บทที่598 จนกว่าเธอจะท้อง
เย่ไม่เซินเก็บมือ กระตุกยิ้มเหยียดมากยิ่งขึ้น

“เธอไม่คิดจะปฏิเสธหน่อยเหรอ? ”

การที่เธอยอมรับอย่างรวดเร็วทั้งยังอยากจะเอาคืนแบบนี้ มันแสดงให้เห็นถึงว่าเธอแคร์ของสิ่งนี้มากแค่ไหน

นึกไปถึงก่อนหน้านี้ที่เธอพูดกับตัวเขาที่ให้เขาใส่ถุงนั้น ที่

เขาทำไปนั้นเป็นเพราะเขาตั้งใจ แต่แล้วมันยังไงหล่ะ ในเมื่อ เธอไม่อยากคลอดลูกของเขา แต่เขาเป็นคนอยากให้เธอ คลอดลูกให้เขา

แต่เย่ไม่เป็นไม่คิดว่าเธอจะปฏิเสธขัดขืนถึงขนาดต้องไป

ซื้อยามา

หาน จื่ออยากได้ยาคืน แต่เย็ไม่เชินกลับเก็บไปก่อน เธอ จึงทําได้เพียงกัดริมฝีปากมองเขา

ท้ายสุดก็ถูกจับได้ ไม่มีอะไรที่จะปฏิเสธได้เลย

อีกอย่าง เธอเองก็ไม่คิดอยากที่จะปกปิดเขา

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หานมอก็พูดขึ้น “เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิด อยากจะปกปิดนายหรอก ตอนนั้นที่ฉันบอกว่าให้นายใส่ถุง แต่นายไม่ มันไม่ได้หมายความว่าให้ฉันไปซื้อยาคุมอย่างนั้นเหรอ? ”

ประโยคนี้เมื่อเย่ไม่เป็นได้ยินเข้า เขาแทบจะหัวเราะออก มาด้วยความหัวเสีย

มันเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่ลำคอ ท้ายสุดเขาก็หัวเราะออก มาเสียงเย็นชา

“ฉันให้เธอกินยาคุมฉุกเฉินอย่างนั้นเหรอ? ทำไม? เธอยัง จําเป็นต้องกินอีกเหรอ?

“ถ้านายไม่อยากให้ฉันกิน งั้นนายก็ใส่ถุง แล้วนี่นายจะ มาตะโกนใส่ฉันทำไมเนี่ย? ” หานมู่จื่อกัดฟันด้วยความเคือง

โกรธ

เมื่อทั้งสองได้มาสื่อสารกัน แต่ไม่เป็นก็รู้สึกผิดปกติ

ที่เขาโมโหนเดิมที่ไม่ใช่เรื่องที่เธอกินยา อีกอย่าง….เธอ ไม่อยากที่จะมีลูกกับเขา เป้าหมายท้ายสุดก็ไม่ใช่ว่าไม่อยาก จะยุ่งอะไรกับเขาอย่างนั้นเหรอ?

“ฉันตะโกนใส่เธออย่างนั้นเหรอ? ” เย่ ไม่เป็นบีบขวดยา ด้วยความโมโห เห็นได้ชัดว่าด้วยแรงโทสะของเขาทำให้ ขวดยานั้นบิดเบี้ยวไป

หาหมอชะงักด้วยความตกใจถึงแรงของชายหนุ่ม

“ถ้าหากเธอไม่ขัดขืนฉัน ฉันจะตะโกนใส่เธอไหม? เธอ อยากมีลูกกับสามีเก่าแต่ไม่อยากจะยุ่งกับฉัน? มันทำไมเหรอ? ”

เขาเอื้อมมือไปเชยคางของเธอ “ไม่อยากท้องกับฉัน? มัน น่าอายมากไหมที่จะมีลูกกับฉันหน่ะฮะ? ”

เธอเจ็บที่คาง เมื่อหาน จื่อคิดถึงสภาพของขวดยาเมื่อครู่ นี้ก็กลัวว่าคางของเธอจะทนแรงโทสะของเขาไม่ไหว เธอจึง ไม่กล้าจะขัดขืน

“ทำไมฉันถึงต้องท้องลูกของนายด้วย? ฉันกับนายไม่ได้ เกี่ยวอะไรกันซะหน่อย! “

“แล้วสามีเก่าเธอหล่ะ? เธอกับเขาที่เกี่ยวข้องกันเหรอ? ผู้ชายที่ลับหลังไปมีอื่นแบบนั้น มันคุ้มค่าให้เธอรักษาเอาไว้ อย่างนั้นเหรอ? ”

หานคู่จื่อถูกเขาเสียดแทงด้วยค่าพูดแบบนั้นใบหน้าก็ เปลี่ยนไป พูดขึ้นด้วยความตระหนก “ใครบอกว่านั่นเป็นลูก ของหลินเจียง? ”

ใบหน้าที่มืดมนของเย่ไม่เป็น จู่ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ชะงัก ไปด้วยความประหลาดใจ

ราวกับสายฟ้าฟาด หาน จื่อเพิ่งจะได้สติว่าตัวเองได้พูด เรื่องที่ร้ายแรงออกไป

ใบหน้าของเธอขาวซีด มองใบหน้างามด้านหน้าของเย่ ไม่

เช่น
เมื่อกี้เธอ….พูดอะไร?

ไม่ได้เปิดเผยอะไรออกมาใช่ไหม?

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หานมอก็รีบกลับไปที่เตียงอย่าง รวดเร็วก่อนจะเอาผ้าห่มพันตัวด้วยคิดจะแกล้งตายไป

เย่ไม่เป็นใช้แรงจับไหล่ที่บอบบางของเธอ เอาเธอขึ้นมา จากเตียง ใช้มือจับที่เอวบางหมุนหัวให้มาเผชิญหน้ากับตัว

เขา

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบสิ้? “

หัวใจของหาน จื่อสับสนวุ่นวาย กลัวว่าตัวเองจะเผยได้ ออกไปอย่างไม่ระวัง แต่ในเวลานี้เธอจะแก้ต่างอย่างไรนะ? “พูดออกมานะ! ” เย่ ไม่เซ็นมองเธออย่างกราดเกรี้ยว

“เด็กไม่ใช่ลูกของหลินเจียง งั้นจะเป็นลูกของใคร? ” หาน จื่อหลับตาลง ท้ายสุดก็กัดฟันจนพูดออกไปอย่างแพ้

พ่าย

“เย่ไม่เป็น นายก็น่าจะรู้ว่าปัญหาของเรื่องนี้มันเกิดจะ อะไร? แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครก็ไม่ใช่ของนายเย่ ไม่เป็น นายจะถามอะไร? อยากจะถามว่าเด็กที่จะฉันท้องเป็นลูกของ ใครอย่างนั้นเหรอ? ”

แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกของใคร ก็ไม่ใช่ของเขา….
หัวใจของเย่ ไม่เซ็นเต้นแรงเมื่อได้ยินประโยคนี้

ใช่ เพิ่งจะแต่งงานมาแรกๆ ก็ท้องแล้ว ลูกในท้องของ เธอจะเป็นของใครก็ได้แต่ไม่ใช่ของเขาเย่ไม่เป็น

ให้ตายเถอะ!

เย่โม่เซินใช้แรงบีบไหล่ของเธอแววตารวดร้าว แรงนั้น แทบจะสามารถหักกระดูกของเธอได้เลย

“ฉันเจ็บ ปล่อยฉันนะ! ”

หานคู่จื่อ ใช้แรงผลักเขาออกไป “นายจะเอาให้ไหล่ฉันหัก เลยใช่ไหมฮะ? ปล่อยนะ ปล่อยฉัน! ”

“ให้ตายเถอะ ฉันรักเธอมากขนาดนี้ เรื่องที่เธอท้องกับ คนอื่นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่เธอยังไม่มีความละอาย ใคร? มัน เป็นใคร? ”

เขาถาโถมละเลงจูบลงไปราวกับพายุ ลมหายใจของหา นมู่จื่อถูกเขาปิดกั้นไป ก็ยกมือขึ้นหมายจะผลักเขาออก แต่ กลับถูกเขาพันธนาการสองมือไปไว้ด้านบน จากนั้นก็กดเธอ ลงบนเตียงนุ่ม

เขากระชากเสื้อผ้าของเธอออกอย่างดิบเถื่อน เสียงเย็น ราวกับปีศาจจากนรก

“เธอไม่ให้เกียรติกับฉัน ดังนั้นฉันจะไม่ให้เกียรติเธอบ้าง เธออยากจะกินยาคุม ไม่อยากท้องลูกของฉัน ฉันก็จะยิ่งอยากให้เธอท้อง อยากกินยาใช่ไหม? ไม่อนุญาต

ในตอนที่เขาพูดนั้นดวงตาแกร่งด่ากร้าวเต็มไปด้วยความ หมายมั่น

เดิมทีหาน จื่อก็เถียงกลับเขาไม่ได้อยู่แล้ว ยังถูกร่างเขา กดทับลงมา ทั้งยังถูกปิดปากเอาไว้

ฮม–

ขวดยาที่ถูกบีบกลิ้งตกลงพื้น แต่ไม่เป็นเตะมันออกไป ขวด กลิ้งไปที่มุมห้อง เช่นเดียวกับเสื้อผ้าของหานจื่อและเย่ไม่ เป็นที่ล้วนไปกองอยู่กับพื้น

ครั้งนี้ หานมู่จื่อถึงกับลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้เลย

ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้น ขาทั้งสองข้างทั้งแสบและชา เพียงพลิกตัวก็เจ็บระบมไปทั้งตัว แม้แต่แขนก็ยกไม่ขึ้น

อีกทั้งที่ย่ำแย่ที่สุดเลยนั่นก็คือ เรี่ยวแรงของเธอก็หมดทั้ง ยังจะเป็นลมเพราะความหิว แต่กลับขยับร่างกายไม่ได้

ประตูถูกผลักออก เป็นเย่ไม่เป็นที่เอาข้าวต้มมาวางไว้ที่ หน้าของเธอ “กินข้าวสี

เขาวางชามข้าวเอาไว้ เข้าไปเอาตัวหาน จื่อออกจาก ผ้าห่ม จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าให้แก่เธอ
“ไอ้คนเลว อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ”

หานมู่จื่อตะโกนใส่เขา แต่น่าเสียดายที่ไม่มีแรง ดังนั้นจึง ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะด่าสาปส่งเขา

โดยเฉพาะตอนนี้ดูไร้เรี่ยวแรงราวกับจะหมดลมมันทำให้ คนเห็นแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

ด้วยเพราะการต่อต้านขัดขืน เย่ ไม่เซ็นจึงสวมเสื้อผ้าแทน เธอไม่ได้ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยเสียงเย็นซา: “ดูท่าแรงเธอ จะกลับมาแล้ว อยากให้ฉันต่อเลยไหม? ฮะ? ”

หาน จื่อได้ยินดังนั้น เลือดก็ขึ้นตาทันที

“ไร้ยางอาย! ”

“ถ้าเธอยังขัดขืนต่อต้านฉันแบบนี้ ความไร้ยางอายของ

ฉันก็จะตามมา

เธอไม่อาจจะพูดอะไรได้ นอกจากจะหลับหูหลับตา ให้เช่

โม่เป็นสวมเสื้อผ้าแทนตน

พอหลับตาไปแล้ว หานซื้อก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหุ่น เชิดตัวหนึ่ง ทำอะไรก็ต้องทำตามอีกคนหนึ่ง ในขณะที่เธอ นั้น…..ทำอะไรไม่ได้เลย

มันน่าเศร้านะ

มันน่าเศร้ามากจริงๆ
เธอเพียงแค่อยากกินยาคุมเท่านั้น ใครจะรู้ว่ามันจะเป็น ปัญหาใหญ่ถึงขนาดนี้

ถ้ารู้อย่างนี้ เธอจะซ่อนยาเอาไว้ให้ดีๆ หน่อย ถ้าเขาไม่มา เจอหล่ะก็ตัวเองก็จะได้กินยาอย่างปลอดภัย แล้วจะได้ไม่ ต้องมาทะเลาะกับเขา

“ช่วงนี้ เธออย่าได้คิดที่จะกินยาคุมเชียวหล่ะ ฉันจะคอยนั่ง ต้องเฝ้าเธอ24ชั่วโมง จนกว่าเธอจะท้อง” หาน จื่อเบิกตากว้าง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเคือง โกรธ

“ไร้ยางอาย ทำไมนายถึงได้ทำแบบนี้?

บังคับให้เธอท้องกับเขาอย่างนั้นเหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ