บทที่1021 ถ้าแก้ไม่ดี เธอตายแน่

สุดท้าย คุณแม่ผู้ยิ่งใหญ่ของเสี่ยวเหยียน นามว่าคุณผู้หญิงหลัว หุ้ยเหม่ย ไม่ยอมให้หล่อนยืมเสื้อไปใส่ ภายใต้ความสิ้นหวัง หล่อนจึงทำได้เพียงใส่เสื้อสมัยวัยเด็กพวกนั้น จากนั้นจึงกลับไป หยิบสัมภาระของตัวเอง

เมื่อเข้าไปด้านใน หล่อนตกใจตะลึงกับภาพเหตุการณ์ภายใน ห้อง อีกทั้งกลิ่นเหม็นเน่าที่โชยมาทำให้หล่อนแทบจะล้มทั้งยืน

บ้าจริง…

ช่วงนี้หล่อนช่างซวยจริงๆ เสี่ยวเหยียนบนตัวเองภายในใจที่ ทำให้ห้องของมู่จื่อสกปรกรกรุงรังเช่นนี้ จากนั้นรีบทำความ สะอาดห้องให้เรียบร้อย เหนื่อยจนหายใจกระหืดกระหอบ หลัง จากที่พักผ่อนไปสักพัก เสี่ยวเหยียนจึงเอาสัมภาระของตัวเองไป จัดเก็บ

แม้ว่าในตอนแรกบ้านหลังนี้จะถูกซื้อภายใต้ชื่อของทั้งสอง แต่ทว่า…ไม่ใช่ของหล่อนเอง

หล่อนมีห้องชุดเล็กๆอยู่ภายในเมืองนี้ เดิมทีเป็นห้องที่พ่อของ หล่อนซื้อให้เพื่อเป็นของขวัญแต่งงาน ต่อมาหลังจากที่ทั้งสองขัด แย้งกัน มองหน้ากันไม่ติด เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องนั้น อีกเลย

แต่ตอนนี้หล่อนก็ไม่คิดจะกลับไปที่ห้องชุดเล็กๆนั่น หล่อนวางแผนที่จะกลับไปอยู่กับแม่สักพักก่อน เพราะที่นั่นอยู่ใกล้โรง พยาบาล หล่อนจะได้ไปมาสะดวก อีกทั้งยังสามารถดูแลแม่ได้ อีกด้วย

เสี่ยวเหยียนเก็บของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงลาก กระเป๋าออกจากบ้าน

ในมือของเสี่ยวเหยียนยังถือกุญแจบ้านไว้อยู่ หล่อนเหม่อมอง กุญแจอยู่นานสักพัก อันที่จริงหล่อนควรส่งให้เจื่อ แต่ตอน นี้…หล่อนยังไม่อยากเจอใคร

หลังจากที่ครุ่นคิดไปมา เสี่ยวเหยียนจึงตัดสินใจเก็บกุญแจไป และลากกระเป๋าเดินทางออกไป

อีกด้านหนึ่ง

หาน จื่อจัดการงานที่บริษัทเสร็จพอสมควรแล้ว ส่วนเรื่องของ บริษัทตระกูลเยก็เสร็จสิ้นลงแล้ว วันนี้เป็นวันอาทิตย์พอดี ทั้ง สองจึงไปที่บ้านตระกูลเยด้วยกัน

เมื่อเซียวซูทราบเรื่อง เขาปลาบปลื้มดีใจเป็นอย่างมาก

เพราะเขายังทำงานที่เย่ไม่เป็นมอบหมายให้ไม่เสร็จ ช่วงเวลา ภายในหนึ่งวันสั้นๆเช่นนี้ เขาใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานแสน สาหัสมาก เพราะเขาไม่มีความสามารถด้านงานเขียน ดังนั้นจึง เขียนอะไรไม่ออก จากนั้นเซียวซูจึงหานักเขียนมาเขียนแทนเขา

คนที่มาเขียนแทนให้เป็นคนเก่งมีความสามารถมาก ไม่ว่าคุณ อยากได้อะไร เขาก็เขียนให้คุณได้ทั้งหมด
แต่เซียวซู่ กลับพูดไม่ออก

เวลาคิดเรื่องพวกนั้นขึ้นมาลอยๆ รู้สึกว่าไม่มีอะไร แต่เมื่อต้อง บอกเล่าเรื่องนี้กับคนอื่น กลับรู้สึกยากที่จะเอ่ยปากพูดขึ้น สุดท้ายมองดูเวลาที่ค่อยๆเดินไป ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องส่งงาน เข้าไปทุกที เซียวซูร้อนใจเป็นอย่างมาก

เมื่อนักเขียนเห็นท่าทางของเขา จึงพูดปลอบ

“คุณอย่ากระวนกระวาย เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คิดเสียว่าตัวเอง เป็นคนนอก เล่าเรื่องที่ทั้งหมดมาให้ฉันฟัง จากนั้นฉันจะเป็นคน ร้อยเรียงเรื่องราวเอง สุดท้ายค่อยให้คุณดูว่าเนื้อหาถูกต้องหรือ ไม่แค่นั้นเอง”

คนนอก?

ทําเหมือนตัวเองเป็นคนนอก?

เซียวซูกระแอมขึ้น ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงคิดไม่ได้ล่ะ? จาก นั้นเซียว ทําท่าทางเหมือนหาแรงบันดาลใจขึ้นมาได้ เขาค่อยๆ เล่าเรื่องราวที่ตัวเองรู้ และเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้นักเขียน ฟัง

นักเขียนฟังจนคล้อยตามไปด้วย เมื่อฟังจนถึงตอนสุดท้าย เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะพลางพูดขึ้น

“ฉันว่านะพี่ชาย คุณทนผู้ชายแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน? ตอนนี้ ฉันแทบอยากจะอัดเขาให้ตายไปเลยจริงๆ

เซียวซู: “เธอห้ามมีความคิดแบบนี้เป็นอันขาด ตอนเขียนก็เขียนให้ดีๆ ห้ามบิดเบือนคน ในเรื่องนี้เด็ดขาด ถ้างานออกมา แล้วทำให้ฉันไม่พอใจ ฉันไม่ให้เงินแน่นอน”

นักเขียน: “อย่าทำแบบนี้สิ…ฉันจะตั้งใจเขียน และปรับแต่งให้

ดูดีขึ้นด้วยโอเคไหม?”ไม่ต้องปรับแต่ง เธอเขียนตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว เน้นเรื่อง จริง”

ในเมื่อคุณชายเย่เป็นคนดู ไม่ได้ให้คุณนายน้อย สักหน่อย จะปรับแต่งทำไมล่ะ?

นักเขียนรีบพยักหน้าลง ไม่มีทางเลือก เดี๋ยวนี้ทำอาชีพนัก เขียนแทนมันไม่ง่ายเลย อีกอย่างราคาที่เซียวซูเสนอมาให้ก็สูง มาก เขียนเสร็จครั้งนี้ หล่อนสามารถกลับไปใช้ชีวิตกินอยู่อย่าง สุขสบายได้อีกนานเลย

จากนั้นทั้งสองไม่ได้ทำงานอื่นเลยทั้งวัน นอกจากงานนี้ จนถึง กลางดึก นักเขียนกลับไปแล้ว แต่เซียวซู่อยู่อ่านเอกสารของนัก เขียนต่อ เมื่ออ่านดูแล้วทำให้เขาแทบอยากจะฆ่านักเขียนคนนั้น

เพราะเขารู้สึกว่านักเขียนบรรยายลักษณะของคุณชายเย่ออก มาในแบบที่เป็นคุณชายเศรษฐีผู้ดีมีสกุล

บ้าเอ้ย!

เซียวซูรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที จึงรีบโทรหานักเขียนคนนั้น

นักเขียนทำงานหนักมาทั้งวัน กำลังจะนอนหลับพักผ่อน สุดท้ายกลับมีสายเรียกเข้าจากเซียว ทำให้หล่อนรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาทันที “คุณเซียว? ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไรอีกเหรอคะ?”

เซียวซู: “ไม่ใช่ ฉันแค่อยากถามเธอว่านี่มันหมายความว่า

อะไรกัน? ที่เธอเขียนมามันหมายความว่ายังไง? นักเขียน: “???”

“ฉันบอกให้เธอเขียนเรื่องออกมาให้ชัดเจนแค่นั้นไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเธอถึงแต่งเติมเรื่องเยอะขนาดนี้ล่ะ??”

นักเขียน: “ฉันไม่ได้แต่งเติม เรื่องพวกนั้นเป็นสิ่งที่คุณเขียวพูด ออกมาเองนะ ฉันรู้สึกว่าน่าสนใจ ก็เลยเขียนลงไปด้วย”

เมื่อพูดจบ นักเขียนอดไม่ได้ที่จะพูดเชยชม “ตอนแรกที่ฟังคุณ เล่าเรื่อง ฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนชั่ว แต่ต่อมาเมื่อได้ฟังคุณ เล่าเรื่องเล็กๆน้อยๆ ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าในใจลึกๆของผู้ชาย คนนี้เป็นคนอ่อนโยน เป็นคนที่ภายนอกเย็นชาแต่ภายในเป็นคน อบอุ่น ดังนั้น…”

“ดังนั้นเธอก็เลยแก้เรื่องเป็นแบบนี้? เธอไม่กลัวตายนั้น หรือ ว่าไม่อยากได้เงินแล้ว?”

นักเขียน “อยากได้เงินและอยากได้ชีวิตด้วย!” เซียวซู: “แล้วทำไมเธอเขียนอะไรบ้าๆแบบนี้มาล่ะ?”

เซียวซูก้มหน้าลง มองดูตัวอักษรพวกนั้นที่นักเขียนบรรจง เขียนออกมา ไม่ว่าจะเป็นมุมปากที่เผยรอยยิ้มอันเป็นธรรมชาติ ของเขา สายตาของเขาเป็นร้อนแรงดุจเปลวไฟ มือของเขา…
ไม่ไหวแล้ว เซียวซูทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เขาแทบจะกัดฟันของ ตัวเองจนแตกละเอียด

“เธออย่าเขียนเรื่องนี้เป็นนิยายสิ นี่เป็นเอกสารที่ฉันต้องให้ หัวหน้าอ่าน เธอ…”

“คุณเซียว คุณอย่าเพิ่งโมโห คุณไม่ใช่หัวหน้าสักหน่อย คุณ จะรู้ได้ยังไงว่าหัวหน้าคุณจะไม่ชอบผลงานชิ้นนี้ของฉัน? ฉันเป็น นักเขียน ฉันรู้สึกว่าเขียนแบบนี้ทำให้มีชีวิตชีวามากขึ้น และ สามารถทำให้หัวหน้าของคุณเข้าถึงได้อย่างรวดเร็ว กระทั่ง เข้าไปอยู่ในโลกนั้นได้เลย ฉันไม่คิดว่ามีเรื่องอะไรที่ไม่เหมาะ สม”

เซียวซูรู้สึกว่าหล่อนเป็นคนหัวดื้อมาก ทำได้เพียงหลับหู หลับตา กัดฟันถาม: “เธอจะแก้หรือไม่?”

“ไม่แก้!” นักเขียนยืนกรานคำเดิม: “นี่เป็นกฎของฉัน ฉันไม่ สามารถแก้ผลงานเพียงเพราะคำพูดสองสามประโยคของคุณได้ จะทําให้ขาดอารมณ์ของผลงาน”

เซียวซู: “เธออยู่ที่ไหน? “ชั้น3ชุมชนซันไชน์”

เพิ่งพูดได้เพียงครึ่งหนึ่ง จู่ๆนักเขียนก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ ถามด้วยความเกรงกลัว “คุณจะทำอะไร?”

“ไปหาเธอ แล้วก็ฆ่าเธอซะ”

นักเขียน: “คุณอย่าใจร้อน ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ ต้องถูกจำคุก ถ้าฉันตายแล้วคุณต้องไปงานศพด้วยนะ”

“หึ” เซียวซู่หัวเราะเย้ย “เธอพูดไม่ผิด ฆ่าคนผิดกฎหมาย แต่ พรุ่งนี้ฉันต้องส่งงานชิ้นนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตายแน่นอน คืนนี้ไป ถลกหลังเธอก่อน ก็คงไม่เสียหายอะไร

นักเขียนตกใจจนตัวสั่น

ให้ตายสิ หล่อนไปยั่วโมโหอะไรให้กับคนบ้าเนี่ย??

สุดท้าย

เซียวซู: “จะแก้หรือไม่?”

นักเขียน: “แก้!! ต้องแก้!”

เซียวซูหัวเราะเยาะ: “พูดแบบนี้ตั้งแต่ตอนแรกก็จบแล้ว”

นักเขียน: “แต่วันนี้ดึกมากแล้ว ฉันจะนอนแล้ว งั้นพรุ่งนี้เช้าฉัน ไปแก้ให้คุณได้ไหม?

เซียวซู “โอเค ถ้าแก้ไม่ดี ฉันฆ่าเธอแน่นอน

นักเขียน: “แง!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ