บทที่ 745 ตระกูลอ

ตระกูลยู่ฉือ

เมื่อก่อนหาน จื่อเคยได้ยินมาบ้าง ตระกูลถือเป็นตระกูลที่ ติดอันดับโลก และตอนนี้ก็มีแค่ท่านผู้เฒ่าเป็นคนบริหารจัดการ เพียงคนเดียว

ตอนนั้นเธอเป็นดีไซน์เนอร์ เคยติดต่อกับคนของตระกูลยคือ ครั้งหนึ่ง ต่อมาเพื่อนร่วมวงการของตนเห็นคนของตระกูลอ ตื่นเต้นแทบเป็นบ้า จากนั้นก็เล่าต่อๆ ให้เธอฟัง

ซุบซิบนินทาเป็นพิเศษว่า ตระกูลฉือนั้นเจ๋งเป็นพิเศษ แต่เก่ง ก็ส่วนเก่ง ตอนนี้มีแค่ท่านผู้เฒ่าคนเดียวที่บริหารกิจการของ ตระกูล

แม้ว่าท่านผู้เฒ่าจะอายุมากแล้ว แต่ว่ายังแข็งแรง สมองยังคง ปราดเปรื่อง ใครคิดร้ายต่อเขา หรือคิดจะแย่งชิงทางธุรกิจกับ เขา แต่ก็ถูกเขาจัดการจนพินาศ

ตอนนั้นหานมู่จื่อรู้สึกสงสัย จึงถามไปว่า ทำไมเขาถึงบริหาร อยู่เพียงคนเดียว ไม่มีลูกหลานเลยเหรอ หรือว่าไม่มีใครที่ไว้ใจ ได้เลยหรือ

เพื่อนร่วมอาชีพของเธอบอกว่า ท่านผู้เฒ่าฉือมีลูกสาวสอง แต่ว่าต่อมาเกิดขัดแย้งกัน สองพี่น้องต่างหนีไปจากตระกูล

คนคือ เหลือเพียงท่านผู้เฒ่าดูแลกิจการเพียงคนเดียว

ถอนหายใจพูดว่า บางคนเกิดมาร่ำรวยสูงส่ง แต่กลับเห็นเงิน ทองเป็นของไร้ค่า น่าสงสารที่พวกเราเกิดมาต้อย ทำได้แค่วิ่ง อยู่บนถนนไม่หยุด พอหยุดก็อาจจะถูกคนอื่นแซงได้ จากนั้นก็ โดนเหยียบย่ำไปอยู่ท้ายสุด ได้แต่แหงนมองผู้นำพวกนั้น

ตอนนั้นหาน จื่อได้ยินว่าลูกสาวสองคนของตระกูลยถือต่าง หนีจากไปแล้ว ไม่สนใจธุรกิจของครอบครัว

สาเหตุอะไรกันแน่ ที่ทำให้ลูกสาวทั้งสองทอดทิ้งพ่อที่สูงวัยคน หนึ่ง และก็ไม่สนกิจการครอบครัวกันนะ

ตอนนั้นเธอคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัวเธอมากๆ แต่ว่าตอนนี้…….. เย่โม่เซินกลับมีความเกี่ยวพันกับตระกูลยคือ และสังอานและสังซิ่น กลับกลายเป็นมืออานและฉือนใน

ตอนนั้น

ทั้งหมดนี้ ทุกคนต่างก็คาดไม่ถึง ทำให้คนยากจะเชื่อได้

หานมอกัดริมฝีปากล่าง เอกสารในมือถูกบีบจนบูดเบี้ยวไม่ เป็นรูปเป็นร่าง หานซิงที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไร

ซูจิ๋วอ้าปากเตรียม เตรียมจะพูดอะไรบางอย่างกับหานคู่จื่อ หา นอที่นั่งอยู่ในรถจู่ๆก็ผลักประตู จากนั้นก็พุ่งตัววิ่งออกไปด้าน หน้า

ทั้งสองคนตกตะลึง จากนั้นจึงเห็นร่างสูงใหญ่เดินออกมาที่ด้านอาคาร ใบหน้าที่คุ้นเคย หน้าตาที่หล่อเหลา รอบตัวมีความ เยือกเย็น ไม่ใช่เย่ไม่เป็นหรอกหรือ

ที่แท้หนอเห็นเขา จึงได้เปิดประตูรถ

ทานชิงและซูจิ๋วสบตากัน จากนั้นก็รีบตามลงไป

แวบแรกที่หานมู่จื่อมองเห็นเย็ไม่เป็น ก็ลงจากรถทันที จากนั้น ก็พุ่งตัวตรงไปทางเขา แต่ฝีเท้าเธอนั้นไม่อาจเร็วกว่าท่านจึงได้ เห็นชัดว่าใกล้จะถึงตัวเยโม่เห็นแล้ว ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่มาคว้า ข้อมือเธอ ดึงเธอกลับไป

“โอ้ย”หาน จื่อร้องออกมา ดิ้นรนขัดขืน

“กลับมา”หานชิงดึงเธอกลับมา หาน จื่อคิดจะดึงมือของตัว เองออกมา พลางเอ่ยว่า “พี่คะ ปล่อยฉันเถอะ ปล่อยน้องนะ”

หาน งขมวดคิ้ว ไม่ปล่อยเธอ ได้แต่เอ่ยอย่างเยือกเย็น

ว่า “ตอนนี้เขาไม่รู้จักเธอแล้ว เธอไปหาเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร “ฉันไม่เชื่อ นี่มันผ่านไปนานแค่ไหนเอง เขาจะไม่รู้จักฉันได้ยัง

ไง พี่คะ……..ปล่อยน้องเถอะนะ น้องจะไปถามเขา หานมู่จื่อเห็นเขาไม่ยอมปล่อยมือ จึงตัดสินใจก้มลงไปกัดที่ข้อ

มือเขาหนึ่งที

อาจเป็นเพราะหานวิ่งคิดไม่ถึงว่าเธอจะใช้วิธีนี้ พอรู้สึกเจ็บก็ ปล่อยมือทันที หานมอก็พุ่งตรงไปที่เย่ไม่เป็น

เธอวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปหาเย่ไม่เป็น รอจนเธอไปขวางทางเไม่เป็นไว้ หยุดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ท่านจอยังคงหอบหายใจ

ขาเรียวยาวของเย่ ไม่เซ็นถูกเธอที่จู่ๆมาขวางอยู่ตรงหน้าจึง ต้องหยุดลง

มองหญิงสาวผมยาวสยาย ใบหน้าขาวซีด ดวงตาแดงก่ำ แม้แต่ริมฝีปากยังไม่มีสีเลือดที่อยู่ตรงหน้า คิ้วเรียวสวยของเอไม่ เช่น ขมวดเข้าหากัน

จากนั้น เขาก็เอาเธอเข้าไปอยู่ในผู้หญิงประเภทเดียวกับที่มา ตามจีบเขาเหล่านั้นในช่วงนี้

วินาทีถัดมา เขาก็เบนสายหนี เดินอ้อมผ่านทานจื่อไป

หานมู่จื่อ”..

เธออึ้งไปห้าวินาทีเต็มๆ จึงได้สติกลับมา จากนั้นก็หมุนตัวตาม

เขาไปขวางหน้าเยโมเงินไว้อีก เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ มีธุระอะไร ดวงตาคู่นั้นของหาน จื่อเบิกโพลง

เขาขมวดคิ้วแน่นแบบนี้ ราวกับเขียนคำว่ารำคาญไว้ที่นัยน์ตา และใบหน้า เขาไม่รู้จักตนเองแล้ว….จริงๆ หรือ

ไม่!

เธอไม่เชื่อ!

คำพูดที่เขาเคยกระซิบข้างหูเธอเมื่อก่อนนั้นยังดังก้องเมื่อ ได้ยินเมื่อวาน เธอและเสี่ยวหมี่โต้วรอเขากลับมาทุกวัน
ทุกคืน เขาจะเข้ามาในความฝันของเธอจึงแอบแนบชิด กระซิบกระซาบกับเธอ

ตอนนี้ ทำไมถึงเย็นชาแบบนี้

“คุณ คุณไม่รู้จักฉันเหรอคะ ตอนที่ถามคำถามนี้ ทานอ สึกว่าเสียงตัวเองสั่นเล็กน้อย

คำถามนี้เหมือนกำลังหยอกล้อเย่ไม่เป็น มุมปากเขากระดก ขึ้น ยิ้มอย่างดูถูกเยาะเย้ย

“คุณผู้หญิงคนนี้ ขอถามหน่อยว่าเราจำเป็นต้องรู้จักกันเหรอ ครับ”

สิ้นเสียง เขาก็ยกมือขึ้นตามสัญชาตญาณ ยกออกจากมืออ่อน นุ่มของหานมู่จื่อที่เกาะกุมอยู่ สายมองไปที่ใบหน้าขาวซีดของ เธอ เอยอย่างไม่พอใจว่า ต่อให้คิดอยากจะมาจีบผม ก็ควรจะ หาเหตุผลที่ฟังดูดีกว่านี้หน่อย พอคุณมา ก็บ้าคลั่งขนาดนี้ คิดจะ มาเบนความสนใจของผมเหรอ”

หานคู่จื่อ….

เพราะท่าทางและคำพูดของเขา สีหน้าของหาน จื่อก็ยิ่งขาว ซีดขึ้นอีก

มองมือของเขาที่ยังจับผมของเธอเล่นอยู่ตรงหน้า ด้วยท่าทาง ไม่ใส่ใจและดูถูก หานมู่จื่อรู้สึกปวดร้าวหัวใจ แทบจะไม่ต้องคิด เลยเธอคว้ามือของเขาไว้ทันที ตะโกนออกไปว่า “คุณไม่ต้อง โวยวายแล้ว กลับไปกับฉัน
ตอนแรกเย่ไม่เป็นแค่ม้วนผมนุ่มของเธอเล่นเท่านั้น คิดว่าวิธี เข้าหาผู้ชายของผู้หญิงคนนี้แปลกเป็นพิเศษ

ผู้หญิงคนอื่นเข้าผู้ชายต่างพยายามทำตัวให้สวยที่สุด

แต่เธอกลับ ใส่ชุดล่าลองธรรมดาก็ยังพอทน แม้แต่หน้าก็ยัง ไม่ได้แต่ง เผยหน้าสดมาให้เห็น ผมเผ้ายุ่งเหยิง

ไม่ได้มีความสวยงามเลยสักนิด

ตอนที่มือของเธอยื่นมากุมไว้นั้น แต่ไม่เป็นก็ตื่นตกใจเล็กน้อย เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างมาซื้อตระหว่างมือทั้งสองที่จับกัน อยู่ พุ่งเข้าไปที่ห้องหัวใจของเขาโดยตรง

เขาดึงมือที่เหมือนกับถูกไฟช็อตกลับ ถอยหลังไปเล็กน้อย มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างรังเกียจ

ความเกลียดชังที่ชัดเจนในแววตาของเขา ทุ่มแทงดวงตาของ

หานมู่จื่ออย่างเจ็บปวด

“คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ยคะ”

เธอเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า น้ำตาเอ่อขึ้นมารอบดวงตา ดวงตา คู่สวยเบิกโพลง ดูเหมือนว่ากำลังสกัดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออก มา แค่เธอกระพริบตา น้ำตาก็คงไหลพรั่งหรูออกมาเหมือนกับ ไข่มุก กลิ้งออกมา

“ช่วงหลายวันมานี้ พวกเราต่างก็เฝ้ารอคุณ คุณรู้มั้ยว่าพวก เราตามหาคุณนานแค่ไหน ไป พวกเรากลับประเทศกันเถอะค่ะ”
“เร็ว! คุณชายเขินถูกผู้หญิงมาเกาะแกะแล้ว พวกแกรีบไปเอา ผู้หญิงคนนั้นออกไป

ไม่รู้ว่าใครตะโกนส่งเสียงออกมา มือของหาน จื่อถูกชายสูง ใหญ่สองคนจับยึดเอาไว้ เธอตื่นตกใจเล็กน้อย มองไปทางเช่โม่ เช่น

“ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย….”

เสียงของหญิงสาวราวกับสัตว์ตัวน้อย สายตาขอความช่วย เหลือจากเขาอย่างสิ้นหวัง

พอเห็นภาพนี้ ไม่รู้ทำไมเย่ไม่เป็น กลับรู้สึกร้อนใจขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ