บทที่ 635 คุณสงสารผมแล้วใช่ไหม

แม้ว่าหาน จื่อจะไม่เคยเจอแม่ของเย่โม่ เชินมาก่อน แต่ได้ฟังเขาพูดขึ้นมาในตอนนี้ จึงพอจะเดาออกว่าเป็นผู้หญิงที่มีปณิธาน แข็งแกร่งกล้าขนาดไหน ในเวลาเดียวกันก็มา พร้อมกับความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่

หย่ากันแล้ว แต่พบว่าตนเองตั้งท้อง ก็ สามารถเอาเด็กคนนี้ออกได้อยู่แล้ว

แต่เธอกลับไม่ลังเลที่จะให้เขาเกิดมา

“หลังจากนั้นล่ะ?” หานมู่จื่ออดไม่ได้ ตนเองจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมา

“จากนั้น……. เย่โมเป็นเผยอปากเล็ก น้อย ดูเหมือนกำลังยิ้ม แต่รอยยิ้มและสายตา ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน: “เธอตัวคนเดียวผ่านมา ได้อย่างยากลำบาก ตั้งท้องแล้วร่างกายก็ไม่ ค่อยสะดวกสบาย รวมถึงอาการบาดเจ็บบน ร่างกายอีก ทุกๆวันล้วนแต่มีชีวิตอยู่ได้ด้วย ความศรัทธา ต่อมา….หลังจากที่ให้กำเนิดลูก แล้ว เธอคนเดียว ชีวิตก็ยิ่งลําบาก” ที่ต้องพาลูกไปด้วยในทุกๆ

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หานมู่จื่อนึกถึงตนเอง ขึ้นมาทันที ปีนั้นหลังจากที่เธอแยกกับเยโม เชินแล้วไปต่างประเทศ ก็อยู่ในสถานการณ์ ประมาณนี้ เพียงแต่เธอยังมีญาติพี่น้องคอย ดูแล หานซึ่งให้สภาพความเป็นอยู่ที่ดีเป็น พิเศษแก่เธอ ต่อมายังมีเสี่ยวเหยียนคอยอยู่ เป็นเพื่อนเธออีก

แต่ตอนนั้นเธอก็รู้สึกว่าชีวิตในแต่ละวัน นําบากมากแล้ว ตอนนี้มาคิดดู แม่ของเย่ไม่ เซินจะไม่นําบากกว่าเธอเหรอ?

จู่ๆเธอก็รู้สึกซาบซึ้งและตื้นตันใจกับสิ่งที่ ตนเองได้รับขึ้นมา

“ตอนที่ลูกของเธอยังเด็กมากๆก็รู้ สถานการณ์การหย่าร้างของแม่ แล้วก็รู้ว่าพ่อ แท้ๆของตนเองเป็นใคร ทําเรื่องไม่มีอะไรเอา ไว้ เขาก็รู้ว่าหลังจากที่แม่หย่ากับผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นก็น่าเมียน้อยเข้าบ้านอย่างมีหน้ามี ตา ผู้หญิงคนนั้นยังพาลูกชายคนหนึ่งกลับมา ที่ตระกูลเย่ ทุกคนต่างก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นท่า อะไรผิด แต่ด้วยฐานะของเขาก็ไม่มีใครกล้า กําหนิเขาอยู่แล้ว เขาเอาใจใส่ผู้หญิงคนนั้น อย่างใกล้ชิด ใครๆต่างก็ยกให้เขาเป็นสามี ตัวอย่าง เฮอะ…….

พูดถึงตรงนี้ เย่ไม่เซินก็หัวเราะออกมา อย่างเย็นชา เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกเฉียบคม เย็นเข้าไปถึงกระดูก

ชายคนหนึ่งที่ออกนอกลู่นอกทาง และ เพราะฐานะของเขาใครๆก็ไม่กล้าล่วงเกิน ดัง นั้นจึงยกให้เขาเป็นสามีตัวอย่าง……..

จะเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดขนาดไหนกันนะ

หานมู่จื่อแทบจะจินตนาการได้ถึงความ สิ้นหวังในตอนแรกของเย่ไม่เซินได้

ตอนที่เขายังเด็กมากๆก็รู้เรื่องพวกนี้แล้ว อย่างนั้นเหรอ? เช่นนั้นเขาเติบโตมาอย่าง แข็งแกร่งได้อย่างไร ?

อย่างทันทีทันใด หานมู่จื่อค่อนข้าง เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรปีนั้นเย่ไม่เขินถึง สะอิดสะเอียนเธอเช่นนี้ ถึงกับพูดจาเหน็บแนม ถากถาง

“รู้สึกใช่ไหมว่าคนพวกนี้ไม่คู่ควร? แล้ว เขาก็โดนกรรมตามสนอง ต่อมาเขาเกิดเรื่อง ตอนนั่งเครื่องบิน เขากับเมียน้อยตกลงไปใน ทะเลทั้งคู่”

หานมู่จื่อ “.………….

“แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย เฮอะ”

พูดๆอยู่ ทั้งสองคนก็เดินมาถึงหน้าร้าน อาหารร้านหนึ่ง เย่โม่เซินโอบเอวของเธออยู่ ถามด้วยท่าทางที่ไม่เป็นอะไร: “ก็กินที่นี่แล้ว กัน?”

ในใจของหานมู่จื่อคิดว่า นายคนนี้ยังจะ มีอารมณ์กินอีกเหรอ?

เห็นเธอไม่ตอบ เย่ไม่เซินจึงเป็นฝ่ายสั่ง อาหารแทนเธอไปเลย จากนั้นก็โอบเธอเดิน เข้าไปข้างใน แล้วทั้งสองคนก็หาที่นั่ง

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอีก หลังจากที่ตกลงไปในทะเลล่ะ? คุณกลับมาที่ ตระกูลเยได้อย่างไร?”

“อยากรู้?” เยโม่เชินชำเลืองมองเธอ ริม ฝีปากบางๆเผยอขึ้นเล็กน้อย: “กินข้าวก่อน กิน เสร็จแล้วจะบอกคุณ

หานมู่จื่อ: “..

นายคนนี้ ทำให้ความอยากรู้ของเธอผุด ขึ้นมา แล้วก็ไม่พูดต่อ?

ท่าทางอย่างนี้ ทำให้เยโม่เซินอด หัวเราะไม่ได้

“ก็อยากจะรู้ขนาดนี้?”

หานมู่จื่อมองเขา “แล้วคุณจะพูดต่อใช่

ไหม?”

สายตาของเย่ไม่เขินขรึมลง “หลังจากที่ ตกลงไปในทะเล นายท่านตระกูลเยก็เริ่มสง คนมาเรียกฉันกลับไปตระกูลเย

คุณก็เลยกลับไปตอนนั้น?” หานมู่จื่อ

ถามอีก

“ไม่ใช่” เยโม่เขินเผยอปาก: “อีกฝ่าย อยากให้ฉันกลับตระกูลเย่ โดยมีเงื่อนไขคือไม่ รับแม่ไปด้วย หมายความว่า ให้ฉันทอดทิ้งแม่ แล้วกลับไปตระกูลเย่คนเดียว”

ฟังถึงตรงนี้ หาน จื่ออดไม่ได้ที่จะเบิก คาโพลง

“ความหมายของนายท่านเคือ ถ้าคุณ กลับไปตระกูลเย่ คุณต้องตัดขาดความสัมพันธ์ กับแม่คุณ หากว่าไม่ตัดขาด คุณก็ไม่ต้องกลับ ไปตระกูลเย่ ใชไหม?”

เย่ไม่เป็นพยักหน้าพร้อมกับมุมปากที่ยิ้ม

เยาะ

ลูกชายของเขาตายแล้ว ในบ้านมีเพียง แค่ลูกชายที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเอาไว้ หลังจาก กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้นแล้วจะ ไม่มีคนรับช่วงต่อตระกูลเย่ จึงคิดทุกวิถีทาง เพื่อที่จะเอาผมออกมาจากข้างกายของแม่

หาน จื่อค่อนข้างพูดไม่ออก

เวลานั้นที่เขาเข้าไปในตระกูลเย่ ความ สัมพันธ์ระหว่างเขากับนายท่านแย่มาก ไม่ ต้องพูดว่าเป็นปู่กับหลานแล้ว ความสัมพันธ์ ระหว่างสองคนแทบจะไม่ต่างจากศัตรูเลย

และหลังจากที่เย่ไม่เดินเข้าไปในตระกูล เย่จริงๆแล้ว นั่น……..

เรื่องราวเบื้องหลังเกิดอะไรขึ้นอีก เขา

ไม่ยินยอมตัดขาดความสัมพันธ์กับแม่ แล้วต่อ มาทำไมถึงไปตระกูลเยล่ะ แล้วทำไมถึงนั่งอยู่ บนรถเข็น?

มีคําถามมากมาย ที่หานมู่จื่ออยากจะ ถามออกไปมากๆ แต่ก็กลัวว่าหากตนเองถาม มากจนเกินไปจะทําให้ในใจของเย่ไม่เซินเจ็บ ปวด ดังนั้นจึงทำได้เพียงอดทนเอาไว้ รอให้เย่ ไม่เช่นพูดออกมาเอง

แต่เดิมคิดว่าประสบการณ์ของเธอเองก็ ขรุขระมากแล้ว ไม่คิดว่าตอนที่เขายังเด็กไม่ นึกว่าก็จะมีช่วงเวลาอย่างนี้

บรรยากาศเงียบไปพักใหญ่ เย่โม่เซ็นไม่ ได้พูดอะไรอีกแล้ว หานมอก็ไม่กล้าถามเขา ทั้งสองฝ่ายต่างคนต่างเงียบ ก็ตอนที่หาน จื่อ คิดว่าเย่ไม่เป็นคงไม่พูดอะไรอีกแล้ว แต่เขา กลับส่งเสียงเย็นชาออกมา

“เพราะผมไม่ยินยอมที่จะกลับตระกูลเย่ ดังนั้น……นายท่านก็เลยสั่งให้คนมาบีบบังคับ จนแม่ตาย”

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นทันที “คุณว่าอะไร นะ?”

ในใจของเธอตื่นตระหนกตกใจจนแทบ จะทนไม่ไหว ดวงตาและเปลือกตาสั่นไหวเล็ก น้อย คิดไม่ถึงว่านายท่าน ไม่นึกเลย……… จะส่งคนไปบีบบังคับแม่ของเย่โม่เซ็นจนตาย มิน่าสายตาที่เย่ไม่เช่นมองเขาถึงเหมือน กับมองศัตรู ไม่แปลกเลยที่จะไม่ไว้หน้าเขาสัก

“ผมกลับตระกูลเย่ ก็เพื่อแย่งทุกอย่าง คืนมา” เย่โม่เชินเม้มปาก ค่อยๆเอ่ยปาก สายตาของเขาไม่เบิกบานอย่างถึงที่สุด “งาน แต่งงานปีนั้น ก็เป็นพวกเขาที่ดึงดันจะให้ผม ทํา”

หานมู่จื่อ: “..

ตอนนี้พอดีกับที่บริกหยกอาหารมาเสิร์ฟ “คุณผู้หญิง คุณผู้ชาย เชิญทานให้อร่อย”

“กินก่อนเถอะ” หานมู่จื่อหยิบล้อมขึ้นมา หลังจากตักอาหารเข้าปากแล้วถึงรู้สึกว่า ตนเองราวกับไม่อยากอาหารเลย อาหารไม่มี รสชาติสักนิด ถึงกับขมนิดหน่อยด้วยซ้ำ

เป็นเพราะว่าเธอรู้อดีตของเย่โม่เขินอ ย่างนั้นเหรอ?

เธอกำลังสงสารเขาอย่างนั้นเหรอ? หานปูจื่อกินอาหารอย่างไม่สบายใจ เย่ โม่เป็นที่อยู่ต่อหน้าไม่หยิบล้อมขึ้นมาด้วยซ้ำ แต่กลับตั้งใจมองเธอกิน สายตาที่เราร้อนแผ่ ซ่านเข้ามา

เธอกินไม่ลงทันที วางซ้อมที่อยู่ในมือ แล้วพูดออกมา “อย่ากินเลย พวกเราไปรอขึ้น เครื่องกันเถอะ”

พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าเตรียมตัวลุกขึ้น ทันที เต็นไปได้แค่สองก้าวกลับโดนเย่ไม่เขิน จับข้อมือเอาไว้

“สงสารผมแล้วเหรอ? คุณก็เลยกินไม่ลง

แล้ว?”

หานมู่จื่อ: “

เธออดทน ทนแล้วทนอีก ทนไม่ไหวแล้ว จริงๆจึงหันกลับไปจ้องเขา

“ทําไมคุณถึงแกล้งทำเป็นไม่เป็นไร เกิด เรื่องมากมายขนาดนี้อยู่ชัดๆ คุณควรจะโกรธ ไม่ใช่เหรอ? แต่คุณกลับทำเหมือนกำลังพูด เรื่องของคนอื่น ยังมีอารมณ์พาฉันมากินข้าว อีก หลังจากรู้เรื่องพวกนี้ ฉันจะกินลงได้ อย่างไร?”

“คุณกินไม่ลง เป็นเพราะคุณสงสารผม แล้ว” คิดไม่ถึงว่าเยโม่เซ็นไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ในทางกลับกันยังจูงมือของเธอ ก้มหน้าลงมา จูบที่ฝ่ามือของเธอเบาๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ