บทที่ 542 ความกลัว

“หม่ามี้?

“หม่า! ? “เสี่ยวหมี่โต้วเห็นหม่ามีตัวเองหน้าซีดเหมือน กระดาษ ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นได้ขมวดคิ้วเข้าหากัน และรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ตอนแรกเขาแค่ต้องการทดสอบหม่ามีเท่านั้นเอง แต่นึก ไม่ถึงว่าหม่ามีจะยังคงต่อต้านขนาดนี้

เห้อ

เสี่ยวหมี่โค้วยื่นมือเล็กๆของเขาแกว่งไปมาตรงหน้าของ หานมู่จื่อ เพื่อเรียกสติของเธอกลับมา

แต่ดูเหมือนหาน จื่อยังคงตกอยู่ในพะวงความคิดของตัว เองอยู่ และยังไม่สามารถเดินออกมาจากมันได้

สถานการณ์แบบนี้….……

เสี่ยวหมี่โต้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงไม่กล้าทดสอบหา นมจื่ออีก แต่รีบยื่นมือไปกอดคอของหาน จื่อไว้แน่น เมื่อ โดนร่างกายของเธอเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ ลำคอของ เธอเย็นมาก และมีเหงื่อไหลออกมาตลอดเวลา

หม่ามี! หม่ามี! ! ! “เสี่ยวหมี่โต้วร้องเรียกหานคู่จื่อแต่หาน เอกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้เลย

สภาพของเธอตอนนี้ ทำให้เสี่ยวหมี่โต้วกลัวมาก เกือบจะ ร้องไห้ออกมา “หม่าม หม่ามีสนใจเสี่ยวหมี่โต้ว

หน่อย! ”

เสียงร้องไห้ของเด็กผู้ชายดังขึ้นมา ทำให้ทานจอดึงสติ ตัวเองกลับมาได้ ก้มหน้าลงไปเห็นเด็กน้อยกำลังกอดคอเธอ ไว้ ดวงตาคู่นั้นร้องไห้จนตาแดงก่ำ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไร

“เสี่ยวหมี่โต้ว”

เหมือนมีชีวิตใหม่อีกครั้ง หาน จื่อเรียกชื่อของเขาออกมา อย่างเชื่องช้า

“หม่ามี ลูกอยู่ตรงนี้ หม่ามีอย่าทำให้ลูกตกใจได้ไหม? ” เสี่ยวหมี่โต้วตอบคำถามของหาน จื่อและในเวลาเดียวกัน เขาก็ได้ถอดหน้ากากออกมา จากนั้นใช้ใบหน้าอุ่นๆของตัว เองแนบชิดไปหาหางมู่จื่อ เพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นให้

หลังจากที่หานมู่จื่อเรียกสติตัวเองกลับมาแล้ว จึงค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพปรกติ ร่างกายของเสี่ยวหมี่โต้วดีมาก ดังนั้น ใช้เวลาไม่นานนักร่างกายที่อบอุ่นของเขาก็ได้ถ่ายทอด ความอุ่นผ่านเสื้อผ้าไปให้แม่

ความรู้สึกนี้ ……ก็เหมือนถูกดึงให้ออกมาจากความมืดนั่นเอง

คือปลดปล่อยมั้ง? หานมู่จื่อใช้แรงกอดเสี่ยวหมี่โต้ว แรงๆ และเหมือนพึมพำพูดกับตัวเอง

“เสี่ยวหมี่โต้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกจะเป็นเด็กดีของแม่ ตลอดไป “

“อืม”เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าแรงๆ : “เสี่ยวหมี่โต้วจะเป็น เด็กดีของแม่คนเดียวและตลอดไป หม่ามีอย่าเสียใจไป เลย…………

เขาเข้าใจความรู้สึกของแม่จึงไม่ได้ถามอะไรออกมา หา นอก็รู้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นคนเอาใจใส่และเข้าอกเข้าใจคน อื่นมากกว่าเด็กทั่วไป จึงไม่ได้พูดอะไรมากกับเขา ได้แต่ยื่น มือไปลูบหัวเขาเบาๆ “ขอโทษด้วยนะ หม่า……เมื่อไม่ ได้ตั้งใจทำให้ลูกตกใจ? ”

เสี่ยวหมี่โต้วส่ายหัว: “หม่ามีอย่าเสียใจไปเลย เสี่ยวหมี่ โต้วจะอยู่เป็นเพื่อนหม่ามีตลอดไป”

“จริงเหรอ? “ใบหน้าของหาน จื่อเต็มไปด้วยน้ำตาและ มองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว” “แล้วถ้าสมมุติว่า…….. มีอยู่วันหนึ่งมี คนจะมาพาเสี่ยวหมี่โต้วไปกับเขา ไปจากหม่ามีหล่ะ?

สีหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอนหมา
“หม่ามี หม่ามีแค่พูดว่าสมมุติ……

เสี่ยวหมี่โต้วจับมือเธอไว้ แบมือของเธอออกแล้วจับไป แนบไว้กับแก้มของเขา จากนั้นใช้หน้าของเขาลูบไปที่ฝ่ามือ ของเธออย่างอ่อนโยนและเบาๆ “ไม่มีวันนั้นแน่นอนหม่ามี เสี่ยวหมี่ โต้วเป็นของหม่ามีคนเดียว หม่ามีไม่ต้องกังวล นะ? ”

“อืม” หานมู่จื่อกลืนน้ำตากลับคืนไป นั่งอยู่กับที่สักพัก แล้วจึงค่อยๆเรียกสติตัวเองกลับคืนมาได้ จากนั้นยื่น หน้ากากไปให้เสี่ยวหมี่โต้ว: “ลูกใส่หน้ากากคืนเหมือนเดิม ก่อน แล้วไปรอแม่ที่ห้อง หม่ามไปดูน้า

เสี่ยวเหยียนก่อนว่าเป็นยังไงบ้าง ”

“น้าเสียวเหยียน? ”

“เธอไปรับแขกเป็นเพื่อนคุณน้าของลูก น่าจะดื่มเหล้าไป ไม่น้อย ดังนั้นแม่ต้องไปดูหน่อย

“งู” เสียวหมี่โต้วดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาเล็กๆ นั้นหมุนไปมาหลายรอบ แล้วพูดเสียงเบาออกมา “หม่ามี จะจับคู่คุณน้าให้กับน้าเสี่ยวเหยียนไม่ใช่เหรอ?

เมื่อไม่ได้ยินแบบนั้น หานซื่อตะลึงไปสักครู่ แล้วนึกขึ้น ได้อย่างรวดเร็วว่าที่เสี่ยวหมี่โต้วพูดนั้นหมายถึงอะไร

“คุณน้าอายุมากแล้ว ถ้ายังไม่มีภรรยาน่าสงสารมากเลยนะ หม่า ถ้าอย่างนั้น……..รากลับบ้านก่อนดีไหม? ฮิฮิ คืนนี้ผมจะนอนกับหม่ามี

หานมู่จื่อ:

สุดท้าย เธอยื่นมือไปขยี้จมูกของเสี่ยวหมี่โต้วอย่าง อ่อนใจ “แก่แดดใหญ่แล้วนะ คราวหลังคำพูดแบบนี้อย่า ให้คุณน้าได้ยินเด็ดขาดนะ ถ้าคุณน้าของลูกได้ยินลูกบอกว่า เขาอายุมาก เขาต้องโกรธลูกแน่ ๆ ”

“หึ แต่ว่าหม่ามปรกติก็ชอบพูดว่าคุณน้าแก่แล้วนี่หน่ะ

“ลูกเห็นแม่ปรกติเคยพูดเล่นที่ไหนหล่ะ? ถ้าไม่ใช่เป็น เพราะคุณน้าของลูกชอบแนะนำเนื้อคู่ให้กับแม่ และแม่ไม่มี ทางเลือกจริงๆ จึงต้องพูดตอบโต้เพื่อรับมือกลับไปเท่านั้น เอง”

สองแม่ลูกพูดคุยกัน ไม่นานนักเสี่ยวหมี่โต้วก็ทำให้หา นมู่จื่อลืมความเสียใจและความสงสัยแปลกใจของเมื่อไป ได้ เวลานี้รู้สึกอุ่นใจ น่าจะเป็นเพราะเสี่ยวหมี่โต้วให้ความ รับประกัน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ต้องกลัวอีก

เธอลุกขั้นจูงมือของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ แล้วเดินกลับไปทาง เดิม : “ไปเก็บของก่อน แล้วเราค่อยกลับบ้านกัน

“อืม! “เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าแรงๆ เนื่องจากถูกหานคู่จื่อ จูงมือไว้ ดังนั้นตอนที่เขาเดินอยู่นั้นจึงจำเป็นต้องเขย่งเท้าเดินเล็กน้อย ดูน่ารักเป็นพิเศษ จากนั้นเขาถามออกมาด้วย ความสงสัยว่า “ทำไมหม่ามีจึงไม่ยอมนัดบอดหล่ะ?”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของหาน จือจางลง เล็กน้อย

“เด็กน้อยไม่ต้องรู้เยอะขนาดนี้ ลูกอายุน้อยขนาดนี้ ทำไม อยากรู้เยอะขนาดนั้นจ๊ะ? อีกหน่อยถ้าลูกโตขึ้น คงจะไม่ไป เป็นนักข่าวบันเทิงหรอกนะ? ”

เสี่ยวหมี่โต้ว: ·

เขามองอย่างหงุดหงิดไปที่หางจื่อ มุ่ยปากเล็กน้อย “หม่ามีไม่เป็นห่วงเสี่ยวหมี่โต้วเลย เสี่ยวหมี่โต้วเคยบอก แล้วว่าโตขึ้นจะทำงานรับใช้ประเทศชาติ

“งู” หาน จื่อคิดดูแล้วสักครู่ : “นักข่าวบันเทิง บันเทิง ประชาชน ทำให้ประชาชนมีความสุข ก็ถือว่าเป็นการรับใช้ ประเทศชาติเหมือนกัน? ”

พูดจบหาน จื่อหัวเราะอย่างติดตลกออกมา

“หม่ามีใจร้าย! เสี่ยวหมี่โต้วไม่สนใจหม่าล่ะ! “พูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วปล่อยมือเธอออก วิ่งกระโดดไปอยู่ข้างหน้า

หานจื่อมองดูเด็กน้อยที่วิ่งห่างออกไปแล้วยิ้มออกมา อย่างมีความสุข และเดินเร็วขึ้นเล็กน้อย

เพียงแต่รอยยิ้มบนใบหน้าจางลงเล็กน้อย และหวังว่าจะไม่มีวันนั้นเกิดขึ้น

เสี่ยวหมี่โค้วเป็นที่พึ่งทางใจหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ ถ้าวันไหนเสี่ยวหมี่โต้วโดนแย่งไป เธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ

งานเลี้ยงยังคงดำเนินอยู่ ทันใดนั้นกระเป๋าใส่มือถือของ เสี่ยวเหยียนดังขึ้น ท่าที่กำลังชนแก้วอยู่นั้นได้หยุดชะงักลง รวมถึงหานชิงที่ยืนอยู่ข้างๆก็ได้หยุดก้มลงมองเธอเหมือนกัน

“ฉันขอดูข้อความที่ส่งมาสักครู่นะ”เสี่ยวเหยียนพูดขึ้น อย่างเกรงใจ จากนั้นรูดซิปกระเป๋าออก และดึงมือถือออกมา ดูแล้วเงยหน้าขึ้น : “มอบอกว่าเธอเหนื่อยแล้ว ขอพาเสียว หมี่โต้วกลับไปพักผ่อนก่อน”

ตอนที่พูดประโยคนี้ออกมานั้น ใบหน้าของเสี่ยวเหยียน แดงเล็กน้อย สายตาไม่ค่อยกล้ามองไปที่ท่านซึ่งเท่าไรนัก

เนื่องจากข้อความต่อท้ายหลังจากนั้นเป็นข้อความที่ทำให้ คนดูแล้วหน้าแดงได้

เมื่อพูดจบ หางชิงสัมผัสได้ว่ากระเป๋าตัวเองสั่นสะเทือนไป หนึ่งครั้ง

เขาชะงักไปสักครู่แล้วจึงได้หยิบมือถือออกมาดูเหมือน กับเสี่ยวเหยียนได้รับข้อความจากคู่จื่อเหมือนกัน

คำพูดเหมือนกันกับที่เสี่ยวเหยียนบอกกับเขา บอกว่าเหนื่อยแล้วขอพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปพักผ่อนก่อน และหลัง จากนั้น……. ก็เป็นประโยคที่ทำให้คนหน้าแดงคิดเป็นอย่าง

“ดูแลเสี่ยวเหยียนดีๆนะ ถ้าเกิดเธอดื่มเมาขึ้นมา พี่ต้อง ช่วยฉันส่งเธอกลับมาด้วยนะ หรือพากลับมาที่บ้านตระกูล ทานของเราก็ได้มีห้องรับแขกหลายห้อง พี่ให้เธอนอนที่นั่น ก็ได้ หนุ่มโสดวัยกลางคน สู้ๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ