บทที่277 จุดที่ประทับใจ

เขาแรงเยอะและเสิ่นเฉียวไม่มีแรงจะสู้ ทำได้ เพียงเสียงดังใส่”เย่โม่เซิน คุณทำอะไรน่ะ? รีบปล่อย ฉันนะ!”

เยโม่เซินทำเหมือนได้ยินที่เธอพูดมือก็ยังไม่ยอม หยุด

เสิ่นเฉียวรู้สึกสับสนและรีบเอื้อมไปจับมือใหญ่ ของเขา: “อย่ามายุ่งกับกระดุมฉันนะ!”

เมื่อหมอกลอยขึ้น เยโม่เซินก็เห็นใบหน้าขาวของ เสิ่นเฉียวเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่ำ ความเขินอายยังมีมากขึ้น อย่างเห็นได้ชัด เขาอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากแล้วพูด: “ไม่ ปลดกระดุมแล้วจะอาบน้ำยังไง?”

เสิ่นเฉียวหน้าแดงจนเลือดแทบไหล เธออดทน ต่อแรงกระตุ้นของเย่โม่เซิน ยื่นมือออกไปปกกันกระดุม เม็ดเล็ก ๆ บนเสื้อของตัวเอง “เย่โม่เซินอย่าทำอย่างนี้ นะ ปล่อยฉัน”

“อายอะไร?” ยิ่งเธอขัดขืนเย่โม่เซินก็ยิ่งอยาก เข้าไปใกล้เธอ เสื้อของทั้งคู่เปียกปอนเพราะน้ำอุ่นจาก ฝักบัว เย่โม่เซินออกแรงทำให้เสิ่นเฉียวนอนอยู่บนตัว ของเขา

เสิ่นเฉียวตื่นตระหนกและเรียกชื่อของเขา: “เย่โม่ เซิน!”

“อือ” เขาตอบมือใหญ่แอบล้วงผ่านเสื้อผ้าของเธอ

“คุณอย่าลืม คนที่จุดไฟแล้วไม่สามารถดับไฟได้ ก็คือตัวคุณเอง!”

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวของเย่โม่เซินก็แข็ง กระด้างและแม้แต่รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็แข็งขึ้นหลัง จากนั้นไม่นานเขาก็ค่อย ๆ คลายความยับยั้งชั่งใจต่อ เสิ่นเฉียว

ใช่สินะ หากจุดไฟให้ลุกโชนแล้วต้องส่งผลต่อตัว เธอในภายหลัง ดังนั้นจึงทำอะไรกับเธอไม่ได้

แล้วเขาจะลงอ่างกับเธอได้ยังไงกัน?

เมื่อคิดถึงตรงนี้เยโม่เซินก็ยิ้มแหย ๆ: “พูดไปก็ถูก งั้นเธออาบก่อนอาบเสร็จแล้วค่อยออกมา”

พูดจบแล้วเย่โม่เซินก็ปล่อยเธอจริง ๆ จากนั้นก็ หันกลับแล้วออกไป

เสิ่นเฉียวตะลึงอยู่ตรงนั้น มองดูเย่โม่เซินที่เปียก ปอนไปทั้งตัวออกไปจากห้องน้ำ ตัวของเขายังเปียกจน น้ำหยดไหลเป็นทาง เธออ้าปากค้างมองดูด้วยความ ประหลาดใจ

เดิมที่เธอคิดว่าเขาคงจะไม่ยอมปล่อยเธอ คิดไม่ ถึงว่าเขาจะยอมปล่อยเธอเร็วขนาดนี้..

ไม่รู้ด้วยเหตุใด เสิ่นเฉียวเห็นเสื้อที่เปียกปอน ของเขาแล้ว ในใจกลับไม่คิดจะปล่อยผ่านและอดไม่ ได้ที่จะเรียกเขา
“เย่โม่เซิน.

เย่โม่เซินหยุดและหันกลับมามองเธอด้วยสายตา อ่อนโยนแบบที่ยากจะได้เห็น: “ยังไม่รีบอาบอีก ถ้ายัง เรียกฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

เขาเอื้อมมือไปปิดประตูในห้องน้ำจึงเหลือเพียง เสิ่นเฉียวคนเดียว เพราะคิดเรื่องที่เย่โม่เซินเปียกไปทั้ง ตัวและเสื้อผ้า ดังนั้นเธอจึงรีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

แล้วออกไป

ในห้องว่างเปล่าไม่มีคนจูหยุน กำลังเช็ดคราบน้ำ ที่พื้นและยิ้มเมื่อเห็นเธอออกมา: “คุณนายน้อยอาบน้ำ เสร็จแล้วเหรอคะ? คุณรอสักครู่นะคะ ฉันทำความสะอาด ตรงนี้เสร็จแล้วจะช่วยคุณเป่าผม”

พูดจบ จูหยุน ก็รีบก้มหน้าและเริ่มทำงาน

เส้นเฉียวมองดูเธอที่ก้มหน้าทำงานที่ดูใช้แรง อย่างนั้นก็อดทนดูไม่ได้

ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันเป่าผมเองก็ได้ เธอ ทำความสะอาดตรงนี้เสร็จแล้วก็รีบกลับไปพักเถอะ มัน ดึกมากแล้ว”

เมื่อ จูหยุน ได้ยิน ก็รู้สึกประทับใจเธอ: “ขอบคุณ ค่ะคุณนายน้อย ใช่แล้ว คุณชายเย่อาบน้ำอยู่ห้องข้างๆ นะคะ”

เธอทำความสะอาดพื้นในทันทีและลุกขึ้นอีกครั้ง และออกไป เสิ่นเฉียวคิดว่าเธอคงกลับไปพักผ่อนแล้ว จึงรีบเอาผ้าขนหนูแห้งเช็ดผมหลังจากนั่งไปสักพัก จูหยุน ก็กลับมาอย่างรวดเร็ว ในมือเธอมีแก้วใบหนึ่งและวาง ลงตรงหน้าเธอ

“ได้ยินคุณชายเย่บอกว่าเมื่อครู่คุณนายน้อยนั่ง อยู่ริมทะเลอยู่นานจนเสื้อผ้าเปียก กลัวว่าคุณจะเป็นไข้ จึงตั้งใจทำ ซุปขิง มาให้คุณนายน้อยค่ะ คุณนายน้อยรีบ ดื่มตอนยังร้อนนะคะ”

เสิ่นเฉียว: “นี่…” เธอนิ่งไปครู้หนึ่งมองดู ซุปขิง ที่ร้อนควันฉุย เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าทั้งหมดนี่ช่างไม่เหมือน ความจริง

ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นครั้งแรกที่มีคนดูแลเธอเป็น อย่างดีแบบนี้

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้

“ขอบคุณนะ” เสิ่นเฉียวรู้สึกขอบคุณและมองไปที่ จูหยุน จากนั้นก็ยกแก้วซุปขิง ขึ้นดื่ม

จูหยุน ชื่นชอบเสิ่นเฉียว ถึงแม้เธอจะเป็นคุณนาย น้อยแต่กลับไม่เคยมีมาด คู่ของเย่โม่เซินและเสิ่นเฉียว ไม่เหมือนกับคู่ไฮโซที่มาจากครอบครัวคนมีเงินคู่อื่น พวกเขารู้สึกและคิดไปเองว่าพวกเขาอยู่สูงกว่าคนอื่น เพียงเพราะพวกเขามีเงินมากมาย และไม่เคยมีสาวใช้ คนอย่างพวกเธออยู่ในสายตา เวลาปกติเพียงแค่เรื่อง ผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็จะพูดจาด่าว่าสารพัด

หากไม่ระวังอาจจะโดนทุบตี แต่ก็ไม่มีทาง เลือก…

เพื่อค่าตอบแทนที่สูง ทุกคนจึงต้องอดทนต่อความโหดร้ายนี้

แต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ พวกเธอก็มีความสุขกับอิสระ ที่มากกว่าแต่ก่อน ถึงแม้ว่าเวลาปกติเย่โม่เซินมักจะมี สีหน้าเย็นชา และไม่แสดงสีหน้าเป็นมิตร อีกทั้งคำพูดที่ เย็นชาแต่ภายใต้การเว้นระยะห่างในสายตาของเขา ขอ เพียงพวกเธอทำตามกฎ เขาไม่มีทางจะตำหนิพวกเขา ด้วยความรุนแรง

สำหรับพวกเธอแล้ว ผู้ชายคนนั้นปฏิบัติตัวต่อ พวกเธอเหมือนกับเทพองค์หนึ่ง

“คุณนายน้อยดื่มเสร็จแล้วรีบพักนะคะ ฉันขอตัว

ก่อน”

“อือ”

หลังจากเธอออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวจึงเริ่มเป่าผม ต่อให้แห้ง จนเธอเป่าผมจนแห้งและเตรียมจะพักผ่อนเย่ โม่เซินก็ยังไม่กลับมา เธอจึงได้แอบไปดูที่ห้องข้างๆ และยังคงได้ยินเสียงน้ำดังซ่า ๆ ตาคนนี้จนป่านนี้ยังอาบ

น้ำไม่เสร็จอีกเหรอ? เสิ่นเฉียวขี้เกียจรอเขา อีกทั้งเธอก็ง่วงจนจะไม่ ไหวแล้ว จึงได้กลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง

หลังจากเข้านอนขณะสะลึมสะลืออยู่นั้น ก็รู้สึกว่า ตำแหน่งข้างเตียงยุบลงเล็กน้อยแล้วร่างเย็นก็เข้ามา แล้วโอบเอวเธอ ภายใต้ผ้าห่มที่อุ่น ความเย็นนี้ทำให้เสิ่น เฉียวหดตัวและเขยิบตัวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวและ ต้องการทั้งร่างเย็นไว้ข้างหลัง
คนข้างหลังนิ่งไปเล็กน้อยแล้วนอนอยู่ใต้ผ้านวม ครู่หนึ่ง รอจนตัวของเขาอุ่นได้ที่แล้วจึงเข้าไปกอดเธอ เอาไว้

ครั้งนี้ เสิ่นเฉียวไม่เขยิบหนีแล้ว

หลับฝันดีทั้งคืน

เช้าวันต่อมาเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นและพบว่าโทรศัพท์ มือถือของตัวเองวางนิ่งอยู่ที่ชั้นหัวเตียง บนโต๊ะยังมีโน้ต จากเยโม่เซินกำชับให้เธออย่าลืมทานข้าวเช้า

เสิ่นเฉียวรู้สึกอบอุ่นใจ ดูแล้วเย่โม่เซินคงจะยอม ให้เธอติดต่อกับโลกภายนอกแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำจูหยุน คุยเล่นกับเธอขณะรับประทานอาหารเช้า เสิ่นเฉียวพบ ว่า จูหยุน และอีกหลายคนสีหน้าไม่ค่อยดีดูไม่สดชื่น

“พวกเธอเป็นอะไร?” เสิ่นเฉียวถามด้วยความ สงสัย

เมื่อได้ยิน จูหยุน ก็ตอบ: “เมื่อคืนพวกเธอหา คุณนายน้อยอยู่นาน สุดท้ายเลยตกใจกันหมดกลับไป นอนไม่หลับ ก็เลยดูแล้วไม่มีชีวิตชีวาค่ะ”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว: “หาฉันอยู่นานเหรอ? ฉันก็อยู่

ที่นี่ตลอดไม่ใช่เหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” “คุณนายน้อยไม่รู้เหรอคะ?”จูหยุน เล่าเรื่องที่ เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เส้นเฉียวฟัง เสิ่นเฉียวรู้สึกตระหนก

หลังจากได้ฟัง
มิน่าล่ะเมื่อคืนเย่โม่เซินถึงได้ดึงตัวเธอเข้าไป กอดเสียแน่นหลังจากหาเธอเจอ หลังจากนั้นก็ยังพูดจา แปลก ๆ ที่แท้..มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนี่เอง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็หันไปมองโทรศัพท์ มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ

ดังนั้นก่อนถึงเมื่อคืนนี้เย่โม่เซินเป็นกังวลมา ตลอดว่าเธอจะหนีไป ดังนั้นจึงไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้ เธอ เมื่อรู้ว่าเธอคิดยังไงแล้วจึงได้คืนโทรศัพท์ให้ตัวเธอ อย่างนั้นสินะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ