เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1553 รังแก



บทที่1553 รังแก

พอได้ยินคำนี้ เพิ่งเขือเฟยก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะพูด อะไรดี

กลับเป็นถางหยวนหยวนที่เข้ามาคล้องแขนเธอแล้วพูดว่า “ไม่ หรอก ถ้าเขือเฟยไม่สบาย ฉันก็จะกลับไปกับเธอด้วย พวกเธอ สองคนก็มีเพื่อนแล้ว พวกเธอไปเดินเล่นกันต่อเถอะ

เดิมทีจางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นนั้นอยากจะดึงตัวถางหยวน หยวนไปด้วยกัน จะได้ทำความรู้จักอยให้มากขึ้น ใครจะไป รู้ว่าเพิ่งเขือเฟยกลับเข้ามาทำลายแผนของพวกเธอ ดังนั้น สายตาที่มองเพิ่งเขือเฟยก็เลยเปลี่ยนเป็นไม่เป็นมิตรขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อนนะ พวกเธอเที่ยวกันต่อเถอะ แล้ว เจอกัน”

หลังจากถางหยวนหยวนพาเพิ่งเขือเฟยขึ้นรถแท็กซี่แล้ว เพิ่ง เขือเฟยก็มองหน้าด้านข้างของถางหยวนหยวนที่หนึ่ง พอเห็นว่า เธอไม่ได้มีการตอบสนองอะไรเป็นพิเศษแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถาม เธอเสียงเบา

“หยวนหยวน เธอ……”

“ทำไมเหรอ ?” ถางหยวนหยวนหันหน้าไป มองเธอด้วยสีหน้าสงสัย

พอเห็นสีหน้าใสซื่อของเธอแล้ว คำพูดของเมิ่งเขือเฟยที่อยู่ตรงริมฝีปากก็หยุดชะงักไป พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว ทําได้แค่ถอนหายใจ ในใจ

“ไม่มีอะไร”

“เฟยเฟย วันนี้เธอดูแปลกๆนะ”

เฮ้อ หยวนหยวนจอมดื้อ ไม่ใช่ฉันที่แปลก แต่เธอต่างหากที่ ใสซื่อเกินไป

พอกลับไปถึงหอพักแล้ว ถางหยวนหยวนที่ตอนแรกยังร่าเริง อยู่ พอเจอเตียงเข้าเธอก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองง่วงขึ้นมา จากนั้นก็ หลับไป

คนที่ตอนแรกพูดว่า “ไม่สบาย” อย่างเพิ่งเขือเฟยกลับนั่งอยู่ ริมเตียง มองดูถางหยวนหยวนหลับปุ๋ย และทำได้แค่ส่ายหน้า

เฮ้อ โลกของหยวนหยวนนอกจากกินก็คือนอน จากนั้นก็พี่ชาย

ของเธอสินะ

พอถึงช่วงบ่าย จางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นก็กลับมา ก็เห็นว่า เพิ่งเขือเฟยอยู่ในห้องน้ำ ส่วนถางหยวนหยวนนั้นหลับไปแล้ว ทั้ง สองคนมองตากันที่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน

เมิ่งเขือเฟยเห็นพวกเขาจู่ๆก็เข้ามา เลยอยากถอยออกไป

ใครจะรู้ว่าสองคนนี้จะปิดประตู ภายในพื้นที่เล็กๆมีคนสาม คนยืนเบียดกันอยู่ เมิ่งเขือเฟยจึงต้องยึดชิดกำแพง

“เธอชื่อเมิ่งเขือเฟย ใช่ไหม”
จางเสี่ยวลู่มองเธอด้วยรอยยิ้มเย็นชา ยื่นมือออกไปหมายจะ จับคางของเพิ่งเขือเฟย แต่เธอเบี่ยงหน้าหลบก่อน จะทำอะไร ?”

“ทำอะไร ? คำนี้ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ พวกเราชวนหยวน หยวนไปเดินเล่นกินข้าว เธอจะตามไปด้วยก็แล้วไป ไปก็ไปแล้ว จะอยู่เฉยๆไม่ได้หรือไง จะเสแสร้งทำไม จะวุ่นวายทำไม” หยวน เย่าหันกลับไม่ได้เกรงใจเท่าจางเสี่ยวลู่ เธอยื่นมือไปดึงผมของ เพิ่งเขือเฟย แรงมหาศาล เพิ่งเขือเฟยกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บ ปวด “ปล่อยฉันนะ”

“ปล่อยเธอ ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องรับปากมาก่อนว่าต่อไปจะ ไม่มาวุ่นวายกับแผนการของพวกเราอีก

“พวกเธอมีวัตถุประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์ อย่าคิดจะมาเป็นเพื่อน กับหยวนหยวน” เมิ่งเขือเฟยโกรธจนอยากจะเข้าไปดึงผมพวก เขา แต่ว่าเด็กหญิงทั้งสองคนทั้งสูงทั้งขายาว แล้วบวกกับที่มีกัน สองคน เลยผลักให้เพิ่งเขือเฟยติดอยู่กับพื้น ทำให้เธอไม่ สามารถลุกขึ้นมาได้

“วัตถุประสงค์ไม่บริสุทธิ์อะไร อย่างกับว่าเธอมีวัตถุประสงค์ที่ บริสุทธิ์งั้นเหรอ ตอนที่เขาลูบหัวเธอแล้วเธอหน้าแดงอะไร ถึงแม้ พวกเราจะเป็นเพื่อนกับหยวนหยวนเพราะมีเป้าหมายแล้วยังไง ขอแค่พวกเราไม่ทำร้ายเขา มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”

“ห้ามเธอพูดเรื่องไม่ดีของพวกเราต่อหน้าหยวนหยวน ได้ยิน ไหม ? ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเข้าเรียนไม่ได้”

เมิ่งเขือเฟยไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ตอนแรกนั้นยังขัดขืนอยู่ หลังจากนั้นก็เริ่มไร้เรี่ยวแรงขัดขืน

ผ่านไปครู่ใหญ่ จางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นก็มองตากันที่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยตัวเธอ จากนั้นก็ออกไปจากห้องน้ำพร้อมกัน

ปัง!

เพิ่งเขือเฟยยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิมอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงได้ลุกขึ้น มานั่ง หลังพิงกำแพง ตาคู่นั้นแดงจนเหมือนกับกระต่าย

สมควรตาย เกินไปแล้วจริงๆ

เธออยากจะอดกลั้นไว้ไม่ร้องไห้ออกมา แต่ว่าน้ำตาก็ไหลออก มาจากขอบตาไม่หยุด ทำได้เพียงเช็ด และเช็ด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าบนตัวเปียกไปหมด

ถางหยวนหยวนเหมือนจะได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน เลยลืมตา ขึ้นอย่างสะลึมสะลือ จากนั้นก็เห็นจางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้น “พวกเธอกลับมาแล้วเหรอ”

เธอขยี้ตา แล้วถามขึ้นด้วยเสียงอู้อี้

“ใช่แล้วหยวนหยวน ข้างนอกร้อนเกินไป ก็เลยกลับมาก่อน เธอเพิ่งนอนตื่นเหรอ พวกเราซื้อชานมมาฝากเธอ เธออยากดื่ม รสอะไร ?”

ชานม ?

พอได้ยินว่าชานม ถางหยวนหยวนก็ลุกขึ้นมานั่งทันที “จริงเห รอ พวกเธอดีกับฉันจัง”
“เกรงใจอะไร ต่อไปพวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมหอพักกันแล้ว จะดี กับเธอก็เป็นเรื่องธรรมดา

จางเสี่ยวลู่ยื่นมือไปสางผมให้ถางหยวนหยวนอย่างสนิทสนม “แต่ว่าเธอเพิ่งตื่นอย่าพึ่งดื่มเลย เป็นเด็กผู้หญิงดื่มน้ำเย็นมากไป ไม่ดี ทิ้งไว้ก่อนสักพักค่อยดื่มดีกว่า”

“ได้ ขอบใจนะ”

พอพูดจบ ถางหยวนหยวนก็ยืนขึ้น “งั้นฉันขอเข้าห้องน้ำก่อน แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกจางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นทิ้งไว้ ก่อน “รอเดี่ยว”

“ทําไมเหรอ ?”

“คือว่า ฉันกับเข่าหันเพิ่งซื้อชุดกระโปรงมาสองสามชุด เธอ ช่วยพวกเราดูหน่อยว่าใส่แล้วสวยไหม

ถางหยวนหยวนนอนนาน จึงค่อนข้างปวดฉี่ แต่ว่าพวกเขา

ขอร้องตัวเองก็เกรงใจไม่กล้าปฏิเสธ เลยได้แต่ตอบตกลง “ก็ได้”

จากนั้นทั้งสองคนก็ลองชุด แล้วให้ถางหยวนหยวนช่วยดู ทุก ชุดที่ลองถางหยวนหยวนก็บอกว่าดีหมด

“หยวนหยวน เธอ ปากหวานจริงๆ เธอเอาชุดกระโปรงมา ด้วยหรือเปล่า ?”

“ฉันเอามาสิ แต่ว่าเอามาไม่มากหรอก”

“เปลี่ยนให้พวกเราดูหน่อยสิ”
ถางหยวนหยวนแสดงออกว่าไม่อยากเปลี่ยนตัวเองอยากจะ ไปห้องน้ำ จางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นก็รั้งเธอไว้ไม่ได้ ทำได้แค่ ปล่อยให้เธอไป

หลังจากถางหยวนหยวนเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ถึงได้พบว่า ใน ห้องน้ำมีคนอยู่อีกคน และจางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นก็ตามเข้า มาด้วย

“เฟยเฟย เธออยู่ในห้องน้ำเหรอ”

เพิ่งเขือเฟยจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว พอได้ ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น “อืม

ดูเหมือนว่าตาของเธอจะแดงเล็กน้อย ถางหยวนหยวนรู้สึก แปลกใจ “เธอเป็นอะไรไป ?”

เพิ่งเขือเฟยเห็นอีกสองคนที่อยู่ด้านหลังเธอ กำลังทำท่าทาง

ดุร้ายใส่เธอ เธอลังเลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนพูดว่า “ไม่มีอะไร ก็แค่

คิดถึงแม่ของฉันน่ะ”

พอพูดถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนถึงได้คิดขึ้นมาได้ว่าคุณแม่ ของเขือเฟยไปทํางานต่างถิ่น จะกลับมาอีกทีตอนช่วงตรุษจีน

“ขอโทษนะเฟยเฟย ฉันหลับไป เลยปล่อยให้เธอคิดถึงบ้าน อยู่คนเดียว รอพวกเราปิดเทอมฤดูหนาว เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมคุณ ป้าเป็นเพื่อนเธอนะ”

“อืม”

“เธอจะใช้ห้องน้ำใช่ไหม งั้นเธอใช้เถอะ เดี๋ยวฉันออกไป
หลังจากประตูห้องน้ำปิดลง จางเสี่ยวลูกับหยวนเท่านั้นก็ หัวเราะเสียงเย็นออกมาพร้อมกัน “ถือว่าเธอรู้ตัว

เพิ่งเขือเฟยยืนพิงกำแพง ในใจรู้สึกไม่พอใจมาก แต่ก็คิดได้ ว่าตัวเองนั้นได้สิทธิ์ไร้เสียง ฐานะทางบ้านต่ำต้อย ก็รู้สึกได้ เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที

เธอทำอะไรไม่ได้เลย แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่น

ถางหยวนหยวนเข้าห้องน้ำเสร็จออกมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอ ผลักประตูห้องน้ำออกกำลังจะไปรับโทรศัพท์ แต่จางเสี่ยวลู่ที่อยู่ ทางนั้นกลับหยิบโทรศัพท์เธอไปแล้วรับสายแทนเธอก่อน

“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ พี่ชายของหยวนหยวนเหรอคะ ฉันคือจาง เสี่ยวลู่เพื่อนร่วมหอพักของเขาเองค่ะ”

“อ๋อ เขากำลังเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ ฉันไปช่วยเรียกเขามารับ

โทรศัพท์พี่ชายนะคะ”

พอจางเสี่ยวลู่หันกลับไป ก็เห็นถางหยวนหยวนยืนอยู่ตรงนั้น เลยยิ้มออกมา “หยวนหยวน พี่ชายของเธอโทรมาหานะ

“อ๋อ ขอบใจนะ” ถางหยวนหยวนเดินไปรับโทรศัพท์ แต่ไม่รู้ว่า ทำไม ถึงได้รู้สึกแปลกๆ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ