บทที่1345 ฉลองวันเกิดให้เขา

ขอบตาด่า?

ถูกเธอถามออกมาอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนก็เขินอายเล็กน้อย เอื้อมมือออกไปลูบใต้เปลือกตาของตัวเองไปอย่างไม่รู้ตัว “ดู อาการหนักขนาดนั้นเลยหรอ?”

สวีเย็นหวั่นเข้าไปดูใกล้ขึ้นอีกหน่อย “หนักมากเลยจริงๆ ช่วง นี้นอนหลับไม่สนิทหรอ? หรือว่าจะมีเรื่องด่วนอะไร?”

อันที่จริง เสี่ยวเหยียนไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกใครเลย แต่พอ คิดว่าสวี่เย็นหวั่นก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับตน แล้วยังรู้จักกับหาน ชิงมาตั้งแต่เด็กด้วยอีก คิดว่าบอกเรื่องนี้กับเธอไปก็คงไม่มี ปัญหาอะไร

ดังนั้นแล้วเสี่ยวเหยียนก็ได้บอกความคิดของตัวเองออกไปกับ สวีเย็นหวั่น

สวีเย็นหวั่นหลังจากที่ได้ยินแล้วก็นิ่งตะลึงอยู่นาน ผ่านไปสัก พักใหญ่ๆกว่าจะได้สติกลับมา “ความหมายของเธอก็คือ…เธอ อยากฉลองงานวันเกิดให้หานชิง?”

“อืม ใช่แล้ว” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “เดิมทีฉันอยากจะให้ของ ขวัญ แต่พอคิดๆดูแล้วดูเหมือนว่าเขาจะไม่ขาดอะไรเลย อย่าง นั้นแล้วไม่รู้ให้ฉันทำของที่มีคุณค่ากับมือมาเองน่าจะดีกว่า”

“แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่า…”
แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยฉลองวันเกิดเลย

คำพูดนี้เกือบจะหลุดปากพูดออกไป แต่พอถึงริมฝีปาก สวีเย็น หวั่นก็ชะงักไปอีกครั้ง

เพราะว่าเธอนึกภาพที่เห็นในห้องทำงานเมื่อกี้นี้ขึ้นมาได้พอดี

ผู้ชายที่ตนชอบย่อตัวนั่งลงตรงหน้าผู้หญิงอีกคน มองผู้หญิง อีกคนด้วยสายตาอ่อนโยนหลงใหล นั่นเป็นสิ่งที่สวีเย็นหวั่นไม่ เคยเห็นมาก่อน ในตอนที่หานชิงมองตนก็ไม่เคยจะมีสายตา อย่างนี้เช่นกัน!

“อะไร?” เสี่ยวเหยียนรู้สึกสนใจกับคำพูดตรงครึ่งหลังของเธอ มาก แต่สวีเย็นหวั่นพูดครึ่งนึงแล้วไม่พูดต่อ เธอก็เลยถามไปด้วย ความอยากรู้

สวี่เย็นหวั่นได้สติกลับมา ยิ้มให้เธอไปเล็กน้อย แสร้งถามไป อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว “อา ความหมายของฉันคือ เธอได้เอาเรื่องนี้ ไปบอกคนอื่นหรือเปล่า?”

“ไม่เลย…”

“งั้นก็ดี” สวีเย็นหวั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยออกไปอีก ครั้ง “อันที่จริงนี่เป็นเซอร์ไพรซ์ที่เธอจะทำให้เขา ฉันกำลังคิดอยู่ เลยว่าถ้าเธอบอกคนเยอะไป ถ้าเกิดมีใครหลุดออกไปจะทำยัง ไง?”

“ไม่มีทางหรอก ฉันบอกแค่คุณ อ้อ จริงสิ ฉันยังถามพี่หลิน แล้วนะ! ฉันได้ข่าวว่าพี่หลินโตมากับพวกคุณด้วยใช่มั้ย?”
“หลิน…สวี่เจิ้ง?” สวี่เย็นหวั่น ในตอนที่ได้ยินชื่อนี้ ก็รู้สึกไม่ ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวเหยียนจะพูดเรื่องนี้กับเขา แต่คิดๆไปแล้วมันก็ปกติ เพราะถึงยังไงความสัมพันธ์ของหลินส เจิ้งกับหานซิง จะเป็นไปได้ที่จะไม่มีการติดต่อกับเสี่ยวเหยียนได้ ยังไง?

แต่ เธอกับหลินสวี่เจิ้งพูดเรื่องนี้กันแล้ว หลินสวี่เจ๋งไม่มี ปฏิกิริยาอะไรเลยหรอ?

ว่ากันตามปกติแล้ว หลินสวี่เจิ้งก็ควรจะรู้เรื่องที่แต่ไหนแต่ไร มาหานซึ่งไม่เคยฉลองวันเกิดเลยสิ

“อืม หลินสวี่เจิ้งนั่นแหละ”

“เธอเคยถามเขามาก่อน?”

“อืม มีอะไรหรอ?”

“ไม่มี” สวี่เย็นหวั่นได้สติกลับมา ยิ้มออกไปเล็กน้อย แววตาดู เศร้าออกมาเล็กน้อย

เมื่อกี้นี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เธอ นึกว่าเสี่ยวเหยียนจะไม่รู้

เรื่องนี้เสียอีก นึกไม่ถึงว่าเธอจะรู้ ส่วนหลินสวี่เวิ้งนั้นเป็นไปไม่

ได้ที่จะไม่รู้ งั้นเขาก็เห็นด้วยกับการที่เสี่ยวเหยียนฉลองวันเกิดให้ หานชิงด้วยเหมือนกัน ไม่แน่ว่าโรคเรื่องที่หานซึ่งไม่ฉลองวันเกิด ได้ให้แฟนคนนี้รักษาให้ไปนานแล้ว ถึงยังไงก็เป็นผู้หญิงที่ทั้งรักทั้งหลงเสียขนาดนั้น ก็ใช่สินะ…

นี่เธอกำลังคิดเพ้อฝันอะไร?
สวี่เย็นหวั่นคิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปจนน่ากลัว เมื่อกี้นึกไม่ถึงว่าเธอจะคิดใช้ประโยชน์จากความไม่รู้ของเสียว เหยียนไปก่อเรื่อง ให้หาเชิงโกรธ จากนั้นเพียงแค่ความสัมพันธ์ ของทั้งสองคนร้าวฉาน สุดท้ายทั้งสองคนก็จะเลิกกัน

ถึงตอนนั้น…เธอก็จะ…

คิดถึงตรงนี้แล้ว สวี่เย็นหวั่นก็รีบหยุดความคิดของตัวเองทันที

“ฉันเข้าใจว่าเธออยากฉลองวันเกิดให้หานชิง แต่เธอก็ต้อง ดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดีด้วย อย่าให้เป็นแบบที่ไม่ได้ฉลองวัน เกิดเขา ร่างกายเธอกลับมาพังไปเสียก่อนล่ะ” สวี่เย็นหวั่นพูดไป พลางรินน้ำชาให้เสี่ยวเหยียนไปแก้วนึง แล้วดันไปตรงหน้าเธอ เอ่ยพูดเบาๆออกมา “ตอนนี้ขอบตาเธอมาก แค่ดูก็รู้ว่าอด นอนมาไม่น้อยเลย หานซึ่งไม่ถามเธอเลยหรอ?”

“อือ ไม่เป็นไรหรอก เมื่อตอนบ่ายฉันนอนในห้องทำงานเขา อยู่นานมาก การนอนหลับที่ขาดหายไปช่วงนี้ได้ทดแทนกลับมา แล้ว คุณกับเขาสนิทกันใช่มั้ยล่ะ? เรื่องนี้ก็เก็บเป็นความลับให้ ฉันด้วยนะคะ”

สายตาของสวีเย็นหวั่นเผยแววตาของความจนใจ พร้อมพยัก หน้าออกมา

“ไม่งั้นล่ะ? ฉันยังจะบอกเขาได้อีกหรือไง?”

“ขอบคุณนะ!”

ผู้หญิงสองคนหลังจากที่กินข้าวด้วยกันแล้วก็ต่างบอกลากันแล้วแยกย้ายกันไป

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนขึ้นรถ สวีเย็นหวั่นก็ยืนอยู่ตรงที่เดิม มองไปยังทิศทางที่เธอออกไปเหมือนอย่างกับว่ากำลังคิดอะไร อยู่

ถ้าหานซึ่งยอมแก้ปัญหาเรื่องที่ไม่ฉลองวันเกิดตัวเองเพื่อเธอ จริงๆ งั้น… เกรงว่าชั่วชีวิตนี้เธอคงไม่มีโอกาสอีกแน่

คิดถึงตรงนี้แล้ว สวี่เย็นหวั่นก็หลับตาลง

ยอมแพ้เถอะ ยอมแพ้เสียเถอะ

ถ้าเธอกับเขาเป็นไปได้ พวกเธอก็คงคบกันไปนานแล้ว จะมาร ออยู่ถึงตอนนี้ได้ยังไง? เมื่อก่อนเขาไม่ชอบเธอ ตอนนี้ก็ไม่มีทาง จะชอบเธอเหมือนกัน

สวีเย็นหวั่น นี่เธอกำลังฝันอะไรอยู่? รีบตื่น รีบตื่นขึ้นมาได้

แล้ว!

ทันใดนั้นเอง สวี่เย็นหวั่นลืมตาออกมาอีกครั้ง ในดวงตายังคง ไร้ความสดใสออกมา

บางทีชั่วชีวิตของเธอคงหนีไปไหนไม่พ้นแล้ว

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเหยียนได้พับนก กระเรียน9999ตัวจนเสร็จ ส่วนวันพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของหาน ชิงแล้ว
ช่วงนี้เธอไม่เพียงแต่จะทำของที่ระลึกเสร็จ แต่ยังเจียดเวลาไป ทำหนังสือรายงานการตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลอีก เตรียมที่เอา รายงานนี้ให้หานซึ่งตอนฉลองวันเกิดวันพรุ่งนี้ ให้เขาได้ ประหลาดใจ

ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง?

เสี่ยวเหยียนเข้าสู่ห้วงความฝันไปด้วยความตั้งหน้าตั้งตารอ คอยอย่างไม่มีสิ้นสุด

จากนั้นคืนวันนั้นเธอก็ฝัน

เธอฝันเห็นหานซึ่งได้รับรายงานแล้วก็ขอเธอแต่งงาน ในฝัน เสี่ยวเหยียนมีความสุขเสียจนน้ำตาไหล จากนั้นก็ตอบรับคำขอ แต่งงานของหานชิงไปทันที

ในตอนที่ตื่นขึ้นมา ขอบตาก็เปียกชื้นไปหมด

ทันใดนั้นเองเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา โดยไม่รู้ว่าทำไม…

เธอลุกขึ้นนั่งปาดเช็ดน้ำตาตรงขอบตา ทั้งๆที่ความฝันเมื่อคืน นั้นจะเป็นเรื่องที่มีความสุขแท้ๆนะเนี่ย หานชิงขอเธอแต่งงาน ทำไมเธอถึงรู้สึกเสียใจกันล่ะ? เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป นั่งอยู่ตรงนั้นอยู่นาน

กว่าจะปรับอารมณ์ของตัวเองได้ จากนั้นก็ลงจากเตียงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเอง เห็นของขวัญ

พวกนั้นกับหนังสือรายงานที่วางอยู่บนโต๊ะ จึงรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา
ก็คงเป็นเพราะเมื่อคืนเธอคิดมากเกินไปล่ะมั้ง ก็เลยทำให้จู่ๆก็ รู้สึกเศร้าอย่างขึ้นมา

เสี่ยวเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่หวีผมแต่งตัว

เรียบร้อยแล้วก็เตรียมออกจากบ้าน

วันนี้เธอจองร้านอาหารเอาไว้ แล้วยังเตรียมเค้กกับไวน์แดง เอาไว้ด้วย แสงเทียนอะไรพวกนั้นก็มี

ถึงแม้ว่าเรื่องพวกนี้ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาจะเป็นผู้ชายที่จะเป็น คนทำ แต่เสี่ยวเหยียนไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้ ถึงยัง ไงทั้งสองคนก็คบกันแล้ว จะใครเป็นคนทำเรื่องพวกนี้ สำหรับ เธอแล้วมันไม่สําคัญเลย

สิ่งสำคัญก็คือ ท่ากับใคร ผ่านมันไปกับใคร

ห้องที่เสี่ยวเหยียนจองเป็นห้องส่วนตัวเล็กๆ ห้องหนึ่ง ตอนที่ เข้าไปพนักงานก็บอกเธอว่าจัดสถานที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว และยัง บอกกับเธออีกว่า

“คุณจาง แฟนของคุณโชคดีจริงๆเลยนะคะ ฉันทำงานที่นี่มา นาน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เจอฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายเตรียมเซอร์ไพรซ์ ให้ฝ่ายชายเองแบบนี้

พนักงานอีกคนเองก็พูดออกมา “ใช่ค่ะๆ แฟนของคุณจาง สามารถหาแฟนที่เอาอกเอาใจอย่างคุณจางได้เป็นวาสนาของ เขาจริงๆ!”

“แต่…” พนักงานหนึ่งในนั้นที่เป็นคนเพิ่งมาใหม่ ก็ได้เอ่ยออกมาด้วยความลังเลเล็กน้อย “ถ้าคุณจางทำอย่างนี้ล่ะก็ จะไม่ เป็นการลดค่าตัวเองเกินไปหรอคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ