บทที่ 1534 อย่าจากผมไปอีก

ได้ยินว่าตู้เชียวหยู่จะพาตัวเองไปหาเซียวซู่ เจียงเสี่ยวไปก็ร้อน ทันที ดึงมือตัวเองออกวุ่นวายไปหมด ถอยกลับเข้าไปในเก้าอี้ ส่ายหน้าเป็นพัลวัน

“ฉันไม่ไป ฉันไม่ไปหาเขา เขาไม่มาหาฉันเลย เขาต้องการแค่ แสงจันทร์ขาวของเขา ถ้าฉันไปหาเขาก็เสียหน้าสิคะ”

“หน้าสำคัญอะไร” ตู้เชียวหยูพูดอย่างโมโห “หน้าสำคัญกว่า

ความสุขของแกเหรอ แกคิดถึงเขาก็กลับไปหาเขาสิ”

“ไม่ค่ะ” เจียงเสี่ยวไปดื้อรั้นมาก “ฉันจะไม่ไปหาเขาหรอก ฉัน เป็นฝ่ายเริ่มก่อนตลอดเลย ฉันเหนื่อยมาก ฉันอยากพัก

พูดจบ เจียงเสี่ยวไปก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ คว้ากระเป๋าและจะเดิน

ออกไป

ตู้เชียวหยู่ตกใจรีบวิ่งตามไป “แกจะไปไหน”

“ยิ้ม ฉันจะไปแล้วค่ะ ฉันจะให้เซียวซูผู้ชายคนนั้นหาฉันไม่เจอ เขาชอบทิ้งฉันไปหาคนอื่น งั้นฉันจะทำให้เขารู้ว่าฉันเก่งแค่ไหน ฉันเจียงเสี่ยวไปก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน!

เธอวิ่งออกไป ว่องไวมากจนตู้เชียวหยู่ห้ามไม่ทันเลย ได้แต่ ตามเธอไป แต่เมื่อลงไปที่ชั้นล่างก็ต้องไปได้ล่าช้าเพราะถูกบริกร หยุดไว้
“ขอโทษคุณผู้หญิง กรุณาจ่ายบิล

“เดี๋ยวก่อน ลูกสาวฉันวิ่งไปแล้ว ฉันจะไปตามเธอก่อน เดี๋ยวจะ กลับมาจ่ายเงินให้ทีหลัง

“ไม่ได้หรอกคุณผู้หญิง มันผิดกฎ บริกรเป็นตายยังไงก็ไม่ยินยอม ตู้เชียวหยู่อับจนหนทาง ได้แต่

หยุดแล้วเปิดกระเป๋า “เท่าไรคะ”

เมื่อถามจบ เธอก็รีบร้อนเอาเงินยัดใส่มือบริกร “เอาจํานวนนี้ ให้คุณก่อน ฉันไปตามลูกสาวฉันก่อน เธอเมาอยู่อันตรายมาก

บริกรนับเงินที่ได้รับมา แต่กลับพบว่ามันมีไม่เท่าไร จึงหยุด เธออีกครั้ง “ขอโทษคุณผู้หญิง เงินที่คุณให้มามันไม่พอ

ตู้เซียงหยู่โมโหมากจนอยากด่า แต่รู้สึกว่าแบบนี้ตัวเองเป็น

คนผิด ได้แต่หยุดแล้วเอาเงินให้บริกรอย่างจริงจัง

“ขอบคุณ”

ผลของการจองเวรซ้ำแล้วซ้ำเล่าครั้งนี้ เมื่อตู้เชียวหยอยากจะ วิ่งไปหาเจียงเสี่ยวไปอีกครั้ง แต่กลับพบว่าเด็กคนนี้วิ่งหนีไปจน ไม่เห็นแม้เงาไปเรียบร้อยแล้ว เธอตามหาไปทั่วอยู่หลายรอบแต่ ก็ไม่เห็นเงาของเจียงเสี่ยวไป ได้แต่โทรหาเจียงเสียวไปอย่าง

ร้อนใจ

แต่ตอนนี้เจียงเสี่ยวไปกำลังโกรธ จึงไม่รับสายของเธอเลย ตู้เชียวหยู่อารมณ์เสียขึ้นมาฉับพลัน ทำไมถึงไม่เลือกร้านอาหารที่เช็กบิลล่วงหน้า จะต้องหาร้านที่จ่ายหลังมื้ออาหาร ถ้าจ่าย เงินล่วงหน้า เธอก็ไม่ต้องสูญเสียลูกสาวตัวเองไปแบบนี้

ยัยเด็กน้อยเสี่ยวไปมีข้อเสียอยู่ข้อหนึ่ง นั่นคือเป็นบ้าหลังดื่ม

จนเมา หวังว่าเธอจะไม่เกิดเรื่องก็พอแล้ว

เซียวซู่เพิ่งเสร็จสิ้นการคุยเรื่องโครงการ หลังจากจัดการเรื่อ งอื่นๆ ในบริษัททั้งหมดจบแล้ว ถึงได้เก็บของแล้วออกไป

ตอนที่ขึ้นลิฟต์บังเอิญเจอผู้หญิงที่สารภาพรักกับเขาเมื่อครั้ง ก่อน

เมื่อหญิงสาวเข้ามานั้นแสดงออกชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเซียวซูก็อยู่ ที่นี่ด้วย จึงชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เริ่มถามเขาว่า “ฉันขอ เข้าไปได้ไหมคะ”

เซียวซูรู้สึกว่ามันไม่มีอะไร เม้มริมฝีปากบางก่อนจะพูดว่า “เข้ามาสิครับ”

หลังจากนั้นหญิงสาวก็เดินกะเผลกเข้ามา เซียวซูมองสังเกต เธอ แล้วถามเธอหนึ่งประโยคตามประสาความเป็นห่วงเพื่อน ร่วมงาน “เป็นอะไรครับ

หญิงสาวค่อนข้างเก้อเขิน หน้าแดงเล็กน้อย “ไม่เคยใส่ส้นสูง ค่ะ มันก็เลยพลิก”

เซียวซูมองลงไปที่เท้าของเธอ พบว่าวันนี้เธอใส่ส้นสูงจริงๆ ชั่วขณะที่อยู่ในลิฟต์นั้นเงียบเชียบ ทั้งสองฝ่ายไม่มีการพูดอะไร อีก
ครั้งก่อนที่ถูกเซียวซู่ปฏิเสธไป ดังนั้นหญิงสาวจึงคิดได้แล้ว และก็ไม่ตั้งใจจะรบกวนเขาอีก เพราะถึงอย่างไรความรู้สึกแบบนี้ มันไม่สามารถบังคับกันได้ ทุกคนล้วนมีโชคชะตาของตัวเอง

จะให้ดึงดันตามติด เรื่องแบบนี้เธอก็ทำไม่ได้

ดังนั้นจึงทำเพียงบิดข้อเท้าไปมา และเธอก็ไม่ได้ออกปากขอ ให้เชียวพาไปโรงพยาบาล

หลังจากผ่านไปสักพัก บางทีเขียวอาจจะรู้สึกละอายเล็กน้อย จึงเอ่ยปากพูดว่า “อยากให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลไหมครับ

เพราะในลิฟต์ก็มีแค่พวกเขาสองคน เขาสังเกตนิดหน่อยก็รู้ว่า เธอบาดเจ็บ ถ้าไม่เอ่ยปากสักหน่อยดูเหมือนว่ายังไงก็ไม่ถูกต้อง

เมื่อได้ฟัง หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ แต่ เมื่อนึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้แววตาก็หมองลง จึงหลุบตาลงก่อนจะ

สายศีรษะ

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันโทรเรียกรถแล้ว เดี๋ยวฉัน ลงไปถึงชั้นล่างก็ได้นั่งแล้วค่ะ”

เรียกรถแล้วเหรอ ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เซียวซูก็ไม่พูดอะไรอีก

ลิฟต์ไปถึงชั้นหนึ่ง เซียวซูก้าวเดินออกไป หญิงสาวเดิน กะเผลกอยู่ข้างหลังเซียวซู มองแผ่นหลังของเขาด้วยใจที่ค่อน ข้างเศร้า ถ้าเขายินดีช่วยเธอนิดหน่อยก็พอแล้ว

ไม่สิ เขาเป็นคนที่กำลังรอภรรยากลับมา ตนจะสามารถคาด หวังแบบนั้นได้อย่างไร ในไม่ช้า ความเพ้อฝันที่น่าเบื่อในใจของหญิงสาวก็ถูกทําลาย โดยความเป็นจริง

เดินไปไม่กี่ก้าว เธอพบว่าการก้าวเดินของเซียวซูช้าลงเล็ก น้อย ก่อนจะหันมองกลับมาที่เธอ “รถของคุณอยู่ข้างนอกเหรอ ครับ”

“คะ ใช่”

เดิมทีเซียวซูตั้งใจจะไม่สนใจเธอ แต่หลังจากที่เห็นว่าหญิง สาวตระหนักรู้ในตัวเองมาก เมื่อตนเห็นแล้วไม่ช่วยมันก็ไม่ถูก ต้องนัก ได้แต่เดินไปข้างตัวเธอและทำการช่วยประคองเธอ “ผม จะพาคุณไปส่ง”

“ขอบคุณค่ะ”

จนเมื่อเซียวซูส่งหญิงสาวขึ้นรถไปแล้วจึงปิดประตูรถให้เธอ เมื่อเตรียมจะกลับไปที่รถของตัวเอง ก็กลับหันไปเห็นร่างคุ้นตา ยืนอยู่ไม่ไกล

ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองมองผิด มีความค่อนข้างไม่อยากเชื่อ แต่เมื่อมองดูอีกครั้ง คนคนนั้นก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น แถมบนใบหน้า ยังมีคราบน้ำตานองด้วย

“เสี่ยวไป๋เหรอ” เซียวซู่ตกตะลึงอยู่นาน ทันใดนั้นก็ได้สติก่อน จะก้าวกว้างไปข้างหน้า

หลังจากไม่อยากเห็นเขาเคลื่อนไหว เสี่ยวไปที่ยืนนิ่งอยู่ตลอด ก่อนหน้านี้จึงหันหลังแล้ววิ่งหนีไป ความสับสนและความไม่ สบายใจของเซียวขยายขึ้นถึงขีดสุดในทันที รีบตามไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

จากนั้นเมื่อเขาไล่ตามเสี่ยวไปไป พบว่าเธอกำลังวิ่งอย่าง สับสนวุ่นวาย ดูเหมือนไม่รู้เลยว่าตัวเองจะวิ่งไปที่ไหน ไปใน ทิศทางเดียวแต่วิ่งเร็วมาก

เสี่ยวไปเกิดมาตัวสูง โดยเฉพาะขาทั้งสองข้างที่เรียวมาก เวลาที่วิ่งดูราวกับใต้เท้าเหยียบลงบนกระแสดวงดาว

ที่จริงแล้วเซียวซูไม่ได้วิ่งช้ากว่าเธอ สองความเร็วนั้นเท่าเทียม กัน แต่ว่าก่อนหน้านี้เสียวไปกับตนอยู่ห่างกัน ดังนั้นระยะห่างจึง ลากไปตลอด

ในไม่ช้าเซียวซูก็รวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อย่นระยะทางวิ่งไป ข้างหน้าอย่างดุเดือดจนกอดเสี่ยวไปได้ในที่สุด

ช่วงเวลาที่โอบกอด เซียวซูได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นใน

เขากลัวจริงๆ กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นคือภาพลวงตา เมื่อเขากอด

ได้แล้วก็จะหายไปในพริบตา

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เสี่ยวไปถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขน จริงๆ ถึงแม้ว่าเป็นเพราะเขาจู่โจมหนักมาก ทั้งสองคนถึงได้โผ เข้าหากันก็ตาม

เซียวซูออกแรงที่มือพลิกเธอหันกลับมา ใช้ร่างกายของตัวเอง เป็นเบาะรองให้เสียวไป

แล้วแผ่นหลังของเขาก็กระทบพื้นอย่างรุนแรง หลังจากความ เจ็บปวดแสบร้อน ประสาทสัมผัสทั้งห้าก็ชัดเจนขึ้น เสี่ยวไปที่อยู่ตรงหน้าก็ยังคงถูกเขากอดเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างดี

เพียงแต่เสียวไปเหมือนจะได้สติคืนกลับมาแล้ว จึงใช้กำลัง ดิ้นรนอย่างหนักหน่วง

เซียวใช้กำลังกอดเธอไว้แน่น ตะโกนออกมาอย่างหมด ความอดทน อย่าจากผมไปอีกนะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ