บทที่ 1091 ให้ตายเถอะ ชายแมนทั้งแท่ง

เมื่อเห็นหานซิง เสี่ยวเหยียนก็ตกตะลึงเล็กน้อย รู้สึกมีสติมากขึ้น

ทั้งๆที่ไม่ได้ดื่มเหล้า……

“ขึ้นรถ” หานซึ่งพูดอย่างเย็นชา

เสี่ยวเหยียน ..………..

ก็เพราะเธอบังเอิญได้ยินบทสนทนาของพวกเขา เขาก็จะไม่ ปล่อยเธอไปเหรอ? เสี่ยวเหยียนมองเขาอย่างใจเสาะ ยกมือขึ้น

“คือว่า ฉันไม่ขึ้นรถได้ไหม?”

เธอได้สัญญาไว้มากมายขนาดนั้นแล้ว ทำไมยังไม่ปล่อยเธอ ไป?

อีกอย่าง เสี่ยวเหยียนกินเค้กที่มันเลี่ยนมากเกินไปในตอน กลางคืน ตอนนี้รู้สึกคลื่นไส้มาก เธอก็ไม่กล้าที่จะขึ้นรถ เพราะ กลัวว่าเดี๋ยวตัวเองจะอาเจียนในรถของเขา

“ส่งคุณกลับไป”

“ต๊ะ? ส่ง ส่งฉันกลับไป?” เสี่ยวเหยียนยังไม่ทันมีปฏิกิริยา ตอบสนอง หันมาที่ตัวเอง หานซึ่งจะส่งเธอกลับไป

ทำไมเรื่องนี้ฟังดูลึกลับมหัศจรรย์จัง

เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ จึงยื่นมือออกมาขยี้ตาตัวเอง จากนั้นมองอย่างตั้งใจ พบว่าใบหน้าที่เป็นชาของท่านซึ่งยัง คงอยู่ตรงหน้า ไม่ได้หายไป

เสี่ยวเหยียนยืดตัวตรงทันที ตอบอย่างจริงจัง

“ไม่จําเป็นต้อง ขอบคุณ

เธอรู้ว่าหานซึ่งส่งเธอกลับไป ล้วนเป็นเพราะเห็นว่าเธอเป็น เพื่อนสนิทของน้องสาวเขา จึงมีความเป็นสุภาพบุรุษ มิฉะนั้น ตามนิสัยของเขาแล้ว จะจอดรถรอเธอได้อย่างไร? แต่ในเมื่อ เสี่ยวเหยียนได้ตัดสินใจที่จะอยู่ห่างจากเขาแล้ว ก็จะไม่ขึ้นรถ ของเขาอีก

หากเป็นเช่นนี้ตลอด ไปๆมาๆ เธอกับหานซึ่งก็ตัดไม่ขาด จิตใจยังยิ่งสับสน

ที่สำคัญคือ คนเขาอาจจะไม่เป็นอะไรเลย ที่สาหัสคือตัวเธอ เอง บอกว่าจะยอมแพ้ แต่ยังอยู่ที่เดียวกับเขา มันก็คือการ ทรมานเธอไม่ใช่หรือ?

เพราะฉะนั้น เธอห้ามขึ้นรถเด็ดขาด! เธอต้องยืนกรานจุดยืนของตัวเอง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานซึ่งก็ขมวดคิ้ว จากสิ่งที่เสี่ยวเหยียนพูดใน ด้านในแล้ว เขาก็เดาได้โดยประมาณแล้วว่า เสี่ยวเหยียนจะ ปฏิเสธ แต่ก็ควบคุมใจตัวเองไม่ได้ เมื่อเห็นร่างเล็กๆของเธอยืน อยู่ที่นั่น ทั้งๆที่รู้ว่า รถควรจะขับผ่านหน้าเธอโดยตรง แต่ สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังจอดรถ
“ไม่จําเป็นจริงๆเหรอ?” หานซึ่งจ้องมองเธอ ด้วยแววตาเจือ จาง

เสี่ยวเหยียนรู้สึกอย่างอธิบายไม่ถูก ว่าแววตานี้ทำให้เธอ ขนลุกหนาวสั่น เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบาๆ ตอนที่กำลัง จะตอบตกลง มือข้างหนึ่งก็จับไหล่ของเธอไว้

“ขอบคุณความปรารถนาดีของประธานหาน แต่ก่อนหน้านี้ฉัน ได้สัญญาว่าจะส่งเธอกลับไปแล้ว ตอนนี้ให้เธอผิดสัญญาฉัน แล้วขึ้นรถของคุณ เกรงว่าจะทำให้เสี่ยวเหยียนลำบากใจ

เซียวซูปรากฏตัวกะทันหัน จับไหล่ข้างหนึ่งของเธอเบาๆ ท่าที เหมือนโอบเธอไว้ในอ้อมกอด มีรอยยิ้มที่มุมปากพร้อมอธิบาย ให้หานชิง

สายตาของหานซิง จ้องมองบนมือของเซียวซู เวลาประมาณ สองวินาที ก็หันหน้าหนีแล้ว แต่ก็ยังถูกเซียวจับได้อย่างเฉียบ แหลม เขาจ้องมองหานซึ่งอย่างเงียบสงบไม่แสดงออก รอท่าที ต่อจากนี้ของเขา

แต่น่าเสียดายที่ไม่มี แววตาของหานชิงกลับสู่ความเยือกเย็น น้ำเสียงไร้อารมณ์

“ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ไม่ฝืนแล้ว”

สิ้นเสียง รถจากไป

เสี่ยวเหยียนมองท้ายรถ เนิ่นนานกว่าจะดึงสติกลับมาได้ วัน นี้………หมือนว่าหานชิงจะขับรถเอง ทำไมลุงหนานไม่ส่งเขามาในงานเลี้ยง?

“ใจลอยอะไร? ไปแล้ว”

เซียวซูโอบเสี่ยวเหยียนไว้ เดินไปอีกด้านหนึ่ง เสี่ยวเหยียน เห็นรถของเขาจอดอยู่ไม่ไกล เดิมทีหัวสมองที่วุ่นวายมาก ก็ ค่อยๆกระจ่างขึ้น

เธอไม่ได้ขึ้นรถของหานชิง แต่กลับขึ้นรถของเซียวซู่ นี่ หมายความว่าอย่างไร?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เสี่ยวเหยียนก็หยุดลงในทันที

“คือว่า……

เซียวซูหยุดลง มองเธออย่างไม่ทราบสาเหตุ

เสี่ยวเหยียนยกมุมปากอย่างอึดอัด แล้วโบกมือให้เขา

“คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันเพิ่งนึกได้ว่า ฉันยังมีธุระที่ต้องไป หาคู่จื่อ ฉันจึงต้องกลับไปสักพัก

“มีธุระอะไรที่จะไปหาเธอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่ ต้อง

นานแค่ไหน?”

เมื่อได้ยินเข้า เซียวซูก็ไม่ได้สงสัย นึกว่าเธอมีธุระที่จะไปคุ ยกับมู่จื่อจริงๆ เพราะว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ดีมาโดย ตลอด ทุกคนต่างก็รู้ดี

ไม่คาดคิดว่า อีกฝ่ายจะเป็นชายแมนทั้งแท่ง ถึงฟังไม่เข้าใจว่าเธอขอให้เขาออกไปก่อนอย่างอ้อมๆ ตัวเองไม่อยากจะขึ้นรถ ของเขา แต่เพราะอีกฝ่ายคือความปรารถนาดี เสี่ยวเหยียนไม่ สามารถพูดตรงเกินไปได้ จึงต้องพยายามบอกเป็นนัยให้เขา

“คือว่า…….เรื่องที่ฉันหาเธอ ก็ค่อนข้างจะสำคัญมาก คงต้อง ใช้เวลานาน ให้คุณรอนานเกินไป รู้สึกเกรงใจมาก ดังนั้นคุณ กลับไปก่อนดีกว่า”

เซียวซูตอบด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ “ฉันไม่เป็นไร เพราะยัง ไงฉันก็ไม่มีอะไรทํา

เสี่ยวเหยียน “……”

ลูกพี่ใหญ่ คุณน่ารำคาญมาก!!!

ช่วยสงบสติอารมณ์ แล้วตั้งใจคิดความหมายในคำพูดของ เธอได้ไหม??? อย่าเป็นชายแมนทั้งแท่งขนาดนี้ได้ไหม??

เธอโกรธแทบตายจริงๆ

เสี่ยวเหยียนกัดฟันแน่น หมดความอดทนที่จะอ้อมค้อมกับเขา แล้ว จ้องมองอีกฝ่ายอย่างดุเดือดโดยตรง พูดเสียงดัง “แล้วแต่ คุณ ชอบรอนานแค่ไหนก็รอนานแค่ไหนแล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ ก็หันเดินเข้าไปข้างใน เซียวเห็นท่าทีที่โกรธ เกรี้ยวของเธอ ทันใดนั้นก็นึกคิดได้

ที่แท้…..เธอกำลังปฏิเสธตัวเอง

ไม่อยากขึ้นรถของหานชิง และไม่อยากขึ้นรถของเขาด้วย
ตอนที่เซียวซูคิดจนเข้าใจแล้ว ทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่นใน ใจ จ้องมองร่างตรงหน้าสักพัก เขาก็ก้าวขายาวแล้วไล่ตามไป

เซียวตัวสูง ขาก็ยาว จึงไล่ตามเสี่ยวเหยียนได้อย่างรวดเร็ว ขวางอยู่ตรงหน้าเธอ

“อย่าอารมณ์เสียเลย ฉันส่งคุณกลับไปนะ ตอนนี้คุณเข้าไปหา

คุณนายน้อย คุณนายน้อยก็ไม่มีเวลาสนใจคุณ”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนยืนนิ่ง เงยหน้าขึ้นมองเขา

“หมายความว่าไง?

“เธออยู่กับคุณชายเย่ คุณแน่ใจหรือว่าต้องการเข้าไปรบกวน พวกเขา?”

เสี่ยวเหยียน …………..

อยู่กับเย่ ไม่เซ็น? เมื่อนึกถึงท่าทางที่เย็นชาของเย่ โม่เป็นแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่อยากจะสะดุ้งตัวสั่น ดังนั้นก็ช่างมันเถอะดีกว่า

แต่ตอนนี้เปลี่ยนคำพูดก็ไม่ค่อยดีนัก เสี่ยวเหยียนจึงต้องพูด ว่า “งั้นฉันเข้าไปรอก็ได้ รอว่างเมื่อไหร่ ฉันค่อยคุยกับเธอ ถ้า ไม่มีเวลา ที่นี่มีห้องมากมายขนาดนี้ คืนนี้ฉันพักที่นี่ก็ได้ หรือไป เบียดกับน้าส่งคืนหนึ่งก็ได้

ทั้งสองคนกำลังคุยกัน ชายหญิงคู่หนึ่ง ก็เดินออกมาจากข้าง ใน คือเลิงเยาเยวกับหวังอาน โดยบังเอิญ

เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียน เลิงเยาเยาก็โบกมือให้เธอ
“คุณยังไม่ไปเหรอ? เมื่อเห็นคุณออกมา คิดว่าคุณใกล้จะถึง บ้านแล้วเสียอีก”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของเสี่ยวเหยียนก็ประกายขึ้นทันที ราวกับว่าจับฟางช่วยชีวิตได้ วิ่งไปที่เลิงเยาเยาและหวังอาน อย่างรวดเร็ว “พวกคุณจะกลับไปใช่ไหม? ฉันสามารถนั่งรถของ พวกคุณกลับไปได้ไหม?”

สองคนชะงัก เลิงเยาเยายังตั้งตัวไม่ได้ สีหน้าของหวังอาน เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด “ข้างหลังคุณ……..มีคนพร้อมที่ จะส่งคุณกลับบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมฉันต้องเบียดกับเรา ด้วย?” ในที่สุดเขาก็หาโอกาสที่จะส่งเทพธิดากลับบ้าน โอกาส ที่ดีขนาดนี้ เขาไม่ต้องการมีก้างขวางคอ

เสี่ยวเหยียน .…………..

เลิงเยาเขามองหวังอานตาขวาง “คุณพูดอะไรกัน ถ้าไม่อยาก ตกลง คุณก็กลับบ้านเอง ฉันกับเสี่ยวเหยียน

จะนั่งแท็กซี่ด้วยกัน

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ฉันเห็นด้วย

หวังอาน “คุณเห็นด้วยอะไร? กลางคืนดึกดื่น ผู้หญิงสองคนนั่ง แท็กซี่ปลอดภัยที่ไหน? อีกอย่างก็ไม่ใช่ว่าไม่มีใครรับส่ง

แม้ว่าจะรู้สึกอารมณ์เสียไม่น้อย แต่หวังอานจะยอมให้เลิงเยา เยานั่งแท็กซี่ได้อย่างไร จึงต้องจําใจตอบตกลง

แต่ในเวลานี้ เซียวซูเดินเข้ามา
“ขออภัย รบกวนพวกคุณแล้ว ฉันส่งเธอกลับไปเอง พวกคุณ กลับไปก่อนเถอะ”

“เซียวซู่!” เสี่ยวเหยียมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตะโกนเรียกเขา เขียว ซูยิ้มแต่ไม่พูด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ