บทที่ 963 คิดไว้ล่วงหน้านานแล้ว

ความคิดของเสี่ยวเหยียนทำให้มจือปวดหัว น่าเสียดายที่เกี่ยว หมี่โต้วอยู่ด้วย เธอจึงไม่ทันเคลียร์เรื่องนี้ เพราะกลัวว่าเสี่ยวหมี่ โต้วจะได้ยินอะไรไม่ดี

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าแสงภายในห้องไม่ค่อยดี จึงหยิบมือถือ แล้วเดินออกจากห้อง

และไม่รู้ว่าเธอเดินไปที่ไหน

จนกระทั่งถึงช่วงเที่ยง เยโมเงินยังไม่กลับมา มู่จื่อคิดในใจว่า ทำไมเขาถึงขี้เกียจขนาดนี้ เซียวซูพาเสี่ยวหมี่โต้วมาส่งตั้งแต่เช้า แล้ว เขายังนอนอยู่ที่โรงแรมจนถึงป่านนี้งั้นเหรอ

อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนไม่ได้นอน

มู่จื่อไม่ได้หวังว่าเย่ไม่เซินจะกลับมา กลับกันตระกูลฉือส่งหยู โปมารับเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว

มู่จื่อเลยปล่อยให้เสี่ยวหมี่โต้วไปสร้างความประทับใจแทน เธอที่บ้านนายท่าน

นี่มันกำลังจะผ่านพ้นช่วงปีใหม่ แต่ที่บ้านกลับเงียบงัน

มู่จื่อหงุดหงิด เธอก้มหน้าลูบตรงท้องแล้วพูดเบาๆ ว่า “ตอนนี้ มีแค่ลูกที่อยู่เป็นเพื่อนแม่แล้วล่ะ
“วันนี้จะทำต่อเหรอ เมื่อวานฉันบอกให้พักผ่อนสองวันไม่ใช่เห รอ” เจสันมองเย่ไม่เป็นที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ใน ฐานะที่เป็นเพื่อนเขาอดไม่ได้ที่จะพูดเตือนแล้วเตือนอีก

เขาหวังว่าเพื่อนตัวเองจะหาวิธีที่มันปลอดภัยกว่านี้ อย่าเสี่ยง แบบนี้เพราะไม่มีทางเลือกอื่น

“ยิ้ม ทำต่อ” สีหน้าและน้ำเสียงของเย่ ไม่เซ็นราบเรียบ ไม่มี อะไรผิดปกติ ถ้าไม่ใช่เพราะสีหน้าที่ซีดเล็กน้อย เจสันคงจะคิดว่า เขาเป็นปกติ

เจสันแสยะยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ “นายคิดว่าทำแบบนี้ทุก วันมันจะได้ผลเหรอ”

“นายเป็นคนเสนอให้ทำไม่ใช่เหรอ” เย่ ไม่เซินซ้อนตามองเขา สายตาของเขาเย็นยะเยือก

แม้ว่าทั้งคู่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่เจสันกลัวเยโมเป็นมา ตั้งแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะสายตาที่เต็มไปด้วยพละกำลังของ

เขา

เขาคงต้องยอมแพ้

“ช่างเถอะ”

เขาปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม ไม่พูดเตือนเพื่อนอีก จาก การที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปี เขารู้ดีว่าคงเกลี้ยกล่อมเย่โม่เซ็น ไม่สำเร็จ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเฝ้าดูอยู่ข้างๆ

หลังจากเสร็จการฟื้นฟูความทรงจำ เย่โม่เซินหนาวจนหน้าซีดสีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก แต่มันก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า

ระหว่างทางกลับ เซียวเห็นสีหน้าของเขาจึงอดถามออกมา ไม่ได้ “คุณชายเย่ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตอนกลับไปคุณนายน้อย ต้องจับได้แน่ๆ ครับ

“งั้นก็ไม่ต้องกลับ” เยโม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไม่กลับเหรอครับ งั้นถ้าคุณนายน้อยถามขึ้นมาล่ะครับ คุณชายน้อยด้วย” เซียวซูพูด

“ช่วงนี้เรื่องที่บริษัทเยอะมาก ที่ต่างประเทศก็ไม่ได้สังสรรค์ เรื่องตรุษจีนเท่าไร กลางวันฉันต้องจัดการเรื่องที่บริษัท กลางคืน ก็ต้องพักผ่อน”

ถึงแม้การพูดเช่นนี้มันจะโหดร้าย แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องรีบทำ ที่สุดคือการฟื้นคืนความทรงจำ

และเขาไม่อยากให้มู่จื่อเป็นห่วง

ถ้าให้เธอรู้ว่าเขาใช้วิธีแบบนี้ ตามนิสัยของเธอแล้ว เธอคงจะ ไม่ให้เขาทำแบบนี้ อีกทั้งเมื่อถึงตอนนั้นเธอจะบอกว่าความทรง จําจะกลับมาหรือไม่ก็ไม่เห็นเป็นอะไร

เซียวซูคิดว่าเหตุผลนี้มันไม่ค่อยเข้าท่าจริงๆ เขาเลียริมฝีปาก ที่แห้งผากแล้วพูดออกมาว่า “ถึงงานจะยุ่งแค่ไหน ก็ไม่ถึงกับ กลับบ้านไม่ได้หรอกนะครับ”
เยโม่เซ็นเลิกคิ้วแล้วหรี่ตาลง “นายเห็นต่างงั้นเหรอ”

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาอันแหลมคมและเยือกเย็น เซียวถึง กับหัวหด “ไม่ใช่ครับ เซียวซูจะเห็นต่างได้ยังไงกัน ผมแค่อยาก หาวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ อีกอย่างการที่ไม่กลับบ้านทุกวัน คุณนายน้อย ต้องรู้สึกผิดปกติแน่ๆ ครับ”

“นายมีวิธีที่ดีกว่านี้เหรอ”

“ไม่มีครับ”

“งั้นก็ทําตามที่ฉันบอก หลบได้สักวันก็ยังดี”

ไม่แน่ อีกสองวันความทรงจำของเขาอาจจะกลับมาก็ได้ เมื่อ ถึงตอนนั้น จื่อจะห้ามเขา เขาก็ไม่ต้องกังวลแล้ว

“ครับ”

ตอนนี้ทำได้เพียงเท่านี้

การฉลองปีใหม่มันช่างผ่านไปอย่างน่าเบื่อ จื่อรู้ว่าเยโม่เซ นงานยุ่ง อาจจะไม่ได้กลับบ้านสักระยะ เธอยังไม่ได้ว่าอะไร คนที่ อยู่ข้างๆ อย่างเสี่ยวเหยียนก็โมโหขึ้นมา

“นี่มันอะไรกัน ฉลองปีใหม่ด้วยการไปทำงานเหรอ ทิ้งให้ ภรรยาอยู่บ้าน คุณชายเบ้าไปแล้วหรือไง”

ตอนที่พูดประโยคสุดท้ายออกมา เสี่ยวเหยียนเสียงเบาลง อย่างเห็นได้ชัด เธอมองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าคุณชายเย่ไม่ ได้อยู่ที่นี่ เธอจึงพูดต่อ
เซียวซู่เหนื่อยใจ เขาแค่แวะมาส่งข่าว แต่เพื่อไม่ให้โดนจับได้ เขาจึงพูดอะไรมากไม่ได้

เพราะฉะนั้นเมื่อพูดจบเขาจึงจําเป็นต้องออกมา

น่าเสียดาย เขาอยากเจอเสี่ยวเหยียนนานกว่านี้

“ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้ที่ประเทศของเราคือวันตรุษจีน แต่ต่าง ประเทศไม่ได้มีเทศกาลนี้เหมือนเรา เพราะฉะนั้นที่บริษัทก็ยัง ต้องทํางานต่อไป คุณชายเยู่เป็นประธานบริษัท ต้องทำตัวให้ เป็นแบบอย่างที่ดี”

“ทําตัวเป็นแบบอย่างอะไรกัน” เสี่ยวเหยียนยนปากด้วย ความไม่พอใจ “ฉันไม่เชื่อหรอก บริษัทใหญ่ขนาดนั้น ขาดเขาไป แค่สองสามวันมันจะไม่ได้เลยหรือไง บริษัท ในประเทศไม่มีเขาก็ ยังทำงานได้ดีไม่ใช่หรือไง ถึงหุ้นจะลดลงไปมาก แต่ฉันคิด ว่าการลางานไม่ได้มีผลกระทบหรอกมั้ง”

“ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับฉันแล้วนี่มันเป็นวันที่สำคัญมากเลยนะ ต้องอยู่บ้านกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แต่เขากลับ…ฉันไม่ได้ คิดไม่ดีกับคุณชายเย่นะ ฉันแค่พูดแทนจื่อที่ไม่ได้รับความ ยุติธรรมเท่านั้น”

ที่เสี่ยวเหยียนพูดเป็นความจริง เซียวซูคิดเหมือนกันว่าเหตุผล นี้มันไม่เข้าท่า เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่รู้จะตอบยังไง แต่มู่จื่อกลับมีท่าทีสงบตั้งแต่ต้นจนจบ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะ

โมโหไปแล้ว
“มู่จื่อ พูดอะไรหน่อยสิ คุณชายเยทำแบบนี้ เธอไม่โกรธเหรอ”

เสี่ยวเหยียนดึงมือของผู่จื่ออย่างร้อนรน

มู่จื่อเงยหน้าขึ้น แล้วเอามือตบลงบนมือของเสี่ยวเหยียนเบาๆ จากนั้นจึงหันไปหาเซียวแล้วเอ่ยออกมาว่า “เขาบอกนายมา แบบนี้เหรอ”

เซียวซูคิดไม่ถึงว่าเธอจะนิ่งขนาดนี้ ไม่รู้ว่าในใจของเธอคิด อะไรอยู่ แต่เขาก็ทำได้เพียงพยักหน้า

“ครับ คุณชายเยบอกมาแบบนี้ครับ และต่อจากนี้ผมจะเป็นคน ไปรับไปส่งเสี่ยวหมี่โต้วเองครับ เขาจะจัดการเรื่องที่บริษัทครับ”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” มู่จื่อยิ้มบางๆ “งั้นก็ลำบากคุณแล้วที่ ต้องไปรับไปส่งเสี่ยวหมี่โต้วทุกวัน อ้อ ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่บ้าน ของคุณทวดได้ งั้นก็ให้เขาอยู่กับคุณทวดสักสองสามวันก็ได้ รอ ให้พ่อเขาทํางานเสร็จเรียบร้อย แล้วค่อยไปรับเขากลับมา

เซียวซูตอบรับทันที เมื่อได้เรื่องเขาออกมา แล้วเอาเรื่องนี้ไป บอกเย่ ไม่เซิน

เมื่อเซียวซู่กลับไป เสี่ยวเหยียนกัดฟันพูดออกมาว่า “มู่จื่อ ทำไมเธอถึงเชื่อคนง่ายจัง ฉันรู้สึกว่าคำพูดพวกนั้นเป็นเรื่อง โกหก ทํางานจนไม่กลับบ้านอะไรกัน ฟังแล้วไม่อยากจะเชื่อ

มู่จื่อพยักหน้า “ฉันรู้ว่ามันเชื่อไม่ได้

เสี่ยวเหยียนเบิกตาโตด้วยความตกใจ “เธอรู้ว่ามันเชื่อไม่ได้ แต่เธอก็…”
“เธอคิดว่าเขาเป็นคนยังไง

เขา? เสี่ยวเหยียนอึ้งไป แล้วนึกได้ว่าเขาที่มู่จื่อต้องการจะสื่อ คือเย่ไม่เป็น ในความคิดของเธอ เย โมเงินไม่ใช่คนไม่ดี แถม เขายังดีกับจื่อมาก ครั้งนี้

“หรือว่าจู่ๆ ที่เขาไม่อยากกลับบ้าน เพราะมีสาเหตุ?

มู่จื่อพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ดูเหมือนว่าการที่จู่ๆ เขาพูด เรื่องนอนโรงแรมกับเซียว น่าจะเป็นแผนที่วางไว้แล้ว

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าสมองของตัวเอง ใช้งานไม่ค่อยได้แล้ว เธอ ทำหน้างุนงงแล้วถามขึ้น “หมายความว่ายังไง วางแผนไว้ล่วง หน้า มู่จื่อ อย่าบอกนะว่าเขามีกิ๊ก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ