อน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หานมอก็เอียงคอไปพูดกระซิบ: “ก็ไม่ถือว่า อยู่ด้วยกันสักทีเดียว”

พี่หลิน: “ฉันเข้าใจแล้ว”

หล่อนพูดมาขนาดนี้แล้ว งั้นก็คงอยู่ด้วยกันจริงๆ

พี่หลินพูดขึ้นต่อ: “ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่เขามารับตำแหน่ง เป็นประธานคนใหม่ในช่วงแรก ฉันเห็นว่าเขาไม่มีใครในสายตา เลย หลีกเลี่ยงผู้หญิงราวกับงูพิษ ฉันยังคิดว่าไม่มีใครสามารถ เข้าตาเขาได้ คงต้องโสดไปตลอดชีวิต คิดไม่ถึงเลย…..

หล่อนพูดซุบซิบเล็กน้อย แต่เมื่อหันไปมองเวลา เห็นว่าพอ สมควรแล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรกับหาน จื่อต่อ รีบเก็บของและออก ไปจากห้อง

หานมู่จื่อครุ่นคิดไปมา ก็เก็บของและออกจากห้องตามไปเช่น

กัน

ก่อนที่จะออกไป หล่อนเดินไปดูที่ห้องทำงานเย่ ไม่เซิน จากนั้น หยิบมือถือออกมาดู
มีข้อความมาจากสงอาน บอกว่าหล่อนจะถึงประมาณหนึ่งทุ่ม

ตรง

หนึ่งทุ่มตรง…

หาน จื่อครุ่นคิดสักพัก จากนั้นหยิบมือถือลงไปชั้นล่างของตึก

หล่อนเดินไปตามเส้นทางเหมือนเคย ไม่นานนักรถของเย่โม่ เซินก็มาจอดด้านข้างของหล่อน หานมู่จื่อรีบขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

หลังจากขึ้นรถ หาน จื่อคาดเข็มขัดพลางมองเย่ ไม่เซินพลาง คิดลังเลว่าจะบอกเขาเรื่องไปรับคนที่สนามบินยังไงดี

“มีเรื่องจะคุยกับผม?”

คิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่หล่อน ใช้สายตาลังเลมองเขา เย่ไม่เชิ นก็สามารถอ่านใจหล่อนได้ และเป็นฝ่ายถามก่อน

หานคู่จื่อตกตะลึงไปสักพัก จากนั้นตั้งสติขึ้นมาได้ พยักหน้า

ลง

“ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง….จะถึงสนามบินตอนหนึ่งทุ่ม ฉันต้องไปรับ หล่อน ดังนั้น…” หานมู่จื่อกัดปากแน่น ไม่พูดอะไรต่อ มองเย่โม่ เซินเงียบๆ

สายตาของเย่ไม่เป็นจ้องมองหล่อน ทั้งสองสบตากันสักพัก และไม่รู้ว่าคำพูดของหล่อนเมื่อครู่ทำให้เขาโกรธหรือไม่ หาน อกลับรู้สึกว่าสายตาของเขาทั้งลึกซึ้งทั้งเป็นประกาย ไม่มีความ รู้สึกแต่มีความกดดันขู่เข็ญ
อุณหภูมิภายในรถเย็นขึ้นมาทันที

หลังจากนั้นสักพัก หาน จื่อทนไม่ไหวจนพูดขึ้น: “หรือว่า คุณ ไปเป็นสนามบินเป็นเพื่อนฉัน?”

หลังจากพูดจบ แม้ว่าอุณหภูมิภายในรถยังคงเยือกเย็น แต่ก็ ดีกว่าก่อนหน้านี้มาก

เดิม หล่อนอยากจะพูดว่า ไปรับด้วยตัวเอง และค่อยดูว่าเย่ โม่เชินจะพูดว่ายังไง แต่คิดไม่ถึงว่าสายตาของเขาจะทำให้ หล่อนพูดออกมาเองได้

“อืม” เย่ โม่เซินตอบหล่อนด้วยเสียงนิ่งขรึม

หาน จื่อหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา: “ถ้าไปสนามบินตอนนี้อาจ จะเร็วไปหน่อย แต่ถ้าทานข้าวก็คงไม่ทัน หรือว่า…พวกเราไปซื้อ ขนมรองท้องกันก่อน พอรับเพื่อนเสร็จ พวกเราค่อยไปทานข้าว ด้วยกัน?”

เย่โม่เซิน : “ได้”

ตอบอย่างรวดเร็ว

หานคู่จื่อคิดไม่ถึงว่าจะราบรื่นขนาดนี้ จากนั้นหล่อนให้เย่ไม่ เซินจอดรถที่ร้านขนมปังข้างทาง และลงไปซื้อของในร้านขนมปัง

อันที่จริงซื้อขนมปัง ใช้เวลาไม่นาน หานมู่จื่อให้เขาจอดรถรอ ด้านนอกก็พอแล้ว แต่สุดท้ายเย่ ไม่เซินยังคงไม่สบายใจ จึงต้อง ลงจากรถไปพร้อมกับหล่อน
แต่ในขณะเดียวกันนั้น พวกคนที่คอยติดตามที่อยู่ห่างออกไม่ ไกล เห็นเหตุการณ์นี้จึงรีบถ่ายรูปส่งให้หัวหน้าของตัวเอง

ไม่นานนัก พวกเขาก็ออกมาจากร้านขนมปัง เมื่อพวกเขาเห็น เช่นนั้น จึงรีบหลบทันที

“คุณชายรอบคอบมาก พวกเราถ่ายรูปส่งรายงานผลก็พอแล้ว

คงตามต่อไปไม่ได้แล้ว”

“ครับ”

คนกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันเสร็จก็จากไป

หลังจากที่คนกลุ่มนั้นออกไป สายตาของเย่ ไม่เซินจึงจะเหลือบ มองไปที่พวกเขายืนอยู่เมื่อครู่ จ้องอย่างไม่ขยับไปไหน ทำให้ ใครเห็นก็คงไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

จนกระทั่งเสียงดังขึ้น หาน จื่อเข้าไปในรถ จากนั้นลดกระจก

ลงมา

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่? ขึ้นรถส

เย่โม่เซินจึงจะตั้งสติกลับมาได้ และเดินขึ้นรถ

รถยนต์กลับมาแล่นบนถนนอีกครั้ง

หานมู่จื่อมองดูเวลาพลาง เปิดถุงพลาง จากนั้นหยิบเค้กเนย ออกมาจากด้านใน

อันที่จริงเมื่อก่อนหล่อนไม่เคยชอบอาหารรสหวานจัดแบบนี้ มาก่อน โดยเฉพาะพวกขนมเบเกอรี่
แต่เมื่อลูกชายของตัวเองชอบ และมักจะบังคับให้หล่อนกิน

บางครั้งหาน จื่อไม่อยากกิน เสี่ยวหมี่โต้วก็จะพูดตำหนิหล่อน “หม่ามี้ ในผลไม้มีน้ำตาล ถ้าปกติหม่ามีไม่กินผลไม้ก็ไม่เป็นไร แต่นี่ขนมหวานก็ไม่กิน หม่า จะเอาน้ำตาลจากที่ไหนมาเสริม สร้างร่างกายล่ะ?”

จากนั้นก็ขัดขนมหวานให้หล่อน

ผ่านไปนานสักพัก ดูเหมือนว่าทานมู่จื่อจะไม่ได้ไม่ชอบขนม หวานเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้กลับเป็นคนไปซื้อมากินเองด้วย

เป็นเพราะตัวเองไม่ค่อยกินผลไม้ และไม่มีน้ำตาลมาหล่อเลี้ยง ถ้าน้ำตาลตกแล้วเป็นอะไรขึ้นมาคงแย่แน่นอน

หาหมอกัดเค้กเนยเข้าไปหนึ่งคำ

เย่โมเซินที่ขับรถอยู่มองผ่านกระจกหลังเห็นริมฝีปากสีชมพู เลอะเค้ก จึงหรี่ตามองลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ