บทที่ 72 นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการมากที่สุดหรอก เหรอ

“ทำไมต้องเปิดโปงคุณ?” เย่โม่เซินพูดอย่าง เย็นชา

เสิ่นเฉียว ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจคิดไม่ออก “ถ้าเป็นการแต่งงานที่เขาเป็นผู้ใหญ่จัดการให้ ทำไม ไม่เปิดโปงถ้าพบว่าฉันไม่ใช่เสิ่นโย่ว

?”

“อ่า” เย่โม่เซิน เงยหน้าขึ้นแล้วมองเธอด้วย สายตาที่ตลกๆขบขัน เขามอง เสิ่นเฉียวเหมือนคนโง่ “สมองของคุณมีไว้เป็นของตกแต่งใช่ไหม?”

“ฉัน..” ใบหน้าของเฉินเฉียวเปลี่ยนไป เพราะคำถามของเขา “คุณต้องพูดแบบนี้ถึงจะพอใจ ใช่ไหม?”

“กับผู้หญิงแบบคุณ จำเป็นเหรอ?”

เสิ่นเฉียว “ในสายตาของคุณฉันเป็นผู้หญิงที่ นิยมชมชอบเกียรติยศอันจอมปลอม มีแผนการซ่อน ลึกอยู่ แล้วก็เป็นผู้หญิงไม่มีสมอง?”

เย่โม่เซิน ฉีกริมฝีปากของเขา ดวงตาลึกมอง

อย่างถากถาง “ยังดี ที่รู้ตัวเอง” เมื่อได้ยินอย่างนี้ เฉียวเฉียวกำหมัดของเธอแน่น และจ้องมองเขา “ถ้าอย่างนั้นขอถามหน่อย ผู้ หญิงที่มีแผนการซ่อนลึกไว้ จะไม่มีสมองได้ยังไง? เย่โม่เซิน คำพูดของคุณขัดแย้งกันนิดหน่อยมั้ง?”

เปลือกตาของเย่โม่เซินเบิกขึ้น แล้วดวงตา ของเขาก็หรี่ลงอย่างอันตราย

ผู้หญิงสมควรตายคนนี้

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ดุดัน ของเขาจ้องไปที่เธอ

“พูดอีกทีสิ?”

เสิ่นเฉียว ผงะไปเพราะถูกขู่ด้วยสายตาที่ดุดัน ของเขา ไหล่ของเธอห่อตัวลงอย่างไม่รู้ตัว แต่ ดวงตาของเธอยังคงจ้องเขาอยู่เหมือนเดิม

“อ่า” เย่โม่เซินยิ้มเยาะออกมา ผู้หญิงคนนี้โง่ หรือเปล่า? เห็นได้ชัดว่ากลัว แต่กลับจ้องสบตากับ สายตาเย็นชาคู่นั้น

“ไม่มีความกล้า ก็อย่ามาตั้งใจยั่วโมโหผม” ขณะที่เสียงของเขาต่ำลงประตูลิฟต์ก็เปิด ออก

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ

คิ้วของ เย่โม่เซิน ขมวดกันแน่นอย่างดุเดือด เขาต้องการจะดุเธอดังๆ แต่เสิ่นเฉียวกลับกระแทกเท้าหยุดตรงที่เดิมทันที่ เธอหันกลับมามอง เยโม่เซิน

สายตาของทั้งสองสบกันกลางอากาศ เย่โม่ เซินมองลึกไปในดวงตาเสิ่นเฉียวที่ยุ่งเหยิงไปหมด

อ่าผู้หญิงคนนี้ซ่อนอารมณ์ของเธอไว้ไม่ได้

จริงๆ

ในใจคิดยังไง ทั้งหมดสะท้อนออกมาให้เห็น บนใบหน้าและดวงตาคู่นั้น

เสิ่นเฉียว กัดริมฝีปากล่างของเธอจ้องมอง เย่ โม่เซิน สักครู่จากก็หันไปช้าๆ

ริมฝีปากเรียวบางของ เย่โม่เซิน ยกขึ้นเล็ก น้อยและดวงตาสีเข้มนั้นสว่างชัดขึ้นมา เมื่อเขาคิด ว่าเธอจะมาเข็นรถเข็นเขาอีกครั้ง เสิ่นเฉียว กลับทำ หน้าไม่พอใจ “ฉันไม่กล้า คุณมีความสามารถก็ออก มาเองแล้วกัน”

หลังจากพูดจบ เส้นเฉียวก็ไม่ได้สนใจ เย่โม่เซิ นที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอหันหลังให้แล้วเดิน ออกไป

“ผู้หญิงที่สมควรตายๆไปซะ กลับมานะ!” เย่ โม่เซินเห็นว่าเธอเดินออกไปจริงๆ แล้วก่อนเดินออก ไปเธอก็ทำหน้าตาบูดบึ้งกับเขา ก่อนที่เธอจะจากไป นี่เธอยั่วโมโหเขาอย่างนี้จริงๆเหรอ?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เย่โม่เซ็นจึงเลือนรถเข็นออก จากลิฟต์อย่างว่องไว

เสิ่นเฉียว เดินออกจากร้านอาหารเช้ามาคน เดียวเมื่อเธอกำลังจะออกไป เธอก็ยังหยุดยืนอยู่สัก ครู่ จากนั้นก็มองหาร่างของเซียวซู่เห็นเขายืนพิงรถ อยู่แล้วจึงเดินไปตบไหล่ของเขา

“ผู้ช่วย เสิ่น ทำไมคุณกลับมากะทันหัน? พวก คุณไม่ใช่ว่าไปกินอาหารเช้าเหรอ?”

สีหน้าของ เสิ่นเฉียว นั้นไม่ค่อยสบายใจ เสียง ของเธอไม่สบอารมณ์ “ไม่กินแล้ว

“เป็นอะไรไป?” เซียวซูไปข้างหลังมองเธอ ไม่เห็นร่างของ เย่โม่เซิน เธอก็ถามเธอว่า “คุณชาย เย?”

เสิ่นเฉียว เม้มริมฝีปากของเธอแล้วพูดเบา ๆ “เขา.. อาจจะยังอยู่ในลิฟต์ คุณไปดูเขาหน่อย เถอะ”

“เมื่อเซียวซูได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่

“ในลิฟต์?ผู้ช่วย เสิ่นเฉียวทำไมคุณไม่พาคุณชาย เย่ออกมาล่ะ? คุณ… คุณชายเย??” เซียวซู่ยังไม่ทันจะต่อว่าเสิ่นเฉียว เขาก็ ถลึงตามองที่ด้านหลังของ เสิ่นเฉียว

ในเวลาเดียวกัน เสิ่นเฉียว รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่อยู่ข้างหลังของเธอ ไม่ต้องคิดก็รู้เลยว่า ดวงตาที่เยือกเย็นของเย่โม่เซินกำลังจ้องมองเธอ อยู่

เธอเกร็งเล็กน้อยและก้าวออกไป “ถ้ากล้าก้าวต่อไปอีกก้าวเดียว คุณตายแน่”

สุดท้ายแล้ว เธอยังไม่ทันได้ก้าวออกไป เสียงเย็นชาของเย่โม่เซินเหมือนเสียงดังจากนรก เรียกเธอดังขึ้นมาก่อน ทำให้เสิ่นเฉียวยืนอยู่ที่เดิม ไม่กล้าขยับเขยื้อน

เซียวซูกลอกตาไปมา เขารีบถอนตัวออกจาก วงพายุอย่างรวดเร็วและยืนอยู่ข้างถนนมองดูจากที่ ไกลๆ

เสิ่นเฉียว รู้สึกหงุดหงิดที่ได้เห็นฉากนี้

รู้สึกว่าบรรยากาศเย็นบนร่างของ เย่โม่เซินยิ่ง ใกล้เข้ามาเสิ่นเฉียว รู้สึกกังวลจับมือทั้งสองข้าง แน่นเข้าด้วยกันและหันกลับมาทันที

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นกับคุณ แต่คุณก็ พูดเกินไป…” คำที่ยังไม่ได้พูดออกมา เข่าของเสิ่น เฉียวก็กระแทกกับรถเข็น สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป อย่างมากเพราะความเจ็บปวด เมื่อขาอ่อนลง เธอก็ โผเข้าไปในอ้อมแขนของเย่โม่เซิน

อุบัติเหตุครั้งนี้เย่โม่เซินไม่คาดคิดมาก่อนเดิมที่ใบหน้าเย็นชาของเขาเห็นเส้นเฉียวจู่ๆก็โผเข้า มา มือของเขาก็ยื่นออกไปรับเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

เซียวซู่ที่อยู่ด้านข้างตกใจมากจนอ้าปากค้าง

ไม่รู้จริง ๆ ว่า เสิ่นเฉียว โง่หรือไร้เดียงสา ทำไมเธอถึงล้มลงในเวลานี้?

เสิ่นเฉียว คว้าเข้าไปในอ้อมแขนของ เย่โม่ เซิน สมองของเธอรู้สึกโง่เขลา เธอรู้สึกว่ามือใหญ่ ของ เย่โม่เซิน จับอยู่ที่เอวของเธอ ความร้อนของ ฝ่ามือของเขาผ่านเสื้อผ้าที่บางๆขึ้นมา

“นี่รีบที่จะโยนตัวเองเข้าไปในโอ้มแขนเพื่อ แสดงการขอโทษเหรอ?”

เสียงลึกดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากสี แดงถูผ่านคางของเย่โม่เซิน

เขามีใบหน้าที่เคร่งเครียด หมึกในดวงตา ค่อยๆจับตัวเป็นก้อน หน้าเสิ่นเฉียวกลายเป็นสีขาว ซีด

เธอพยายามผลักเขาออกไปแต่มือของเธอ ไม่ได้มีแรงมากพอ เธอกังวลว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอน เช้าจะเกิดขึ้นอีก

ดังนั้นเธอได้แค่พูดอย่างกระวนกระวาย “ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ ..”
“คุณ .. คุณปล่อยให้ฉันลุกขึ้น!”เส้นเฉียว ขอโทษเขาเสร็จแล้ว ก็ขอร้องเบาๆ อีกครั้ง

ดวงตาของ เย่โม่เซิน ยึดเธอเอาไว้เหมือน หมาป่าแล้วก็จ้องริมฝีปากสีแดงของเธอ

“ไม่ได้ตั้งใจเหรอ? มีอะไรที่จะบังเอิญขนาด นี้? ถ้าคุณต้องการจะแสดงให้ผมสับสนผมก็พูดตรงๆ มาดีกว่าว่า ผมสามารถทำสิ่งที่คุณปรารถนาได้

มือของเขาที่บีบรอบเอวของเธอค่อยๆกระชับ

ขึ้น

อุณหภูมิของร่างกายค่อยๆก็เพิ่มขึ้น

ใบหน้าของเสิ่นเฉียวที่ซีดตอนนี้ก็แดงขึ้นมา เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอ

คล้ายจะรู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆจากฝูงชน รอบๆตัว เธอผลักเย่โม่เซินด้วยความกลัว “นี่ นี่อยู่ ข้างนอกนะ คุณอย่าทำแบบนี้ รีบปล่อยฉันเร็วๆ!”

เสียงของเธอสั่นคลอน ดวงตาที่เย็นชาของ เธอจับจ้องมองไปรอบๆ เหมือนทะเลสาบที่สงบนิ่ง ในทันใดก็เดือดพล่านขึ้นมา น้ำหยดก็ไหลผ่านไปมา ด้วยความตื่นตระหนก ยิ่งเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้อยาก จะคว้ามา

เยโม่เซิน ยกริมฝีปากของเขาขึ้น มือใหญ่ ของเขาขยับไปตามรอบเอวของเธอและทันใดนั้นก็ขยับไปสัมผัสที่กระดูกสันหลังของเธอ ถึงได้พบว่าผู้ หญิงนี้ผอมเกินไป

เสิ่นเฉียวที่เมื่อครู่เธอยังยืนโค้งอยู่ ถูกเขา ประชิดแบบนี้ ทั้งตัวเธอนอนอยู่บนตัวเขา

เสิ่นเฉียว ”

เชียวซู่ที่อยู่ข้างๆ ”

ที่หมอบลง เพราะไม่มีตาไปมองอะไรแล้ว

คุณชายเย่ ถ้าคุณต้องการที่จะหยอกล้อผู้ช่วย เสิ่นคุณต้องดูกาลเทศะด้วย?

แต่ว่า คำพูดเหล่านี้เขาเพียงแค่กล้าที่จะ ตะโกนในใจของเขาเท่านั้น

“คุณจะทำอะไรกันแน่!” เสิ่นเฉียวโกรธมาก เธอเอื้อมไปทุบกำปั้นลงบนหน้าอกของเย่โม่เซิน

เยโม่เซินที่สีหน้าไร้อารมณ์ดึงข้อมือของเธอ ไว้

“สำหรับผู้หญิงแบบนี้ที่คิดจะยั่วยวนผมได้ทุก ที่ทุกเวลาแล้ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการมากที่สุด หรอกเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ