บทที่ 618 เหตุผลไม่สําคัญ ที่สำคัญก็คือ อยากเจอเขา

บทที่ 618 เหตุผลไม่สําคัญ ที่สำคัญก็ คืออยากเจอเขา

“ ติดกับดัก? นี่หมายความว่าอะไร?” เล็ง เยาเยาชาเลืองมองเสี่ยวเหยียนด้วยความ สับสน

เสี่ยวเหยียนยิ้ม และยักไหล่ของตัวเอง อีกไม่นานเธอก็จะรู้เอง พอแล้ว ฉันจะไปราย งานใหมู่จื่อก่อน เพราะฉะนั้นฉันไม่คุยกับเธอ แล้ว”

หลังจากพูดเสร็จเสี่ยวเหยียนก็เดินออก จากห้องน้ำชา ทิ้งให้เล็งเยาเยาอยู่คนเดียว และจับคางของตัวเธอเองอย่างแปลก ประหลาด

ตัวเธอเองติดกับดักของหวังอานเข้าแล้ว

เหรอ? กับดักอะไร? คิดถึงอย่างละเอียดถี่ถ้วน นึกถึง หน้าที่แสดงออกอย่างความหมายของ เสี่ยวเหยียม เบ่งเยาเยาก็ตอบสนองกลับมา ได้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็กระโดดด้วยความ โกรธ

“เสี่ยวเหยียม เธอหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ใคร บอกว่าฉันติดกับดักของหวังอานแล้ว ใครจะ ไปชอบคนแบบเขากันล่ะ? เธอกลับมาเดี๋ยวนี้!”

เลิงเยาเยาวิ่งออกจากห้องน้ำชา

และเสี่ยวเหยียนก็ได้แอบเข้าไปในห้อง สํานักงานอย่างรวดเร็วแล้ว และวางข้อมูลไว้ ตรงหน้าของหานมู่จื่อ

เมื่อได้ยินเสียงจากข้างนอก และมองไป ยังหาทางสอเสียดของเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อ ยิ้ม “เธอทะเลาะอะไรกับหล่อน?

“ทะเลาะกันซะที่ไหนล่ะ?”เสี่ยวเหยียน ยักไหล่อย่างไร้ความรู้สึก ” ไม่ต้องสนใจ หล่อน เธอดูรายงานที่ฉันทำนี่สิเป็นว่าอย่างไร นี่ก็คือบิลส่งข้อรายจ่าย และปริมาณการขาย หลังจากที่เราก่อตั้งบริษัท ”

เมื่อหานมู่จื่อได้ยิน ดังนั้นจึงหยิบข้อมูล

เข้ามา

เมื่อก่อนที่มีเพียงเธอและเสี่ยวเหยียน เป็นเสี่ยวเหยียนที่จัดการสิ่งเหล่านี้ให้เธอ

เนื่องจากเมื่อก่อนเสี่ยวเหยียนเคยเป็น ฝ่ายการเงินใน บริษัทตระกูลเย่ เธอจึงมีความ อ่อนไหวต่อตัวเลขและจำนวนเงินเป็นอย่าง มาก ดังนั้นหลังจากก่อตั้งบริษัทแล้วนั้นหา นมอก็ไม่ได้จ้างคนอื่นมาให้สิ้นเปลืองเงินค่า จ้าง เลยให้เสี่ยวเหยียนดูแลการเงินทางนี้ โดยตรง หาน จื่อก็รู้สึกวางใจกับเธอด้วยเช่น กัน หลังจากดูอีกครั้งหนึ่งเธอก็ยิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “เธอมาอย่างรอบคอบ เธอคิดว่า ไม่มีปัญหา เธอก็ไม่จำเป็นต้องเอาให้ฉันดู

“ถึงอย่างไรก็ต้องให้เธอดูสิ” เสี่ยวเหยี ยนจ้องไปที่เธอหนึ่งครั้ง แล้วนั่งลงข้างๆเธอ “หลังจากที่เธอตรวจสอบผ่านแล้วนั้น ฉันถึงจะ ประสบายใจได้ แม้ว่าพวกเราจะเป็นเพื่อนสนิท กัน แต่เรื่องบัญชีก็ต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ใช้ แล้ว ตอนที่ฉันออกไปเมื่อกี้ ฉันได้ยินเส็งเยา เยาบอกว่า ประธานเปไปทำงานนอกสถานที่ แล้ว?”

เมื่อได้ยินชื่อของเย่ไม่เซิน รอยยิ้มบน ใบหน้าของหาน อก็จางหายไปเล็กน้อย

เธอพยักหน้า

“อืม”

“แล้วในใจของเธอรู้สึกอย่างไร? “เสี่ยว เหยียนโน้มตัวเข้ามา และมองไปที่เธออย่าง จริงจัง ราวกับว่าต้องการเห็นอะไรบางอย่าง จากใบหน้าของเธอ

อยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้ หาน จื่อรู้สึกเขิน อายเล็กน้อยเธอแตะไปที่จมูกของตัวเอง

“สันนิษฐานว่าเลิงเยาเยาได้บอกเธอทุก อย่างแล้ว แล้วทำไมเธอยังต้องมาเสแสร้งต่อ หน้าฉันนะ? ” “เชอะ”เสี่ยวเหยียนเชอะหนึ่งครั้ง อย่างแรง “ฉันว่าแล้วว่าเธอยังไม่ตายใจ”

หาน จื่อไม่พูดต่อ เพียงแค่ลดตาลง อารมณ์ในดวงตาอ่อนลงเป็นอย่างมาก

“แล้วยังไงต่อ? สมมติว่าฉันยังไม่อายใจ แต่ถ้าหากว่ามีอีกครั้ง ใครจะรับประกันได้ว่า ฉันจะไม่เข้าไปในอีหรอบเดิมได้”

“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเข้าไปในอีหรอบเดิม หรือไม่ ฉันรู้แค่ว่า ถ้าหากพลาดโอกาสไปละ ก็…ก็อาจจะเป็นตลอดชีวิตคนเราจะมีสักกี่ 5 ปี? นอกเสียจากทั้งชีวิตนี้เธออยากใช้ชีวิตด้วย ตัวเอง ไม่คิดถึงเขาเลยสักนิดก็ได้?

อารมณ์ในดวงตาของหานมู่จื่อเริ่มขมขื่น

เรื่องแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้

สมมุติว่าเขาจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ดัว/เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะค้นหาข่าวสารเกี่ยว กับเขาทางอินเทอร์เน็ต แต่เมื่อถูกจับได้เธอ ปฏิเสธการยอมรับอย่างดื้อๆ

และไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเดินไปเดินมาต่อ หน้าเธอทุกวัน ท่าสิ่งที่ทำให้คนซาบซึ้งใจเช่น นั่น และคําพูดที่ทําให้คนตื้นตันใจ

หาน จื่อหลับตาลง มือที่อยู่บนโต๊ะก็กำ แน่น และพูดด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อยว่า

“ถ้าหาก… ฉันยอมรับเขาละก็ ฉันจะ… ดาช้ามากๆหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนก็หันมามองเธอ ด้วยความประหลาดใจ

“มูจื่อ ทําไมเธอถึงคิดอย่างนี้?”

หานม อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาที่ สวยงามของเธอมีความยุ่งเหยิงและไม่แน่ใจ

“ที่ฉันคิดอย่างนี้ ไม่สมควรตายเหรอ? ห้าปีก่อนที่เขาทําแบบนั้นกับฉัน พอตอนนี้เขา กวักมือเรียกฉัน และฉันก็ไปอยู่กับเขาอีก บางทีเขาอาจจะคิดว่า … ฉันเป็นคนที่เรียกให้ มาก็มา ปล่อยให้ไปก็ไปคนหนึ่งงั้นเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ” ไม่หรอกมั้ง? ฉันเห็นสิ่งที่คุณชายเ เฉาทำกับเธอ ไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้ถึงจะถูก

“ฉันก็คิดว่าเขาเป็นไม่ใช่คนแบบนี้ แต่ ว่า… บางครั้งใจของฉันก็ยังไม่สามารถผ่าน ระดับนั้นไปได้

หานมู่จื่อถอนหายใจหนึ่งครั้ง นอนบน โต๊ะราวกับว่าอ่อนแอ เหนื่อยล้า และพึมพำกับ ตัวเองว่า “ฉันรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาแล้ว แถม ยังรับปากกับเสี่ยวหมี่โต้ว ว่าจะไม่ส่งเขาไปที่ นั่นอีก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเสี่ยวเหยีย นก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

เธอหมายความว่า…จะให้สองพ่อลูก พบเจอกันเหรอ?”

หานผู่จื่อ “..

เสี่ยวเหยียนกลืนน้ำลายอย่างประหม่า ” ทําไมล่ะ? เมื่อก่อนเธอต่อต้านอย่างรุนแรง ไม่ใช่เหรอ? แถมยังบอกว่าถ้าปิดบังได้สักพัก ก็จะปิดบัง ทําไมจู่ๆถึงเปลี่ยนใจกะทันหันล่ะ?

แม้ว่าฉันจะเป็นหม่ามีของเสี่ยวหมีโต้ว แต่ฉันไม่ได้ให้สิทธิ์ในการเลือกของเขา เสียว หมี่โต้วมีความเป็นผู้ใหญ่มาก แม้ว่าอายุของ เขาจะยังเด็ก แต่เขาก็สามารถเข้าใจได้ว่า อะไรคือสิ่งสําคัญและไม่สำคัญได้ ฉันกีดกัน เขาไว้ตลอด สําหรับเขาแล้ว มันเป็นการบาด เจ็บปวดอย่างหนึ่ง ”

นี่มาจากใจที่แท้จริงจากผู้เป็นแม่

เสี่ยวเหยียนมองไปที่หานมู่จื่อซึ่งนอน อยู่บนโต๊ะด้วยสายตาที่ไม่แยแส ทันใดนั้นก็ รู้สึกเห็นใจเธอมากๆ เธอเอนตัวไปข้างหน้า และกอดไหล่ของเธอ

มอ เธออย่าคิดมากไปเลย ปล่อยให้ ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติโอเคไหม? เธอไม่ต้องจงใจปกป้องเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว แล้ว ก็ไม่ต้องจงใจปฏิเสธคุณชายเย่ ทุกสิ่งทุก อย่าง จะเป็นไปตามการพัฒนาของเรื่องนั้นๆ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ เสมอ”

หาน จื่อเลิกเปลือกตาขึ้น “ท่าเพื่อฉัน หรือว่าพี่ชายจองฉันนะ?”

เสี่ยวเหยียน “…

เธอกลอกตาด้วยความโมโห

“เธอกลายเป็นคนชั่วร้ายขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่? แน่นอนว่าทำเพื่อเธอไง จะเป็นไป ได้ไหมที่ฉันบอกต่อหน้าเธอว่าที่ฉันทำก็เพื่อ จะจีบพี่ชายของเธอ? ถ้าทำแบบนี้จะทำให้เธอ ผิดหวังในตัวฉันได้

เมื่อพูดอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนก็เชอะๆอีก ครั้ง “สมมุติว่าทำเพื่อพี่ชายของเธอจริงๆ เธอ ก็ไม่สามารถว่าอะไรฉันได้ หรือว่าเธอไม่อยาก ให้ฉันเป็นพี่สะใภ้ของเธอเหรอ?”

หานมู่จื่อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “มันขึ้นอยู่ กับความสามารถของเธอแล้ว เธอได้ขโมยจูบ ไปแล้ว แต่ว่าอีกฝ่ายยังคงเฉยเมยอยู่ และ ตอนนี้ฉันได้รับเสี่ยวหมี่โต้ว กลับมาบ้านแล้ว ขนาดโอกาสที่จะได้เข้าใกล้เธอก็ไม่มีเลยด้วย

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็อยากจะ ร้องไห้อย่างไร ตา

“เธอพูดแบบนี้ก็จริงแฮะ แล้วเธอทำไม ต้องรับเสี่ยวหมี่โค้วไปเร็วขนาดนี้ด้วย?” เสี่ยว เหยียนจับแขนของหานมู่จื่อและเขย่ามัน อย่างแรง “อ้าอ้าอ้าอ้า เธอคืนโอกาสเข้าใกล้ เขาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

หานมู่จื่อถูกเธอเขย่าจนรู้สึกวิงเวียนเล็ก น้อย “ฉันก็ช่วยไม่ได้นะ เสี่ยวหมี่โต้วเป็น ลูกชายของฉัน ฉันจะปล่อยให้เขาอยู่กับพี่ ชายของฉันตลอดเวลาก็ไม่ได้ ฉันจะไปรับช หรือเร็วยังไงก็ต้องรับกลับบ้านอยู่ดี ถ้าเธอ ชอบพี่ชายฉันจริงๆละก็ แม้ว่าเธอจะไม่มี โอกาสนํ้าตาลใกล้มด เธอก็จะรีบไปพบเขา แน่นอน ”

“แต่ว่า ฉันจะหาเหตุผลอะไรไปล่ะ?” หาน อยิ้มอย่างรู้ทัน

“เหตุผลไม่สําคัญ สําคัญก็คือ …เธอ อยากเจอเขา นา

เสี่ยวเหยียนตกตะลึงอยู่กับที่โดยสิ้นเชิง และเป็นเวลานานกว่าจะกลับมามีสติได้

ฉันเข้าใจแล้ว สิ่งที่สำคัญไม่ใช่เหตุผล แต่เป็น…ฉันอยากเจอ อยากจีบเขา!

“ใช” หาน จื่อพยักหน้า

“ฉันเข้าใจแล้วหู่จื่อ ขอบใจนะ!! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ