เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 663 คิดหนีตอนนี้ ก็ได้สายไปแล้ว



บทที่ 663 คิดหนีตอนนี้ ก็ได้สายไปแล้ว

จากรูปร่างหน้าตาก็รู้ว่านายเป็นพ่อของเขา

“เธอรู้?” เย่ไม่เป็นได้นึกเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้อย่าง กะทันหัน รอหลังจากที่พนักงานก็ล้วนจากไปแล้ว เขาก็ได้ลากหา นมจื่อมานั่งลงบนโซฟาที่อยู่ทางด้านหนึ่ง และการแสดงออกบน ใบหน้าก็ได้มีความเคร่งขรึมอยู่บ้าง “เธอได้พูดถึงการมีอยู่ของ ฉันกับเขาแล้วไหม”

พูดแล้วไหม?

หาน จื่อพูดแต่เพียงว่าต้องการจะหาพ่อให้กับเขา แต่หากว่า เย่ไม่เป็นถามเช่นนี้แล้วละก็ เธอคือได้เคยพูดหรือว่าไม่เคยพูด

กันแน่?

เธอไม่รู้

และเย่ไม่เป็นได้มองสีหน้าของเธอก็รู้อย่างลึกซึ้งแล้ว จากนั้น

เขาก็ได้งหน้าลงมา

“เดิมทีเธอก็ไม่เคยเอ่ยถึงใช่ไหม?”

“อยู่ในใจเธอ ฉันก็ไม่มีน้ำหนักเช่นนี้จริงๆเหรอ?”

“เย็ไม่เขิน ฉัน…….

“แม้แต่เอ๋ยก็ไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ย?”
หาน จื่อ: “นายให้ฉันพูดสักประโยคได้ไหม?”

เขานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าหน้าเขียว และได้ต้องหาน จื่อไว้ อย่างไม่ละสายตา ซึ่งเป็นสายตาที่ดุดันจนไม่ไหว หานเจอก็ไม่รู้ ว่าควรจะอธิบายต่อเขายังไงไปชั่วขณะแล้ว

“อยากพูดอะไรก็พูดได้แล้ว”

“ฉันกับเสี่ยวหมี่โต้ว………เคยเอ่ยเรื่องที่ช่วยเขาหาพ่อ แต่

“แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่าคนคนนั้นจะเป็นใช่ ใช่ไหม?

“ไม่ใช่!” หานมู่จื่อได้ตัดบทคำพูดของเขา “เย่โม่เซ็น อารมณ์ ของนายไม่ต้องฉุนเฉียวง่ายเช่นนี้ได้ไหม? ฉันก็ได้อยู่ด้วยกันกับ นายแล้ว นายยังรุนแรงเช่นนี้กับฉัน?”

เมื่อถูกคำพูดของเธอจุดประเด็น เย่ ไม่เซ็นถึงได้มีสติกลับมา ช้าๆแล้ว

ใช่สิ เธอก็ได้อยู่ด้วยกันกับตัวเองแล้ว เขาจะรุนแรงกับเธอ ทำไม? ถึงอย่างไรก็ตามเธอจะพูดหรือไม่พูด ช้าเร็วลูกชายก็จะ เป็นของเขา ก็ต้องเรียกเขาว่าพ่อ

ความคิดจนถึงตอนนี้ เย่ไม่เป็นก็ได้เม้มริมฝีปากบางๆลง หลัง จากนั้นก็ได้พูด

“เช่นนั้นก็ได้ ฉันไม่รุนแรงกับเธอ คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่

“ฉันก็จะอยู่ตรงนี้ รอลูกชายของฉันกลับมาเปิดของขวัญ
หาน จื่อได้กลึงตาโตใส่ “นายต้องการจะอยู่ที่นี่จริงๆ? ก่อน หน้านี้นายไม่ใช่ว่าได้พูดว่าให้เวลากับฉันงั้นเหรอ?”

เพียงแต่ว่าก็เป็นเวลาสามวัน เวลาของวันนั้นก็ได้ผ่านไปครึ่ง หนึ่งแล้ว เธอก็ไม่ต้องการให้ฉันพบเขาเช่นนี้?”

“ฉันไม่ได้มีความหมายเช่นนี้…….

“ถ้าเช่นนั้นก็ให้ฉันอยู่ต่อ

หานผู่จื่อ: “.…….….

เธอได้มองเขาด้วยความงุนงงอุตลุดอยู่นาน จากนั้นก็ได้ลุกขึ้น ตรงๆ: “นายอยากจะอยู่ก็อยู่เถอะ ฉันไม่สนใจนายแล้ว

เมื่อพูดจบเธอก็ได้ข้ามผ่านเย่ไม่เป็นตรงๆและขึ้นไปด้านบน โดยตรงแล้ว เพื่อเตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำ ถึงอย่างไรเสียจาง เสี่ยวเหยียนก็คงจะไม่กลับมาเร็วเช่นนั้น

หลังจากที่หานจื่อเข้าไปในห้องแล้ว แต่กลับยังคงคือกดใน ที่เต้นวุ่น ปัง ปัง ไว้ไม่อยู่ และได้หยิบโทรศัพท์มือถือต่อสาย โทรศัพท์ไปให้กับจางเสี่ยวเหยียนแล้ว

ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่ทางด้านจางเสี่ยวเหยียนนั้นไปพัฒนาความคืบ หน้าที่ทานซึ่งที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง เธอจะต้องถามๆว่าจางเสี่ยว เหยียนจะกลับมาตอนไหน เธอรู้สึกว่าตัวเองยังคงไม่ได้เตรียม

ทางด้านนั้นดังขึ้นนานมากแล้วถึงได้รับโทรศัพท์
บนสีหน้าของหาน จื่อมีความดีใจ เมื่อตอนที่กำลังจะพูด เอว ก็ได้ถูกคนโอบล้อมไว้จากทางด้านหลังแล้ว ทันทีหลังจากนั้น ระหว่างล่าคอก็รู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนแรงของเพศชายแล้ว หา นมู่จื่อแทบจะไม่ต้องบิดหัวไปก็รู้ว่าเย่ ไม่เห็นในเวลานี้ได้โอบ ล้อมเอวของเธอ และคางก็ได้ทิ้งไว้อยู่บนไหล่ของเธอ

“เฮล โล?”

เสียงของจางเสี่ยวเหยียนได้ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ด้านนั้น

หานมู่จื่อได้กะพริบตาไปมา และได้ส่งเสียงเฮลโลไปเสียงหนึ่ง อย่างแทบจะมีความพูดไม่เป็นอยู่บ้าง หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูด อะไรแล้ว

เดิมทีสิ่งที่เธอต้องการพูด หลังจากตอนที่เย่ไม่เป็นมาแล้ว ก็ได้กลืนกลับเข้าไปในท้องทั้งหมดแล้ว

“มู่จื่อ? เธอโทรศัพท์มาทำไม? มีเรื่องอะไรเหรอ?” เสียงของ จางเสี่ยวเหยียนเมื่อฟังขึ้นมาก็เบามาก เหมือนกับคือได้ทำให้ลด ลงอย่างสุดความสามารถ เสียงของรอบด้านหรือว่าคนอื่นที่ กำลังพูด สามารถมองออกได้ว่าตอนนี้เธอไม่สะดวกเป็นอย่าง มาก

หานมู่จื่อได้เม้มริมฝีปากแล้วเม้มริมฝีปากอีก สายตาก็มีการ เคลื่อนย้ายไปอย่างรวดเร็วอยู่บ้าง

“ไม่ ไม่มีเรื่องอะไร”

“อ้อ ฉันยังคิดว่าเธอมีเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วละก็ฉันวางแล้ว

กำลังจะวางสายโทรศัพท์จากจางเสี่ยวเหยียนทางด้านนั้น หา นมู่จื่อทางด้านนี้ก็ได้ส่งเสียงด้วยความตกใจเสียงหนึ่งอย่าง กะทันหันแล้ว ตกใจจนจางเสี่ยวเหยียนมีปฏิกิริยาโต้ตอบได้จับ โทรศัพท์ไว้แน่นแล้ว จากนั้นก็ได้ถามอย่างตื่นตระหนกตกใจ “เธอเป็นอะไรไปแล้ว?

หานมู่จื่อได้สติกลับมาและมีสีหน้าที่ลุกลี้ลุกลน และได้ยื่นมือ ไปดันมือของเย่ไม่เป็น

คนสารเลวคนนี้ฉวยโอกาส ในตอนที่เธอไม่ได้เตรียมพร้อม นึกไม่ถึงว่าจะเอามุมเสื้อของเธอถลกขึ้นมาแล้ว หลังจากนั้นมือ

ก็ได้ยินเข้าไปแล้ว

ทําจนเธอตื่นตกใจไปที่หนึ่ง

“ไม่ ไม่มีอะไร” หาน จื่อด้านหนึ่งตอบกลับอีกด้านหนึ่งก็ได้ไป นมือของเย่ ไม่เช่นออก

แต่ว่ากำลังของเยโม่เซินจะเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกับเธอ ได้ที่ไหนกัน? เธอดันก็ดันไม่ออก กลับจะทำให้เขายิ่งใกล้เข้ามา อีกก้าว นานมาก ลมหายใจของหาน จื่อก็ได้เปลี่ยนไปจนมี ความยุ่งเหยิงอยู่บ้าง

จางเสี่ยวเหยียนยังไม่ได้วางสายโทรศัพท์ และได้ยินถึงการ เคลื่อนไหวของการกลั้นลมหายใจของเธอทางด้านนั้น จากนั้น ก็ได้มีความสงสัยอยู่บ้าง “เธอไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม?
“ไม่ ไม่เป็นไร” น้ำเสียงของเธอเมื่อฟังขึ้นมาแล้วมีความแตก สลายอยู่บ้าง หานมู่จื่อกลัวว่าจางเสี่ยวเหยียนจะมีความสงสัย จึงทําได้เพียงพูดตอบ: “ฉันเพียงแต่ว่าอยากให้เธออย่าเที่ยวเล่น จนดึก รีบกลับหน่อย……

พูดถึงครึ่งหนึ่ง หานมอก็ได้รับกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ เกือบ จะส่งเสียงร้องออกมาแล้ว

“โอ้ว… น้ำเสียงแหบที่กดหัวเราะอย่างเซ็กซี่ของผู้ชายทาง ด้านหลังได้ส่งเข้ามา ได้ยินจนใบหูของหาน จื่อก็ได้ส่งความ ร้อนออกมาพักหนึ่ง หากว่ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอก็จะถูก เปิดโปงอยู่ต่อหน้าของจางเสี่ยวเหยียน

หานมู่จื่อก็ได้ตัดสายโทรศัพท์ไปตรงๆอย่างไม่ได้คิด และ โทรศัพท์ก็ได้ถูกเย่โม่เซ็นรับเข้าไปวางอยู่บนโต๊ะทางด้านหนึ่ง ทันทีหลังจากนั้นมือทั้งคู่ของเธอก็ได้ถูกเย็ไม่เป็นคล้องเอาไว้ กด อยู่บนโต๊ะเครื่องสําอางที่อยู่ด้านข้างแล้ว

ช่วงเวลาที่อยู่บนตัวตรงหน้าของเขา และได้อมมุมปากของ เธอเอาไว้ และมีสายตาที่เฉียบแหลม

“หากว่าไม่ใช่ว่าฉันขึ้นมาแล้ว ก็คิดที่จะเอาลูกชายของฉันยึด ไปแล้วใช่ไหม?”

ทาน จื่อได้หลบสายตาของเขาอย่างใจฝ่อ “ฉันไม่มี…….

ริมฝีปากบางๆ ของเย่ ไม่เซ็นได้ติดตามเข้ามา “นี่ยังไม่มี? อย่างเช่นนั้นเธอพูด เธอโทรศัพท์คือคิดที่จะทำอะไร? อืม?”
ด้านหนึ่งเขาได้พูด การเคลื่อนไหวบนมือก็ไม่ได้หยุด ทานอ ถูกเขาทรมานจนลำพองใจจนแทบจะไม่สามารถที่จะไหลมา บรรจบกันได้ และหัวใจก็ได้สั่นระริกตามไว้

“นาย เมื่อ…….เมื่อกี้ก็ได้ยินแล้วว่าฉันคือให้เธอกลับมาเร็ว หน่อยและไม่ได้…….

“เป็นเพราะว่าฉันอยู่ที่นี่เถอะ?” เย่ไม่เป็นได้เผลอหัวเราะออก มา และได้ลงโทษในการกัดแล้วกัดอีกไปยังคางที่ขาวผ่องของ เธอ เพราะว่าผิวขาวๆของเธอที่ก็อ่อนนุ่ม ดังนั้นไม่ช้าคางก็ได้ ประทับตรารอยฟันสีแดงมากขึ้นแล้ว

เย่โม่เป็นได้มองรอยฟันนี้ ก็รู้สึกว่าทั้งน่าสงสารทั้งน่ารัก มอง ไปแล้วครู่ใหญ่ๆ จากนั้นก็ได้ก้มหน้าลงจูบแล้วจูบอีก

“ผู้หญิงคนนี้ ตอนที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ก็ไม่มีใครใจดำได้ ไปกว่าเธอ ก็โชคดีที่ฉันมีจิตใจและสติปัญญาที่เฉลียวฉลาด มี เช่นนั้นคืนนี้ฉันก็ไม่ได้พบกับลูกชายของฉันอีกแล้ว

*เจ็บ!”

หานมู่จื่อได้ประท้วงขึ้นมาไปทางเขา จากนั้นก็ยื่นมือดันออก

ไป

มือทั้งคู่ทั้งถูกเขาจับกุมไว้ ดวงตาของเย่ไม่เป็นได้หรี่ตาขึ้น “ถ้าเช่นนั้นก็จำให้ดีๆ หลังจากนี้ห้ามผลักฉันออกเช่นนี้อีก

คางของหาน จื่อได้ถูกเขากัดอีกทีหนึ่งแล้ว มือคู่ก็ได้ถูกเขา จับเอาไว้ถัดไปก็เหมือนกับภาพของท่าทางที่มีเสื้อผ้ายุ่งเหยิงได้ถูกเขา ดอยู่บนโต๊ะเครื่องสําอาง หงุดหงิดจนไม่ไหวแล้วจริงๆ

“ได้แล้ว ฉันรู้แล้ว…….ปล่อยฉันออกเถอะ พวกเขาก็อาจจะใกล้ กลับมาแล้ว

เย่ไม่เป็นไม่ได้เคลื่อนไหว

“เย่ ไม่เขิน?”

หาหมู่จื่อผลักเขาแล้วผลักเขาอีก ทันใดนั้นหานซื้อก็ได้เงย หัวขึ้นมา ในลูกตาดำทั้งคู่ได้มีรังสีสะท้อนของการเผาไหม้ชัด สาดอย่างรุนแรง ทำให้คนรู้สึกตื่นตกใจ “นาย นายไม่ใช่…….

“อืม” เย่โม่เซินได้พยักหน้าไปมาด้วยความซื่อสัตย์ “ช่วงเวลา ที่รอคอยมันช่างเงียบเหงาจนเกินไป พวกเรามาทำเรื่องอื่นที่มี ความหมายกันหน่อย?”

หานมู่จื่อ

อะไรคือเรื่องที่มีความหมาย? ตอนนี้เธอคิดแต่เพียงต้องการ จะหนี หาน จื่อทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด และได้ผลัก เขาออกคิดต้องการจะจากไป ผลสุดท้ายในวินาทีถัดไปขาคู่ของ เธอก็ได้อยู่ในอากาศ ถูกคนอุ้มขึ้นมาเลย

“คิดหนีตอนนี้ ก็ได้สายไปแล้ว”

“เย่ ไม่เซิน!!!”

ตรงหน้าของหาน จอก็ได้หัวหมุนลง คนของเธอได้ถูกกดไป ถึงบนเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่มแล้ว เธอตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน และได้รีบผลักเขาออก: “ประตู ประตูไม่ได้ล็อก………


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ