บทที่1469คุณไม่โทษฉันเหรอคะ

ตอนที่สวีเย็นหวั่นไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียน ได้เอาที่อยู่ที่หลินสวีเจิ้ง ให้เธอและหามาถึงที่

แต่ตอนที่หานซึ่งเห็นคนที่มาคือเธอ ได้ปฏิเสธเธอโดยตรง เห ยียนเหยียนจะดูแลครรภ์ คุณสกลับไปเถอะครับ

ได้ยินคำสรรพนามนี้ สวีเย็นหวั่นอึ้ง ก็ถือว่าเข้าใจแล้วว่าหาน ซึ่งไม่มีความรักใดๆเหลือ ให้เธอแล้ว ความรักในนี้ไม่ได้หมาย ถึงความรักเชิงชู้สาว แต่เป็นมิตรไมตรีอันน้อยนิดระหว่างตระกูล สวี่กับตระกูลหานได้สูญเสียไปหมดแล้ว

คิดถึงตรงนี้ ในใจของสวี่เย็นหวั่นก็รู้สึกเสียใจมาก

ถ้าตอนนั้นเธอไม่ทำอะไรเลย หรือว่าเธอไม่กลับมา งั้นเธออยู่ ในใจของหานชิงก็จะไม่แย่เหมือนตอนนี้แล้วมั้ง

เสียดายตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว เวลาไม่มีทางย้อนกลับไป ได้ ก็เหมือนที่เธอสูญเสียพ่อแม่ พวกท่านล้วนไม่มีทางกลับมาอีก แล้ว

เห็นหานชิงจะไป สวีเย็นหวั่นนึกถึงคำพูดที่หลินสวี่เจิ้งพูดกับ เธอก่อนหน้านี้ จึงได้ยื่นมือขวางประตูไว้

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”

หานชิงหยุดฝีเท้า มองเธอด้วยแววตาเย็นชา ยังมีธุระอีก?”
“ฉัน……..สวีเย็นหวั่นสะอึกสะอื้น ค่อนข้างพูดไม่ออก ครึ่ง ค่อนวันถึงหาเสียงตัวเองกลับมาได้ “ฉันมาขอโทษเสี่ยวเหยียน ค่ะ ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณไม่อยากเจอหน้าฉัน แต่ฉันมาหาเธอจากใจ จริง ให้โอกาสฉันไถ่โทษสักครั้งได้มั้ยคะ?

พูดถึงสุดท้าย น้ำเสียงของสวีเย็นหวั่นแฝงด้วยการอ้อนวอน แววตาที่มองหานซิงก็แฝงด้วยความคาดหวังเช่นกัน

แต่ความอ่อนโยนของหานจึงได้ให้เสี่ยวเหยียนหมด แบ่งแยก ไปให้คนอื่นไม่ได้สักนิดแล้ว ดังนั้นเขาได้ปฏิเสธข้อเสนอของส เย็นอย่างไว

“ขอโทษน่ะไม่ต้องแล้ว ขอแค่ต่อไปคุณดูบริษัทของตัวเองดีๆ ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมายุ่งกับพวกเรา ก็ซาบซึ้งจนหาที่สุดมิได้ แล้ว”

ฟังถึงตรงนี้ สวี่เย็นหวั่นค่อนข้างสิ้นหวัง

ดูท่าทานชิงไม่ให้เธอเจอเสี่ยวเหยียนจริงๆแล้ว

ในขณะที่สวีเย็นหวั่นหลุบตาลง และอยากจากไปอย่างเศร้า สลด ด้านหลังของหานซึ่งกลับมีเสียงอ่อนโยนก้องมา

“หานชิงคุณให้เธอเข้ามาเถอะค่ะ”

สวี่เย็นหวั่นได้ยินแล้วเงยหน้าขึ้นมาทันที มองผ่านข้างกาย ของหานชิง เห็นเสี่ยวเหยียนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ช่วงนี้เธอดูแล ครรภ์ได้พอสมควรแล้ว สีหน้าไม่ได้ซีดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แก้มดูมีเลือดฝาดขึ้นเยอะ บนตัวคลุมผ้าคลุมไหล่หนาๆไว้ ที่เท้าใส่รองเท้ากันหนาว หน้าตาเหมือนถูกดูแลได้ดีมาก

หานซึ่งเห็นเธอ แววตาเฉียบคมเล็กน้อย แต่พริบตาเดียวก็ได้ อ่อนโยนลงมา แล้วเดินไปที่เธออย่างไว

“ลงมาชั้นล่างได้ยังไง? บอกให้คุณอยู่ชั้นบนดีๆไม่ใช่เหรอ?”

ตอนที่เสี่ยวเหยียนถูกหานซึ่งพยุงไว้ยังค่อนข้างจนปัญญา ช่วงนี้สามารถบอกได้ว่าหานซึ่งดูแลเธอไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว เลย ทุกวันนอกจากอาหารประจำวันก็คือแต่งตัว ยังมีการออก นอกบ้านของเธอก็ได้ถูกจำกัด ยังไม่ให้เธอออกไปชั่วคราว ถ้า จําเป็นต้องออกจากบ้านเขาก็จะไปเป็นเพื่อนด้วย

สรุปก็คือหลังจากเกิดเรื่องที่งานแต่ง ตอนนี้หานชิงคือมีปมใน ใจ กลัวถ้าตัวเองไปจากเธอครึ่งก้าว เธอก็จะเกิดเรื่อง

ทุกครั้งเสี่ยวเหยียนเห็นเขาติดเธองอมแงม ก็นึกถึงช่วงที่เขา

ยังไม่รักตัวเอง ตอนนั้นหานชิงเย็นชามาก และขี้เกียจพูดกับเธอ

แต่ตอนนี้ล่ะ?

วันพระไม่ได้มีหนเดียวจริงๆ พระเจ้าเคยให้อภัยใครบ้าง?

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ อยู่แต่ชั้นบนทุกวันฉันอุดอูจนจะป่วยอยู่แล้ว ได้ยินชั้นล่างมีเสียง ฉันก็เลยลงมาดูค่ะ”

หานชิงนึกถึงคำพูดที่เธอพูดก่อนหน้านี้ พูดด้วยสีหน้าไม่ รื่นรมย์:”ผมส่งคุณขึ้นชั้นบน

เสี่ยวเหยียนกลับกดมือของเขาไว้และส่ายหัว”ฉันไม่อยากขึ้นไปค่ะ”

หานซึ่งฟังแล้วเม้มริมฝีปากบางไว้ และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ผมไม่อยากให้คุณเจอเธอ” ถึงแม้สวี่เย็นหวั่นไม่ได้เข้าร่วมในเรื่องนั้น แต่ตอนนี้หานซึ่งไม่

สามารถแน่ใจว่าสวีเย็นหวั่นไม่มีเจตนาร้ายกับเสี่ยวเหยียน ถ้า

เกิดเธออยากทําอะไรเสี่ยวเหยียน ถึงเวลาเขาจะเป็นบ้าได้

“แค่เจอหน้าเอง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปาก ล่างตัวเองที่นั่ง แล้วกระซิบที่ข้างหูหานซิงเบาๆ ก่อนหน้านั้นเธอ เคยช่วยชีวิตฉัน เธอไม่ใช่คนร้ายไม่ทำอะไรฉันหรอกค่ะ”

หานซิงกลับไม่คิดอย่างนั้น “คนมันเปลี่ยนกันได้ เดิมทีคุณกับ เธอก็ไม่ใช่เพื่อนกันอยู่แล้ว

“ฉันรู้ค่ะ แต่ยังไงซะเธอก็เป็นลูกสาวที่ตระกูลสวอบรมสั่งสอน

มา ฉันดูออก ถ้าเธอมีใจอยากทำร้ายฉัน คราวก่อนก็ไม่ช่วยฉัน

แล้วค่ะ”

นี่ก็เป็นสาเหตุที่ก่อนหน้านั้นเสี่ยวเหยียนไม่ได้บอกเรื่องนี้กับ หานชิง

ตอนนั้นเธอเกือบถูกทำร้ายรู้สึกหนาวสันหลังจริงๆ แต่ตอนนั้น คนที่ไปช่วยเธอคือสวี่เย็นหวั่น ถึงแม้ตอนนั้นเสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่า เห้อเหลียนจึงเป็นคนทำเรื่องนี้ แต่เธอรู้สึกสวี่เย็นหวั่นยอมปล่อย เธอออกมาในยามคับขัน งั้นแสดงว่าความคิดของเธอไม่ได้ชั่ว

ในเรื่องนี้ ที่จริงเป็นคนดีง่าย เป็นคนเลวยากกว่า
เนื้อแท้เป็นคนดี จู่ๆ ให้คุณไปทำเรื่องชั่วช้าสามัญ จิตใจและ วิญญาณต้องทนรับการทำลายล้างที่ใหญ่ขนาดไหน?

เพราะฉะนั้นเสี่ยวเหยียนเชื่อสายตาตัวเอง

“เธอมาก็มาแล้ว และขอร้องคุณแล้ว ให้เธอเข้ามาเถอะค่ะ”

หานชิงจ้องมองเสี่ยวเหยียนไว้ ดูเหมือนกำลังแน่ใจอะไรอยู่ เสี่ยวเหยียนเห็นเขาไม่วางใจ จึงได้พูดอีก “ฉันจะปกป้องตัวเอง ให้ดีแน่นอนค่ะ ไม่เกิดเรื่องหรอก”

จะต้องเจอให้ได้เลย?”หานชิงถาม

เสี่ยวเหยียนพยักหน้า

สุดท้าย หานซึ่งก็ได้ตามใจเธอ

ในที่สุดสวี่เย็นหวั่นก็ถูกเชิญเข้ามาในบ้าน ทั้งสองนั่งลงที่ โซฟา เดิมทีหานซึ่งจะนั่งฟังอยู่ที่ข้างๆ แต่ถูกเสี่ยวเหยียนเรียก ให้ไป จากนั้นได้เรียกคนรับใช้สองคนจ้องจับตาดูอยู่ข้างๆ ถ้า เกิดอุบัติเหตุอะไรจะต้องปกป้องเสี่ยวเหยียนก่อน

หลังจากหานชิงไป สวีเย็นหวั่นยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูด:”เขา ปกป้องคุณดีจังเลยค่ะ”

เสี่ยวเหยียนฟังแล้วอึ้งเล็กน้อย จากนั้นได้พูดว่า “เมื่อก่อน ไม่ใช่อย่างนี้นะคะ ตอนนี้ที่เขาแคร์ฉันมากขนาดนี้ ฉันควรจะต้อง ขอบคุณเพื่อนของคุณค่ะ”

เพื่อนของเธอ?
สวีเย็นหวั่นอ้าปากเล็กน้อย คุณหมายถึงเห้อเหลียนจึงเหรอ คะ?”

“อืม”เสี่ยวเหยียนพยักหน้า จากนั้นได้พูดต่อ “ช่วงนี้ฉันอยู่ บ้านได้ดูข่าวในโซเชียลไม่น้อย ย่อมรู้ว่าใครคือผู้ร้ายตัวจริงอยู่ แล้ว จากนั้นได้สืบถามไปครู่นึงก็รู้ว่าเขาเคยจีบคุณ

สวีเย็นหวั่นไม่พูด

“คราวก่อนอยู่ร้านกาแฟ ก็เขาเป็นคนลงมือใช่มั้ยคะ?”

สวี่เย็นหวั่นหลุบตาลง ขนตาสั่นเทา “ใช่ค่ะ ตอนนั้นเขาเป็นคน ลงมือ หลังจากคุณไปเข้าห้องน้ำเขาบอกกับฉันว่าจะลงมือกับ คุณ ฉันตกใจ ก็เลย…………….

“คุณก็เลยวิ่งมาช่วยฉันอย่างไม่ลังเล

“อืม”

“ขอบคุณค่ะ”

จู่ๆได้ยินคำว่าขอบคุณ สวีเย็นหวั่นเงยหน้าขึ้นมามองเธอ อย่างตะลึงงัน

“ขอบคุณที่ตอนนั้นคุณขัดขวางเขา ถ้าไม่ใช่คุณ วันนั้นฉันยัง ไม่รู้ควรจะทำยังไงดีเลยค่ะ”

เผชิญกับแววตาที่จริงใจของเธอ จู่ๆสวี่เย็นหวั่นรู้สึกคัดจมูก สักพักถึงหาเสียงตัวเองกลับมาได้

“คุณ คุณไม่โทษฉัน?”
“ฉันจะโทษคุณทําไมคะ?”

“ไฟไหม้ เรื่องไฟไหม้ที่โรงแรมก็เขาเป็นคนทํา หรือคุณไม่เคย คิดเลยเหรอ ที่จริงฉันเป็นคนบอกให้เขาทำแบบนี้ จากนั้นหลัง จากเขาเข้าไปฉันก็ปัดความรับผิดชอบ?”

“คุณไม่ใช่คนแบบนั้น ถึงแม้ฉันรู้จักกับคุณไม่นาน ฉันดูออก ว่าคุณชอบทานชิงมาก แต่ตอนนั้นก็ถือว่าอดทนมาโดยตลอด พูดตามตรงถ้าฉันเป็นคุณล่ะก็ คาดว่าคงทำได้ไม่ดีกว่าคุณ แน่นอนว่าคุณมีจุดที่ฉันไม่ชอบ แต่นี่ก็เป็นเพราะว่าเรายืนอยู่ใน จุดที่ตรงกันข้าม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ