เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 820 ห้องอาละวาดพอหรือยัง



บทที่ 820 ห้องอาละวาดพอหรือยัง

บทที่820 น้องอาละวาดพอหรือยัง

“เกิดอะไรขึ้น” ตวนเจ๋อมองความเละเทะบนพื้น ก่อนจะขึ้น คิ้วอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะพูดเสียงแข็ง “เสี่ยวเสวี หยุด อาละวาดเดี๋ยวนี้”

พอได้ยินเสียงของตวนเจ๋อ เสียงของตกแต่งในห้องก็เงียบ

ไปทันที

แต่สักพัก ทุกคนก็เห็นตวนเสาถือแจกันเดินออกมา ก่อนจะ เล็งแจกันไปที่ตวนเจ๋อ

“อย่านะคะคุณหนู”

คนรับใช้รู้นิสัยเอาแต่ใจของตวนเสวดี เพราะเธอเป็นหลาน สาวที่ตวนอ่าวเทียนประคบประหงมอย่างดี และยังมีพี่ชายที่ ตามใจเธอทุกอย่าง เพราะต้องสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก ทําให้ ผู้ชายทั้งสองคนตามใจเด็กสาวคนนี้มากเป็นพิเศษ

แต่ทุกคนคิดไม่ถึงว่าเธอจะเอาแต่ใจจนถึงขนาดนี้ ตอนนี้เธอ ถึงขั้นคิดจะทำร้ายพี่ชายของตัวเองเลยเหรอ

“น้องคิดจะทําอะไร” ตวนเจ๋อมองหน้าน้องสาวของตัวเองนั่ง น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมมาก

ดวนเสาที่กำลังจับแจกันอยู่ สีหน้าของเธอโมโหมาก แต่พอเห็นว่าเป็นความเจ๋อเธอก็ไม่กล้าลงมือ จนสุดท้ายเธอก็เอาความ โมโหไปลงที่พวกคนรับใช้ เธอโยนแจกันไปทางพวกเธอ ก่อนจะ ค่า “ฉันบอกให้พวกแกออกไป ทําไมถึงไม่ออกไปอีก อยากตาย หรือไง

ร้าย

ทุกคนรีบวิ่งหนีไป

สวนเจอคว้าแขนของตวนเสวมาจับไว้ เพื่อหยุดการกระทำ ของเธอ “อาละวาดพอหรือยัง

“ปล่อยหนูนะ”

สวนเสพยายามดิ้นสุดแรง “พี่ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของหนู ยัง ไงซะพี่ก็ไม่เคยสนับสนุนหนูอยู่แล้ว ในเมื่อพี่ไม่เข้าข้างหนู พี่ก็ไม่ ต้องมายุ่งกับหนู ปล่อยนะ”

เธอเหมือนคนบ้า อ้าปากกัดไหล่ของตวนเจออย่างแรง

สวนเสากัดจนไหล่ของตวนเจอห้อเลือด คนรับใช้ที่ยืนอยู่ ข้างๆเห็นแบบนั้นก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

คุณหนูน่ากลัวจริงๆเลย น่ากลัวกว่าพวกนักเลงตามถนนซะอีก เพราะถึงแม้จะเจอพวกนักเลงพวกเธอก็สามารถวิ่งหนีได้ แต่ว่า… คนคนนี้เป็นเจ้านายของพวกเธอ ถ้าหากพวกเธอวิ่งหนีไป ก็ถูก เรียกกลับมาอยู่ดี

ตวนเสาไม่รู้ว่าตัวเองกัดนานเท่าไหร่ รู้สึกได้แค่ว่าเริ่มได้ กลิ่นเลือด แต่ความเจ๋อก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ เธอหยุดกัด แล้วมองหน้าควนเจออย่างไม่พอใจ

“ทำไมพี่จะต้องไม่เข้าข้างหนูด้วย ทำไมคะ หนูยังเป็นน้องสาว ของพี่อยู่ไหม”

สวนเจ๋อมีสีหน้าจนใจ เขามองไปที่คนรับใช้ ก่อนจะพูดสั่ง “พวกเธอไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเองเถอะ คนที่ได้รับบาด

เจ็บไปหาหมอชะ ค่ารักษากลับมาขอคืนจากฉันทีหลัง

“ขอบคุณค่ะคุณชาย งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ บรรดาสาวใช้ช่วยพยุงกันเดินออกไป

หลังจากที่พวกเธอเดินออกไปแล้ว ตวนเจ๋อก็มองไปทางตวน เสวีที่ไม่มีสติสัมปชัญญะ ก่อนจะพูดออกมาอย่างจนใจ “ก็ เพราะว่าน้องเป็นน้องสาวของพี่ พี่ถึงได้ต้องห้ามน้องทำเรื่องไม่ดี แบบนี้ไงล่ะ”

“เรื่องไม่ดีเหรอคะ” ตวนเสหัวเราะเยาะ เพราะความโกรธ ทําให้เธอตาแดงมาก เส้นเลือดบนใบหน้าปูดออกมาเป็นแถว ผมเผ้ายุ่งเหยิง ท่าทางงดงามเหมือนเจ้าหญิงในเวลาปกติไม่มี เหลือเลย

“อะไรที่เรียกว่าเรื่องไม่ดีคะ หนูแค่กล้าที่จะไล่ตามความรัก ของตัวเอง ไม่ได้เหรอคะ พี่ไม่เคยคิดจะสนับสนุนหนูเลย แล้วพี่ ยังพยายามเข้ามาขัดขวางหนูมาตลอด ตอนนี้พี่ยังบอกว่าหนูท เรื่องไม่ดี ไม่เคยคิดว่าหนูเป็นน้องสาวของพี่ด้วยซ้ำ”

ดวน เจ๋อขมวดคิ้ว “ไล่ตามความรักอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวเสวน้องแน่ใจเหรอว่าแต่งงานกับเขาแล้วน้องจะมีความสุข เขาชอบ น้องหรือเปล่า เขาเคยให้ความหวังน้องหรือไง หรือเขาจะเคย มองหน้าน้องสักครั้งใหม

ตวนมเสร่ “…”

“พี่ขัดขวางน้อง ไม่ใช่ว่าพี่กำลังทำร้ายน้อง ข้อแรก เขาไม่ ได้รักน้องเลย ถ้าเขาสนใจน้องสักนิด เขาคงจะไม่ปฏิเสธการ หมั้นหมายอย่างไร้เยื่อใยแบบนี้ ข้อที่สอง เขามีครอบครัวแล้ว ไม่ใช่คนที่น้องคิดจะครอบครองได้ น้องเข้าใจไหม

ตอนที่พูดประโยคสุดท้าย ตวนเจือจงใจเน้นเสียงหนักแน่น เพื่อจะให้ตวนเสวรู้ซึ้งเรื่องที่ว่าเย่ไม่เซินมีภรรยาแล้ว

แต่ตวนเสวกลับสูญเสียสติไปแล้ว เธอสะบัดแขนเวนเจอ ออกอย่างแรง ก่อนจะกรีดร้องแล้วเดินเซถอยหลัง พร้อมกับ ตะโกนออกมา “ไม่ เขายังไม่มีภรรยา งานแต่งงานครั้งนั้นถูก ยกเลิกไปแล้ว และเขาเองก็ไม่ได้ปรากฏตัวในงานด้วย แต่เขา กลับมาปรากฏตัวตรงหน้าหนู สวรรค์เป็นใจ ให้เขาได้มีชีวิต กลับมาอีกครั้ง อีกทั้งยังสูญเสียความทรงจำทั้งหมดไป นี่เป็นสิ่ง ที่สวรรค์ตลบันดาล เขาถูกกำหนดให้ต้องแต่งงานกับหนูตัวน เวคนนี้ ถูกกำหนดให้อยู่กับหนูไปตลอดชีวิต

“ถูกกําหนดอย่างนั้นเหรอ” ตวนเจอส่ายหน้า ก่อนจะยิ้ม ชมขืน “น้องนี่ไม่รู้ภาษีภาษาจริงเลย บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ถูก กําหนดไว้แล้ว ถ้าหากน้องยังคิดแบบนี้ พี่จะบอกอะไรให้ ถ้าหาก ถูกกำหนดไว้จริงๆ เขาก็จะยังคงตกหลุมรักหานคู่จื่ออยู่ดี ก่อนที่เขาจะสูญเสียความทรงจำเขาไม่ชอบน้องยังไง หลังสูญเสีย ความทรงจําเขาก็ไม่ชอบน้องอย่างนั้น

คำพูดแต่ลำคำที่ตวนเจอพูดออกมา เหมือนเข็มนับพันเล่ม ทิ่มแทงเข้าไปในใจของตวนเส

“น้องคิดว่า ถ้านี่ไม่ใช่สิ่งที่สวรรค์กำหนดไว้แล้วจะเป็นอะไร

คำพูดทิ่มแทงใจของตวนเสา เธอมองหน้าควนเจออึ้ง ที่ เขาพูดออกมาเธอโต้กลับไปไม่ได้เลย เธออ้าปากแล้วก็หุบปาก อยู่อย่างนั้น คิดจะเถียงกลับไปก็ทําไม่ได้

“พี่พูดถูกไหม” ตวนเจ๋อยกยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาเกี่ยวเส้นผม ที่ยุ่งเหยิงคล้องหูให้ตวนเสว แล้วช่วยเธอเช็ดน้ำตาตรงขอบตา ออกไป ก่อนจะถอนหายใจยาว “น้องสาวชื่อบื้อของพี่ น้องเป็น เจ้าหญิงของตระกูลตวน หน้าตาสวยและมีความสามารถโดด เด่น ผู้ชายตั้งมากมายที่ชอบน้อง ทำไมน้องจะต้องลดศักดิ์ศรี ของตัวเองไปตามผู้ชายที่ไม่รักน้องด้วยล่ะ ก่อนที่คุณพ่อกับคุณ แม่จะเสียชีวิตพวกท่านได้พูดอะไรกับพวกเราไว้ น้องลืมไปแล้ว เหรอ”

ตวนเสวยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้ตวนเจอช่วยเช็ดน้ำตา

“พวกท่านบอกไว้ว่า ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็ต้องรักษา เกียรติให้ดี อย่าสูญเสียความเป็นตัวเองเพื่อใครเด็ดขาด ลูก หลานตระกูลตวน มีเกียรติและศักดิ์ศรีมากพอ”

ค่าพูดนี้ทำให้ตวนเสว่คิดได้ เธอเองก็รู้สึกว่าเพื่อเย่ไม่เป็น แล้ว เธอกลายเป็นคนหมดสภาพได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อวานพอได้ยินเขาพูดว่าจะไม่แต่งงานกับเธอ เธอยังขอบตาแดง แล้ว คิดจะวิ่งตามออกไปแต่ถูกคุณห้ามไว้ ทำท่าทางเหมือนไม่ยอม อายใจคิดจะตามออกไปอีก

รวมถึงเรื่องที่เธออาละวาดอยู่ในตอนนี้ เธอ… ทำเรื่องที่ขาย หน้าออกไปจริงๆ

พอคิดดูเธอด่วนเสโตมาจนถึงขนาดนี้ เคยแต่จะถูก ประคบประหงมดูแลอย่างดีไม่เคยถูกใครรังเกียจมาก่อน

พอคิดได้แบบนี้ ตวนเสวก็ร้องไห้หนักขึ้น เธอกัดริมฝีปากตัว เอง แล้วเดินเข้าไปกอดควนเนื้อไว้แน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมา อย่างหนัก

“พี่คะ ฮือฮือ… แต่หนูชอบเขามากนี่คะ ตลอดชีวิตนี้หนูชอบ แค่เขาคนเดียว อยากใช้ชีวิตอยู่กับเขาเท่านั้น….


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ