บทที่117 คำพูดเหล่านี้พูดได้เพียงรอบเดียว

เยโม่เซิน: “..”

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนโง่สินะ?

ต้องใช่แน่

ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่ถามคำถามโง่ ๆ ในเวลา อย่างนี้แน่

“นี่ฉันยังแสดงออกไม่ชัดเจนอีกเหรอ?” เย่โม่เซิน หรี่ตาลง ริมฝีปากบางเปิดออกเล็กน้อย “หรือว่าเธอมัน ใสซื่อเกินไป?”

เสิ่นเฉียวอ้าปากค้าง เขาแสดงออก…อะไรเหรอ?

“แม่ผู้หญิงแต่งงานรอบสอง คำพูดบางอย่างฉัน จะพูดแค่ครั้งเดียว เธออย่าหวังว่าฉันจะพูดให้เธอฟัง เป็นครั้งที่สอง” เย่โม่เซินพูดขึ้นอย่างเย็นชา คำพูดนั้น แฝงไปด้วยความหยิ่งยโส

ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้างอย่างสงสัย: “อะไร

คะ?”

ให้ตายสิ!

เยโม่เซินมองดูเธอในเวลานี้ที่แสดงสีหน้าอยากรู้ อยากเห็นแล้วอยากจะจับคนที่อยู่ตรงหน้ามาตีตูดแรง ๆ สักที เขาพูดในสิ่งที่ไม่สามารถจะพูดออกไปได้หมดแล้ว สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ฟังสักนิด

คิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากของเย่โม่เซินกระตุกเบา ๆและเสียงของเขาก็เย็นลงเล็กน้อย

“ดูท่า ในสายตาของเธอคงจะไม่มีฉัน สามีคนนี้ อยู่เลยสินะ”

เสิ่นเฉียว: “คุณพูดให้ชัดเจนสิคะ สุดท้ายแล้วคุณ หมายความว่ายังไง? ก่อนหน้านี้ฉันนอนที่เตียงหลังเล็ก ก็สบายดี ทำไมจู่ ๆ จะนอนเตียงเดียวกัน หรือว่าเป็น เพราะฉันกับคุณ..”

คำพูดต่อไปยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเยโม่เซินขัด จังหวะอย่างเกรี้ยวกราด: “พอแล้ว!”

ความหงุดหงิดอย่างกะทันหันนั้นน่ากลัว ระหว่าง คิ้วและดวงตาของเย่โม่เซินถูกย้อมด้วยความดุดัน

ไม่รู้อะไรก็อย่าถามยายผู้หญิงหน้าโง่ อยากจะ นอนเตียงหลังเล็กก็เรียกคนงานให้ย้ายขึ้นมาเองก็แล้ว กัน เธอคิดว่าฉันอยากจะนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงที่ แต่งงานสองครั้งอย่างเธอเหรอ? มันทั้งลดค่า! เสีย เกียรติ!

เสิ่นเฉียว: “..”

เยโม่เซินหมุนล้อวีลแชร์แล้วหันหลังออกไปจาก

ห้อง

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ห้องก็กลับมาเงียบ สงบอีกครั้ง เสิ่นเฉียวโกรธจนใจกระเพื่อมแรง ให้สาวใช้ ยกเตียงกลับมาคงเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเขาคิดว่าการนอน กับเธอทำให้ลดค่าและเสียเกียรติแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ ไม่อยากจะเสนอหน้าเข้าไป
เธอปูพื้นเอาได้รึเปล่า?

เสิ่นเฉียวออกไปของผ้านวมสองผืนจากสาวใช้ พื้นก็ถูกเช็ดทำความสะอาดหมดแล้ว เธอใช้ผ้านวมสอง ผืนนั้นปูไปกับพื้น และย้ายเครื่องนอนและของของเธอ กลับมา

ทันใดนั้นเครื่องนอนสี่ชิ้นก็ขาดไปสองชิ้น เหลือ เพียงผ้าปูและหมอนสีฟ้า มันดูว่างเปล่าไปหมด ดูแล้ว ร้างอย่างน่าประหลาด

เสิ่นเฉียวจัดการกับของของตัวเองเสร็จแล้วจึงไป อาบน้ำ อาบน้ำเสร็จเธอก็เข้านอนทันที

เธอหลับไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมี คนเลิกผ้าห่มเธอ

เพราะเธอง่วงมาก เธอจึงห่มผ้าไว้แน่นมาก แต่ เธอก็ยังรู้สึกว่าผ้าห่มมันถูกเลิกออกอยู่ดี

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว มันบังเอิญไปชน กับดวงตาที่เย็นชาและลึกล้ำคู่หนึ่ง

เยโม่เซิน!!

“คุณทำอะไรนะ” เสิ่นเฉียวถามออกมา

เยโม่เซินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา: “เธอว่าไง

ล่ะ?”

เสิ่นเฉียวสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นนั่ง กำ ผ้านวมในมือแน่น “ฉันกำลังนอนอยู่ดี ๆ คุณมาแย่ง ผ้าห่ม แล้วคุณยังจะมาถามฉันอีก”
เยโม่เซินหัวเราะคิกคัก: “ผ้านวมเป็นของเธอเห

รอ?”

ก็ได้ เธอหยิบผ้าห่มมาจากเตียงของเย่โม่เซิน

“คุณก็ใช้ผ้าปูก่อนหน้านั้นสิ” เสิ่นเฉียวพูด: “คุณ ให้คนงานเก็บของของฉันไปหมดแล้ว ผ้านวมนี่ควรจะ ให้ฉันถึงจะถูก”

ตอนนี้เธอง่วงจนทนไม่ไหว ตั้งแต่เธอตั้งท้องเธอ ก็ยิ่งอยากจะนอน หลังจากที่พูดกับเย่โม่เซินแล้ว เสิ่น เฉียวรำคาญที่จะโต้เถียงกับเขาอีกและถือผ้าห่มไว้ใน อ้อมแขนของเธอ “เครื่องนอนของคุณก่อนหน้านี้อยู่ในตู้ รบกวนคุณไปหยิบเองก็แล้วกัน ฉันนอนก่อนแล้ว”

พูดจบ เสิ้นเฉียวก็ล้มตัวนอนและห่มผ้ากลับไป เหมือนเดิม

เธอไม่ได้สนใจว่าท้ายที่สุดแล้วเย่โม่เซิน แสดงออกอย่างไร เสิ่นเฉียวรู้เพียงหลังจากเธอล้มตัวลง ได้ไม่นานเธอก็หลับไป

เธอหลับไปถึงกลางดึกจู่ๆ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกร้อน ขึ้นมา ที่หลังของเธอเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวและส่ง ผ่านความร้อนออกมาอยู่ตลอด ผ่านชุดนอนบาง ๆ ความ ร้อนถูกถ่ายเทมายังผิวหนังของเธออย่างต่อเนื่อง

อุณหภูมิในร่างกายของเสิ่นเฉียวค่อย ๆ สูงขึ้น เธอขมวดคิ้วและเตะผ้าห่มออกอย่างช่วยไม่ได้
สุดท้ายก็สบายขึ้นหน่อย

ผ่านไปแค่วินาทีเดียว ผ้าห่มผืนนั้นก็กลับมาอยู่ บนตัวเธออีก

เสิ่นเฉียวก็เตะอีก เพียงแค่ไม่นาน ผ้าห่มก็กลับ มาห่มบนตัวเธออีก

เสิ่นเฉียวร้อนจนทนไม่ไหว เธอนอนร้อนจน เหมือนเด็กเอาแต่ใจ เธอพลิกตัว ความร้อนที่ด้านหลัง หายไปแล้ว แต่ความร้อนที่ด้านหน้ากลับสูงขึ้น

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ดวงตาที่เย็น ชาทั้งงัวเงียและเกียจคร้าน ด้วยวิธีนี้มันวิ่งเข้าไปในตา ของเย่โม่เซินแบบไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า

ตาของเขา เหมือนกับมีดาวเด่นแวววาว สวยงาม

เกินจะบรรยาย

เสิ่นเฉียวจ้องมองนิ่ง ๆ อยู่นาน กะพริบตาปริบ ๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปที่หน้าของเย่โม่เซิน เมื่อ นิ้วของเธอใกล้จะโดนผิวของเย่โม่เซิน ความง่วงก็กลับ มาอีกครั้ง เธอหลับตาแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยความง่วงที่เข้ามา พร้อมกับลมหายใจร้อน ก่อนหน้านี้ มีอะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่มประทับอยู่ที่ริม ฝีปากเธอ

เสิ่นเฉียวมีปฏิกิริยาตอบกลับด้วยกันหลบไปข้าง หลัง เจ้าบางอย่างที่อ่อนนุ่มนั้นรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจ ขยับไปข้างหน้าเล็กน้อยเช่นเดียวกับเธอและกดอย่าง หนักกับริมฝีปากนุ่มของเธอ
เอาเถอะ ในเมื่อหลบไม่พ้นเสิ่นเฉียวก็ขี้เกียจจะ ไปสนใจแล้ว นอนต่อดีกว่า

เธอหลับต่อไปได้เพียงไม่นานเท่านั้น เจ้าบาง อย่างที่อ่อนนุ่มบนริมฝีปากก็เริ่มขยับอีก มันโลมเลียริม ฝีปากเธอ เหมือนกำลังกินเยลลี่ มันค่อย ๆ ลิ้มชิมรส

เลียมัน กัดมัน ดันมัน

เสิ่นเฉียวร้องออกมาเบา ๆ ภายใต้การรุกของฝ่าย ตรงข้าม ทำให้อีกฝ่ายสูญเสียตำแหน่งของเขาเพียงใช้ ปลายลิ้นดุนดันเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย เป็น เหมือนการทะลุประตูเมืองของกองทัพศัตรู

“อืม” เสียงของเสิ่นเฉียวที่ดังขึ้นในขณะที่เธอยัง หลับดังเข้าไปในหูของเย่โม่เซินราวกับมีเวทมนตร์ เสียงนั้นทำให้ท้องเขาร้อน มือใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่ แผ่นหลังของเธอ

จูบค่อย ๆ ดื่มค่ำคืนที่เงียบสนิท เยู่โม่เซินรา วกับจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น

ตึก!

ตึก!

ดังขึ้นเป็นจังหวะ มันดังเหมือนพลุที่ถูกจุดขึ้นใน คืนที่เงียบสงัด

ถึงแม้จะห่างไกล แต่เสียงนั้นเหมือนกำลัง กระแทกหัวใจ ที่ละนิด ๆ

“อือ…” เขาร้องขอมากเกินไป ในที่สุดเสิ่นเฉียวไม่สามารถจะนอนสงบ ๆ ได้อีก คิวงามคู่นั้นขมวดหากัน แน่น มือน้อยผลักเขาโดยไม่รู้ตัว

เย่โม่เซินจับข้อมือของเธอไว้ร่างใหญ่หันกลับมา ตามใจทาบทับร่างของเธอ

เพียงชั่วครู่ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ เธอค่อย ๆ ตื่นจากฝัน

วินาทีแรกที่ลืมตา ข้างหน้ามืดไปหมดไม่เห็น อะไร แต่กลับจำได้ชัดเจนถึงร่างแกร่งของชายหนุ่มที่ กำลังทาบทับเธออยู่ และริมฝีปากของชายหนุ่มคนนั้นก็ กำลังประกบปากเธออยู่

ตัวแข็งที่ออยู่เกือบสิบวินาที เสิ่นเฉียวก็ได้สติว่า เกิดอะไรขึ้น ดวงตาสวยเบิกโพลงท่ามกลางความมืด ร่างเล็กของเธอต่อสู้ดิ้นรนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเย่โม่ เซิน

“ปล่อยฉันนะ…อือ…”

เยโม่เซินเม้มริมฝีปากและหัวเราะเบา ๆ: “ท์ ตอน นี้เพิ่งจะมาตอบโต้มันช้าไปแล้วรึเปล่า”

เสียงของเย่โม่เซินเส้นเฉียวนิ่งอยู่กับที่ จากนั้น เธอก็ใช้แรงกัดเย่โม่เซิน

ฟู–

เสียงหายใจของเย่โม่เซินดังออกมาจากความมืด เสิ่นเฉียวแอบสบถออกมาเบา ๆ แล้วผลักร่างของเขา

ออก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ