บทที่1030 รอให้เจอคนที่เหมาะสม

“ลูกยังสาวอยู่นะ อีกอย่างตอนนี้เขานิยมแต่งงานกันช้า และ ไม่ใช่ว่ายิ่งแต่งเร็วแล้วจะยิ่งดีสักหน่อย”

สําหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว หล่อนไม่ได้ขวนขวายเรื่องแต่งงาน เลย นอกเสียจากว่าจะได้แต่งงานกับคนที่ชอบ

ไม่เช่นนั้นก็ยอมไม่มีใครดีกว่า

ชีวิตของคนเราก็มีเรื่องที่ต้องเป็นทุกข์มากอยู่แล้ว ไม่จำเป็น ต้องมาอดทนหรือพยายามกับเรื่องแต่งงานที่เป็นเรื่องของทั้ง ชีวิตแบบนี้

ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเหยียนตกหลุมรักหานชิงแล้ว จึงไม่ยอมแพ้

หรือตายใจเลย ทั้งยังหวังจะทลายกำแพงที่ดูเหมือนต้นใหม่

ใหญ่ของเขาได้อีกด้วย

ใครจะไปคิด…

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าทันที

ทำไมจู่ๆหล่อนถึงนึกถึงเขาขึ้นมาได้

หยุดคิดเดี๋ยวนี้!

จางเสี่ยวเหยียนต่อไปเธอหามคิดถึงหานชิงอีก ผู้ชายคนนั้น เป็นเพียงแค่คนที่ผ่านมาในชีวิตเธอเท่านั้น เธอทั้งสองถูกฟ้า ลิขิตไม่ให้คบกันในชาตินี้แล้ว
เรื่องที่เธอต้องทําต่อไปก็คือลืมเขาซะ

แล้วค่อยหาคนรักใหม่ ก็แค่นั้น

“ถ้าไม่รีบแต่งงาน ก็อย่าแต่งงานช้าเกินไป ไม่ว่ายังไงอีกไม่กี่ ปีลูกก็ต้องมีแฟนใช่ไหม? คบกันก็ต้องใช้เวลาถูกไหม? ยัง ต้องเตรียมงานแต่ง ต้องมีลูก เรื่องอื่นๆอีกมากมาย ถึงตอนนั้นก็ จะท้องตอนแก่ ถ้าท้องตอนแก่เป็นเรื่องที่อันตรายมากเลยนะ ไหม?”

เสี่ยวเหยียน: “แม่…แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้แล้ว พรหมลิขิตเป็น เรื่องที่โชคชะตากําหนดไว้แล้ว อีกอย่างตอนนี้พ่อก็ไม่สบาย รอ ให้เขาหายดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน

“ก็ถูกนะ โอเคๆ งั้นแม่ไม่พูดแล้ว เพียงแต่ป้าจางคงอยากจะ เป็นแม่สื่อให้ลูก ลูกเตรียมใจไว้ได้เลย หล่อนอาจจะพามา ทำความรู้จักถึงบ้านสักวัน

เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยินเช่นนั้นแทบจะเป็นลมล้มไป หล่อนสูด หายใจเข้าลึก อดกลั้นความไม่พอใจไว้ ตั้งใจป้อนข้าวให้พ่อต่อ

พ่อจางกลืนโจ๊กไปหนึ่งคำ ทันใดนั้นก็มองไปที่ลูกสาวของตัว เอง พูดขึ้น: “เหยียนเหยียน ลูกอยากแต่งงานเมื่อไหร่ก็แต่งเมื่อ นั้น พ่อไม่บังคับลูก รอให้ลูกเจอคนที่เหมาะสมก่อน อยากจะแต่ง เมื่อไหร่ก็ค่อยแต่ง พวกเราไม่รีบ

หลังจากผ่านความเป็นความตายมาครั้งหนึ่งพ่อจางจึงคิดปลง กับเรื่องทุกอย่าง ชีวิตของคนเราเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ อีกทั้ง ยังมีเรื่องที่คาดไม่ถึงมากมาย ใครจะไปรู้ว่าเราจะมีชีวิตไปถึงเมื่อไหร่กันแน่ ดังนั้นใช้ชีวิตปัจจุบันให้มีความสุขจึงเป็นเรื่องที่ สําคัญที่สุด

พวกคนที่บังคับให้ลูกสาวแต่งงาน สุดท้ายลูกก็ต้องแบกรับ ความเสียใจ เขาไม่มีทางทำแบบนั้นได้ลงคอ

“ขอบคุณนะคะพ่อ!”

บ้านตระกูลเย่

หานมู่จื่อกับเย่ โม่เซินอยู่ที่นั่นไม่นาน เพราะคำนึงถึงปัญหาสุข ภาพของเยี่โม่เซิน ทั้งสองจึงนอนพักผ่อนอยู่ที่โซฟาสักพักหนึ่ง แต่เมื่อถึงเวลากลางวัน เยโม่เป็นก็ลุกขึ้น บอกว่าจะพาหล่อนไป ทานข้าว

“ฉันไม่รีบ ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายก็นอนพักก่อนนะคะ สายตาของเย่ไม่เซ็นมองไปที่หน้าของหล่อน: “ไม่หิว?” หานคู่จื่อทั้งส่ายหน้าและปัดมือ: “ตอนนี้ฉันยังไม่หิว

เมื่อพูดจบ ท้องของหล่อนก็ร้องเสียงดังขึ้นมาอย่างชัดเจน ท่ามกลางบ้านตระกูลเที่มีเพียงพวกเขาสองคน

จากนั้นใบหน้าอันซีดขาวของหานคู่จื่อก็แดงขึ้นมาราวกับมี ก้อนเมฆสีแดงสองก้อน หล่อนรีบยื่นมือไปกุมท้องของตัวเองไว้ สีหน้าเขินอาย: “อันที่จริงฉันไม่หิว แต่ลูก…อาจจะหิวแล้ว”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หล่อนคงต้องควบคุมตัวเองไว้อย่างดีแน่นอน
คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น อีกทั้งยังดังขึ้นหลังจากที่ตัว เองบอกว่าไม่หิว

อ๊ากกกก ลูกน้อยทําไมไม่รู้เลย! รออีกนิดนึงแล้วค่อยโวยวาย ไม่ได้เหรอ ให้พ่อได้นอนพักอีกสักครู

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่ ไม่เซินหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงทุ้มระรื่นหู

“ในเมื่อลูกหิวแล้ว เราก็ไปกันเถอะ อย่าให้ลูกต้องทนหิวเลย หานมู่จื่อกัดริมฝีปากของตัวเอง สายตามองเขาด้วยความ กังวล

“แต่ว่าคุณ…

“ไม่เป็นไร”

เย่ไม่เป็นลุกขึ้นยืน ขณะที่หานจื่อยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็โน้ม ตัวลง อุ้มหล่อนขึ้นมาทางขวาง เป็นเพราะหล่อนยังไม่ทันตั้งตัว หานมู่จื่อจึงรีบคว้าคอเสื้อของเขาไว้ด้วยความกลัว ถามขึ้นด้วย ความตกใจ: “คุณจะทำอะไรน่ะ?”

“เป็นห่วงผมไม่ใช่เหรอ?” เย่ ไม่เซินย้อนถาม จากนั้นยักคิ้ว ขึ้น “คุณดูผมตอนนี้สิ เหมือนคนป่วยไหมล่ะ?”

หานมู่จื่อ: “.….

หล่อนนิ่งตะลึงไปสักพักจึงจะเข้าใจความหมายของเขา จาก นั้นใช้มือจิ้มไปที่หน้าอกของเขา “วันหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ ทำให้ฉันตกใจไม่เป็นไร แต่ถ้าลูกตกใจขึ้นมาจะทำอย่างไร? อีกอย่าง ฉันก็แค่เป็นห่วงคุณเท่านั้น

“โอเคครับ แล้วคุณภรรยายอมไปทานข้าวหรือยังครับ?”

หาน จ่อยิ้ม ยกสองมือขึ้นโอบคอของเขา “ไปกันเถอะ” หลังจากทานข้าวกลางวันเสร็จ เย่ ไม่เป็นก็ไปส่งหล่อนกลับไป ที่วิลล่าให่เจียง

หลังจากทานอิ่มแล้ว หานมอก็รู้สึกง่วงทันที แต่เพิ่งทานข้าว ไม่นาน หล่อนจึงยังไม่อยากนอนตอนนี้ จึงเปิดทีวีนั่งดูบนโซฟา

นั่งดูประมาณสิบกว่านาที หล่อนทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ

เมื่อเย่ ไม่เซินเดินออกมาจากห้องทำงาน เห็นหล่อนนอนกอด ผ้าห่มอยู่บนโซฟา เขาตกใจขึ้นมาทันที รีบเดินเข้าไปอุ้มหล่อน กลับไปที่ห้องและห่มผ้าให้

เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของหล่อน จากนั้นรู้สึกว่ามือถือที่อยู่ ในกระเป๋าเสื้อสั่น

เย่ไม่เซินจึงออกไปรับด้านนอก

“ฮัลโหล?”

“คุณชายเย่ เอกสารที่คุณต้องการผมเตรียมเสร็จแล้วครับ ตอนนี้คุณกับคุณนายน้อยยังอยู่ที่บ้านตระกูลเยไหมครับ?”

เย่โม่เซินเดินเข้าไปในห้องทำงาน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อยู่ที่วิลล่าไห่เจียง ถ้ามาถึงแล้วขึ้นมาที่ห้องทำงานได้เลย”

“รับทราบครับคุณชายเย่ งั้นผมไปตอนนี้เลยนะครับ”
ตอนที่เซียวซูมาถึง คนใช้เป็นคนนำเขาขึ้นไปบนห้องทํางาน ระหว่างทางไปห้องทำงาน เซียวซอดไม่ได้ที่จะลองถามข่าวคราว

“คุณชายเยู่กับคุณนายน้อยกลับมานานแค่ไหนแล้ว?” คนใช้ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง จากนั้นตอบกลับ: “ดูเหมือนเพิ่งจะ กลับมาไม่นาน”

“ไม่นานคือนานแค่ไหนล่ะ?

“ประมาณครึ่งชั่วโมงค่ะ”” กลับมาครึ่งชั่วโมงแล้วเหรอ?

เซียวซูครุ่นคิดอยู่สักพัก กลับมาครึ่งชั่วโมง ตอนที่เขากลับมา ก็ต้องใช้เวลามากพอสมควร ตอนคุณชายเยโทรเรียกเขามาที่นี่ คุณนายน้อยก็คงหลับไปแล้ว

เซียวซูถือเอกสารปีกหนาไว้ในมือ ด้วยความรู้สึกเกรงกลัว เพราะเขาไม่รู้ว่ามีอะไรรอเขาอยู่

ห้องทํางาน

เย่ไม่เป็นกำลังนั่งทำงานอยู่ แม้ว่าจะเป็นวันอาทิตย์ แต่เรื่องที่ บริษัทก็ยังมีให้จัดการเยอะ อีกทั้งเป็นเพราะเขาเพิ่งจะรับช่วงต่อ ที่บริษัทไม่นาน จึงมีเรื่องที่จะต้องจัดการเยอะมาก

รวมถึงเขายังต้องคิดด้วยว่าจะรับฉือจินและเสี่ยวหมี่โต้วก ลับมาที่ประเทศได้ยังไง
ก๊อกๆ

สายตาอันดุดันเงยหน้ามองขึ้น เยโม่เป็นขยับปากพูดขึ้น “เข้ามา”

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก เซียวถือเอกสารฉบับหนึ่งเข้า มา จากนั้นปิดประตูลง

เมื่อเชียวเข้ามาในห้อง รู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องต่ำกว่าด้าน นอกมาก แต่ท่าทางและการแสดงออกของเยโม่เป็นก็ไม่มีอะไร ผิดแปลกไป ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าคิดมากไปเองรึเปล่า

“เรื่องทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว?

เยโม่เซ็นเงยหน้าขึ้น มองไปที่เซียวซู

เผชิญหน้ากับสายตาอันเหี้ยมโหดของเขา เซียวซูถึงกับต้อง กลืนน้ำลายลง

“ใช่ครับคุณชายเย”

จากนั้นเขาก็นำเอกสารวางลงบนโต๊ะทำงาน “เอกสารพวกนี้ เรียบเรียงไว้เรียบร้อยแล้ว ค่อนข้างยาว คุณชายเย่…คงอ่านไม่ จบทันที”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ